Προτεστάντες, σιωνιστές και νεο-συντηρητικοί των ΗΠΑ στην κατάκτηση του κόσμου

560

από το Άρδην τ. 42, Ιούνιος 2003

Μα τρε­λά­θη­καν οι Α­με­ρι­κα­νοί; Αυ­τό ή­ταν το ε­ρώ­τη­μα που ήρ­θε πολ­λές φο­ρές αυ­θόρ­μη­τα στο στό­μα χι­λιά­δων και ε­κα­το­ντά­δων χι­λιά­δων Ελ­λή­νων στην πε­ρί­ο­δο που προ­η­γή­θη­κε της ε­πι­δρο­μής ε­νά­ντια στο Ι­ράκ κα­θώς και κα­τά τη διάρ­κειά της. Ή, πώς εί­ναι δυ­να­τόν αυ­τός ο ο­λι­γο­φρε­νής να σέρ­νει πί­σω του μια ο­λό­κλη­ρη υ­περ­δύ­να­μη; Και γι’ αυ­τό πολ­λοί α­πέ­δω­σαν αυ­τή την κρί­ση πυ­ρε­τού των Η­ΠΑ στις συ­νέ­πειες της 11ης Σε­πτεμ­βρί­ου και της α­να­σφά­λειας που κα­τέ­λα­βε τις Η­ΠΑ, κρί­ση η ο­ποί­α αρ­γά ή γρή­γο­ρα θα θε­ρα­πευ­τεί και η ατλα­ντι­κή υ­περ­δύ­να­μη θα ε­πι­στρέ­ψει στη συ­νή­θη πο­λι­τι­κή της. [Βλέ­πε το κεί­με­νο του Χρή­στου Κα­πού­τση, «Πτυ­χές ε­νός πα­ρά­νο­μου και αι­μα­τη­ρού πο­λέ­μου» σσ. 49-51.]
Δυστυχώς όμως , αν και η 11η Σε­πτεμ­βρί­ου ο­δή­γη­σε στον πα­ρο­ξυ­σμό ο­ρι­σμέ­να φαι­νό­με­να, εντούτοις τα ίδια έ­χουν βα­θύ­τε­ρες ρί­ζες και α­νά­γο­νται σε έ­να ο­λό­κλη­ρο σύ­στη­μα αι­τί­ων που κα­θό­ρι­σαν τις τρέ­χου­σες ε­ξε­λί­ξεις και τα ο­ποί­α θα συ­νε­χί­σουν να ε­πη­ρε­ά­ζουν α­πο­φα­σι­στι­κά τη συ­μπε­ρι­φο­ρά της υ­περ­δύ­να­μης.

