Χέρι χέρι (όχι με τον Καρατζαφέρη)

Ο διχασμός και η λανθάνουσα συμπόρευση εθνομηδενισμού και ακροδεξιάς

Του Τάσου Αναστασίου από την Ρήξη φ. 140

Η οικονομική κρίση και κυρίως η παρακμή -πολιτισμική, ηθική, πολιτική- που χαρακτηρίζει την Ελλάδα ανέδειξε δύο σχεδόν κυρίαρχες πολιτικές παρατάξεις, βιτρίνες των αντίστοιχων ιδεολογικοπολιτικών μπλοκ: τον Σύριζα, που εδώ και τρία χρόνια κυβερνά, ως εκπρόσωπο του εθνομηδενισμού, του αφελούς δικαιωματισμού, λάτρη της παγκοσμιοποίησης και οπαδού του κοινωνικού αυτισμού. Και τη Χρυσή Αυγή, τη νεοναζιστική κάστα, προπαγανδίστρια της βίας, του μίσους και του κοινωνικού μπούλινγκ.
Και μπορεί από τη μία ο Σύριζα να ήταν ούτως ή άλλως οργανικά συστημικός και ευρέως γνωστός, με ένα εκλογικό ποσοστό στα όρια κάθε φορά της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, η Χρυσή Αυγή, από την άλλη, ήταν μια κλειστή κάστα λίγων μισάνθρωπων στην αφάνεια.
Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, η πτώση των μισθών στην εργατική και την υπαλληλική τάξη του ιδιωτικού τομέα, που προήλθε και από την υπερβάλλουσα (λόγω της αύξησης των μεταναστών) προσφορά εργατικού δυναμικού, έστειλε τις μάζες αυτές σε μια εχθρική στάση απέναντι στο φαινόμενο της μετανάστευσης, γεγονός που η Χρυσή Αυγή το εκμεταλλεύτηκε μεταβάλλοντάς το σε εχθρική στάση ενάντια στους ίδιους τους ανθρώπους, τους μετανάστες, και όχι στο φαινόμενο καθαυτό. Παράλληλα επλήγησαν οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες του κατασκευαστικού κλάδου (και όχι μόνο), οι οποίοι θα φτάσουν στα όρια της φτωχοποίησης και θα ριζοσπαστικοποιηθούν αντιδρώντας ενάντια στην κυρίαρχη αριστερή ιδεολογική ηγεμονία.
Ταυτόχρονα, υποτιμήθηκε, από όλον τον πολιτικό κόσμο και το μιντιακό σύστημα, η υποβάθμιση της καθημερινότητας των κατοίκων κάποιων περιοχών και προβλήθηκε ως πρόβλημα της γειτονιάς ο ρατσισμός, αναγκάζοντας κάποιους κάτοικους να ταυτιστούν με αυτόν. Αυτό συνέβη σε συνδυασμό με το γεγονός ότι η αριστερά, με κεντρικό όχημα τον Σύριζα, είχε πάρει προ πολλού θέση, συσπειρωμένη πίσω από τη λυσσαλέα ανθελληνική εμπροσθοφυλακή των δήθεν αντιεξουσιαστών κηρύττοντας μια σιωπηλή συνεργασία σύμφωνα και γύρω από το σύνθημα «σκάσε Ελλάδα» που γέμιζε –δυστυχώς περήφανα για τους γραφείς του– κάποιους τοίχους της πρωτεύουσας. Γι αυτό και στις επίμαχες περιοχές συναντούσες ανθρώπους που μέχρι πρότινος διάβαζαν την Ελευθεροτυπία ή τον Ριζοσπάστη, να δηλώνουν αποφασισμένοι να ψηφίσουν Χρυσή Αυγή. Με την αύξηση της έντασης των εθνικιστικών τάσεων και της ανόδου της απήχησης των νεοναζί, οι εθνομηδενιστές εκμεταλλεύθηκαν την ανεδαφική πλέον γραμμική διάταξη διαχωρισμού πολιτικών πεποιθήσεων και πρακτικών, αριστεράς-δεξιάς, και αυτοπροβλήθηκαν ως φάρμακο στην αρρώστια.
