Οι 7 ημέρες που δεν συγκλόνισαν κανέναν

του Θ. Τζιούμπα, από το Άρδην τ. 43, Ιούλιος 2003

Κά­θε α­πό­πει­ρα α­πο­τί­μη­σης του α­πο­τε­λέ­σμα­τος γε­γο­νό­των που α­παί­τη­σαν τε­ρά­στια συλ­λο­γι­κή και α­το­μι­κή ε­πέν­δυ­ση σε ε­νέρ­γεια, προ­σω­πι­κή συμ­με­το­χή και συ­ναι­σθη­μα­τι­κή ε­μπλο­κή, α­να­γκα­στι­κά ε­νέ­χει αρ­κε­τή υ­πο­κει­με­νι­κό­τη­τα και ε­πη­ρε­ά­ζε­ται α­πό τις προσ­δο­κί­ες, τον τρό­πο που γί­νε­ται α­ντι­λη­πτό το α­πο­τέ­λε­σμα, την χρο­νι­κή α­πό­στα­ση.
Την Κυ­ρια­κή 22 Ιού­νη στο Βελ­λί­δειο κυ­ρί­αρ­χοι ή­ταν οι ψη­λοί μέ­χρι θριαμ­βο­λο­γί­ας τό­νοι για έ­να α­πό­λυ­τα ή «σχε­τι­κά α­πό­λυ­τα» πε­τυ­χη­μέ­νο πο­λι­τι­κό γε­γο­νός.
Το ό­τι α­πο­φεύ­χθη­καν τα χει­ρό­τε­ρα και η ε­πί­κλη­ση της «ε­πα­να­στα­τι­κής λο­γι­στι­κής» (εί­χα­με τό­σους – οι άλ­λοι πιο λί­γους ) ί­σως έ­κα­νε την α­να­κού­φι­ση να μοιά­ζει με ε­πι­τυ­χί­α, και θα μπο­ρού­σε να εί­ναι αυ­τή η α­λή­θεια αν το σύ­μπαν άρ­χι­ζε και τέ­λειω­νε στις α­σθε­νείς α­λυ­σί­δες που ο­ριο­θε­τού­σαν το μπλοκ του Ε.Κ.Φ.
Η ε­πό­με­νη μέ­ρα α­νέ­τρε­ψε τα συ­ναι­σθή­μα­τα και συ­να­κό­λου­θα και τους τό­νους των ε­κτι­μή­σε­ων. Η ε­πι­στρο­φή στον πραγ­μα­τι­κό κό­σμο, η ε­πα­φή με τον πε­ρί­γυ­ρο, έ­δω­σε μια δια­φο­ρε­τι­κή ει­κό­να για το πώς οι «άλ­λοι» εί­δαν τα γε­γο­νό­τα, ο σκε­πτι­κι­σμός και η αμ­φι­σβή­τη­ση δια­δέ­χθη­καν την αί­σθη­ση της ε­πι­τυ­χί­ας.
Ό­λα αυ­τά εί­ναι α­πό­λυ­τα αν­θρώ­πι­να και φυ­σι­κά, ό­μως μια πο­λι­τι­κή ε­κτί­μη­ση πρέ­πει να πά­ρει τις χρο­νι­κές και συ­ναι­σθη­μα­τι­κές α­πο­στά­σεις της για να μπο­ρέ­σει να ε­κτι­μή­σει, ό­χι βέ­βαια ου­δέ­τε­ρα για­τί κά­τι τέ­τοιο δεν υ­πάρ­χει, αλ­λά του­λά­χι­στο α­πο­δρα­μα­το­ποι­η­μέ­να τα γε­γο­νό­τα, να δια­κιν­δυ­νεύ­σει ερ­μη­νεί­ες και να κα­τα­δεί­ξει τα σω­στά και τα λά­θη, τα δυ­να­τά ση­μεί­α και τις α­νε­πάρ­κειες, να ε­ντο­πί­σει ευ­θύ­νες και να προ­τεί­νει πο­λι­τι­κές. Ο διά­λο­γος του α­πο­λο­γι­σμού του Ιού­νη που μό­λις ά­νοι­ξε έ­χει α­νά­γκη α­πό τέ­τοιες προ­σεγ­γί­σεις.
