Η μονταζιέρα του Τάσου Κωστόπουλου, ο Γιώργος Καραμπελιάς και το Άρδην

1,7K

Του Γιώργου Ρακκά 

                                 Η –φθίνουσα– έμπνευση ενός μνημονιακού δημοσιογράφου μπροστά στον οποίον ο Μουρούτης μοιάζει να είναι παιδί «του δημοτικού»

Αν κάποτε οι ιστορικοί του μέλλοντος αναζητήσουν την προέλευση και τους προπάτορες της δημοσιογραφικής «μονταζιέρας», που τόσο πολύ έχει ταλαιπωρήσει τον δημόσιο βίο αυτού του τόπου κατά τα τελευταία χρόνια, σίγουρα θα σταθούν στην ιδιαίτερη συμβολή του Τάσου Κωστόπουλου στο είδος.

Πραγματικά, εδώ και είκοσι περίπου χρόνια, ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος, είτε ως μέλος του «Ιού της Κυριακής», είτε «σόλο», επιδεικνύει μια συστηματική ροπή κατασυκοφάντησης του χώρου του Άρδην και του Γιώργου Καραμπελιά, σκαρφιζόμενος κατά καιρούς ευφάνταστα και σκερτσόζικα προπαγανδιστικά κατασκευάσματα, με κορυφώσεις που θα ζήλευε ακόμα και αυτός ο πατέρας της πολιτικής προπαγάνδας, Ιωσήφ Γκαίμπελς.

Αξέχαστες οι παρεμβάσεις του, κατά την διάρκεια της διαμάχης για το βιβλίο της Ιστορίας Στ΄ Δημοτικού, όπου αρκούσε η αμφισβήτηση του «συνωστισμού» της Μαρίας Ρεπούση, για να αναδείξει τον χώρο μας ως την «οργανική διανόηση» (sic!) της άκρας δεξιάς.

Ή την εποχή των συγκρούσεων του Δεκέμβρη 2008, όπου μεταμόρφωσε την κριτική που κάναμε στον μηδενισμό του κινήματος, ισχυριζόμενος λίγο ως πολύ ότι δρούμε ως απολογητές της κρατικής καταστολής και του «κράτους της δεξιάς».

Εμμονή ή κάποιου είδους πολιτική εργολαβία; Μάλλον συμβαίνουν και τα δύο: Διότι μπορεί ο ακραίος κιτρινισμός και οι «μονταζιέρες» να συνιστούν όντως σύμπτωμα μιας μανίας στα όρια κλινικής αντιμετώπισης, εντούτοις όλως «τυχαίως» αυτή πάντοτε λειτουργούσε υπερασπιζόμενη όλες τις επιλογές του κυρίαρχου δήθεν κεντροαριστερού και εσχάτως αριστερού «μπλοκ εξουσίας» της ύστερης μεταπολίτευσης:

Διαφωνείς με την ελληνοτουρκική φιλία των πολιτικών ελίτ και των εφοπλιστάδων; Είσαι τουρκοφάγος.

Διαφωνείς με την συστηματική πολιτική ισοπέδωσης της εθνικής μνήμης και ταυτότητας, μέσω της αλλαγής των σχολικών βιβλίων που προωθούν εγχώρια και ξένα κέντρα εξουσίας; Είσαι φασίστας.

Πασχίζεις να διασώσεις ό,τι σώζεται από ένα νεολαιίστικο κίνημα που βυθίζεται στο τρομακτικό αδιέξοδο του ένοπλου μηδενισμού – αδιέξοδο μάλιστα το οποίο οι παλαιότεροι του χώρου ζήσανε στο πετσί τους από την τραγική κατάληξη πάλαι συνοδοιπόρων που παρασύρθηκαν σε αυτό, και όχι ως εκ του ασφαλούς σχολιαστές του Σχολιαστή και της Ελευθεροτυπίας; Ε, λοιπόν είσαι “παπαγαλάκι της κρατικής καταστολής” μόνο και μόνο γιατί ντε και καλά το επαναστατικό δυναμικό της νεολαίας πρέπει να βυθιστεί στα ίδια και τα ίδια αδιέξοδα, μην τυχόν γλυτώσει και καταστεί πραγματικά επικίνδυνο για το ελληνικό σύστημα εξουσίας.

