«Ο κ. Μουλόπουλος απεδέχθη προθύμως την πρόταση να συμβάλει στην επίλυση των διαρθρωτικών και οικονομικών προβλημάτων του ΔΟΛ» αυτή η λιτή δήλωση επισφράγισε το γεγονός ότι από χθες βράδυ ο ΔΟΛ λειτουργεί υπό την επιτροπεία του Βασίλη Μουλόπουλου, προέδρου του ΔΣ της Αυγής και “ανθρώπου” του Μαξίμου στα ΜΜΕ. Η σχέση Τσίπρα – Ψυχάρη που πέρασε από πολλά κύματα (αρχικά στήριξης του Τσίπρα από τα Μέσα του ΔΟΛ, μετά σύγκρουσης κ.λπ.) λήγει με τον πιο ντροπιαστικό τρόπο για τον άλλοτε παντοδύναμο εκδότη. Στο κείμενο του Γ. Καραμπελιά, από το αφιέρωμα του Άρδην τ. 105 για την παρακμή του ελληνικού Τύπου, παρουσιάζεται το ιστορικό του ΔΟΛ και οι σχέσεις τους προγενέστερους ενοίκους του Μαξίμου και με τον τωρινό. Άρδην – Ρήξη.
Το Ιστορικό του ΔΟΛ
Η πορεία του ΔΟΛ αποτυπώνει για έναν αιώνα σχεδόν (από το 1922 που εκδόθηκε το Ελεύθερον Βήμα), την πραγματικότητα και τις περιπέτειες του ελληνισμού αλλά και την σταδιακή παρακμή των κυρίαρχων τάξεων της χώρας: Από την εκπροσώπηση του Βενιζελισμού σε συμμαχία με τους δυτικούς (τους Αγγλογάλλους) έστω και ως υποδεέστερος εταίρος, στην αναζήτηση, τουλάχιστον, της ανοχής του κατακτητή στη διάρκεια της Κατοχής – ο Δημήτρης Λαμπράκης θα φυλακιστεί στον Λίβανο από τους Εγγλέζους, με τη συναίνεση του Γεωργίου Παπανδρέου, ως ύποπτος διπλού παιγνιδιού με τους Γερμανούς. Γι’ αυτό και οι εφημερίδες του, θα απολέσουν την πρώτη λέξη του τίτλου τους, –«Ελεύθερον Βήμα», «Ελεύθερα Νέα»–, όταν θα επανεκδοθούν μετά την Κατοχή. Στη συνέχεια ο ΔΟΛ, –παρά την παροδική στήριξη του… Παπάγου κατά την περίοδο 1950-1952–, θα συνεχίσει να παραμένει ο κατ’ εξοχήν εκφραστής του χώρου της «φιλελεύθερης» αστικής τάξης και θα κυριαρχήσει στο εκδοτικό τοπίο με μια πληθώρα εκδόσεων – εκτός από τις δύο ναυαρχίδες του «Βήματος» και των «Νέων», ο «Ταχυδρόμος», ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», η «Ομάδα», οι «Εποχές», η «Αρχαιολογία» κ.λπ.–, εντάσσοντας στο δημοσιογραφικό δυναμικό του ένα μεγάλο μέρος της αριστερής και της φιλελεύθερης αστικής διανόησης.
Στη διάρκεια της δικτατορίας, ο κληρονόμος του συγκροτήματος, Χρήστος Λαμπράκης, συνεχίζει απτόητος την έκδοση των εντύπων του, ενώ μετά την πτώση της προσανατολίζεται τελικώς στην «κριτική» στήριξη του ΠΑΣΟΚ, αφού αυτό θα έχει εδραιωθεί. Ιδεολογικά, τα έντυπα του συγκροτήματος προσανατολίζονται μετά την δεκαετία του 1980 προς την ενίσχυση του εθνομηδενισμού και μεταβάλλονται στις ναυαρχίδες της ακαδημαϊκής αριστερής διανόησης. Από τον Δημήτρη Μαρωνίτη και τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, έως τον Αντώνη Λιάκο και τον Δημοσθένη Κούρτοβικ (της δεκαετίας του 1990 και όχι τον εν μέρει «ταυτοτικώς» ανανήψαντα του σήμερα), με διευθυντή σύνταξης τον πρώην δημοσιογράφο της… ακροαριστερής ιταλικής «Λόττα Κοντίνουα», Βασίλη Μουλόπουλο –τα έντυπα του ΔΟΛ εκφράζουν ακραιφνείς εθνομηδενιστικές και εκσυγχρονιστικές αντιλήψεις, χωρίς καμία παραχώρηση στον «εθνολαϊκισμό»,– εκτός από ορισμένες «αβαρίες» προς το… νερό του Καματερού (1) και τη Δήμητρα Λιάνη δυο δεκαετίες αργότερα!