Ο Ιού­νης της Θεσ­σα­λο­νί­κης φι­λο­δό­ξη­σε να α­πο­τε­λέ­σει έ­να ποιο­τι­κό άλ­μα στην συ­γκρό­τη­ση του ρι­ζο­σπα­στι­κού κι­νή­μα­τος κα­τά της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης στην Ελ­λά­δα.
Και το μέ­τρο της ι­σχύ­ος των κι­νη­μά­των εί­ναι η μα­ζι­κό­τη­τά τους, η πο­λι­τι­κή ε­πιρ­ρο­ή που α­σκούν στον κοι­νω­νι­κό πε­ρί­γυ­ρο, η ε­σω­τε­ρι­κή τους συ­νο­χή και η διαρ­κής προ­σπά­θεια για βά­θε­μα της πο­λι­τι­κής συ­ζή­τη­σης, ως α­να­ζή­τη­ση και ως συμ­φω­νί­α.
Ας εί­μα­στε ξε­κά­θα­ροι: Αν ο Ιού­νης ή­ταν η α­μέ­σως ε­πό­με­νη δια­δι­κα­σί­α α­πό το Ναύ­πλιο εί­χα­με κά­θε δι­καί­ω­μα να μι­λά­με για μια α­να­βάθ­μι­ση. ¨Ό­μως ε­κεί­νη η αρ­γή διερ­γα­σί­α συ­γκρό­τη­σης μιας «πρω­το­πο­ρί­ας» ε­πι­τα­χύν­θη­κε α­πό τον πό­λε­μο και το α­ντι­πο­λε­μι­κό κί­νη­μα. Πια το μέ­τρο της μα­ζι­κό­τη­τας ή­ταν οι με­γά­λες α­ντι­πο­λε­μι­κές δια­δη­λώ­σεις, ό­πως και το μέ­τρο της κοι­νω­νι­κής α­πο­δο­χής του πο­λι­τι­κού μη­νύ­μα­τος έ­γι­νε η στά­ση της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας (και της κοι­νω­νί­ας της Θεσ­σα­λο­νί­κης, ας μην το ξε­χνά­με) α­πέ­να­ντι στο κί­νη­μα αυ­τό, μια στά­ση πάν­δη­μης υ­πο­στή­ρι­ξης.
Το Ε. Κ. Φ. αλ­λά και ό­λες οι άλ­λες συ­νι­στώ­σες που έ­δρα­σαν στην Θεσ­σα­λο­νί­κη λει­τούρ­γη­σαν με έ­ναν ε­ντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κό τρό­πο.
Εί­μα­στε ε­δώ για­τί εί­μα­στε ο «λα­ός του Ση­ά­τλ και της Γέ­νο­βας», εί­μα­στε ε­δώ για να δια­δη­λώ­σου­με ε­νά­ντια στην Ε.Ε. γε­νι­κώς ( ή υ­πέρ μιας άλ­λης Ε.Ε.. γε­νι­κώς), εί­μα­στε ε­δώ για α­πο­δεί­ξου­με την υ­πε­ρο­χή της δι­κής μας πο­λι­τι­κής και ορ­γα­νω­τι­κής πρό­τα­σης έ­να­ντι των άλ­λων μνη­στή­ρων.
Α­πο­δεί­χθη­κε ό­τι ο κό­σμος της Θεσ­σα­λο­νί­κης δεν υ­πο­δέ­χε­ται με α­νοι­χτές α­γκά­λες (ή α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο με α­νοι­χτά μα­γα­ζιά) κα­νέ­ναν λα­ό της Γέ­νο­βας, ό­τι μια γε­νι­κώς α­ντί Ε.Ε. πο­λι­τι­κή που δεν α­να­δει­κνύ­ει συ­γκε­κρι­μέ­να προ­βλή­μα­τα μέ­σα α­πό τα ο­ποί­α ο κό­σμος βιώ­νει την πο­λι­τι­κή της Ε.Ε. δεν συ­γκι­νεί και σε πολ­λούς –ες, δεν του α­ρέ­σει η πο­λυ­διά­σπα­ση και ο α­ντα­γω­νι­σμός των «α­ντι­πα­γκο­σμιο­ποι­η­τών».
Ό­ταν δεν δια­θέ­τεις έ­να ι­σχυ­ρό πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα που α­πό μό­νο του να δη­μιουρ­γεί ευ­ρεί­α συμ­με­το­χή, ό­ταν το πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα εί­ναι ο ί­διος ο ε­αυ­τός σου, τό­τε κιν­δυ­νεύ­εις να γί­νεις αιχ­μά­λω­τος της ει­κό­νας και ά­ρα αυ­τών πού φτιά­χνουν και που­λά­νε την ει­κό­να.