Αρ­χι­κώς πρό­κει­ται για τις οι­κο­νο­μι­κές και κοι­νω­νι­κές ε­ξε­λί­ξεις που βρί­σκο­νται πί­σω α­πό την «υ­περ­στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση» της πο­λι­τι­κής των Η­ΠΑ. Ε­ξε­λί­ξεις στις ο­ποί­ες έ­χου­με α­να­φερ­θεί δια μα­κρών σε προ­η­γού­με­να τεύ­χη του πε­ριο­δι­κού. Η κρί­ση της οι­κο­νο­μι­κής πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης –που κα­τα­δει­κνύ­ε­ται α­πό την χρη­μα­τι­στη­ρια­κή κρί­ση των δύ­ο τε­λευ­ταί­ων χρό­νων– και η αυ­ξα­νό­με­νη α­δυ­να­μί­α των Η­ΠΑ να διευ­θύ­νουν την πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μί­α (το έλ­λειμ­μα των ε­ξω­τε­ρι­κών α­νταλ­λα­γών ξε­πέ­ρα­σε το 2002 τα 500 δισ. $) ο­δη­γεί στη στρα­τιω­τι­κο­ποί­η­ση της πα­γκο­σμιο­ποί­η­σης. Η η­γε­μο­νί­α στη­ρί­ζε­ται πλέον κα­τ’ ε­ξο­χήν στην συ­ντρι­πτι­κή στρα­τιω­τι­κή υ­πε­ρο­χή των Η­ΠΑ, υ­πε­ρο­χή η ο­ποί­α πρέ­πει να κα­τα­δει­κνύ­ε­ται ό­λο και πιο συ­χνά και να ο­δη­γεί στην κα­θυ­πό­τα­ξη κά­θε αμ­φι­σβη­τί­α (α­πό τον Σα­ντάμ και τον Μου­λά Ο­μάρ, έ­ως τον… Πού­τιν και τον Σι­ράκ) [Βλέ­πε το άρ­θρο του Μι­σέλ Σο­σου­ντόφ­σκυ «Η Ευ­ρώ­πη ε­να­ντί­ον του αγ­γλο­α­με­ρι­κα­νι­κού ά­ξο­να», σσ. 40-43]. Η οι­κο­νο­μι­κή πρω­το­κα­θε­δρί­α δια­σφα­λί­ζε­ται δια των ό­πλων (η πρό­σβα­ση στα πε­τρέ­λαια του Ι­ράκ για τις α­με­ρι­κά­νι­κες ε­ται­ρεί­ες ε­πι­τυγ­χά­νε­ται με τον πό­λε­μο). Και στο ε­πί­πε­δο της ε­σω­τε­ρι­κής οι­κο­νο­μί­ας των Η­ΠΑ, με­τά την κρί­ση των ε­ται­ρειών της πλη­ρο­φο­ρι­κής και του χρη­μα­τι­στη­ρί­ου –κα­τα­βα­ρά­θρω­ση του δεί­κτη Nasdaq, κρί­ση της Amazon, Enron κλπ., ε­ται­ρειών συν­δε­δε­μέ­νων με την πλη­ρο­φο­ρι­κή και χρη­μα­τι­στι­κή πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση– στο ε­πί­κε­ντρο της αμε­ρι­κα­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας θα πε­ρά­σουν και πά­λι οι ε­ται­ρεί­ες πε­τρε­λαί­ου και ο­πλι­κών συ­στη­μά­των. Αυ­τή η ε­ξέ­λι­ξη χα­ρα­κτη­ρί­ζει και την πο­λι­τι­κή του πιο στε­νού συ­νερ­γά­τη των Η­ΠΑ, του Ισ­ρα­ήλ. Οι α­πό­πει­ρες ε­μπο­ρι­κής και χρη­μα­τι­στι­κής διείσ­δυ­σης στις αρα­βι­κές οι­κο­νο­μί­ες των προ­η­γού­με­νων χρό­νων ε­γκα­τα­λεί­φθη­καν και πα­ρα­χώ­ρη­σαν τη θέ­ση τους στον διαρ­κή και α­νε­λέ­η­το ε­πε­κτα­τι­κό πό­λε­μο κα­τά των Πα­λαι­στι­νί­ων, για να κερ­δη­θεί ο «ζω­τι­κός χώ­ρος» τον ο­ποί­ον χρειά­ζε­ται το Ισ­ρα­ήλ έ­ως τις ό­χθες του Ιορ­δά­νη.

Ε­πο­μέ­νως βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε μια πο­λε­μι­κή με­τε­ξέ­λι­ξη του κυ­ρί­αρ­χου σή­με­ρα δι­δύ­μου Η­ΠΑ-Ισ­ρα­ήλ που έ­χει βα­θιές οι­κο­νο­μι­κές και κοι­νω­νι­κές ρί­ζες.

Συ­χνά έ­χου­με α­να­φερ­θεί σε αυ­τές τις ε­ξε­λί­ξεις [Βλέ­πε τα τεύ­χη του Άρ­δην 32, 33-34, 35, το βι­βλί­ο του Γ. Κα­ρα­μπε­λιά, Ι­σλάμ και Πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, Ε­ναλ­λα­κτι­κές Εκ­δό­σεις, Δε­κέμ­βριος 2001 και το πρό­σφα­το βι­βλί­ο του Em. Todd, Μετά την Αυτοκρατορία, Εκδόσεις Κριτική], θα μέ­να­με ό­μως σε έ­ναν α­πλό οι­κο­νο­μι­σμό ε­άν δεν προ­σπα­θού­σα­με να διε­ρευ­νή­σου­με πώς συντελέστηκε η ι­δε­ο­λο­γι­κή προ­ε­τοι­μα­σί­α αυ­τών των με­τα­σχη­μα­τι­σμών και ποιες εί­ναι οι πο­λι­τι­κές, κοι­νω­νι­κές και πνευ­μα­τι­κές δυ­νά­μεις που βρί­σκο­νται πί­σω α­πό το φαι­νό­με­νο Μπους και το κά­νουν κατ’ αυτόν τον τρόπο ι­διαι­τέ­ρως ε­πι­κίν­δυ­νο. Σε αυ­τές τις αι­τί­ες θα ε­πι­κε­ντρω­θεί κυ­ρί­ως το α­φιέ­ρω­μα που α­κο­λου­θεί:

