O κοινός παρανομαστής

778

Του Μανώλη Εγγλέζου -Δεληγιαννάκη

Το πολιτικό σύστημα στην πατρίδα μας έχει διαμορφώσει συγκεκριμένα εθνομηδενιστικά νεοταξικά χαρακτηριστικά, με αποτέλεσμα οι διαφορές μεταξύ των συστημικών κομμάτων να εστιάζονται σε δευτερεύοντα στοιχεία αντιπαράθεσης και όχι στις κεντρικές αντιθέσεις που διατρέχουν την κοινωνία, την πατρίδα μας και τον κόσμο ολόκληρο.

Θα έλεγε κάποιος ότι είναι κοινός τόπος για τα συστημικά κόμματα στην εξωτερική πολιτική η ανυπαρξία οποιουδήποτε σχεδίου και στρατηγικής, συνδυαζόμενο με τη λειτουργία τους (άρα και του κράτους στο τιμόνι του οποίου διαδέχονται το ένα το άλλο) ως ιμάντων διαβίβασης κι εκτέλεσης πολιτικών υπαγορευόμενων από κέντρα εκτός Ελλάδας. Είναι γνώρισμα όλου του πολιτικού κατεστημένου η αδυναμία χάραξης πολιτικής που να έχει συγκεκριμένους στόχους ταυτιζόμενους με τα συμφέροντα της χώρας, και σχέδιο για την επίτευξή τους λαμβάνοντας υπ’ όψη τις γεωπολιτικές συνθήκες, τις αντιθέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων και τις συνισταμένες που δημιουργούν αντίρροπες δυνάμεις κρατών και οργανισμών που επηρεάζουν την πατρίδα μας, την περιοχή μας και τον κόσμο.

Από την άλλη, στην οικονομία, κοινός παρονομαστής στο πολιτικό μας σύστημα είναι η αποδοχή του παρασιτισμού, η παραμέληση κάθε δυνατότητας προώθησης της ενδογενούς παραγωγικής ανασυγκρότησης και η έμφαση στις υπηρεσίες, του τουρισμού προεξάρχοντος. Η κρίση του κορωνοϊού απλά υπενθυμίζει πως μια κοινωνία που δεν έχει παραγωγή δε μπορεί να σταθεί στα πόδια της, δε μπορεί να έχει πατρίδα ανεξάρτητη κι αυτεξούσια. Χαρακτηριστική είναι ακόμα η προτεραιότητα σε ένα μοντέλο επιχειρηματικό βασισμένο στη μαύρη ανειδίκευτη εργασία και όχι σε ένα σχέδιο εντάσεως τεχνολογίας που θα είχε έμφαση στην εξειδικευμένη εργασία και στην αξιοποίηση της επινοητικότητας του Έλληνα τεχνίτη σε αλληλεπίδραση με τα τεχνολογικά μας εκπαιδευτικά ιδρύματα. Ακόμα, κοινός τόπος του πολιτικού μας κόσμου είναι το χτύπημα της μικρομεσαίας δομής της ελληνικής οικονομίας (δομή που εκφράζεται σε διεθνή πρωτοτυπία από την ύπαρξη ειδικών επιμελητηρίων, των βιοτεχνικών, ως φορέων εκπροσώπησης αυτών των οικονομικών μονάδων, όπου το κεφάλαιο και η εργασία συμπλέκονται αξεχώριστα). Η μικρομεσαία δομή, βάση του κοινοτικού μοντέλου οργάνωσης της κοινωνίας, χτυπιέται και σύρεται στην εξαφάνιση υπέρ των μεγάλων ομίλων και αλυσίδων, όπου ο εργαζόμενος δεν έχει προσωπικότητα και αποτελεί αναλώσιμο μέγεθος. Χαρακτηριστικό αυτής της προσέγγισης είναι η εμμονή στις ξένες επενδύσεις με παράλληλη υποβάθμιση, αν όχι υπονόμευση, της δυνατότητας συνδυασμού μικρού κεφαλαίου, καινοτομιών και εργασίας που θα μπορούσε να παραγάγει προστιθέμενη αξία και πλούτο εντός της επικράτειας και με εξαγωγικό προσανατολισμό.