Το ό­τι το μή­νυ­μα εν πολ­λοίς χά­θη­κε, ό­τι κα­νείς σχε­δόν δεν α­σχο­λή­θη­κε με το ευ­ρω­πα­ϊ­κό σύ­νταγ­μα ή το σχέ­διο Σο­λά­να δεν μπο­ρεί να χρε­ω­θεί μό­νο στην α­στυ­νο­μί­α, το μαύ­ρο μπλοκ, τους δη­μο­σιο­γρά­φους ή τους θεσ­σα­λο­νι­κείς.
Θα πρέ­πει ο κα­θέ­νας –μια να σκε­φτεί το κα­τά πό­σο τα ση­μεί­α που ε­μείς προ­βάλ­λα­με, η ρη­το­ρι­κή μας, οι μέ­θο­δοι που ε­πι­λέ­ξα­με α­να­δεί­κνυαν ή υ­πο­βάθ­μι­ζαν τα ζη­τή­μα­τα αυ­τά.
Τε­λι­κά οι δε­κά­δες χι­λιά­δες δια­δη­λω­τών της Θεσ­σα­λο­νί­κης , (α­ριθ­μός α­δια­νό­η­τος πριν α­πό δύ­ο ή τρί­α χρό­νια για να εί­μα­στε δί­καιοι) πε­ριο­ρί­στη­κε να εί­ναι μια σύ­να­ξη των πο­λι­τι­κά ευαι­σθη­το­ποι­η­μέ­νων, της πρω­το­πο­ρί­ας, ε­νώ η πό­λη α­πεί­χε κα­τε­βά­ζο­ντας ε­πί πλέ­ον και τα ρο­λά.
Η α­ντι­σύ­νο­δος θα ή­ταν η α­πά­ντη­ση του Ε.Κ.Φ. στο κε­νό του πο­λι­τι­κού προ­βλη­μα­τι­σμού που κα­τα­τρέ­χει το ελ­λη­νι­κό κί­νη­μα. Οι α­δυ­να­μί­ες έ­γι­ναν φα­νε­ρές α­πό την αρ­χή στην ε­πι­τρο­πή προ­γράμ­μα­τος, Οι θε­μα­τι­κοί ά­ξο­νες που ο­ρί­στη­καν με την λο­γι­κή των θε­μά­των που έ­χου­με α­νά­γκη να συ­ζη­τή­σου­με σκό­ντα­ψαν μπρο­στά στα ό­ρια αυ­τού του κι­νή­μα­τος να πα­ρά­ξει πο­λι­τι­κό λό­γο. Θέ­μα­τα ό­πως η ερ­γα­σί­α ή το πε­ρι­βάλ­λον δεν μπό­ρε­σαν καν να προ­κα­λέ­σουν συ­ζη­τή­σεις για­τί δεν υ­πήρ­ξε κα­μιά σο­βα­ρή προ­ε­τοι­μα­σί­α. Η γε­νι­κή ει­κό­να εί­ναι αυ­τή μιας συμ­με­το­χής μι­κρό­τε­ρης του α­να­με­νό­με­νου και μια ποιό­τητα δια­λό­γου που μάλ­λον α­δι­κεί τις προσ­δο­κί­ες.
Οι δύ­ο κε­ντρι­κές εκ­δη­λώ­σεις δεν ξέ­φυ­γαν α­πό τον κα­νό­να αυ­τό. Η εμ­μο­νή να τη­ρη­θούν οι η­λί­θιες ι­σορ­ρο­πί­ες α­νά­με­σα στις ορ­γα­νώ­σεις ο­δή­γη­σε στο να μην ε­πι­λέ­ξου­με ού­τε έ­ναν έλ­λη­να ο­μι­λη­τή, λες και οι ξέ­νοι που ήρ­θαν μπο­ρού­σαν να εκ­φρά­σουν πιο α­με­ρό­λη­πτα τα ση­μεί­α τρι­βής. Ή, α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο, ό­ταν η ση­μαί­νου­σα προ­σω­πι­κό­τη­τα ή­ταν ο Νέ­γκρι, ό­ψι­μος ο­πα­δός της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, σε μια συ­ζή­τη­ση ε­νά­ντια στους πο­λέ­μους της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας!
