Τα τελευταία λόγια του Σαΐντ

Η μοιρα μου χτυ­πά την πόρ­τα. Ξα­νά και ξα­νά. Ό­λο και πιο δυ­να­τά. Και κά­πο­τε πια θα δια­βεί αυ­τή την πόρ­τα. Αν το θέ­λει ο Αλ­λάχ, αυ­τή θα εί­ναι η τε­λευ­ταί­α μου νύ­χτα. Δεν έ­χω πολ­λά να σας πω. Μό­νο λί­γα λό­για. Α­κού­στε τα. Α­κού­στε τα κι ε­σείς, ε­σείς που κά­θε­στε στα υ­πουρ­γεί­α αυ­τού του κό­σμου και με τα γρα­φό­με­νά σας α­πο­φα­σί­ζε­τε για τη μοί­ρα ε­κα­τομ­μυ­ρί­ων αν­θρώ­πων. Ε­σείς, ε­σείς που με κά­θε μορ­φή βί­ας προ­σπα­θεί­τε να κά­νε­τε δι­κά σας αυ­τά που πο­τέ δεν πρό­κει­ται να γί­νουν δι­κά σας. Ε­σείς, ε­σείς που α­πο­φα­σί­ζε­τε ό­τι ε­νερ­γεί­τε στο ό­νο­μα της αν­θρω­πιάς, της δι­καιο­σύ­νης και της ε­λευ­θε­ρί­ας.
Πι­στεύ­ε­τε ό­τι εί­μα­στε τρο­μο­κρά­τες, άν­θρω­ποι που δεν έ­χουν κα­νέ­ναν εν­δοια­σμό να πα­ρα­σύ­ρουν στο θά­να­το άλ­λους γυ­ναί­κες, ά­ντρες και παι­διά. Πι­στεύ­ε­τε ό­τι εί­μα­στε νέ­οι ά­ντρες τό­σο φα­να­τι­κοί, που τι­νά­ζου­με στον α­έ­ρα τον ε­αυ­τό μας και τους ό­μοιούς μας στ’ ό­νο­μα της θρη­σκεί­ας μας με με­ρι­κά κι­λά ΤΝΤ, εί­τε μέ­σα σ’ έ­να λε­ω­φο­ρεί­ο, εί­τε σ’ έ­να α­ε­ρο­πλά­νο, εί­στε σ’ έ­να ε­στια­τό­ριο, εί­τε στο δρό­μο. Και πι­στεύ­ε­τε ό­τι το θέ­α­μα των κα­τα­κρε­ουρ­γη­μέ­νων κορ­μιών, της πο­τι­σμέ­νης με αί­μα α­σφάλ­του και των μα­νά­δων και των παι­διών που κλαί­νε μας χα­ρο­ποιεί. Κι ό­τι ί­σως το ί­διο και α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρο μας χα­ρο­ποιεί να βυ­θί­ζου­με στον φό­βο και στον τρό­μο έ­να ο­λό­κλη­ρο έ­θνος. Α­πα­τά­σθε, για­τί ο φα­να­τι­σμός κι ο τρό­μος έ­χουν τις ρί­ζες τους στη δι­κή σας ε­πι­δί­ω­ξη να ε­πι­βλη­θεί­τε στον κό­σμο. Α­διά­κο­πα στέλ­νε­τε τις μπουλ­ντό­ζες της δη­μο­κρα­τί­ας και τους υ­πο­σχό­με­νους ε­λευ­θε­ρί­α ο­δο­στρω­τή­ρες να συ­ντρί­ψουν τα πά­ντα στο πέ­ρα­σμά τους σε με­ρι­κές πε­ριο­χές μά­λι­στα σπέρ­νε­τε την κα­τα­στρο­φή και τον θά­να­το με χει­ρο­βομ­βί­δες και θα­να­τη­φό­ρες ρου­κέ­τες. Α­διά­κο­πα, μαί­νε­στε, κα­τα­στρέ­φε­τε ό­λα ό­σα για μας εί­ναι ιε­ρά, ό­λα ό­σα έ­χουν δη­μιουρ­γή­σει οι προ­παπ­πού­δες μας, οι πα­τε­ρά­δες μας κι ε­μείς, ό­λα ό­σα ε­μείς ο­νο­μά­ζου­με πο­λι­τι­σμό και θρη­σκεί­α _τα ε­πι­τεύγ­μα­τα της ι­στο­ρί­ας που κου­βα­λά­με μέ­σα μας, ό­πως μια μη­τέ­ρα κου­βα­λά­ει το παι­δί της, μέ­χρι που μια μέ­ρα α­ντι­κρί­ζει το φως του κό­σμου· ε­νός κό­σμου που δεν θα μπο­ρού­σε να εί­ναι πιο φρι­κα­λέ­ος, α­φού έ­χει κα­πη­λευ­τεί τη γη κά­τω α­πό τα πό­δια των α­κό­μη α­γέν­νη­των παι­διών του. Και ό­λα στο ό­νο­μα της λα­ϊ­κής κυ­ριαρ­χί­ας και της ε­λευ­θε­ρί­ας. Δεν πρό­κει­ται ό­μως για τη δι­κή μας, αλ­λά για τη δι­κή σας ε­λευ­θε­ρί­α.
