από το Άρδην τ. 61, Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2006
Παρά τις διακηρύξεις των τέως και νυν δημάρχων, το Χαλάνδρι δεν είναι πλέον προάστιο. Από καιρό έχει γίνει προέκταση της Αθήνας και αντιμετωπίζει τα ίδια σχεδόν προβλήματα.
Ο χαρακτηρισμός της πόλης ως υπερτοπικού κέντρου αγοράς ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1980, καθόρισε και την εξέλιξή της:
Υπερσυγκέντρωση καταστημάτων, κέντρων αναψυχής, γραφείων και υπηρεσιών ακόμα και σε περιοχές αμιγούς κατοικίας.
Ο άναρχος γιγαντισμός του εμπορικού κέντρου, σε συνδυασμό με την έλλειψη ουσιαστικού προγραμματισμού και υποδομών, οδήγησε στο σημερινό κυκλοφοριακό κομφούζιο, στη ρύπανση και την πλήρη πολεοδομική αναρχία και αυθαιρεσία. Kαι δυστυχώς, όχι μόνο στο κέντρο της πόλης.
Στις γειτονιές, η συνεχής οικοδόμηση, με την παράλληλη αδιαφορία για δέσμευση ελεύθερων χώρων, στερεί τους κατοίκους από στοιχειώδεις κοινόχρηστους χώρους.
Η κατασκευή του αεροδρομίου στα Σπάτα και η άναρχη ανάπτυξη στα Μεσόγεια αλλά και στα άλλα βόρεια προάστια, επιτείνουν τα προβλήματα, αφού ουσιαστικά το Χαλάνδρι μετατρέπεται σε κομβικό κέντρο σύνδεσης της Αθήνας και των νέων περιοχών που αναπτύσσονται, με αποτέλεσμα τη συνεχή αύξηση της διαμπερούς κυκλοφορίας. Η Αττική Οδός όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα αυτό –όπως όλοι υπόσχονταν– αλλά αντίθετα προσέθεσε νέους κυκλοφοριακούς φόρτους σε μία πόλη που ήδη ασφυκτιά περικυκλωμένη από μεγάλες λεωφόρους (Κηφισίας, Μεσογείων) και τεμαχισμένη από ένα κορεσμένο τοπικό δίκτυο (λεωφ. Πεντέλης, Παπανικολή).
Το μετρό δεν κατασκευάστηκε, όπως προέβλεπε το Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο του Χαλανδρίου, στο κέντρο της πόλης αλλά στη μοναδική ίσως περιοχή με μεγάλους ελεύθερους χώρους, που όντας εκτός σχεδίου προσφέρει ευκαιρίες στους «ημετέρους» για κερδοσκοπικά παιχνίδια με τη φτηνή γη. Έτσι, το όποιο όφελος από την παρουσία του, τίθεται σε αμφισβήτηση από την επιπλέον κυκλοφορία που αναπτύσσεται μέσα στις γειτονιές, αφού και η τοπική δημοτική συγκοινωνία είναι ανεπαρκής. Σε συνδυασμό με τον τεράστιο κόμβο στη Μεταμόρφωση, τα κτήρια που σταδιακά υψώνονται γύρω από τους δύο σταθμούς, τα υπαίθρια parking (που υπήρχε δέσμευση να είναι υπόγεια) και τα σχέδια για την ανέγερση υπερτοπικών εμπορικών κέντρων στην ίδια περιοχή, απειλούν μία από τις ωραιότερες συνοικίες της πόλης με πλήρη υποβάθμιση.
Στην πόλη μας, που παραμένει βρώμικη και άσχημη, θα ήταν ίσως πολυτέλεια να μιλήσουμε για πολιτισμό και τέχνη, για στέκια νεολαίας, για χώρους συνάντησης, ψυχαγωγίας και επικοινωνίας. Αυτά «προσφέρονται» πια μόνο από τους ιδιώτες και στοιχίζουν πολύ ακριβά.