Πρόκειται για τη μοναδική σταθερή γραμμή του συγκροτήματος. Επί σαράντα χρόνια, σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, θα κτίζει με συνέπεια και σύστημα, κατ’ εξοχήν στο πολιτισμικό και ιδεολογικό πεδίο, την κυρίαρχη «αντιλαϊκιστική» και «αντιεθνικιστική» ιδεολογία. Το «συγκρότημα» υπήρξε ο βασικός εκφραστής και εν πολλοίς ο δημιουργός ενός «πολιτικά ορθού» ολοκληρωτισμού, του εθνομηδενιστικού εκσυγχρονισμού, που θα ανέλθει στην πολιτική εξουσία με την κυβέρνηση Σημίτη. Με αυτή την κυβέρνηση, το «συγκρότημα», μετά την κατάκτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας στην κοινωνία έφτασε στον κολοφώνα της πολιτικής του επιρροής – με την κυβέρνηση Σημίτη φαινόταν να κλείνει ο κύκλος, η δε Ελλάδα να εντάσσεται οργανικά, ως παρασιτική απόφυση του, στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Εξάλλου, ο ΔΟΛ, ήδη το 1989, θα πρωτοστατήσει στην ίδρυση του Mega, τη νέα μεγάλη δύναμη της ενημέρωσης, που θα δίνει μια αμυδρή χροιά «αστικού καθωσπρεπισμού» σε ένα διαρκώς εξαχρειούμενο τηλεοπτικό τοπίο, ενώ παράλληλα θα ολοκληρώσει την πολιτισμική του πρωτοκαθεδρία, με τη δημιουργία του «Μεγάρου Μουσικής».
Ακόμα και η εκκλησία έμοιαζε υποταγμένη στην ισχύ του. Ο τότε Δημητριάδος, Χριστόδουλος, ο μετέπειτα αρχιεπίσκοπος, υπήρξε τακτικός αρθρογράφος του «Βήματος», ο δε παρακοιμώμενος του Χρήστου Λαμπράκη και σημερινός ιδιοκτήτης του ΔΟΛ, Σταύρος Ψυχάρης, διορίστηκε από τον Σημίτη διοικητής του… Αγίου Όρους.
Ποτέ άλλοτε ο ελληνικός παρασιτικός αστισμός και ο… ΔΟΛ δεν φαινόταν τόσο ισχυρός. Η ανάληψη της διεξαγωγής των Ολυμπιακών αγώνων του 2004, η… κατάκτηση του γιούρο στην Πορτογαλία την ίδια χρονιά και η μόλις επιτευχθείσα σύλληψη της 17 Νοέμβρη, πρόσφεραν μια αίσθηση παντοδυναμίας στην ελληνική… «ΛΜΑΤ». Και όμως, δεν επρόκειτο παρά για το κύκνειο άσμα μιας εποχής. Διότι η ενσωμάτωση υπήρξε παρασιτική, η οικονομική άνθιση υλοποιούνταν με επέκταση του κρατικού και του ιδιωτικού δανεισμού, με περαιτέρω αποδυνάμωση του παραγωγικού τομέα και διόγκωση των εισαγωγών. Επιπλέον, ο προπονητής της ελληνικής εθνικής ομάδας ήταν… Γερμανός, η «17 Νοέμβρη» συνελήφθη με παρέμβαση του FBI και της Scotland Yard και ο θρίαμβος των Ολυμπιακών σκιάστηκε από το σκάνδαλο των αναβολικών των Κεντέρη-Θάνου και μετά από μερικά χρόνια και της άρσης βαρών. Οι Έλληνες είχαν «παραπάρει αέρα», κορδακίζονταν πως είχαν κατά κεφαλήν εισόδημα ανώτερο από εκείνο της Ιταλίας, και έπρεπε να αρχίσουν να «μπαίνουν στη θέση» τους. Η συντριβή του ελληνικού πρωταθλητισμού, υπήρξε ένα προειδοποιητικό μήνυμα, που έστειλαν τα πραγματικά αφεντικά. Το πραγματικό «πακέτο» επέπρωτο να το αποστείλουν με τον ΓΑΠ και να το ολοκληρώσουν με τον Τσίπρα.