Θρη­νού­με για τους νε­κρούς στα ε­στια­τό­ρια, στις ντί­σκο, στα λε­ω­φο­ρεί­α και για ε­κεί­νους που έ­χα­σαν τη ζω­ή τους στους δρό­μους. Ό­μως ποιος α­πό ε­σάς θρη­νεί για τους δι­κούς μας νε­κρούς; Λη­σμο­νή­θη­καν; Η ζω­ή τους έ­χει τό­σο μι­κρό­τε­ρη α­ξί­α α­πό των δι­κών σας; Αυ­τό εί­ναι το πνεύ­μα των δη­μο­κρα­τιών σας, των συ­νταγ­μά­των σας, των νό­μων σας, των δι­κα­στη­ρί­ων σας; Κα­νέ­νας δε δί­νει ση­μα­σί­α σ’ αυ­τές τις θλιμ­μέ­νες ψυ­χές. Δεν τους δεί­χνε­τε κα­μί­α αλ­λη­λεγ­γύ­η. Το δί­καιο βρί­σκε­ται πά­ντα στο πλευ­ρό αυ­τών που ού­τως ή άλ­λως το έ­χουν ή­δη, αυ­τών που πι­στεύ­ουν ό­τι εί­ναι ι­σχυ­ροί.
Δεν θέ­λου­με την γε­μά­τη υ­πο­κρι­σί­α συ­μπό­νια σας, ού­τε τη γε­μά­τη αυ­τα­ρέ­σκεια αλ­λη­λεγ­γύ­η σας. Αυ­τό που θέ­λου­με εί­ναι να μας πα­ρα­χω­ρή­σε­τε το δι­καί­ω­μά μας χω­ρίς “μα και μου”. Το δι­καί­ω­μά μας στη γη και στο έ­δα­φός μας, το δι­καί­ω­μά μας στον δι­κό μας πο­λι­τι­σμό και στη δι­κή μας θρη­σκεί­α. Το δι­καί­ω­μά μας να ζού­με μια ζω­ή ό­πως ε­σείς. Μια ζω­ή με ει­ρή­νη, μια ζω­ή μέ­σα στα δι­κά μας σύ­νο­ρα και με τα προ­βλή­μα­τα που θα έ­χου­με δη­μιουρ­γή­σει ε­μείς. Και γι’ αυ­τήν θα πο­λε­μή­σου­με, ό­ποιο κι αν εί­ναι το κό­στος.

*Πρό­κει­ται για τα τε­λευ­ταί­α λό­για ε­νός Πα­λαι­στί­νιου κα­μι­κά­ζι. Το κεί­με­νο α­να­δη­μο­σιεύ­ε­ται α­πό το βι­βλί­ο του Ραΐντ Σα­μπάχ, Ο Θά­να­τος εί­ναι δώ­ρο – Η ι­στο­ρί­α ε­νός ε­πί­δο­ξου πα­λαι­στί­νιου αυ­τό­χει­ρα, που κυ­κλο­φό­ρη­σε πρό­σφα­τα