“Μωραίνει Κύριος”

561

του Γ. Καραμπελιά, από το Άρδην τ. 11, Δεκέμβριος 1997

«Ο Τσε Γκε­βά­ρα, πο­λύ πιο κομ­μου­νι­στής α­πό τον Ά­ρη, γο­η­τεύ­ει σή­με­ρα τους Ι­τα­λούς νε­ο­φα­σί­στες. Δεν θα πρέ­πει να εκ­πλα­γού­με αν ο Ά­ρης –που ας μη το ξε­χνά­με, δεν έ­πα­ψε πο­τέ να προ­κα­λεί α­μη­χα­νί­α στο ε­πί­ση­μο ΚΚΕ– γί­νει ό­χι με­θαύ­ριο, αλ­λά αύ­ριο, σύμ­βο­λο της ορ­γα­νω­τι­κά δια­σκορ­πι­σμέ­νης, πλην πα­ρού­σας και μά­λι­στα ο­γκού­με­νης ελ­λη­νι­κής α­κρο­δε­ξιάς». Ναι, αυ­τό το κα­τα­πλη­κτι­κό κεί­με­νο γρά­φτη­κε στην Ελ­λά­δα σή­με­ρα, σε μια «δη­μο­κρα­τι­κή» ε­φη­με­ρί­δα, α­πό έ­ναν «α­ρι­στε­ρό» –τι άλ­λο θα μπο­ρού­σε να εί­ναι– δια­νο­ού­με­νο. Γρά­φτη­κε στα «Νέ­α» α­πό τον Δη­μο­σθέ­νη Κούρ­το­βικ κά­τω α­πό τον προ­βο­κα­τό­ρι­κο τί­τλο «Η με­τα­κο­μι­δή της κά­ρας του Ά­ρη», στις 9 Δε­κεμ­βρί­ου 1997, για να α­να­φερ­θεί στα βι­βλί­α που προ­κά­λε­σαν έ­να εκ­δο­τι­κό ξέσπασμα, τα βι­βλί­α των Δ. Χα­ρι­τό­που­λου, (Ά­ρης, ο αρ­χη­γός των α­τά­κτων,) Γ. Φα­ρά­κου (Ά­ρης Βε­λου­χιώ­της ) και Γ. Κα­ψά­λη (Ο Ά­ρης Βε­λου­χιώ­της και η ε­πο­χή του).
Ο Ά­ρης λοι­πόν –ό­πως και ο Τσε– θα γί­νουν, αν δεν έ­χουν ή­δη γί­νει, το σύμ­βο­λο της α­κρο­δε­ξιάς! Και η α­πό­δει­ξη αυ­τού εί­ναι πως το ΚΚΕ νιώ­θει «α­μη­χα­νί­α» έ­να­ντι του Ά­ρη. Και ε­πει­δή ως γνω­στόν έ­να εί­ναι το κόμ­μα, το ΚΚΕ, ο Ά­ρης δεν μπο­ρεί πα­ρά να εί­ναι… α­κρο­δε­ξιός εντέ­λει. Και για­τί; Διό­τι ο «αυ­το­χθο­νι­σμός» και η «ξε­νο­φο­βί­α» του, μας λέ­ει ο Κούρ­το­βικ δεν εί­ναι σή­με­ρα ί­διον της α­ρι­στε­ράς, αλ­λά της .. δε­ξιάς. Ως γνω­στόν, η α­ρι­στε­ρά στην ο­ποί­α α­νή­κει ο κ. Κούρ­το­βικ… α­γω­νί­ζε­ται στο πλαί­σιο του ΝΑ­ΤΟ και της Ευ­ρω­πα­ϊ­κής Έ­νω­σης, δεν έ­χει δια­κυ­βεύ­σει πο­τέ το κε­φά­λι της –για να μην α­να­φερ­θού­με σε άλ­λο ση­μεί­ο του σώ­μα­τος– και εκ­θειά­ζει τον εκ­πο­λι­τι­στι­κό ρό­λο του Κε­μάλ Α­τα­τούρ­κ στην προ­ώ­θη­ση της ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής φι­λί­ας. Η α­ρι­στε­ρά των σα­λο­νιών –οι ευ­τε­λι­σμέ­νοι των προ­θα­λά­μων της Με­γά­λης Βρε­τα­ννί­ας που συ­νω­θού­νται για να υ­μνή­σουν τα α­φε­ντι­κά τους– δεν έ­χει κα­μί­α σχέ­ση με κα­τσα­πλιά­δες, με Τσε και Ά­ρη­δες. Αυ­τοί α­νή­κουν στην… α­κρο­δε­ξιά, δη­λα­δή σε αυ­τούς που τους δο­λο­φό­νη­σαν, στους Σούρ­λη­δες που πε­ριέ­φε­ραν το κομ­μένο κε­φά­λι του Βε­λου­χιώ­τη, και στους α­πο­γό­νους τους που σή­με­ρα δια­μαρ­τύ­ρο­νται για την… προ­βο­λή του «σφα­γέ­α» Ά­ρη α­πό τα κρα­τι­κά μέ­σα ε­νη­μέ­ρω­σης.

