Αρχική » Το αγελαίο ένστικτο και ο αληθινός ηγέτης

Το αγελαίο ένστικτο και ο αληθινός ηγέτης

από Άρδην - Ρήξη

Τον ελέφαντα στο δωμάτιο, την αυτοκτονική εμμονή σε ένα μοντέλο «ανάπτυξης» αδιέξοδο και καταστροφικό, κανείς τους δεν μοιάζει να τον βλέπει.

JA_INTER VIA GETTY IMAGES
Guide, Human Hand, Running, Leadership, Illustration
Του Κώστα Κουτσουρέλη από την huffingtonpost.gr

Στις μεγάλες αναταραχές, όταν η συλλογική ασφάλεια κινδυνεύει, τα άτομα απ-ατομικεύονται, ξυπνούν οι αυτοματισμοί της συνέργειας οι απαραίτητοι για την επιβίωση της ομάδας: η αγέλη ακολουθεί τον αρχηγό, όποιος κι αν είναι, όπως κι αν βρέθηκε στη θέση αυτή. 

Έτσι και τώρα, σ′ Ανατολή και Δύση βλέπουμε τα έθνη και τους λαούς να συσπειρώνονται πίσω από τους ηγέτες τους. Ακόμη και η πιο ασυμβίβαστη αντιπολίτευση, συχνά υποστέλλει τη σημαία και μπαίνει στη γραμμή.

Είναι ευτράπελο οπωσδήποτε να βλέπεις κορυφαία στελέχη του CNN ή των Δημοκρατικών να επαινούν τώρα εκ των υστέρων τον Τραμπ για τη στάση του. Θυμίζω ότι όταν ο Τραμπ απαγόρευε τις πτήσεις από την Κίνα τον Γενάρη, ο Τζο Μπάιντεν τον κατακεραύνωνε δημοσίως για την ”υστερική ξενοφοβία” του («hysterical xenophobia» επί λέξει, πόσο ωραία είναι τα ελληνικά σ′ όλες τις γλώσσες!). Τώρα ώς κι οι Τάιμς της ΝΥ αναγνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ κέρδισαν έτσι μερικές πολύτιμες εβδομάδες.

Στην Ιταλία οι πτήσεις από την Κίνα δεν απαγορεύθηκαν. Και κατά μία εκδοχή ο ιός έφτασε εκεί μέσω της Έκθεσης Μόδας του Μιλάνου, που τραβάει παραδοσιακά τον Φεβρουάριο πλήθος Κινέζων επιχειρηματιών. Η κατάσταση στην Ιταλία είναι γνωστή, όπως και οι επιδόσεις της ιταλικής κυβέρνησης, όμως κι εκεί η δημοτικότητα του Κόντε δεν έχει καμφθεί, το αντίθετο.

Τις στιγμές αυτές το αγελαίο ένστικτο τα πράγματα δεν τα ψιλολογεί. Η στήριξη του αρχηγού, παρότι πράξη εν πολλοίς ενστικτώδης, είναι και πράξη ορθολογική διότι χωρίς ηγεσία το σύνολο είναι χαμένο. Η ηγεσία η ίδια (δηλαδή η εξουσία του κράτους) μπορεί να είναι επαρκής ή ανεπαρκής, σωτήρια ή μοιραία, όμως είναι εκ των ων ουκ άνευ. (Και κάπου εδώ, αναρχικοί και λιμπερταριανοί πιάνουν τον εαυτό τους να ιδρώνει).

Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που οι Έλληνες στηρίζουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη εδώ σε μας και την κυβέρνησή του στην τριπλή κρίση όπου βρεθήκαμε: την δι′ αντιπροσώπων τουρκική προσβολή των συνόρων μας, την πανδημία και την επαπειλούμενη οικονομική κατακρήμνιση. Και καλά κάνουν και τον στηρίζουν, η χώρα δεν μπορεί να μείνει ακέφαλη. Και ορθώς του πιστώνουν ότι, ώς τώρα τουλάχιστον, η κατάσταση δεν έχει εκτροχιαστεί.

Από εκεί και μετά, για την ακρίβεια από την υστεραία της τριπλής αυτής δοκιμασίας, η αγελαία συσπείρωση δεν επαρκεί. Διότι η έννοια της ηγεσίας είναι πολύ ευρύτερη από την καθοδήγηση την ώρα της άκρας ανάγκης. Ηγέτης δεν είναι εκείνος που αποκρούει απλώς τους κινδύνους, αλλά εκείνος που τους προλαμβάνει, που τους εξουδετερώνει εκ των προτέρων, που δεν τους δίνει τροφή, που με την πολιτική του δεν τους έχει συμπροξενήσει ο ίδιος.

Αντιγράφω δύο χαρακτηριστικά ερωτήματα που δημοσιογράφος κάθε άλλο παρά αντικυβερνητικού μέσου απηύθυνε τις προάλλες στον κ. Μητσοτάκη: 

«Θα αντιληφθεί τελικά (τώρα που και ο κορωνοϊός μας χτύπησε την πόρτα) αυτό που κατάλαβε και η Τουρκία, ότι ο τουρισμός δεν έχει τη δύναμη να τραβήξει, ως ατμομηχανή, τη σημερινή σύνθεση της ελληνικής οικονομίας και ότι μοναδική λύση είναι η παραγωγή;… 

Θα αναβαθμίσει την παραγωγικότητα της οικονομίας και των παραγόντων της για να συναντήσουμε (αν συναντήσουμε…) την 4η βιομηχανική επανάσταση στους μονόδρομους της τεχνολογίας για να ξεφύγουμε από το επίπεδο της βιοτεχνικής χώρας, που δεν έχει μέλλον γιατί αδυνατεί να ανταποκριθεί ακόμη και σε απλές δεξιότητες, που ήδη απαιτούνται για να αγγίξεις οριακά τα επίπεδα μιας ανταγωνιστικής οικονομίας;» 