Η ά­νο­δος του Μπους και της πο­λι­τι­κής του στη­ρί­χτη­κε στην ά­νο­δο και τη σύ­γκλι­ση τριών με­γά­λων και ι­σχυ­ρών ι­δε­ο­λο­γι­κών και πο­λι­τι­κών ρευ­μά­των:

Α. Του φο­ντα­με­ντα­λι­στι­κού προ­τε­στα­ντι­σμού, που α­πο­τε­λεί και τη μα­ζι­κή βά­ση του «φαι­νο­μέ­νου Μπους». Οι newborn –ξα­να­γεν­νη­μέ­νοι– Χρι­στια­νοί, στους ο­ποί­ους συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται και ο Τζωρ­τζ Μπους ο νε­ώ­τε­ρος, α­ριθ­μούν 40-50 ε­κα­τομ­μύ­ρια, ενώ οι τη­λε-ευαγ­γε­λι­στές δια­θέ­τουν τε­ρά­στια α­πή­χη­ση και οι­κο­νο­μι­κή ι­σχύ. Οι πα­ρα­δο­σια­κές προ­τε­στα­ντι­κές εκ­κλη­σί­ες υ­πο­χω­ρούν διαρ­κώς μπρο­στά στους ξα­να­γεν­νη­μέ­νους ευαγ­γε­λι­κούς οι ο­ποί­οι α­να­δεί­χτη­καν, μέ­σα σε εί­κο­σι-ει­κο­σι­πέ­ντε χρό­νια, ί­σως στο ι­σχυ­ρό­τε­ρο λό­μπυ των ση­με­ρι­νών Η­ΠΑ. [Σε αυ­τούς α­να­φέ­ρο­νται ι­διαί­τε­ρα τα άρ­θρα του Θε­ό­δω­ρου Ντρί­νια «Ο Θε­ός να ευ­λο­γεί την Α­με­ρι­κή», σσ. 24-26 και της Ίν­γκρι­ντ Καρ­λά­ντερ, «Η α­πο­θέ­ω­ση της θρη­σκεί­ας-θε­ά­μα­τος», σσ. 29-33.]

Β. Του ε­βρα­ϊ­κού σιω­νι­σμού, ο ο­ποί­ος κα­τόρ­θω­σε να κυ­ριαρ­χή­σει στο ε­σω­τε­ρι­κό της ε­βρα­ϊ­κής κοι­νό­τη­τας των Η­ΠΑ. Οι Α­με­ρι­κα­νο­ε­βραί­οι, πα­ρα­δο­σια­κά φι­λε­λεύ­θε­ροι και ταυ­τι­σμέ­νοι με την «α­ρι­στε­ρή» πτέ­ρυ­γα του Δη­μο­κρα­τι­κού Κόμ­μα­τος, με το κί­νη­μα κα­τά του πο­λέ­μου του Βιετ­νάμ και υ­πέρ των εγ­χρώ­μων και των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των, κα­θώς και υ­πέρ μιας ει­ρη­νι­κής λύ­σης του πα­λαι­στι­νια­κού, με­τε­στρά­φη­σαν ρι­ζι­κά: Τώ­ρα έ­να με­γά­λο μέ­ρος τους θα υ­πο­στη­ρί­ζει πλέ­ον την πο­λι­τι­κή του Σα­ρόν στο Ισ­ρα­ήλ, θα τρο­φο­δο­τεί τον α­ντι­μου­σουλ­μα­νι­σμό και α­ντια­ρα­βι­σμό των ΜΜΕ και του Χόλ­λυ­γου­ντ, ό­που κυ­ριαρ­χούν, θα υ­πο­στη­ρί­ζει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο τους ρε­που­μπλι­κά­νους και τις πο­λε­μι­κές ε­πι­χει­ρή­σεις των Η­ΠΑ στο ε­ξω­τε­ρι­κό, ι­διαί­τε­ρα στη Μέ­ση Α­να­το­λή, και θα κα­τευ­θύ­νει α­να­λό­γως την πο­λι­τι­κή των Η­ΠΑ, εξ αι­τί­ας της τε­ρα­στί­ας ι­σχύ­ος του λό­μπι σε ό­λα τα οι­κο­νο­μι­κά και πο­λι­τι­κά κέ­ντρα α­πο­φά­σε­ων.[ Για το ζή­τη­μα του σιω­νι­σμού και του Ισ­ρα­ήλ βλέ­πε τα άρ­θρα των Μά­θιου Έν­γκελ «Οι νέ­οι σιω­νι­στές», σσ. 27-28, το κεί­με­νο υ­πο­στή­ρι­ξης του Ισ­ρα­ήλ α­πό τον πα­λιό α­ρι­στε­ρι­στή Ντέ­ϊ­βι­ντ Χό­ρο­βιτ­ς, σσ. 44-46 .]