Μετά το 2010, θα επιδεινωθεί η ήδη σοβούσα κρίση των ΜΜΕ. Παραδοσιακές εφημερίδες, όπως η «Ελευθεροτυπία» κλείνουν, το «Βήμα» χάνει την καθημερινή του έκδοση, και επιβιώνουν μόνο νέου τύπου έντυπα, αλά «Πρώτο Θέμα» και Real News», στηριγμένα αποκλειστικά στις κυριακάτικες προσφορές τους. Τα ιδιωτικά τηλεοπτικά δίκτυα πλήττονται δραματικά, η διαφημιστική πίτα συρρικνώνεται και οι τεράστιες, αναλογικά, αμοιβές για τους υπερτιμημένους σταρ –άνδρες και γυναίκες– του «γυαλιού» επιδεινώνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Ο ΔΟΛ, ο ένας από τους εταίρους του Τηλέτυπου, που κατέχει το Mega, πλήττεται περισσότερο, διότι οι υπόλοιποι συνεταίροι του, ο Μπόμπολας και ο Βαρδινογιάννης, διαθέτουν και άλλα στηρίγματα, ο μεν πρώτος ως εθνικός εργολάβος, ενώ ο δεύτερος είναι μεγαλο-εφοπλιστής και διαθέτει και έναν άλλο, αποκλειστικά δικό του τηλεοπτικό σταθμό, εθνικής εμβέλειας, το Star. Ο ΔΟΛ που είχε «ανοιχτεί» υπερβολικά στον εκδοτικό χώρο (είχε αγοράσει και εκδοτικό οίκο, τα «Ελληνικά Γράμματα», ο οποίος έκλεισε με ζημιές και απολύσεις) αντιμετωπίζει πλέον τεράστια προβλήματα. Εν τούτοις, εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει μια κάποια «συνέχεια» στον εκδοτικό χώρο, μια και η άλλη παραδοσιακή αστική εφημερίδα, –της συντηρητικής παράταξης αυτή– η «Καθημερινή», η οποία εκδίδεται από το 1919, θα φύγει από την οικογένεια Βλάχου και μετά από ένα σύντομο διάλειμμα στα χέρια του… Κοσκωτά, θα καταλήξει μαζί με τον Σκάϊ στην εφοπλιστική οικογένεια Αλαφούζου.
H κατρακύλα
Η διαχείριση κατά την περίοδο της κρίσης υπό την ηγεσία πλέον του Σταύρου Ψυχάρη, μετά τον θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη, το 2009, υπήρξε τραγική. Ήδη, η ανάδειξη του Ψυχάρη σε «ισχυρό άνδρα» του συγκροτήματος αποτελούσε μια ένδειξη της προϊούσας πτώσης του επιπέδου του ελληνικού αστισμού. Ο «κουλτουριάρης» Λαμπράκης είχε επιλέξει για την διαδοχή του έναν απαίδευτο και «μπρουτάλ» οπορτουνιστή, χωρίς πανεπιστημιακούς τίτλους: Ο Σταύρος Ψυχάρης, καταγόμενος από αριστερή οικογένεια, ξεκίνησε τη δημοσιογραφία από τη «Δημοκρατική Αλλαγή», συνεργάστηκε με τη Χούντα (ο υπουργός τύπου Βύρωνας Σταματόπουλος έγινε κουμπάρος του), ενώ εν συνεχεία θα λιβανίσει διαδοχικά τον Καραμανλή, τον Ανδρέα, τον Έβερτ, τον Κόκκαλη, τον Σημίτη και τέλος τον Τσίπρα. Υπηρέτης όλων των αφεντάδων. Σε πλήρη αντίθεση βέβαια με την σταθερότητα που επεδείκνυε ως προς τον εθνομηδενισμό του.
Κατά την περίοδο της κρίσης ξεπέρασε κυριολεκτικώς τον εαυτό του, χτυπημένος ιδιαίτερα από θαλασσοδάνεια και χρέη. Αρχικώς, θα συνταχθεί σκανδαλωδώς υπέρ του ΓΑΠ και των μνημονίων, παρότι υποστηρικτής του Ευάγγελου Βενιζέλου, από κεκτημένη ταχύτητα κυβερνητισμού και υποταγής στα μεγάλα αφεντικά, υπερατλαντικά και ευρωπαϊκά. Εν συνεχεία, μετά το 2011, οι Τράπεζες θα αρχίσουν να του φέρνουν προσκόμματα και να αρνούνται να του καλύψουν τα χρέη με νέα δάνεια, δασκαλεμένες από τον ΓΑΠ και τους τροϊκανούς, που θεωρούσαν ακόμα τον ΔΟΛ ως τον συμβολικό εκφραστή της «διεφθαρμένης» ελληνικής αστικής τάξης, την οποία ήθελαν να εξαποστείλουν στα τάρταρα. Το «Συγκρότημα» άλλωστε, το 2007, είχε ταχθεί εναντίον του «Γιώργου» στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ ενώ μετά τις Κάννες τον Νοέμβριο του 2011, θα στηρίξει εκ νέου τον Βενιζέλο. Όμως το ΠΑΣΟΚ ήταν πλέον ένα «νεκρό άλογο». Γι’ αυτό και ο Ψυχάρης σταδιακώς θα στραφεί προς τον Σαμαρά, –ο γιός του Ανδρέας θα εκλεγεί βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία–, ενώ παράλληλα θα αρχίσει τα ανοίγματα και προς τη νέα αξιωματική αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές του 2012.