Αυτός ήταν (και είναι) ο Τάσος Κωστόπουλος – μόλο που τον τελευταίο καιρό μάλλον περνάει μια κρίση δημιουργικότητας. Διότι, το τελευταίο του πόνημα (Εφημερίδα των Συντακτών, Δευτέρα 9/11/2015) είναι το πιο ανέμπνευστο και κακογραμμένο απ’ όλα όσα έχει συγγράψει. Κρίμα, «Τάσο», κατάφερες να απογοητεύσεις ακόμα κι εμάς!

Τι λέει λοιπόν αυτό το πόνημα; Ότι κατ’ αρχάς φιλοδοξούμε να αναδείξουμε «τη διαχείριση της ‘εθνικής μνήμης’ σε πρωτεύον ζήτημα της πολιτικής αντιπαράθεσης, εν μέσω της επιβολής του τρίτου μνημονίου κι εν αναμονή μιας πιθανής κοινωνικής έκρηξης». Αυτό δηλαδή που πήγε να κάνει ο Φίλης, από την ανάποδη, και βρήκε την στήριξη όλου του ανφάν γκατέ του μνημονιακού στρατοπέδου (από την δε-με-νοιάζουν-οι-απολύσεις Μ. Ρεπούση μέχρι τον… Πρετεντέρη), το χρεώνει σε μας.

Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ανάποδο: Το σκληρό μπλοκ του «μνημονίου» είναι ένα και το αυτό, υποστηρίζει την αναγκαιότητα ενός «μνημονίου υποταγής» τόσο στην εθνική μνήμη και συνείδηση, όσο και στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Αυτό επιτελούν σήμερα ο Τσίπρας και οι παρέα του, αυτούς στηρίζει με όλους τους τρόπους της δημοσιογραφικής συκοφαντίας ο γνωστός πλέον ανά το πανελλήνιο Κωστόπουλος.

Εν τω μεταξύ, αυτό που κατονομάζει «διαχείριση της εθνικής μνήμης» είναι στην ουσία του παρέμβαση σ’ ένα μείζον εθνικό ζήτημα της εξωτερικής μας πολιτικής: Το αν δηλαδή θα ενώσουμε τις φωνές μας με τους κατά καιρούς «γενοκτονημένους» της τουρκικής εξουσίας, αναγκάζοντάς την να παραδεχθεί τα ιστορικά της εγκλήματα, και πετυχαίνοντας μια μεγάλη νίκη για τον εκδημοκρατισμό και την άρση του επεκτατισμού της γειτονικής χώρας.

Δεν θέλει κάτι τέτοιο ο Τάσος Κωστόπουλος; Προτιμάει τα πράγματα να μείνουν ως έχουν, με τον ισλαμοσουλτάνο Ερντογάν να μεθοδεύει την «τελική λύση» του κουρδικού και του συριακού ζητήματος; Θα μας πει ποτέ τι γυρεύει στην πραγματικότητα; Ή μήπως τα προπαγανδιστικά αμαλγάματα που υιοθετεί εξυπηρετούν ακριβώς την απόκρυψη των αντιδραστικών θέσεων που έχει επί της ουσίας πάνω σε όλα αυτά τα ζητήματα;

Στην συνέχεια ο Τ.Κ. βάζει μπρος τον κύριο κινητήρα της προπαγανδιστικής του μηχανής: Προσπαθεί να «ανακατασκευάσει» τον πολιτικό βίο του Γιώργου Καραμπελιά, και του Άρδην, φτιάχνοντας ένα κολάζ από μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα για την υποτιθέμενη «σκιαγράφηση» ενός δήθεν “ἁντιδραστικού” χώρου:

«Πρώτος στη λίστα ένας πάλαι ποτέ ακτιβιστής της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, με μεταβαλλόμενο κατά καιρούς πολιτικοϊδεολογικό στίγμα: μαοϊκός εργατιστής στα μέσα της δεκαετίας του ’70, αυτόνομος στα τέλη του ’70 και τις αρχές του ’80, εναλλακτικός στα μέσα του ’80, οικολόγος στο γύρισμα του ’90, ‘πατριωτική’ πτέρυγα του ευρύτερου αριστερού εξωκοινοβουλευτικού «χώρου» το 1991-92, συνοδοιπόρος του «Δικτύου ’21» στα τέλη της δεκαετίας του ’90, υποστηρικτής των «λαοσυνάξεων» του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες το 2000, πολέμιος των «εθνομηδενιστών» ιστορικών το 2006-07, συμπαραστάτης της κυβέρνησης του Καραμανλή τζούνιορ στις δύσκολες ώρες του 2008-09 κ.ο.κ.»

Κι εδώ, όπως και παραπάνω, η πραγματικότητα είναι εντελώς αντίστροφη: Στην ουσία, κατηγορούμαστε επειδή αντιληφθήκαμε εγκαίρως τις μεγάλες μεταβολές που σφράγισαν την μετάλλαξη των εθνικών και των περιφερειακών κέντρων εξουσίας από το 1990 και μετά.

Ναι, ο εθνομηδενιστικός εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη υπήρξε ο προάγγελος και ο θεμελιωτής της σημερινής αποικίας χρέους, και ναι, ο νέος κύκλος αυταρχισμού/επεκτατισμού της γειτονικής Τουρκίας (πλέον περιφερειακής υπερδύναμης) φαινόταν ήδη από τις αρχές του 1990, τον τρόπο που «μεταχειρίστηκε» το τουρκικό κατεστημένο τους Κούρδους αντάρτες και τον Σολωμό Σολωμού.

Και βέβαια, αν για κάτι συμπαθεί ακόμα όλος ο ελληνικός λαός τον «βούδα» της ύστερης μεταπολίτευσης Κωνσταντίνο Καραμανλή τον νεώτερο, που τα έκανε κυριολεκτικά μαντάρα σε επίπεδο διακυβέρνησης της χώρας, είναι για το άνοιγμα προς την Ρωσία με τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, ή για το βέτο στα Σκόπια κατά την σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι.

Σιγά τα ωά, δηλαδή: «Συνοδοιπόροι», λέει ο Τ.Κ., του Δικτύου 21, επειδή μίλησε ο Γ.Κ. σε μία εκδήλωσή του! Την ίδια στιγμή που όλο το Κωστοπουλιστάν στήριζε την πολιτική του Πάγκαλου και του Γιώργου Ανδρέα Παπανδρέου, και αγωνίζονταν μέσα από τις στήλες της Ελευθεροτυπίας μην τυχόν και κανένα κομμάτι της Αριστεράς εγκαταλείψει την εθνομηδενιστική τύφλωση και δει πραγματικά τι συμβαίνει στον τόπο του, στα Βαλκάνια και την Μέση Ανατολή[1].