[ ]
Για το τοπικό κράτος
Η πολιτική που ακολουθεί η δική μας δημοτική αρχή δεν είναι διαφορετική από το νέο μοντέλο που γίνεται σήμερα προσπάθεια να επιβληθεί όχι μόνο σε όλη τη χώρα αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αναβαθμισμένη σήμερα τοπική κρατική διοίκηση έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ενεργή προώθηση των επιλογών της αγοράς και της κεντρικής εξουσίας και δεν αντιπαρατίθεται σε αντιλαϊκές επιλογές και την οικολογική καταστροφή.
Το κεντρικό κράτος μεταβιβάζει στους δήμους αρμοδιότητες χωρίς τους αντίστοιχους οικονομικούς πόρους, με αποτέλεσμα να επιβαρύνονται πάλι οι πολίτες –αν και φορολογούνται– για υπηρεσίες που θα έπρεπε να παρέχει το κράτος, π.χ. τα έξοδα λειτουργίας παιδικών σταθμών και σχολείων. Οι δήμοι με τη σειρά τους επιβαρύνουν τους δημότες για όποιες άλλες υπηρεσίες προσφέρουν, όπως στον τομέα του πολιτισμού, του αθλητισμού, την υγεία, την πρόνοια κ.λπ., πάντα στο πλαίσιο της «ανταποδοτικότητας», θεωρώντας ότι η ήδη υψηλή δημοτική φορολογία αφορά μόνο τα στοιχειώδη (καθαριότητα και φωτισμό).
[ ] Με πρόσχημα τη βελτίωση των προσφερόμενων υπηρεσιών, προωθείται η ανάθεση τμημάτων τους, που αποτελούν ένα κατεξοχήν δημόσιο τομέα, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, με παράλληλη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και κατάργηση των κατακτήσεων των εργαζομένων σε αυτούς.
Μέσο για τη διαδικασία αυτή αποτελούν οι Δημοτικές Επιχειρήσεις. Με πρόσχημα την οικονομική αυτοτέλεια αλλά και την παράκαμψη της γραφειοκρατίας μέσω των Δημοτικών Επιχειρήσεων, αναπτύσσεται επιχειρηματική δραστηριότητα με βάση το κέρδος και όχι την προώθηση βασικών κοινωνικών παροχών που αποτελούν πάγια οικονομική ευθύνη και υποχρέωση του δημοσίου (τουριστική προβολή, ανάπτυξη, αθλητισμός, πολιτισμός, παιδεία). Ταυτόχρονα, λειτουργώντας ως ιδιωτικές επιχειρήσεις, δεν εντάσσονται στους περιορισμούς που αφορούν το δημόσιο (μειοδοτικοί διαγωνισμοί κ.λπ.) με αποτέλεσμα να αποτελούν εστίες διαφθοράς και διαπλοκής με ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα.
Δήμοι ή εταιρίες;
Οι συνεχείς αλλαγές στο νομικό πλαίσιο της αυτοδιοίκησης, που επέβαλε το ΠΑΣΟΚ και επέκτεινε η ΝΔ, προωθούν την περαιτέρω απομάκρυνση των θεσμών της αυτοδιοίκησης από την όποια λαϊκή επίδραση. Σε αυτό το πλαίσιο:
• Δίνεται η δυνατότητα δημιουργίας ανώνυμων εταιριών που θα αναλάβουν την υλοποίηση του κοινωνικού έργου με στόχο το κέρδος.
• Προωθούνται οι συμπράξεις δημόσιου – ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ), που ιδιωτικοποιούν το σύνολο των έργων κοινωνικής υποδομής, όπως τα σχολεία, τα νοσοκομεία και τομείς του πολιτισμού.
• Οι δήμοι χρησιμοποιούνται ως πεδία εφαρμογής των νέων ελαστικών εργασιακών σχέσεων στο προσωπικό τους αλλά και γενικότερα με τα περίφημα Τοπικά Σύμφωνα Αποσχόλησης.
• Αποκτούν κατασταλτικούς μηχανισμούς και λειτουργίες, όπως τα συμβούλια πρόληψης εγκληματικότητας πλάι στον αστυνομικό της γειτονιάς και την κάμερα παρακολούθησης, με στόχο να ελέγξουν την κοινωνική και νεανική διαμαρτυρία.