Τελικώς, δε, από το καλοκαίρι του 2014, πιστός στον φρενιτιώδη μεταμορφισμό του, θα επιχειρήσει ένα ακόμα σάλτο, με την ανοικτή στήριξη του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Τη νέα στροφή προοιωνίζεται η εκλογή τον Ιούλιο του 2014, του Βασίλη Μουλόπουλου, –παρακοιμώμενου του Ψυχάρη αρχικώς, και του Τσίπρα εν συνεχεία, πρώην διευθυντή σύνταξης του «Βήματος» και μετέπειτα πρόεδρου του ΔΣ της «Αυγής» – στη θέση του αντιπροέδρου της «Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών – Μέσων Ενημέρωσης». Στο ίδιο προεδρείο μαζί με τον Μουλόπουλο εξελέγη πρόεδρος ο Σταύρος Ψυχάρης, και ταμίας ο Γιώργος Μπόμπολας! Τον δε Νοέμβριο του 2014, ως εχέγγυο της οριστικής και δημόσιας πλέον προσχώρησής του, ο Ψυχάρης θα προσφέρει επί πίνακι και την κεφαλή του γιού του, ο οποίος θα παραιτηθεί από βουλευτής της ΝΔ! Ο Ψυχάρης θα εγκαταλείψει τον… Σαμαρά στην τύχη του. Εξάλλου πλέον τον εγκατέλειπαν όλοι, όχι μόνον οι σταθεροί υποστηρικτές του Τσίπρα, Αμερικανοί, αλλά ακόμα και οι Γερμανοί! Το σχέδιο του Συγκροτήματος –αν υπήρχε κάποιο σχέδιο (sic!)– ήταν η υποκατάσταση του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ ως εκπροσώπου της κεντροαριστεράς και του Σημίτη από τον Τσίπρα.
Το χρονικό ενός κεραυνοβόλου έρωτα
Η στροφή του ΔΟΛ υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στη διάρκεια του 2014, καταγράφεται και από την ανοικτή υποστήριξη, που του προσφέρει μέσω των εφημερίδων του –αρχικά τα Νέα και εν συνεχεία το Βήμα–, αλλά σε μεγάλο βαθμό και από τον τηλεοπτικό σταθμό Mega. Για να υπενθυμίσουμε ορισμένους από τους σταθμούς αυτής της διαδρομής, διαβάζουμε σε άρθρα του ίδιου του Σταύρου Ψυχάρη μετά το Φθινόπωρο του 2014 (2):
«Ο κ. Αντ. Σαμαράς βαδίζοντας στη δεξιά όχθη του ποταμού, προσπαθεί να συγκλίνει προς το Κέντρο, αλλά τον φρενάρει το φάντασμα της Ακροδεξιάς. Στην άλλη όχθη, την Αριστερά, βαδίζει ο κ. Αλ. Τσίπρας µε βήματα ασυντόνιστα µεν, αλλά σταθερά ως προς την τελική τους κατεύθυνση, το Κέντρο (3). Απόλυτα αντικειμενικός, όπως πάντα, έβρισκε τον Σαμαρά «να φρενάρεται» από την «Ακροδεξιά» τη στιγμή ακριβώς που είχε υποχρεωθεί να συγκρουστεί μετωπικά μαζί της, αφού την είχε στείλει στον Κορυδαλλό (!), και τον Τσίπρα να είναι «φερέγγυος», ως κατευθυνόμενος προς το «Κέντρο», το οποίο εκπροσωπεί διαχρονικά το Συγκρότημα του.