Τέ­λος οι εκ­δη­λώ­σεις και οι συ­ζη­τή­σεις ως σύ­νο­λο δεν έ­δι­ναν σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση την ει­κό­να ε­νός συ­νό­λου που α­να­ζη­τά τρό­πους να εμ­βα­θύ­νει, να α­νταλ­λά­ξει προ­βλη­μα­τι­σμούς και να α­φε­θεί σε μια δη­μιουρ­γι­κή ό­σμω­ση.
Και για να πά­με στα ευ­τρά­πε­λα, η μυ­στι­κι­στι­κή λα­τρεί­α προς τις Μ.Κ.Ο ο­δή­γη­σε στον τρα­γέ­λα­φο της α­ντι­προ­σω­πεί­ας μιας «μη» κυ­βερ­νη­τι­κής ορ­γά­νω­σης να α­να­γο­ρεύ­ει τον ε­αυ­τό της σε α­ντι­προ­σω­πεί­α συ­ζή­τη­σης που έ­λα­βε χώ­ρα στο Ε.Κ.Φ. και να ει­σπράτ­τει α­πό τον ερ­γο­δό­τη της –το Γιωρ­γά­κη– τα εύ­ση­μα της συ­νει­σφο­ράς της στους προ­βλη­μα­τι­σμούς της Συ­νό­δου Κο­ρυ­φής της Ε.Ε.
Δεν έ­λει­ψε βέ­βαια α­πό τη δια­δι­κα­σί­α της α­ντι­συ­νό­δου και η τή­ρη­ση των πιο λα­μπρών πα­ρα­δό­σε­ων του κι­νή­μα­τος , αυ­τών της προ­σπά­θειας πο­λι­τι­κού α­πο­κλει­σμού α­πό­ψε­ων με την κα­τα­ξιω­μέ­νη μέ­θο­δο της συ­κο­φα­ντί­ας και του φρα­στι­κού τρα­μπου­κι­σμού.
Τέ­τοια θέ­μα­τα βέ­βαια δεν μπο­ρούν να ε­ξη­γη­θούν με ό­ρους προ­σω­πι­κής ε­μπά­θειας ή ι­διορ­ρυθ­μί­ας. Το ζή­τη­μα εί­ναι πο­λι­τι­κό, α­φο­ρά την α­πό­πει­ρα α­πο­νο­μι­μο­ποί­η­σης α­πό­ψε­ων που α­ντι­λαμ­βά­νο­νται το κί­νη­μα κα­τά της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης ( ή και το κί­νη­μα γε­νι­κά) να έ­χει α­να­φο­ρές σε ζη­τή­μα­τα συλ­λο­γι­κής ταυ­τό­τη­τας ό­πως η ε­θνι­κή ταυ­τό­τη­τα, πού αρ­νού­νται να στρα­τευ­τούν στον πό­λε­μο του «δυ­τι­κού πο­λι­τι­σμού» ε­νά­ντια σε κά­θε α­πό­κλι­ση α­πό το πα­γκό­σμιο πο­λι­τι­σμι­κό πρό­ταγ­μα του ε­κά­στο­τε προ­έ­δρου των Η.Π.Α. , ό­πως εί­δα­με στην πε­ρί­πτω­ση της ι­σο­πέ­δω­σης της Σερ­βί­ας ή του Αφ­γα­νι­στάν. Η έλ­λει­ψη μιας εμ­βά­θυν­σης σε τέ­τοια θέ­μα­τα ε­πι­τρέ­πει σε α­πό­ψεις που κρί­νουν ως κύ­ρια α­ντί­θε­ση της ε­πο­χής μας την α­ντί­θε­ση με τον φο­ντα­με­ντα­λι­σμό του Ι­σλάμ κι ό­χι με την ε­πε­λαύ­νου­σα υ­περ­δύ­να­μη, ή τον Χρι­στό­δου­λο ως τον Νο 1 ε­χθρό του λα­ού, να κρύ­βουν την γύ­μνια τους και την α­δυ­να­μί­α να κα­τα­τε­θούν α­νοι­χτά πί­σω α­πό έ­να κυ­νή­γι μα­γισ­σών. Και κα­θώς βέ­βαια α­πο­δέ­κτες αυ­τής της ε­πί­θε­σης εί­ναι ό­λοι ό­σοι δεν εκ­φρά­ζο­νται εν τέ­λει α­πό τον κύ­ρια Τζα­νε­τά­κο ή την κοι­νω­νι­κή προσφο­ρά της κυ­ρί­ας Μί­λερ, ξε­περ­νά­ει τα ό­ρια, και με­τα­βάλ­λει το πρό­βλη­μα σε πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα του Ε.Κ.Φ.