Αυτό που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια είναι στην ουσία η αντανακλαστική αντίδραση από το εκκρεμές της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας. Έτσι όπως το βίαιο δεξιό μετεμφυλιακό κράτος και παρακράτος και, κυρίως ,η επταετής δικτατορία, μετέτρεψε σε κιτς την αγάπη για την πατρίδα και συνέβαλλε στον εθνομηδενισμό της μεταπολίτευσης, με τον ίδιο τρόπο, σαν αντανακλαστικό από το ιστορικό εκκρεμές, η ιεροποίηση του ξένου και η απέχθεια σε οτιδήποτε γηγενές ανέδειξε εκ νέου ακροδεξιές συμπεριφορές, φτάνοντας στη σημερινή ισορροπία τρόμου όπου κονταροχτυπιούνται ο σοβινισμός με την αρνησιπατρία ως κυρίαρχες ιδεολογίες και όπου, όσο η αριστερή κυβέρνηση θα ξεπουλάει τα πάντα ως το καλό παιδί των πιστωτών, τόσο το σταθερά τρίτο ακροδεξιό κόμμα θα κερδίζει έδαφος.
Εν τω μεταξύ, με τη προώθηση διχαστικών νομοθετημάτων και πολιτικών (άνοιγμα συνόρων, χορήγηση ιθαγένειας, σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων, ταυτότητα φύλου), η κυβέρνηση καταφέρνει, πρώτον, να προωθήσει τη δικαιωματική πολιτική ικανοποιώντας τις αποπροσανατολισμένες μάζες που ορέγονται μια τέτοια διαφορετικότητα και, δεύτερον, κατορθώνει να επιλέξει ως βασικό αντίπαλο ένα άκρο για να συσπειρώσει ψηφοφόρους και να συγκρατήσει απώλειες από ατοπήματα και αστοχίες σε πιο ουσιαστικά πεδία πολιτικής. Με αυτό τον τρόπο, συνωστίζονται οπαδοί και χειροκροτητές γύρω από τις δυο πλευρές, πολώνονται, δένουν άγκυρα στα δύο λιμάνια που κάνουν χρυσές δουλειές πουλώντας την πραμάτεια τους: το ένα ευαισθησία και διεθνισμό, το άλλο πυγμή και δήθεν πατριωτισμό. Επιβάλλεται, λοιπόν, άνωθεν, μια αναγκαστική κατηγοριοποίηση του πληθυσμού. Ή άσπρο ή μαύρο. Και, εν τέλει, βολεύονται αμφότεροι με το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που κρατά σε εγρήγορση τα ακροατήριά τους. Κι οι δύο δηλητηριάζουν με μίσος και διχασμό την ελληνική κοινωνία, σε μια εποχή που η ενότητα είναι η αναγκαία συνθήκη για την αντίδραση στις έξωθεν προσταγές.
Η άρρητη αλληλοστήριξη και η ανομολόγητη λανθάνουσα συμπόρευση των, εκ πρώτης όψεως, αντιτιθέμενων ιδεολογικών ρευμάτων, αφήνει στο πέρασμα της ανυπεράσπιστα λαϊκά στρώματα, καταρρέουσα μεσαία τάξη και αποδομημένη και κατασυκοφαντημένη πολιτιστική ταυτότητα. Όπως είπε κι ένας δάσκαλος, άλλοι πουλάνε πατρίδα και άλλοι πουλάνε την πατρίδα.
Μια ρεαλιστική πρόταση, λοιπόν, θα ήταν να ανακηρύξει ο Σύριζα επίτιμο πρόεδρο του τον Νίκο Μιχαλολιάκο και, αντίστοιχα, η Χρυσή Αυγή τον Αλέξη Τσίπρα.