Ένα μήνα μετά, σε άρθρο με τον εύγλωττο τίτλο «Εκλογές-εκλογές», καθησυχάζει τους αναγνώστες του, δοθέντος ότι και οι «ξένοι», μάλλον δείχνουν να έχουν επιλέξει τον Τσίπρα: «Αν οι ξένοι βοηθήσουν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στον αγώνα του για επίσπευση των εκλογών, θα το κάνουν επειδή θα έχουν εξασφαλισμένο το μέλλον» (4). Επειδή δε διάφοροι «κινδυνολόγοι», θεωρούσαμε καταστροφική την επιλογή της επίσπευσης των εκλογών για τον Ιανουάριο του 2015, μας λοιδορούσε ανοικτά και καθησύχαζε τους αναγνώστες-θύματα της οξυδέρκειάς του: «Τις τελευταίες ηµέρες παριστάµεθα µάρτυρες µιας νέας από σκηνής διδασκαλίας της πολιτικής κωµωδίας: Κινδυνεύει η Ελλάς! […] Καθώς όλοι γνωρίζουµε τα όριά µας, λογικό είναι να περιµένει κανείς ότι, µετά τις εκλογές, ψήφω και αποφάσει του Λαού, όλα θα πάνε καλύτερα…» (5) στον καλύτερο δυνατό κόσμο βεβαίως!
Προέβλεπε μάλιστα ότι, στις επερχόμενες εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ θα «χτυπήσει σαρανταπεντάρια», ενώ το ΠΑΣΟΚ θα εξαφανιστεί, θέλοντας να στείλει και τους τελευταίους εναπομείναντες οπαδούς του στον ΣΥΡΙΖΑ: «Ο εκλογικός σχηματισμός της Αριστεράς εκτιμάται ότι θα φθάσει σε ποσοστά άλλων εποχών του ΠαΣοΚ, ενώ το κόμμα του Α. Παπανδρέου πέφτει στα βράχια» (6).
Ακόμα και μια μέρα πριν τις εκλογές, θα συνεχίσει απτόητος τον προεκλογικό αγώνα, ώστε να επισφραγίσει και να διευρύνει ει δυνατόν το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, δοθέντος ότι η εκλογή του «συμφέρει τη χώρα»: «Όταν το ΠαΣοΚ ξύπνησε, αυτοί που συγκροτούσαν την Κεντροαριστερά είχαν ήδη ανοίξει φτερά και προφανώς αποφάσισαν το πρόδηλο: Ότι η Κεντροαριστερά είναι χώρος ελεύθερης σκέψης και ψηφίζει συνειδητά αυτό που προφανώς συμφέρει τη χώρα… η Κεντροαριστερά δεν τεμαχίζεται, δεν χαρίζεται και ασφαλώς δεν κληρονομείται» (7). Το μήνυμα δεν θα μπορούσε να είναι σαφέστερο: ο ΓΑΠ δεν είναι κληρονόμος του Ανδρέα, αλλά το όνομα αυτού, Αλέξης.
Και το ειδύλλιο δεν παρέμεινε απλά προεκλογικό. Μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2015, παρά τη βαθύτατη ρήξη, στη διάρκεια του δημοψηφίσματος και κάποιες πρώτες αψιμαχίες, ο Ψυχάρης παραμένει «συνεπής». Τον Απρίλιο του 2015, όχι μόνο επιχαίρει για τη νίκη της «αριστεράς» αλλά προσπαθεί και να μπαλώσει τις καταστροφικές της επιλογές, μια και μαθαίνει στου… κασίδη το κεφάλι: «Ευτυχώς που νίκησε στις εκλογές η Αριστερά!… Όχι μόνο διότι κάποτε θα ερχόταν και η σειρά της, αλλά και διότι η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να αξιοποιήσει την απειρία της περί το κυβερνάν και να λύσει δομικά προβλήματα της χώρας» (8)!