Ανεξαρτήτως λοιπόν επί μέρους διαφοροποιήσεων, ο εθνομηδενισμός διαπερνά τον άξονα του πολιτικού σκηνικού, και παραμένει κυρίαρχος ανεξαρτήτως ποιο κόμμα είναι στην εξουσία. Μέσα από αυτόν εκφράζονται κι άλλες παράμετροι της κοινής θεώρησης των πραγμάτων από το πολιτικό κατεστημένο: Το Δημογραφικό και το Λαθρομεταναστευτικό δεν τους απασχολεί γιατί δε συνδέουν την Ελλάδα με τον Ελληνισμό, οπότε μπορεί να αντικατασταθεί ο γηράσκων πληθυσμός από επήλυδες αντί να εκπονηθεί μια στρατηγική ανάκαμψης των γεννήσεων, κοκ. 

Μια προτεραιότητά μας σήμερα, είναι να σπάσομε αυτή την κοινή βάση του εθνομηδενισμού που διαπερνά οριζόντια το πολιτικό φάσμα και αποκλείει τις δημοκρατικές πατριωτικές δυνάμεις από το να ακουστούν οι απόψεις τους και να καταστούν μέρος της ημερήσιας διάταξης της πολιτικής συζήτησης. Πολύ περισσότερο που οι απόψεις του δημοκρατικού πατριωτικού χώρου είναι πλειοψηφικές στην κοινωνία, τελευταία δε έχομε δει να επιβάλλουν την άποψή τους στα νησιά του Β. Αιγαίου μέσα από οξύτατη σύγκρουση με την εξουσία και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της, από την οποία βγήκαν νικητές, και στον Έβρο μέσα από την υιοθέτηση από μιαν εθνομηδενιστική κυβέρνηση πολιτικών αποτροπής της Τουρκικής επιθετικότητας. Όμως, είναι σαφές πως δίχως μιαν οργανωμένη πολιτική έκφραση και παρέμβαση στην κεντρική πολιτική σκηνή, αυτές οι απόψεις, πλειοψηφικές στην κοινωνία επαναλαμβάνομε, θα παραμείνουν αποσπασματικές, ανολοκλήρωτες και περιθωριακές.

Χρειάζεται λοιπόν να σπάσει η ομερτά του Εθνομηδενισμού. Και αυτό θα γίνει με όλα τα μέσα που διαθέτομε, μεταξύ άλλων με αποφασιστική παρουσία στο δρόμο, στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, στα νησιά και στα σύνορα, χερσαία και θαλάσσια, και με οργανωτική συγκρότηση και παρέμβαση σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο. Οι απόψεις της κοινωνίας εκφράζονται πια δίχως το φόβο της νεοταξικής Ιεράς Εξέτασης, έχουν ξεπεράσει το μπαμπούλα της πολιτικής ορθότητας και αναγκάζουν το εθνοαποδομητικό προσωπικό να τις λάβει υπ’ όψη. Κι αυτό είναι η αρχή της ήττας τους.

Έχομε ήδη ακυρώσει τον αποκλεισμό των απόψεών μας, δηλαδή έχομε πετύχει την παρέμβασή μας στα τεκταινόμενα στην κοινωνία και στους μαζικούς χώρους. Ήδη, κατά τόπους τα οργανωτικά σχήματα και οι δημοτικές κινήσεις που εκφράζουν τον κόσμο αυτόν, έχουν και παρουσία στους χώρους λήψης των αποφάσεων και επηρεάζουν, είτε με τις δυνάμεις τους, είτε και με την ακτινοβολία των απόψεών τους, την πολιτική στην περιφέρειά τους, αναγκάζοντας τους θεσμικούς φορείς να τοποθετηθούν πάνω σε ζητήματα που θα ήθελαν να θάψουν. Αυτό γίνεται με εμφατικό τρόπο στη Χίο, ενώ και στην Κομοτηνή, στη Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα και στην Αθήνα ακούγεται η φωνή μας και σε επίπεδο δημοτικού συμβουλίου. Αυτό πρέπει να βαθύνει. Και πρέπει να εκφραστεί και σε κεντρικό πια επίπεδο.