Κρίνοντας από τα λόγια και τα έργα τους, ούτε ο πρωθυπουργός ούτε οι συνεργάτες του (όπως και όλοι εκείνοι άλλωστε που μας κυβέρνησαν τις τελευταίες δεκαετίες) μοιάζει να είναι σε θέση να απαντήσουν, να εννοήσουν καν ότι τους τίθενται τέτοια, ιστορικού βάρους και υπαρξιακής σημασίας, ερωτήματα. Τον ελέφαντα στο δωμάτιο, την αυτοκτονική εμμονή σε ένα μοντέλο «ανάπτυξης» αδιέξοδο και καταστροφικό, κανείς τους δεν μοιάζει να τον βλέπει.

Ας ελπίσουμε ότι σύντομα αυτό θα αλλάξει ‒ το παιχνίδι ακόμη παίζεται και η ελπίδα, ως γνωστόν, πεθαίνει τελευταία. Ώς τότε η χώρα θα αναζητά έναν αληθινό ηγέτη.

ΣΧΕΤΙΚΑ

3 ΣΧΟΛΙΑ

Νοστος 25 Μαρτίου 2020 - 14:18

Με συγχωρείτε που σας χαλάω τ’όνειρο… αλλά δεν υπάρχουν αληθινοί ηγέτες για ανώριμους πολίτες.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Πετρος 25 Μαρτίου 2020 - 15:20

ο ηγετης βγαινει απο την κοινωνια τετοια κοινωνια ειμαστε τετοιους ηγετες εχουμε….η τουρκικη,αλβανοβουλγαρικη και εμμεσως ευρωπαικη/αμερικανικη πιεση μας εχουν φερει εδω που ειμαστε. Φυσικα η αντιμετωπιση αυτης της πιεσης χαρακτηριζονταν ως Υπερβολικη λαικιστικη αντιδραση…. εθνικιστικη πχ ενω η υποχωρηση/εξαγορα ως προοδευτισμος. Η πραγματικοτητα μας χτυπα την πορτα πολλες φορες αλλα ειμαστε εξαρτημενοι στον μικροκοσμο μας. Ενα βημα ειναι η ενοτητα κυριολεκτικως ασχετως ιδεολογιας/κομματος. γιατι η ιδεολογια/κομμα σε θελει διασπασμενο προκειμενου να μπορει να υπαρξει. Οι Ελληνες ανθρωποι ομως ουτε ιδεολογια ειναι ουτε κομματα ειναι.Ταυτοχρονα θα πρεπει να ειναι η να γινουν Εθνικιστες για να πολεμησουν την Τουρκια Φιλλελευθεροι για να μπορουν να εκβιομηχανιστουν ωστε να γινουν ανταγωνιστικοι, Κομμουνιστες ωστε η εργασια να ειναι εξασφαλισμενη απο την διαφθορα του εκαστωτε εργοδοτη και την φοροδιαφυγη μεγαλου κεφαλαιου.Αναρχικοι ωστε η ατομικη πρωτοβουλια να μην επισκιαζετε απο το κρατος.Συντηρητικοι ωστε να συνεχιζουν να υπαρχουν φυσικως και πολιτιστικως ελληνικη γλωσσα,ορθοδοξια εντος ΕΕ και ορθοδοξου κοσμου., να τεκνοποιουν ελληνες με ελληνιδες ωστε να αυξηθει ο πληθυσμος.Προοδευτικοι ωστε με βαση αυτα να παραγουν καινουριο πολιτιστικο κεφαλαιο. 🙂 Μαλλα λογια να ειναι ολα μαζι χωρις ομως τα κομματια που αναιρουνται μεταξυ τους , ταυτοχρονα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Κυράνης Ανδρέας 25 Μαρτίου 2020 - 17:41

Το να μιλάμε για παραγωγή χωρίς να αποσαφηνίζουμε την καθ ημάς, δηλαδή την συμβατή με την ιδιοπροσωπία και ταυτότητα μας, “βιομηχανία” δεν ωφελεί. Αυτό δεν θα έχει την παραμικρή σχέση με την δυτική βιομηχανία που είναι καθαρό απότοκο μιας βάρβαρης αποικιοκρατικής συνθήκης. Εδικά σε αυτή την μετά την κρίση περίοδο. Πρέπει κάποτε να κατανοήσουμε πλήρως το ότι “ανταγωνιστική οικονομία” και παραγωγή για την χώρα μας κάθε άλλο παρά σημαίνει άνευ όρων αποδοχή του αντίστοιχου δυτικού προτύπου, κάθε άλλο μάλιστα. Η όποια ανταγωνιστική για μας οικονομία οφείλει να ΕΦΕΥΡΕΘΕΙ ΞΑΝΑ επι στη βάση της ιδιαίτερης δικής μας πολιτισμικής και τεχνικής παράδοσης ΚΑΙ ΜΕ ΥΠΟΔΕΊΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΓΚΑΛΙΑΣΤΟΎΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΜΕΓΙΣΤΗ ΔΥΝΑΤΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΤΗΣ. Ερήμην ενός τέτοιου προβληματισμού, προβληματισμού που οφείλει να ξεκινήσει άμεσα, κάθε άλλο μιμητικό ξανά εγχείρημα θα οδηγήσει σε ακόμη χειρότερη οπισθοδρόμηση σε όλα τα επίπεδα.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ

ΑΦΗΣΤΕ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