Ακόμα και στις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015, χρησιμοποιώντας το προηγούμενο του Μιτεράν, απευθύνει έκκληση στους αναγνώστες του για υπερψήφιση του Σύριζα: «Κλείστε τη μύτη και ψηφίστε τους»! (9) Αμέσως μετά τις εκλογές, δε, τον Οκτώβριο του 2015, υποστηρίζει πως ο Αλέξης είναι ο νέος Ανδρέας, οι δε ψηφοφόροι «είναι προφανώς ευχαριστημένοι γιατί το κόμμα που πλειοψηφεί κινείται ήδη στους δρόμους που οδηγούν στην Κεντροαριστερά» (10). Ακόμα και τον Δεκέμβριο του 2015 κάνει εκκλήσεις να τον «αφήσουν» να κυβερνήσει, μια και «η σημερινή κυβέρνηση δεν είναι απλώς χρήσιμη: είναι απαραίτητη», το δε «έργο που επιτελεί είναι βαρύ, πολύπλοκο, ακόμη και, ορισμένες φορές, αλλοπρόσαλλο». «Γι’ αυτό αφήστε τον κ. Τσίπρα να κάνει τη δουλειά του». (11)
Το διαζύγιο
Η περίοδος της συμπόρευσης θα λάβει τέλος στις αρχές του προηγούμενου έτους, 2016, για πολλούς και διάφορους λόγους. Αρχικώς, διότι η κυβέρνηση Τσίπρα μοιάζει να χάνει την πλειοψηφία και την ανοχή που της προσέφεραν οι πολίτες, η δε Νέα Δημοκρατία, με την εκλογή Μητσοτάκη, εμφανίζεται ως πλειοψηφική εναλλακτική λύση για το σύστημα. Κυρίως, όμως, διότι το καλοκαίρι του 2015, με την απειλή του Grexit, το δημοψήφισμα, και το κλείσιμο των τραπεζών, η σχέση των παραδοσιακών ΜΜΕ με τον Τσίπρα διερράγη. Αφού δεν τον στήριξαν τότε, όταν διέθετε ακόμα τη λαϊκή υποστήριξη, θα τον στηρίξουν τώρα που την έχει απολέσει; Έτσι, στην προοπτική της πάσει θυσία διατήρησης της εξουσίας, αλλά και για να ικανοποιήσουν τους «εταίρους» –που με μεγάλη χαρά αντιμετωπίζουν τη διάλυση των όποιων ισχυρών πόλων εξουσίας στην Ελλάδα–, ο Τσίπρας και η ομάδα του Μαξίμου, με ενορχηστρωτή τον Παππά, άρχισαν τον «ανένδοτο» κατά των ΜΜΕ και κατ’ εξοχήν κατά του Ψυχάρη. Εξάλλου, μια και δεν μπορούν ούτε καν στους οπαδούς τους να προσφέρουν άρτον, μπορούν να προσφέρουν το θέαμα της επίθεσης ενάντια στους «νταβατζήδες».
Ο Ψυχάρης που θεωρούσε πως μπορεί να επιβιώνει και να επιπλέει με οποιαδήποτε εξουσία, βρέθηκε στριμωγμένος στα σκοινιά του ρινγκ ενώ τον εγκατέλειψε ακόμα και ο σύντροφος Μπόμπολας. Έτσι, υποχρεώνεται πλέον «να παίξει τα ρέστα του». Στις 7 Φεβρουαρίου, υπενθυμίζει στον Τσίπρα πως και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έφυγε «με αεροπλάνο της γραμμής» (12) στις δε 28 Φεβρουαρίου, ξιφουλκεί πλέον ανοικτά εναντίον του και αποκαλύπτει τις μυστικές συναντήσεις που είχαν κατά τη διάρκεια του 2014 κατά τις οποίες συνήψαν κάποια «αμοιβαία επωφελή» συμφωνία μεταξύ τους. Ισχυρίζεται λοιπόν πως ο Τσίπρας του υποσχέθηκε πως: «όταν κερδίσουμε την εξουσία θα (σ)του χαρίσω τα δάνεια της εκδοτικής επιχείρησής (σ)του, και επίσης θα (σου) δώσω ολόκληρο το κανάλι στο οποίο συμμετέχει(ς)». Παράλληλα, παραθέτει πολλά στοιχεία και υπονοούμενα για τους Αμερικανούς και την πανθομολογούμενη πλέον σχέση του Τσίπρα μαζί τους:
«Η μυστική συνάντηση έγινε στο κέντρο της πρωτεύουσας [ ], σε ένα διαμέρισμα που βρίσκεται πολύ κοντά στην αμερικανική πρεσβεία. Άραγε μπορεί το διαμέρισμα αυτό να είχε ποτέ παγιδευτεί και να παρακολουθούνταν ως… γόνιμη εστία παραγωγής απόρρητων πολιτικών πληροφοριών; Ο εκδότης αναλογίστηκε το ενδεχόμενο, αλλά δεν τον προβλημάτισε» (sic). Η ημέρα κατά την οποία πραγματοποιήθηκε η συνάντηση, ήταν η 4η Ιουλίου, εθνική γιορτή των ΗΠΑ, και παρ’ όλα αυτά, «ο δρόμος, παρά τη γειτνίασή του με την αμερικανική πρεσβεία και ορισμένα σημαίνοντα δημόσια κτίρια, ήταν σχεδόν άδειος εκείνη την ώρα. Μόνο τρεις εργάτες μαστόρευαν σε ένα κτίσμα, λίγα μέτρα διαγώνια απέναντι, αλλά μάλλον δεν είχαν δώσει σημασία (ή έτσι άφηναν να φαίνεται…)» Και, για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία, συνεχίζει: «Ο πολιτικός ηγέτης ανέλυσε στον εκδότη την άποψή του ότι η κυβέρνηση δεν θα κατόρθωνε να ανακάμψει και ότι πλέον οι ξένοι σύμμαχοι της χώρας, ανάμεσα στους οποίους και οι ΗΠΑ, διάκεινται φιλικά προς το κόμμα του» (13).