Α­πο­τε­λεί κοι­νο­τυ­πί­α να ε­πα­να­λά­βει κα­νείς ό­τι ο Ιού­νης αυ­τός έ­θε­σε σε δο­κι­μα­σί­α τις πο­λι­τι­κές και ορ­γα­νω­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες του Ε.Κ.Φ. και κα­τέ­δει­ξε έ­να σύ­νο­λο α­πό α­δυ­να­μί­ες.
Φά­νη­κε ό­τι ο υ­βρι­δι­κός χα­ρα­κτή­ρας της δο­μής του (κά­τι α­νά­με­σα σε φό­ρουμ και δια­κομ­μα­τι­κό συ­ντο­νι­στι­κό) δεν έ­θε­σε στη διά­θε­ση της διορ­γά­νω­σης πα­ρά έ­να κλά­σμα του δια­θέ­σι­μου στε­λε­χι­κού δυ­να­μι­κού των ορ­γα­νώ­σε­ων, που σε κα­μί­α πε­ρί­πτω­ση δεν μπο­ρού­σε να α­ντα­πο­κρι­θεί στις στοι­χειώ­δεις α­νά­γκες. Φά­νη­καν τα προ­βλή­μα­τα ε­πι­κοι­νω­νί­ας, συ­ντο­νι­σμού και δη­μο­κρα­τί­ας με τους δια­φο­ρε­τι­κούς τρό­πους λει­τουρ­γί­ας που πα­ρά­γει ο υ­βρι­δι­κός αυ­τός χα­ρα­κτή­ρας (για πα­ρά­δειγ­μα η Θεσ­σα­λο­νί­κη λει­τουρ­γεί με συ­νε­λεύ­σεις ε­νώ η Α­θή­να που ε­πι­μέ­νει να υ­πο­γρά­φει ως ε­θνι­κή εκ­πρό­σω­πος λει­τουρ­γεί ως δια­πα­ρα­τα­ξια­κό συ­ντο­νι­στι­κό). Φά­νη­κε τέ­λος ό­τι το Ε.Κ.Φ., μη δια­θέ­το­ντας κά­ποια ε­πί­πε­δα που θα ε­πέ­τρε­παν την συμ­με­το­χή και έ­ντα­ξη, χα­λα­ρό­τε­ρη ί­σως, α­τό­μων που θα ή­θε­λαν να βο­η­θή­σουν στα ε­πι­μέ­ρους, έ­πρε­πε να στη­ρι­χθεί στην υ­πέρ­βα­ση που ε­πι­χεί­ρη­σε μια μι­κρή ο­μά­δα α­τό­μων που πή­ρε ε­πά­νω της στην κυ­ριο­λε­ξί­α τα ορ­γα­νω­τι­κά και το χα­μα­λί­κι. Αυ­τό βέ­βαια ε­πέ­τρε­ψε να λει­τουρ­γή­σει έ­νας στοι­χειω­δώς α­ξιο­πρε­πής μη­χα­νι­σμός, με κό­στος αυ­τά τα ά­το­μα να μην έ­χουν τη δυ­να­τό­τη­τα για κα­νε­νός άλλου εί­δους συμ­με­το­χή, α­να­πα­ρά­γο­ντας πα­ρα­δο­σια­κούς κα­τα­με­ρι­σμούς χει­ρω­να­κτών – δια­νο­ού­με­νων και πυ­ρο­δο­τώ­ντας ε­ντά­σεις.
Ή­ταν τε­λι­κά ο Ιού­νης έ­να φιά­σκο;
Μια κα­τα­φα­τι­κή α­πά­ντη­ση α­δι­κεί ο­λο­φά­νε­ρα την προ­σπά­θεια που έ­γι­νε, την ε­μπι­στο­σύ­νη και τη συμ­με­το­χή ε­νός με­γά­λου α­ριθ­μού α­τό­μων, και την κα­τα­γρα­φή του ως ε­νός κά­ποιου με­γέ­θους πο­λι­τι­κού γε­γο­νό­τος.