 «Υποστηρικτές» του Χριστόδουλου, επειδή διείδαμε πίσω από αυτήν την αντιπαράθεση μια συστηματική απόπειρα του εκσυγχρονισμού να υπονομεύσει το θρησκευτικό φρόνημα της λαϊκής πλειοψηφίας και να τον μεταλλάξει έτσι σε άτομο-καταναλωτή-υπήκοο του παγκοσμιοποιημένου Imperium. Τι έπρεπε δηλαδή να κάνουμε; Να πιαστούμε χεράκι-χεράκι με τον… σημερινό «επίτιμο» του Ποταμιού και να ανακυκλώνουμε ένα μπαγιάτικο και έωλο πλέον αντικληρικαλισμό προς υποστήριξη του… «διωκόμενου» πρωθυπουργού;

Και βέβαια, αποσιωπάται η μακρόχρονη αντίθεσή της Ρήξης παλιότερα, του Άρδην και του ΓΚ  με την κρατική καταστολή η στοχοποίησή τους για δεκαετίες από όλους τους πρακτόρικους μηχανισμούς ως «τρομοκράτες», η ενεργός συμμετοχή τους στο αντιμνημονιακό κίνημα, είτε μέσω της Σπίθας αρχικά, είτε αυτόνομα στην συνέχεια, δραστηριότητα η οποία μάλιστα μετράει αρκετές συλλήψεις και προσαγωγές μελών και φίλων του Άρδην σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (μεταξύ των οποίων και του ίδιου του Γ.Κ. στις 25 Μαρτίου του 2013). Αποσιωπώνται τα δεκάδες βιβλία του ΓΚ και τα εκατοντάδες βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων, τα εκατοντάδες τεύχη του Άρδην και της Ρήξης, και η αποκάλυψη των λαθροχειριών των «ιστορικών» φίλων του Κωστόπουλου, που επιθυμούν να αποδομήσουν την ελληνική ταυτότητα και συνείδηση. Όχι πως δεν το ξέρει αυτό ο Τ.Κ., αλλά κάτι τέτοιο θα του χαλούσε την σούπα που πάει να πασάρει στους δύστυχους αναγνώστες του, μιας εφημερίδας μάλιστα συνεταιριστικής, που είναι κρίμα να υποβαθμίζεται διακινώντας τέτοιας «ποιότητας» δημοσιογραφία.

Γι’ αυτήν την σούπα, προτίμησε να τελειώσει το άρθρο του, αναφέροντας ότι ο Σάββας Καλεντερίδης υπήρξε μέλος της ΚΥΠ, εμπλεκόμενος στην υποστήριξη του κουρδικού αντάρτικου (πράγμα το οποίο δήλωσε ο ίδιος από την πρώτη στιγμή), ότι ο Α. Παυλίδης αρθρογραφούσε εναντίον του ρεπούσειου «συνωστισμού», ενώ κλείνει με το περιεχόμενο του πλακάτ που έφερε μια… άγνωστη στην συγκέντρωση των Ποντίων.

Πάλι καλά, που δεν μας χρέωσε και την προβοκάτσια των ναζί με τον ξυλοδαρμό του Κουμουτσάκου. Αλλά ξεχάσαμε, αυτή είναι «χρήσιμη» για τον Τ.Κ. ώστε να μπορεί να ισχυρίζεται ότι η υπεράσπιση της μνήμης μιας γενοκτονίας είναι «φαιά προπαγάνδα».

Δύο μισά κάνουν ένα ολόκληρο

Το κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου, μας θύμισε ένα άλλο, σχεδόν ταυτόχρονο, που φιλοξενήθηκε στις σελίδες του χουντικού και χρυσαυγήτικου Στόχου που συκοφαντεί συστηματικά τον Γ. Καραμπελιά και το Άρδην εδώ και δεκαετίες. Σε τούτο το ανάλογης ποιότητας λιβελογράφημα, της περασμένης εβδομάδας ο Γιώργος Καραμπελιάς παρουσιάζεται ως «γερο-αναρχικός» παντρεμένος «με την πάμπλουτη ιδιοκτήτρια του ιδιωτικού νοσοκομείου Υγεία» (!!!!!) και τον καταγγέλλει επειδή υποστηρίζει την ύπαρξη του Κρυφού Σχολειού σε ιστορικό συνέδριο! (Παλιότερα παρήγαγε πιο ευφάνταστα σενάρια, αλλά μέσα στον γενικό ξεπεσμό, ξεπέσανε ακόμα και οι φασίστες και οι Κωστόπουλοι)