Έτσι λοιπόν, ο κοινός παρονομαστής του εθνομηδενισμού σαν conditio sine qua non του πολιτικού μας σκηνικού ήδη αναιρείται. Οι φωνές που ακούγονται όλο και πιο δυνατά, τον καταργούν από δεδομένο υπόστρωμα της κοινωνικής και πολιτικής συνεννόησης, και ανοίγουν το δρόμο για την ανατροπή του. Ο αγώνας αυτός είναι ολοκληρωτικός· αφορά κάθε δραστηριότητα της κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένης της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων και του πολιτισμού. Και βεβαίως, δεν είναι κερδισμένος a priori. Χρειάζεται διαρκές σφυροκόπημα των νεοταξικών θέσεων στην οριζόντια διάταξή τους στο πολιτικό φάσμα. Κι αυτό απαιτεί συγκρούσεις και ρήξεις και με παλιούς αντιπάλους αλλά και με χώρους με τους οποίους μέχρι προχτές (όχι πάντως χτες) υπήρχε μια μίνιμουμ συνεννόηση.

Η ενδυνάμωση της φωνής της κοινωνίας στους χώρους λήψης αποφάσεων είναι μια φυσική συνέπεια της διάστασης που υπάρχει πια μεταξύ του λαού κι αυτών που (παριστάνουν πως) τον εκπροσωπούν. Βρίσκεται στην αρχή της και αυτή τη στιγμή στόχο πρέπει να έχει την επιβολή της πολιτικής και των απόψεών της στο εθνομηδενιστικό προσωπικό που κυβερνά τη χώρα. Πλην όμως, αυτό είναι μόνο το ξεκίνημα. Σε δεύτερο επίπεδο, οι απόψεις αυτές θα πρέπει να εκφράζονται από τους φυσικούς φορείς τους σε όλες τις βαθμίδες της κοινωνικής δραστηριότητας, από τους μαζικούς χώρους μέχρι τη θεσμική εκπροσώπηση. Είναι ευθύνη του χώρου να οργανωθεί και να διεκδικήσει τη μονιμοποίηση της παρουσίας του παντού όπου χαράζεται η πολιτική της χώρας.

Αυτός όμως δεν είναι και ο τελικός στόχος. Η επιδίωξη δεν είναι να καταργηθεί ο κοινός παρονομαστής γενικά, αλλά ειδικά αυτός του εθνομηδενισμού. Το να υπάρχει ένα κοινό πεδίο, το οποίο θεωρείται δεδομένο και από κει και πέρα χτίζονται οι αντιπαραθέσεις σε μια χώρα, είναι απαραίτητο. Στην Τουρκία για παράδειγμα, υπάρχει κοινός παρονομαστής, με άλλα βεβαίως χαρακτηριστικά. Εκεί είναι το κρατικό συμφέρον, στην πιο ρατσιστική, ιμπεριαλιστική και δίχως αρχές εκδοχή του. Το σύστημα είναι τόσο προσηλωμένο στις αρχές αυτές, ώστε η αντιπαράθεση γίνεται με όρους πλειοδοσίας στη γραμμή της επεκτατικότητας. Μόνο τελευταία μπόρεσε ένα πολιτικό κόμμα να εκφράσει πληθυσμούς και αξίες διάφορες του τουρκισμού και υφίσταται διώξεις, καθιστάμενο αποσυνάγωγο της Τουρκικής πολιτικής σκηνής και ποινικά καταδιωκτέα τα στελέχη του.