Γ. Του νε­ο-συ­ντη­ρη­τι­κού ρεύ­μα­τος, που α­να­πτύσ­σε­ται στα­θε­ρά τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια και δια­μορ­φώ­νει την ι­δε­ο­λο­γι­κή βά­ση της Νέ­ας Τά­ξης: Νε­ο-συ­ντη­ρη­τι­κοί, ό­πως αυ­το­α­πο­κα­λού­νται, ό­χι μό­νο διό­τι, στην πλειο­ψη­φί­α τους, προ­έρ­χο­νται α­πό την Α­ρι­στε­ρά (εί­τε του δη­μο­κρα­τι­κού κόμ­μα­τος εί­τε α­κό­μα και α­πό το κομ­μου­νι­στι­κό κόμ­μα, την τρο­τσκι­στι­κή Α­ρι­στε­ρά ή το κί­νη­μα της δε­κα­ε­τί­ας του 1960 και τους ε­βραί­ους φι­λε­λευ­θέ­ρους), αλ­λά και διό­τι, σε α­ντί­θε­ση με τους πα­ρα­δο­σια­κούς συ­ντη­ρη­τι­κούς, θέ­λουν να ει­σα­γά­γουν έ­να νέ­ο πνεύ­μα στη συ­ντη­ρη­τι­κή ά­πο­ψη. Οι νε­ο-συ­ντη­ρη­τι­κοί δεν αρ­κού­νται στη «συ­ντή­ρη­ση» αλ­λά προ­ω­θούν μια ε­πι­θε­τι­κή πο­λι­τι­κή στο ε­σω­τε­ρι­κό: α­κραί­ος νε­ο-φι­λε­λευ­θε­ρι­σμός στην οι­κο­νο­μί­α, κα­τάρ­γη­ση των θε­τι­κών δια­κρί­σε­ων που έ­χουν θε­σπι­στεί υ­πέρ των μειο­νο­τή­των, ο­λο­κλη­ρω­τι­κή α­πο­διάρ­θρω­ση του συ­στή­μα­τος της κοι­νω­νι­κής πρό­νοιας – ού­τως ώ­στε να θε­με­λιω­θεί μια πλή­ρως χο­μπσια­νή κοι­νω­νί­α α­πε­λευ­θε­ρω­μέ­νου α­ντα­γω­νι­σμού. Στις ε­ξω­τε­ρι­κές σχέ­σεις, εί­ναι ο­πα­δοί της ε­πι­θε­τι­κής πο­λι­τι­κής και της α­πο­μά­κρυν­σης πα­ρα­δο­σια­κών συ­ντη­ρη­τι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων –τύ­που Σα­ου­δι­κής Α­ρα­βί­ας– και της ε­γκα­τά­στα­σης φι­λο­δυ­τι­κών εκ­συγ­χρο­νι­στι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων –ό­πως σκο­πεύ­ουν να προ­ω­θή­σουν στο Ι­ράκ. [Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό εί­ναι το άρ­θρο του δια­νο­ου­μέ­νου της κυ­βέρ­νη­σης Μπους, Ρό­μπερ­τ Κά­πλαν, σσ. 52-54, που προ­δια­γρά­φει α­πό τα τέ­λη του 2002 έ­να «Σε­νά­ριο για τη με­τά-Σα­νταμ ε­πο­χή».] Οι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί –που συ­χνά συμ­με­τέ­χουν πα­ραλ­λή­λως και στο σιω­νι­στι­κό λό­μπυ– ε­πι­τά­χυ­ναν την ι­δε­ο­λο­γι­κή τους συ­γκρό­τη­ση στη διάρ­κεια των δύ­ο τε­τρα­ε­τιών της κυ­βέρ­νη­σης Κλί­ντον και α­πο­τέ­λε­σαν το προ­ζύ­μι για τη σύ­γκλι­ση των τριών ρευ­μά­των. Ι­δε­ο­λο­γι­κό τους Μα­νι­φέ­στο υ­πήρ­ξε το «Σχέ­διο για έ­ναν Νέ­ο Α­με­ρι­κα­νι­κό Αιώ­να» που ε­ξε­δό­θη το 1997 (στα ελ­λη­νι­κά εκ­δό­θη­κε στο σύ­νο­λό του ως έν­θε­το στον «Κό­σμο του Ε­πεν­δυ­τή»).