Τε­λι­κά μια α­πά­ντη­ση θα ε­ξαρ­τη­θεί α­πό το χρο­νι­κό διά­στη­μα που έ­χου­με μπρο­στά μας, ό­ταν οι προ­θέ­σεις για την συ­νέ­χεια θα κρι­θούν σε έ­να νέ­ο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό.
Οι πα­γί­δες που φέρ­νει η νέ­α πε­ρί­ο­δος φαί­νε­ται να πε­ρι­λαμ­βά­νουν την ή­δη φα­νε­ρή τά­ση κε­φα­λαιο­ποί­η­σης των α­τό­μων που α­να­ζη­τούν μια πιο συ­γκρο­τη­μέ­νη σχέ­ση με το φό­ρουμ, και την τά­ση δια­φο­ρο­ποί­η­σης και δια­γκω­νι­σμού με­τα­ξύ με­γά­λων και μι­κρών ορ­γα­νώ­σε­ων για την στρα­το­λό­γη­ση τους. Αυ­τή η ει­κό­να της πο­λι­τι­κής ε­μπο­ρο­πα­νή­γυ­ρης συ­νο­δεύ­ει άλ­λω­στε σε αυ­ξα­νό­με­νο βαθ­μό τη δη­μό­σια πα­ρου­σί­α του Ε.Κ.Φ.. Η προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δος που α­νοί­γε­ται δεν μπο­ρεί πα­ρά να ε­ντεί­νει τέ­τοια φαι­νό­με­να «ά­κομ­ψης» οι­κειο­ποί­η­σης στο ε­κλο­γι­κό ε­πί­πε­δο και των συ­νε­πα­γό­με­νων α­ντι­δρά­σε­ων.
Ε­κεί τα θε­τι­κά του Ιού­νη, η ε­πι­βε­βαί­ω­ση της ελ­κυ­στι­κό­τη­τας του Ε.Κ.Φ. σε έ­ναν κό­σμο που (ξα­νά)ε­νερ­γο­ποιεί­ται πο­λι­τι­κά και α­πευ­θύ­νε­ται σ’ αυ­τό πι­στεύ­ο­ντας ό­τι α­πο­τε­λεί μια νέ­α ποιό­τη­τα στο πο­λι­τι­κό στε­ρέ­ω­μα, ό­πως και οι κι­νη­μα­τι­κές δια­δι­κα­σί­ες στο ε­σω­τε­ρι­κό του (ό­σο αυ­τές μπό­ρε­σαν ή α­φέ­θη­καν να α­να­πτυ­χθούν), θα πρέ­πει να α­να­με­τρη­θούν με μια πραγ­μα­τι­κό­τη­τα ι­σχυ­ρών φυ­γό­κε­ντρων τά­σε­ων.
Το φό­ρουμ , αν δεν θέ­λει να δει την εύ­θραυ­στη ε­μπι­στο­σύ­νη του κό­σμου να ε­ξα­φα­νί­ζε­ται, θα πρέ­πει να πά­ψει να α­ντι­λαμ­βά­νε­ται τον ε­αυ­τό του ως έ­να ορ­γα­νι­σμό δια­σω­λη­νω­μέ­νο με το Ευ­ρω­πα­ϊ­κό του α­ντί­στοι­χο, έ­να τσούρ­μο πού τρέ­χει πί­σω α­πό «ση­μα­ντι­κές η­με­ρο­μη­νί­ες» που ο­ρί­ζουν άλ­λες πραγ­μα­τι­κό­τη­τες, τε­λι­κά να γί­νει πε­ρισ­σό­τε­ρο Ελ­λη­νι­κό, πε­ρισ­σό­τε­ρο κοι­νω­νι­κό και πε­ρισ­σό­τε­ρο Φό­ρουμ, κι αυ­τά τα τρί­α πά­νε τε­λι­κά μα­ζί.
Αν το Ε.Κ.Φ. βγει α­πό την δια­δι­κα­σί­α αυ­τή δί­χως α­πώ­λειες τέ­τοιες που να θέ­τουν σε κίν­δυ­νο τη συ­νέ­χεια του, τό­τε και μό­νο τό­τε ο Ιού­νης της Θεσ­σα­λο­νί­κης θα έ­χει την α­ξί­α του ως στιγ­μή μιας τέ­τοιας πο­ρεί­ας. Σε κά­θε άλ­λη πε­ρί­πτω­ση δεν θα θυ­μό­μα­στε απ’ αυ­τόν […]