Παράλληλη εξάλλου έχει υπάρξει η σχετική δράση του μακαρίτη Καψάλη εκδότη του Στόχου παλιότερα και του σημερινού χρυσαυγίτη εκδότη της, με τον Κωστόπουλο. Από τον Στόχο και την ακροδεξιά καταγγέλλεται ο Καραμπελιάς και το Άρδην ως «τρομοκράτες» και «αναρχικοί» ώστε να συκοφαντείται η πατριωτική τους στάση και να φοβοὐνται οι δεξιοί και κεντρώοι πατριώτες, ώστε να στραφούν προς τη Χρυσή Αυγή. Ταυτόχρονα από τον Κωστόπουλο και τον Ιό χαρακτηριζόμαστε ως «συνοδοιπόροι της ακροδεξιάς», όπως και ολόκληρη η «πατριωτική αριστερά», ώστε να μπορεί ανενόχλητος να κυριαρχεί ο ιστορικός αναθεωρητισμός στο εσωτερικό της Αριστεράς, και να καταλήξει άνετα στη μνημονιακή της υποστροφή και τον εθνομηδενισμό.

Ε, λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε, όσο η σύζυγος του Γ.Κ. είναι «πάμπλουτη» και κατέχει ολόκληρα ιδιωτικά νοσοκομεία, άλλο τόσο είναι και «οργανικός διανοούμενος της ακροδεξιάς» όπως πασχίζει μάταια να αποδείξει επί 20ετία ο «οργανικός» συκοφάντης Τάσος Κωστόπουλος, που διαγκωνίζεται με τον Στόχο στην εκστρατεία σπίλωσης ανθρώπων και ιδεολογικών και πολιτικών χώρων.

 Δυστυχώς γι’ αυτόν, όμως, δεν θα τα καταφέρει ποτέ. Γατί σε αντίθεση με τον ίδιον το Αρδην στάθηκε και παραμένει μέχρι σήμερα απέναντι σε όλες τις εξουσίες. Ενώ μ’ αυτά και μ’ εκείνα έχουν περάσει ολόκληρα χρόνια που ο Κωστόπουλος  «βόσκει ανενόχλητος στα (ιδεολογικά) λιβάδια των αρχουσών τάξεων», πάντα ως αμειβόμενος κονδυλοφόρος, η δε κυριότερη συνεισφορά του σε αυτόν τον ρημαγμένο τόπο υπήρξε το «σπονσοράρισμα» της Χρυσής Αυγής –διότι απέναντι σε κάτι τέτοιους λιβελο-προπαγανδιστές έκαναν καριέρα οι ναζί στην χώρα μας– και η καταστολή των συνειδήσεων στην ελληνική αριστερά, καθώς έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στο να παραμένουν ολόκληρα κομμάτια της εντελώς εξαρτημένα από τα γνωστά ιδεολογικά ναρκωτικά.

 Αυτά είναι τα επιτεύγματά του, αυτό διδάσκει η εξέλιξη της πραγματικότητας, και απλά εμείς του τα υπενθυμίζουμε για να χαίρεται και να καυχιέται.

[1] Ωραίες υπηρεσίες. Έτσι, με την καίρια συμβολή του Τάσου Κωστόπουλου, το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής αριστεράς θα θεωρήσει μέσα στη δεκαετία του ’90 τους Κούρδους αντάρτες, ως «κίνημα τρίτης διαλογής», «εθνικιστικό και αντιδραστικό» και θα αρνηθεί την έμπρακτη αλληλεγγύη του, εγκαταλείποντας το κίνημα συμπαράστασης στο εκφυλισμένο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ –με συνέπεια να μην μπορέσει να προφυλαχθεί ο Κούρδος ηγέτης από την προδοσία της ελληνικής κυβέρνησης.