Το νε­ο-συ­ντη­ρη­τι­κό ρεύ­μα ε­γκαι­νιά­ζε­ται α­πό τον πρώ­ην τρο­τσκι­στή Ίρ­βιν­γκ Κρί­στολ και τον ρι­ζο­σπά­στη Νόρ­μαν Πό­ντο­ρετ­ς –οι ο­ποί­οι ε­γκα­τα­λεί­πουν τη ρι­ζο­σπα­στι­κή ε­βραιο­α­με­ρι­κα­νι­κή πα­ρά­δο­ση, ή­δη α­πό τη δε­κα­ε­τί­α του 1960, ό­ταν ο Κρί­στολ εκ­δί­δει το πε­ριο­δι­κό Public Interest. Στη συ­νέ­χεια, με την ε­νί­σχυ­ση ι­δρυ­μά­των ό­πως το American Enterprise Institute και την έκ­δο­ση του Weekly Standard α­πό τον Γου­ΐλιαμ Κρί­στολ, γιο του Ίρ­βιν­γκ, οι νε­ο-συ­ντη­ρη­τι­κοί α­νέρχονται στο προ­σκή­νιο της α­με­ρι­κα­νι­κής ζω­ής. [Στους νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κούς α­να­φέ­ρε­ται το άρ­θρο του Μά­ικλ Λι­ντ, «Πώς οι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί κα­τέ­κτη­σαν την Ουά­σιν­γκτον», σσ. 34-35 και της δημοσιο­γρα­φικής ομάδας του Ομπσέρβερ, «βαθειές είναι οι ρίζες του μί­σους του Μπους για τον Σαντάμ», σσ. 46-48.]

Ό­πως ε­πι­ση­μά­να­με, α­πο­φα­σι­στι­κής ση­μα­σί­ας υ­πήρ­ξε η συ­νέρ­γεια που α­να­πτύ­χθη­κε με­τα­ξύ αυ­τών των τριών ρευ­μά­των, που στο πα­ρελ­θόν δια­φο­ρί­ζο­νταν έ­ντο­να με­τα­ξύ τους. Οι φο­ντα­με­ντα­λι­στές προ­τε­στά­ντες πα­ρα­δο­σια­κά εί­χαν ι­σχυ­ρούς δε­σμούς με την α­ντιε­βρα­ϊ­κή α­κρο­δε­ξιά της Κου Κλουξ Κλαν, την α­ντιο­μο­σπον­δια­κή πα­ρά­δο­ση –στους ο­ποί­ους ε­ντάσ­σε­ται και ο Μακ Βη που α­να­τί­να­ξε το κυ­βερ­νη­τι­κό κτί­ριο στην Ο­κλα­χό­μα– τα φι­λο­να­ζι­στι­κά κόμ­μα­τα και ρεύ­μα­τα κ.ά. Οι «Ε­βραί­οι», ταυ­τι­σμέ­νοι με την Α­ρι­στε­ρά και την «έ­κλυ­ση των η­θών» των με­γα­λου­πό­λε­ων, α­πο­τε­λού­σαν τον κατ’ ε­ξο­χήν α­ντί­πα­λό τους, στον ί­διο βαθ­μό με τον κομ­μου­νι­σμό.