Ο Ψυχάρης (μέσω του δημοσιογράφου Π. Παπαδόπουλου που υπογράφει το σχετικό κείμενο) χαρακτηρίζει τον Τσίπρα «φίλο» και συγκεκαλυμμένα ενεργούμενο των Αμερικανών, ενώ σε ενυπόγραφο άρθρο του την ίδια ημέρα, Κυριακή 28 Φεβρουαρίου, απειλεί ανοιχτά τους «αγνώμονες»: «Αυτή η χώρα δεν ανήκει σε κανέναν κύριο Τσίπρα. […] Οι πλείστοι των πρώην πρωθυπουργών μένουν ξεχασμένοι στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Οι κανόνες της Δημοκρατίας είναι διαχρονικοί ως προς την εφαρμογή και αναντικατάστατοι και αυστηροί. Ιδίως ως προς το προσωρινό της ηγεσίας. Εν ολίγοις, επειδή πάμε και στην εκκλησία, ουαί σ’ εκείνους που ‘εκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου’» (14). Ο Σταύρος θυμίζει στον αγνώμονα νεαρό ότι οι πολιτικές εξουσίες είναι προσωρινές, ενώ τα συγκροτήματα Τύπου, και μάλιστα ο ΔΟΛ, είναι τουλάχιστον αιωνόβια και πως θα πληρώσει ακριβά για την αχαριστία του.
Όμως για την ώρα ο Σταύρος Ψυχάρης έχει υποστεί ένα συντριπτικό πλήγμα με την αποδυνάμωση του Mega, τον αποκλεισμό του από τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες και το κλείσιμο του ενημερωτικού τμήματος του, ακριβώς διότι υπήρξε κοντόφθαλμος. Στήριξε έναν «τυχάρπαστο», και αυτός αντί του μάννα του προσέφερε χολή, δικαστικές διώξεις και απειλεί την ίδια ύπαρξη του καναλιού του. Αυτός ό τόσο πανούργος εξαπατήθηκε από το «μειράκιο», παρότι για να του ανοίξει τον δρόμο θυσίασε ακόμη και τον γιο του.
Ο «εκδότης» είχε διαπράξει ένα κεφαλαιώδες σφάλμα. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως αποτελεί διαχρονικό στόχο για τους Γερμανούς, όσες προσπάθειες και αν κάνει για να τους εξευμενίσει. Και όμως προσπάθησε να εντάξει την Deutsche Bank στους μετόχους του Mega· στηρίζει ανοικτά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, θεωρούμενο ως συνδεδεμένο με τους Γερμανούς· «καρφώνει» τον Βαρδινογιάννη στους Γερμανούς ως αντίπαλό τους (βλέπε το σκανδαλώδες άρθρο του alter ego του, Αντώνη Καρακούση στο Βήμα της 7ης Αυγούστου, που επισημοποιεί την ρήξη με τον Βαρδινογιάννη) (15)–. Κάτι ανάλογο και για παραπλήσιους λόγους ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο δεύτερος και βασικότερος είναι πως πλέον δεν αντιπροσωπεύει αυτό που ήταν κάποτε. Οι εφημερίδες του καλύπτουν πλέον ένα μικρό μέρος της αγοράς και άλλοι –νεαρότεροι– αετονύχηδες, εξίσου αρπακτικοί και οπορτουνιστές, κυκλοφορούν στην πιάτσα, έτοιμοι να εκτελέσουν τα ίδια «συμβόλαια», χωρίς όμως να εκπροσωπούν τον εκπεσόντα ελληνικό αστισμό στη διαχρονία του κατά τον τρόπο που τον εξέφραζε το «συγκρότημα». (16)
Σημειώσεις
1. Ο Γιώργος Kαματερός έκανε την εμφάνιση του στην επικαιρότητα στις αρχές Φεβρουαρίου του 1976, υποστηρίζοντας ότι ανακάλυψε το φάρμακο κατά του καρκίνου. Ο 36χρονος τότε δικηγόρος άρχισε να μοιράζει με βυτιοφόρα το ιαματικό νερό που υποτίθεται έφερνε από την Κω, στις γειτονιές της Αθήνας και λίγες μέρες αργότερα στην επαρχία. Τα Νέα με διευθυντή τον Γιάννη Καψή στήριζαν τον Kαματερό εναντίον του δε στράφηκαν η Ελευθεροτυπία, η Καθημερινή, η Αυγή ο Ριζοσπάστης και η Εστία. Και παρά το ότι οι αναλύσεις των επιστημονικών ιδρυμάτων ανέφεραν ότι πρόκειται για νερό χωρίς καμιά θεραπευτική ιδιότητα, ο Kαματερός οργάνωνε συγκεντρώσεις και πορείες με εκατοντάδες οπαδούς του, ενώ εμφανιζόταν και ως πολιτικός ηγέτης, μέχρις ότου στις 30 Μαρτίου του 1976 η κατανάλωσή του απαγορεύτηκε επισήμως.