Η έννοια του κοινού παρονομαστή πρέπει να υπάρχει σε ένα κράτος, καθώς αποτελεί το ελάχιστο κοινά αποδεκτό πλαίσιο μέσα στο οποίο ένας λαός οργανώνει τη ζωή του και την πορεία του στο χώρο. Και αυτονόητα πρέπει να συνάδει με τα συμφέροντα του λαού που έχει συγκροτήσει την κρατική υπόσταση που (υποτίθεται ότι) του προσφέρει ένα θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργεί. Αυτό που χρειάζεται στο τέλος της μακριάς αυτής νύχτας η πατρίδα μας, είναι η αντικατάσταση του εθνομηδενιστικού κοινού παρονομαστή με έναν άλλον, με πατριωτικό δημοκρατικό πρόσημο. Δεν πρέπει δηλαδή απλά να σπάσομε αυτόν που ήδη υπάρχει, τιτάνιο έργο αφ’ εαυτό. Πρέπει τελικά η αντιπαράθεση στην Ελλάδα να καταλήξει να γίνεται στη βάση του ποιος υπηρετεί καλύτερα την πατρίδα κι όχι ποιος είναι η καλύτερη θεραπαινίδα των ξένων κέντρων, πρέπει η αποδοχή να προέρχεται από λαό κι όχι από τις πρεσβείες. Πρέπει να είμαστε σε θέση να επιβάλομε ότι και οι αντίπαλοί μας θα ενστερνίζονται τα πατριωτικά δημοκρατικά ιδεώδη. Πρέπει να επιβληθεί λοιπόν ένας νέος κοινός παρονομαστής.

Η αλλαγή του κοινού τόπου προς μια τέτοια κατεύθυνση σημαίνει ότι η πατρίδα μας, ανεξάρτητα ποιος θα βρίσκεται στην εξουσία, θα ασκεί πολιτική με βάση συγκεκριμένες παραμέτρους που δε θα αλλάζουν με την εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία. Η στρατηγική της θα παραμένει η ίδια, αυτό που θα αλλάζει θα είναι η τακτική που θα οδηγεί στο συγκεκριμένο στόχο. Επομένως δε θα εξαρτάται από την παρουσία ενός εμπνευσμένου ηγέτη που θα χαράζει δρόμο· αντίθετα, το όποιο πολιτικό προσωπικό, εμπνευσμένο ή μη, θα υποχρεώνεται να κινείται σε προδιαγεγραμμένες κατευθύνσεις. Στη γείτονα είναι χαρακτηριστικό ότι αυτό ήδη συμβαίνει ενώ μια πρόσφατη ρήση Τούρκου πολιτικού κατέγραψε πως δεν κάνει ο Ερντογάν ό,τι θέλει την Τουρκία, αλλά η Τουρκία τον Ερντογάν. Αντίστοιχο παράδειγμα από μια προσφιλή λαϊκή αθλητική δραστηριότητα είναι το έχει μια ομάδα το γήπεδό της: δεν εξαρτάται μετά από την ύπαρξη ή μη παραγόντων που θα την τρέξουν. Έχει το γήπεδο σαν υπόστρωμα, δημιουργεί βάσει αυτού, κι ο ικανός παράγοντας χτίζει πάνω σε υπαρκτά θεμέλια, δεν καθίσταται οικοδόμημα ο ίδιος, που μετά την αποχώρησή του θα καταρρεύσει.

Επειδή λοιπόν εμείς έχομε για χρόνια εγκαταλείψει (αν είχαμε ποτέ σαν κεντρικό πολιτικό δόγμα πέρα από αναλαμπές) μια στρατηγική που σα γνώμονα έχει τα συμφέροντα της πατρίδας, πρέπει τώρα να τρέξομε ένα Μαραθώνιο με ρυθμούς σπριντ. Και να μην εφησυχάσομε αν δεν ακουστεί δυνατότερα η φωνή μας. Το σύστημα θα πέσει, μέσα από μια διαρκή επανάσταση σε μικρά και μεγάλα πεδία μάχης, μόνο όταν εξαφανιστεί ο εθνομηδενισμός από την πολιτική αντιπαράθεση, κι αυτό προϋποθέτει την εξαφάνιση του σημερινού πολιτικού κατεστημένου προοπτικά.