Ω­στό­σο, α­πό τις αρ­χές της δε­κα­ε­τί­ας του 1980, αρ­χί­ζουν να α­να­πτύσ­σο­νται τά­σεις στή­ρι­ξης του Ισ­ρα­ήλ, ε­νώ οι πρό­σφα­τες ε­ξε­λί­ξεις θα ε­πι­σφρα­γί­σουν τη νέ­α συμ­μα­χί­α. Σιω­νι­στές και προ­τε­στά­ντες φο­ντα­με­ντα­λι­στές θα ε­νω­θούν στο κοι­νό μί­σος και την α­πέ­χθειά τους για τους μου­σουλ­μά­νους και τους Ά­ρα­βες, ε­νώ η στα­δια­κή α­πο­μά­κρυν­ση των Α­με­ρι­κα­νο­ε­βραί­ων α­πό τη συμ­μα­χί­α τους με τους Α­φρο­α­με­ρι­κα­νούς θα α­νοί­ξει τον δρό­μο για τη συ­νεν­νό­η­ση με­τα­ξύ των «λευ­κών». Ε­πί πλέ­ον, οι προ­τε­στά­ντες φο­ντα­με­ντα­λι­στές θα α­να­κα­λύ­ψουν και θε­ο­λο­γι­κές βά­σεις προ­σέγ­γι­σης με τον σιω­νι­σμό. Το προ­τε­στα­ντι­κό δόγ­μα α­να­φέ­ρε­ται προ­νο­μια­κά στην Πα­λαιά Δια­θή­κη και καλ­λιερ­γεί ο­μό­τρο­πα με τον ε­βρα­ϊ­σμό το πρα­κτι­κό πνεύ­μα της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας και του ε­μπει­ρι­σμού. Ε­ξάλ­λου, σύμ­φω­να με τα κη­ρύγ­μα­τα των τη­λε-ευαγ­γε­λι­στών, η Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σί­α προ­ϋ­πο­θέ­τει τον προ­ση­λυ­τι­σμό των Ε­βραί­ων στο Χρι­στια­νι­σμό. Για να γί­νει ό­μως κά­τι τέ­τοιο, θα πρέ­πει πρώ­τα να «ε­πι­στρα­φούν» στους Ε­βραί­ους ό­λοι οι Άγιοι Τό­ποι. Ό­περ έ­δει δεί­ξαι. Πα­ράλ­λη­λα, η υ­στε­ρι­κή ε­πι­θε­τι­κό­τη­τα των φο­ντα­με­ντα­λι­στών ε­να­ντί­ον κά­θε «ε­χθρού» συ­να­ντά­ει τη λο­γι­κή του «ο­φθαλ­μόν α­ντί ο­φθαλ­μού» του σύγ­χρο­νου σιω­νι­σμού. Τέ­λος, ο θαυ­μα­σμός για τις στρα­τιω­τι­κές «α­ρε­τές» του Ισ­ρα­ήλ εί­ναι έκ­δη­λος στα κεί­με­να και τα κη­ρύγ­μα­τα των «ξα­να­γεν­νη­μέ­νων».[ Πά­νω σε αυτή τη σύ­γκλι­ση, βλέ­πε το κεί­με­νο του Ι­μπρα­ήμ Γουάρ­ντ «Δεν μπο­ρεί να υ­πάρ­ξει ει­ρή­νη πριν την έ­λευ­ση του Μεσ­σί­α», σσ. 36-38, και την Ε­πι­στο­λή των νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κών στον πρό­ε­δρο Μπους για ε­ντο­νό­τε­ρη υ­πο­στή­ρι­ξη του Ισ­ρα­ήλ, σσ. 38-39.]

Οι νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κοί, με τις εκ­δό­σεις, τα πε­ριο­δι­κά, τις πα­νε­πι­στη­μια­κές τους έ­δρες, τα ι­δρύ­μα­τα στα ο­ποί­α κυ­ριαρ­χούν, α­πο­τέ­λε­σαν τη γέ­φυ­ρα που ε­πέ­τρε­ψε αυ­τές τις συ­γκλί­σεις και συ­γκρό­τη­σε το ε­νιαί­ο ι­δε­ο­λο­γι­κό και πο­λι­τι­κό δόγ­μα το ο­ποί­ο υ­πο­στη­ρί­ζει αυ­τή την πα­νί­σχυ­ρη συμ­μα­χί­α.

Εί­ναι προ­φα­νές λοι­πόν πως η α­να­τρο­πή μιας τό­σο ι­σχυ­ρής συμ­μα­χί­ας δεν εί­ναι κα­θό­λου εύ­κο­λη υ­πό­θε­ση και το φαι­νό­με­νο Μπους, ό­πως ο ρη­γκα­νι­σμός πα­λιό­τε­ρα, έ­χει με­γά­λη πι­θα­νό­τη­τα να συ­νε­χί­σει να μας α­πα­σχο­λεί για πολ­λά χρό­νια α­κό­μα.