του Γιώργου Καραμπελιά
Πέρασαν ελάχιστες ημέρες από την μεγαλειώδη διαδήλωση της Φλωρεντίας για να καταφανεί η φύση ενός μεγάλου μέρους του “ελληνικού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης”. Άνθρωποι που πρωτοστατούσαν στην ελληνική “αποστολή” και υπερπροβλήθηκαν, όπως ο πρόεδρος του Συνασπισμού, Νίκος Κωνσταντόπουλος, ή ορισμένες οργανώσεις της Άκρας Αριστεράς, κλήθηκαν γυρνώντας πίσω στην Ελλάδα να πάρουν θέση απέναντι στο πιο παρανοϊκό παγκοσμιοποιητικό σχέδιο που πλήττει την Ελλάδα, το σχέδιο της μετατροπής της Κύπρου σε τουρκο-αμερικανο-βρετανικό αποικιακό προσάρτημα. Και, ω του θαύματος, διαδηλωτές κατά της παγκοσμιοποίησης, μεταβλήθηκαν σε οπαδούς του “σχεδίου Ανάν”, ως βάσης για “διαπραγμάτευση”. Δηλαδή υπερασπίζονται τη νέα τάξη των Αμερικανών σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, με τον πλέον επαίσχυντο τρόπο. Ο Μπους πιέζει ανοικτά τον Σημίτη να αποδεχτεί το σχέδιο του ακρωτηριασμού του ελληνισμού και οι “αντιπαγκοσμιοποιητικοί” Έλληνες διαδηλωτές όχι μόνο σφυρίζουν αδιάφορα, αλλά στηρίζουν αυτό το εγχείρημα.
Έχουμε πολλές φορές επαναλάβει από τις στήλες αυτού του περιοδικού πως, στην Ελλάδα, κινητοποιήσεις κατά της παγκοσμιοποίησης υπήρξαν και υπάρχουν. Είναι οι κινητοποιήσεις για τη Γιουγκοσλαβία, τον Οτσαλάν, τις ταυτότητες, την Κύπρο, το Αιγαίο, για το ασφαλιστικό. Αυτές είναι οι ελληνικές κινητοποιήσεις κατά της παγκοσμιοποίησης και όχι βέβαια η απλή αναπαραγωγή συνθημάτων που έχουν παραχθεί κάτω από άλλες γεωπολιτικές και κοινωνικές συνθήκες. Όσο τα ελληνικά “κινήματα” θα μαϊμουδίζουν απλώς αυτά τα συνθήματα ούτε ουσιαστικό ρόλο θα μπορούν να έχουν στο μεγάλο πλανητικό αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα αλλά και θα κινδυνεύουν να αποτελέσουν έναν Δούρειο Ίππο της “παγκοσμιοποίησης” με δήθεν αντιπαγκοσμιοποιητικό πρόσημο.
Διότι η συμπόρευση με τα σχέδια της παγκοσμιοποίησης και της κατάλυσης των επί μέρους συλλογικοτήτων, με το πρόσχημα του διεθνισμού, αποτελεί ένα βασικό όπλο της παγκοσμιοποίησης. Η διαρκής στήριξη των εγχειρημάτων της “ελληνοτουρκικής φιλίας”, των ιμπεριαλιστικών σχεδίων σε Ελλάδα και Κύπρο, η συστηματική επίθεση στην Εκκλησία, που έστω με παραδοσιακό τρόπο (ακόμα και συντηρητικό) υπεραμύνεται της ταυτότητάς μας, τι άλλο σηματοδοτούν παρά την ουσιαστική αποδοχή της παγκοσμιοποίησης από αυτούς τους λαύρους “αντιπάλους” της;! Από τους Παλαιστινίους όμως δεν τολμούν να ζητήσουν να πάψουν να αγωνίζονται κατά του σιωνισμού ούτε να αποκηρύξουν το Ισλάμ!
Στην Ελλάδα –γιατί ζούμε εδώ και όχι στις Βρυξέλλες– όταν ταυτίζεσαι πολιτισμικά με την παγκοσμιοποίηση και αρνείσαι την ταυτότητά σου, έστω και από τα “Αριστερά”, αυτή την “τρισκατάρατη” εξυπηρετείς εν τέλει.
