του Ν. Βαρδιαμπασης, από το Άρδην, τ. 36, Μάιος-Ιούνιος 2006
προσφώνηση του νικου βαρδιαμπαση για τη στήριξη του Μανώλη Γλέζου στην Υπερνομαρχία Αθηνών (Αίθουσα Ξένων Ανταποκριτών, Τετ. 19.6.2002)
Μόνον ο Μανώλης Γλέζος με τους πολιτικούς αγώνες του Υπέρ Βωμών… Υπέρ Ελευθερίας και Δημοκρατίας, μπορεί να αναιρέσει άρδην (ριζικά) τον… σολοικισμό της λεγόμενης υπερ-νομαρχίας, διότι μόνον οι κάτοικοι των Σόλων [της Κιλικίας] με τα παρεφθαρμένα τους ελληνικά θα μπορούσαν να φθάσουν σ’ αυτόν τον όρο που ενσωματώνει τρία “κακά”:
το υπέρ, α’ συνθετικό
τον νομό του νομέα <ποιμένα>, β’ συνθετικό
το αρχή, γ’ συνθετικό του θεϊκής προέλευσης άρχειν.
Το υπέρ <της υπερ-νομαρχίας> super> supris> ypris και ύβρις είναι υβριστικό. Όλα τα υπέρ είναι υβριστικά, εκτός από ένα: το Υπέρ Πάτρης, Υπέρ Βωμών που εκπροσωπεί ο Γλέζος με τους αγώνες του’ από την υποστολή της σβάστικας ίσαμε τις φυλακίσεις, τις εξορίες, τις απομονώσεις, τα βασανιστήρια, τα όσα υπέστη Υπέρ Πάτρης. Έτσι αναιρείται στο πρόσωπο του από τη συνολική πολιτική του δράση το υπέρ <το δέον πολύ> της ματαιοδοξίας, της υπεροψίας, της αλαζονείας, της ύβρεως. Ουδέποτε υπήρξε υπερφίαλος ο υποψήφιος.
Αναιρεί τον νομό – το β’ συνθετικό της υπερ -νομ – αρχίας- του νομέα ποιμένα, του μόνου που νομίζει με τους άδικους νόμους του, ώστε να αυξάνει τους σωρούς των νομισμάτων του. Τον αναιρεί ο Μανώλης ως λάτρης της Νεμέσεως και της Δίκης: της πρέπουσας ισορροπίας ώστε να υπάρχει στην δυκτάνη της ζυγαριάς της το ίσον
μέτρον <ισονομίας, ισηγορίας, ισοπολιτείας > καθώς το ίσον είναι δίκαιον.
Άλλο Δίκαιο από τη Δίκη, κυρίες και κύριοι, άλλο Νόμος των ισχυρών νομέων. Οι έννοιες είναι αντίθετες και η φράση “απονομή της δικαιοσύνης”, που συνηθίζεται, είναι άλλος σολοικισμός, καθόσον το Δίκαιο δεν από νέμεται από κάποιον νομέα, νομάρχη ή υπερνομάρχη.
Το άρχω, τέλος – γ’ συνθετικό της υπερ-νομ-αρχίας – πηγάζει από τον θεϊκό όρχο: όρχι, αυτόν που λάτρευαν υπέρ γονιμότητας στις πρώτες ορχήστρες οι θρησκευόμενοι, πολύ πριν ν’ ακουστούν οι κραυγές Τι ταύτα προς Διόνυσον; Όταν το θέατρο απομακρύνεται από τη θρησκεία και γίνεται εξάρτημα της Δημοκρατίας.
Το ελέω Θεού άρχω το έχει απορρίψει από τα πρώτα νεανικά του βήματα ο Γλέζος. Ουδέποτε υπήρξε οαριστής του Διός, ταίρι που γλυκοφιλάει <όαρ: η σύζυγος>. Το ελογίκευσε, το απομυθοποίησε και το εξεδίωξε με τη συνολική πολιτική του δράση, που είναι γνωστή σε όλους.
Η λύση για την αναίρεση και των τριών συνθετικών της υπερ – νομ – αρχίας δόθηκε μέσα απο τον Βίο και την Πολιτεία του Γλέζου, με το αρχαίο ρήμα αν-αιρώ που συγγενεύει εννοιολογικά με το αίρω: σηκώνω, Μεγάλος αντάρτης ο Γλέζος και *αρτός. Ψωμί ανεβατό ο νους του. Το έργο του στο χωριό του, στο Δήμο Απείρανθου με τα μουσεία, μιλάει από μόνο του.
Το αν-αιρώ ανταγωνίζεται ισχυρά τον παθητικό του αίρω: αλίσκομαι, το συλλαμβάνομαι στην εκλογική μάχη επί του προκείμενου.
Εναντιώνεται στην άλωση των ψηφοφόρων με το να κατεβαίνει στις εκλογές ανεξάρτητος. Οι δημοτικές εκλογές ανέκαθεν υπήρξαν “πελατειακές”, κυρίως τον Μεσοπόλεμο, και έντονα κομματικοποιημένες μετά την μεταπολίτευση, ιδιαίτερα από τη δεκαετία του ’80. Αυτό όμως δεν είναι σωστό, επειδή εκτρέπει την αυτοδιοίκηση σε κομματική ετεροδιοίκηση.
Τον δήμαρχο τον ξαναγυρίζουν στις μακρινές εποχές του μυκηναίου δαμοκόρου <κατά την νεωκόρος > υπό τον άνακτα.
Έκπληκτος είδα κομματικό υποψήφιο < με μούσι> να επισκέπτεται τον αρχιεπίσκοπο δίκην νεωκόρου και να του τάζει νέο μητροπολιτικό ναό μέσα στην υπερδομημένη Αθήνα. Τσιμέντο πάνω στο τσιμέντο, όταν στην πόλη αυτή πρέπει να γκρεμίζεις και να πεζοδρομείς.
Οι “κομματικοποιημένες” του αλίσκομαι – που τις αναιρεί η ανεξάρτητη υποψηφιότητα του Γλέζου – είναι διαδικασίες σύλληψης αλώσιμων, καταναλώσιμων, δορυάλωτων ψηφοφόρων, όσο να γίνουν αυτοί παρανάλωμα στη χαοτική τσιμεντούπολη των Αθηνών.
Οι νομαρχίες και οι δήμοι πρέπει να συνιστούν την αυτοδιοίκηση που μας υπόσχεται η υποψηφιότητα Γλέζου.