Για­τί, ό­μως, ξι­φουλ­κεί ο κ. Κούρ­το­βικ, και πα­ρε­μπι­πτό­ντως και ο κ. Σω­με­ρί­της στο «Βή­μα», ε­να­ντί­ον του Βε­λου­χιώ­τη –χω­ρίς να ξε­χνά­ει και τον Τσε; Διό­τι σή­με­ρα, που mutatis mutandis η Ελ­λά­δα α­ντι­με­τω­πί­ζει και πά­λι πρό­βλη­μα ε­θνι­κής α­πει­λής, η φι­γού­ρα του Ά­ρη, ως εκ­προ­σώ­που μιας α­νυ­πό­τα­κτης πα­τριω­τι­κής α­ρι­στε­ράς, που δεν υ­πο­τάσ­σε­ται σε ξέ­να α­φε­ντι­κά και ξέ­να κε­λεύ­σμα­τα γι­γα­ντώ­νε­ται και πά­λι. Στον ί­διο βαθ­μό που σε πα­γκό­σμια κλί­μα­κα γι­γα­ντώ­νε­ται η φι­γού­ρα του Τσε, ως του αν­θρώ­που που α­ψή­φη­σε τη Νέ­α Τά­ξη των ι­μπε­ρια­λι­στών. Για­τί και σή­με­ρα στην Πα­λαι­στί­νη και το Κουρ­δι­στάν οι λα­οί ξε­ση­κώ­νο­νται με τον ί­διο πό­θο της ε­θνι­κής και κοι­νω­νι­κής α­πε­λευ­θέ­ρω­σης. Αυ­τόν που ε­ξέ­φρα­σε ο Βε­λου­χιώ­της ξε­ση­κώ­νο­ντας τους κα­τα­πιε­σμέ­νους α­γρό­τες της ελ­λη­νι­κής υ­παί­θρου.

Α­νη­συ­χεί λοι­πόν ό­λη η ση­μι­τι­κή «κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά», ό­λοι οι σφουγ­γο­κωλ­ά­ριοι της Ουά­σιν­γκτον και των Βρυ­ξελ­λών, διό­τι οι Έλ­λη­νες στρέ­φο­νται σε τέ­τοια σύμ­βο­λα και α­πει­λούν τη θε­σού­λα τους· ξέ­ρουν πως εί­ναι πλέ­ον μειο­ψη­φί­α, και πως την ε­ξου­σί­α τους τη δια­τη­ρούν, για­τί τους στη­ρί­ζουν τα α­φε­ντι­κά τους «ξέ­να και ντό­πια» κα­τά τη… χυ­δαί­α φρα­σε­ο­λο­γί­α του Ά­ρη. για ό­λα αυ­τά α­νη­συ­χούν.

Οι θια­σώ­τες της κα­θα­ρής «ε­πα­νά­στα­σης» μι­σούν κά­θε πραγ­μα­τι­κή ε­πα­να­στα­τι­κή δια­δι­κα­σί­α στον τό­πο τους. Ε­πει­δή δε η κυ­βερ­νη­τι­κή πα­ρέ­α δεν δια­θέ­τει αρ­κε­τό προ­σω­πι­κό δια­νο­ου­μέ­νων χρη­σι­μο­ποιεί –με το α­ζη­μί­ω­το– ό­λη τη με­γά­λη δε­ξα­με­νή της “χα­βια­ρο­α­ρι­στε­ράς”. Κά­ποιοι, ί­σως οι πιο ο­ξυ­δερ­κείς, αλ­λά και τα­κτι­κά ά­στο­χοι, ξι­φουλ­κούν, ε­πι­τέ­λους α­νοι­κτά, ε­νά­ντια στα μό­να σύμ­βο­λα που γέν­νη­σε η α­ρι­στε­ρά σε αυ­τό τον τό­πο, στα σύμ­βο­λα της Ε­θνι­κής Α­ντί­στα­σης. Δυ­στυ­χώς γι’ αυ­τούς, η Α­ρι­στε­ρά στην Ελ­λά­δα υ­πάρ­χει α­κό­μα –ό­σο υ­πάρ­χει– εξαι­τί­ας της Α­ντί­στα­σης και ό­χι βέ­βαια για τις θέ­σεις της στο Μα­κε­δο­νι­κό ή το Μι­κρα­σια­τι­κό.

Το πραγ­μα­τι­κό δυ­στύ­χη­μα βέ­βαια εί­ναι πως στην Κα­το­χή ή­ταν ε­λά­χι­στοι οι α­ρι­στε­ροί που έ­παιρ­ναν θέ­ση ε­νά­ντια στην Α­ντί­στα­ση: ο Κα­στο­ριά­δης και η πα­ρέ­α του. Σή­με­ρα εί­ναι δυ­στυ­χώς πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ροι. Βλέ­πε­τε, άλ­λα­ξαν και οι ε­πο­χές και οι έν­νοιες και «το κα­τα­να­λω­τι­κό ε­πί­πε­δο του… λα­ού μας». Ω­στό­σο, συρ­ρι­κνού­με­νοι και γι’ αυ­τό λυσ­σα­λέ­οι.

Τω­ ό­ντι λοι­πόν πραγ­μα­το­ποιεί­ται η «με­τα­κο­μι­δή της κά­ρας του Ά­ρη», α­γα­πη­τέ Δη­μο­σθέ­νη, πραγ­μα­το­ποιεί­ται στο σή­με­ρα, και αρ­χί­ζουν να ξα­να­κού­γο­νται τα τρα­γού­δια του, «α­πό την ο­γκού­με­νη α­κρο­δε­ξιά», βε­βαί­ως!

Ο Θε­ός της Ελ­λά­δας, που θα έ­λε­γε και ο κα­τσα­πλιάς Κο­λο­κο­τρώ­νης, μω­ραί­νει ον βού­λε­ται α­πω­λέ­σαι…