2. Βλ. αναλυτικότερα, Γ. Καραμπελιάς, «Η γάτα, ο απατεώνας, οι ύαινες», http://ardin-rixi.gr/, 4 Μαρτίου 2016.
3. Στ. Ψυχάρης, «Η αποστρατεία του καραγκιόζη», Το Βήμα, 09/11/2014.
4. Στ. Ψυχάρης, «Εκλογές; Εκλογές!», Το Βήμα, 07/12/2014.
5. Στ. Ψυχάρης, «Κινδυνεύει η Ελλάς», Το Βήμα, 28/12/2014.
6. Στ. Ψυχάρης, «Εδώ σε θέλω κάβουρα», Το Βήμα, 11/01/2015.
7. Στ. Ψυχάρης, «Πώς το 3% γίνεται 20, 30, 40…», Το Βήμα, 24/01/2015.
8. Στ. Ψυχάρης, «Πολυμορφικά και αχόρταγα συμφέροντα», Το Βήμα, 04/10/2015.
9. Στ. Ψυχάρης, «Ψήφος και προσδοκίες», Το Βήμα, 06/09/2015.
10. Στ. Ψυχάρης, «Τι Ανδρέας, τι Αλέξης», Το Βήμα, 11/10/2015.
11. Στ. Ψυχάρης, «Αφήστε τον», Το Βήμα, 13/12/2015.
12. Στ. Ψυχάρης, «Με αεροπλάνο της γραμμής», Το Βήμα, 07/02/2016.
13. Παύλος Παπαδόπουλος, «Ο ηγέτης, ο εκδότης και… η γάτα των Ιμαλαΐων», Το Βήμα, 28/02/2016.
14. Στ. Ψυχάρης, «Sic transit gloria mundi», Το Βήμα, 28/02/2016.
15. Βλ.. Αντώνης Καρακούσης, «Παιχνίδια εξουσίας, θεωρίες συνωμοσίας και “αριστερά” αλισβερίσια” Το Βήμα, 07/08/2016. Ο αρθρογράφος σε ένα μακροσκελέστατο κείμενο, διαβουκολεί και ειρωνεύεται το σύστημα των διαπλεκομένων, εκτός από τον εργοδότη του, και επιτίθεται κατεξοχήν στον εφοπλιστη και μηντιάρχη Βαρδινογιάννη, θεωρώντας τον υπαίτιο για την κατάρρευση του Mega.
Γράφει μεταξύ άλλων: «Αντιθέτως η επιρροή της οικογένειας Βαρδινογιάννη στην πολιτική γιγαντώθηκε. Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη διατηρεί σήμερα εκλεκτικές συγγένειες με τον Πρωθυπουργό, τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, και ταυτόχρονα συνομιλεί με τους Καραμανλήδες, όπως επίσης και με τις ηγεσίες του ΠαΣοΚ, του Ποταμιού, και της Ενωσης Κεντρώων. Με την οικογένεια Μητσοτάκη η σχέση ήταν πάντα ανταγωνιστική λόγω και της Siemens, αν και κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.» «Η τρέχουσα θεωρία συνωμοσίας λοιπόν θέλει την οικογένεια Βαρδινογιάννη πιεζόμενη και στοχοποιημένη από τους ευρωπαίους εταίρους. Κατά μια εκδοχή θεωρείται τμήμα της ελληνικής ελίτ που εμποδίζει τις μεταρρυθμίσεις.» κ.λπ. Δηλαδή ο Καρακούσης «πληροφορεί» εμμέσως τους Γερμανούς ότι ο εχθρός τους δεν είναι ο Ψυχάρης, τον οποίοι αναιτίως καταδιώκουν, αλλά ο Βαρδινογιάννης!
16. Βλέπε σχετικά, Γ. Καραμπελιάς, «Οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί και ο “Πάμπλο Εσκομπάρ”» 30 Αυγούστου 2016 http://www.liberal.gr/arthro/73849/apopsi/arthra/oi-europaikoi-thesmoi-kai-o-isonpamplo-eskomparsin.html.
Το υπόλοιπο αφιέρωμα για την παρακμή στον Τύπο μπορείτε να το διαβάσετε στο Άρδην τ. 105
