«Έξοδος 1826», μια ταινία που γεμίζει τις αίθουσες

786

Αν και αγνοήθηκε από τους κριτικούς

Του Παναγιώτη Κωστόπουλου 

Εννιά χρόνια πριν τη συμπλήρωση 200 ετών από την Έξοδο του Μεσολογγίου, που ένα «αλωνάκι» ανυψώθηκε σε μνημείο παγκόσμιου ηρωισμού, σε συνέχεια του τιτάνιου απελευθερωτικού αγώνα των Ελλήνων το 1821, το «Κοινοτικόν» τίμησε τη φετινή επέτειο με μια ταινία, που αφηγείται πώς απλοί Έλληνες παράτησαν οικογένειες και σπίτια και συγκρούστηκαν μέχρι θανάτου με τον Τούρκο κατακτητή, παίρνοντας τηn σκυτάλη απ’ τους προγόνους τους, συνεχίζοντας την αντιστασιακή παράδοση του ελληνισμού.

Σε συνέχεια των προβολών που έχουν πραγματοποιηθεί από το «Κοινοτικόν», με θέματα που αφορούν την ταυτότητα και την συλλογική μνήμη, προβλήθηκε στο ασφυκτικά γεμάτο θέατρο «Λιθογραφείο», στις 22 και στις 24 Μαρτίου, η ταινία μεγάλου μήκους, «Έξοδος 1826» (παραγωγή 2016), σε πρώτη προβολή για την Πάτρα.
Η ταινία, σε σενάριο και σκηνοθεσία του θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη Βασίλη Τσικάρα (παίζει και ο ίδιος στην ταινία), αφηγείται την πραγματική ιστορία 120 ανδρών από τη Σαμαρίνα Γρεβενών, που το 1826 έφυγαν από το χωριό τους για να βοηθήσουν τους πολιορκημένους Μεσολογγίτες. Το περιεχόμενο της ταινίας βασίζεται σε διασωθέντα ιστορικά στοιχεία και στην προφορική παράδοση, όπως είναι το πασίγνωστο δημοτικό τραγούδι «Παιδιά της Σαμαρίνας».
Πρόκειται για μια ανεξάρτητη παραγωγή, η οποία γυρίστηκε χωρίς καμία κρατική συνδρομή, παρά μόνο με την βοήθεια και την αγάπη πολιτιστικών συλλόγων και απλών ανθρώπων, που πρόσφεραν από στολές και όπλα εποχής, μέχρι και την αυτοπρόσωπη συμμετοχή ως βοηθητικοί ηθοποιοί. Δυστυχώς φαίνεται πως στις μέρες μας μόνο τέτοιες προσπάθειες ευδοκιμούν και πως την ιστορία συνεχίζουν και την γράφουν, εκτός από τις παρέες, και κάποιοι άνθρωποι που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες…
Στην ταινία δεν βλέπουμε ατελείωτες μάχες και εντυπωσιακά εφέ. Βλέπουμε την εσωτερική αγωνία κάποιων απλών, καθημερινών ανθρώπων, που αποφάσισαν, χωρίς να τους υποχρεώνει κανείς, αφήνοντας πίσω τις οικογένειές τους, να ακολουθήσουν την φωνή που τους έλεγε ότι πρέπει να πάνε να βοηθήσουν τους συμπατριώτες τους που πολιορκούνται από τους υπεράριθμους Τούρκους και λιώνουν ζωντανοί μέρα με την μέρα, αρνούμενοι να παραδοθούν. Βλέπουμε τα πισωγυρίσματα, τις δεύτερες σκέψεις, την μάχη που γίνεται μέσα μας και τα διλήμματα που ζυγίζουμε όταν παίρνουμε κάποιες σημαντικές αποφάσεις. Δεν είναι εύκολο να επιλέγεις τον θάνατο από την ασφάλεια και την καλοπέραση. Η ψυχή όμως έχει μάθει να ζητά την λευτεριά. Οι λησμονημένες έννοιες της τιμής, του χρέους, του καθήκοντος, της αλληλεγγύης, της φιλοπατρίας, παρελαύνουν μπροστά μας… Αν προσθέσουμε και την εξαιρετική μουσική υπόκρουση, έχουμε ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Όποιος δεν έχει δει την ταινία, να ψάξει ποιοι ηρωικοί κινηματογράφοι και θέατρα την προβάλλουν. Την συστήνουμε ανεπιφύλακτα!

«Κοινοτικόν», Πάτρα