Όλα στην Κύπρο άθλια, τα πάντα αθλιότης

711

του Β. Φτωχόπουλου, από το Άρδην τ. 11, Δεκέμβριος 1997

Έχουμε ήδη μιλήσει για την α­θλιό­τη­τα της κυ­βερ­νη­τι­κής, πο­λι­τι­κής και κοι­νω­νι­κής ζω­ής της χρυ­σο­μυ­γα­δι­κής νή­σου ως και ε­πί­σης για την α­θλιό­τη­τα του υ­παρ­κτού α­ντι­κα­το­χι­κού κι­νή­μα­τος. Η πρα­κτι­κή και των δύο στρα­το­πέ­δων ο­δη­γεί την Κύ­προ, στη χει­ρό­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, στη στα­δια­κή ο­μο­σπον­δο­ποί­η­ση και, στην κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, σε ε­πι­κίν­δυ­να α­διέ­ξο­δα και στη διαιώ­νι­ση ε­νός φα­ντα­σια­κού-φα­ντα­σμα­γο­ρι­κού α­ντι­κα­το­χι­κού α­γώ­να που διε­ξά­γει ο λα­ός μας. Στην ο­μοιο­πα­θη­τι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης (πα­ρά­δο­ση της Κύ­πρου με Δόγ­μα Ε­νιαί­ου Α­μυ­ντι­κού Χώ­ρου και S-300) το α­ντι­κα­το­χι­κό κί­νη­μα α­πα­ντά με…σου­ρε­α­λι­στι­κές εκ­δη­λώ­σεις, α­ντι­κα­το­χι­κές συ­ναυ­λί­ες και με ε­νέρ­γειες α­το­μι­κής πα­ρα­γω­γής και προ­έ­λευ­σης. Στην “Ο­Η­Ε­λα­γνεί­α” και τον “ευ­ρω­φε­τι­χι­σμό” της κυ­βέρ­νη­σης και των κομ­μά­των, το α­ντι­κα­το­χι­κό κί­νη­μα α­πα­ντά­ει με δύο δια­φο­ρε­τι­κές φα­ντα­σιώ­σεις ή και ψευ­δαι­σθή­σεις: α) ό­τι εί­ναι δυ­να­τόν να πεί­σου­με τον Ο­Η­Ε και την Ευ­ρώ­πη να μας δουν ως έ­να άλ­λο Κου­βέ­ιτ και β) ό­τι εί­ναι δυ­να­τόν το ί­διο το α­ντι­κα­το­χι­κό κί­νη­μα, δί­χως την ε­μπλο­κή της ε­πί­ση­μης Ελ­λά­δας, του Ελ­λη­νι­σμού, της Ε­θνι­κής Φρου­ράς και σχε­δόν σύσ­σω­μου του λα­ού μας σε Κύ­προ και Ελ­λά­δα, να έρ­θει σε ου­σια­στι­κή και νι­κη­φό­ρα α­ντι­πα­ρά­θε­ση με τον Ατ­τί­λα. Στην κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­στι­κή μι­ζέ­ρια του κρά­τους των κομ­μά­των και της κοι­νω­νί­ας, το α­ντι­κα­το­χι­κό κί­νη­μα, ό­χι μό­νο δεν έ­χει έ­στω και ψευ­δο­α­πα­ντή­σεις, αλ­λά πολ­λές φο­ρές α­πο­δει­κνύ­ε­ται χει­ρό­τε­ρό τους. Μ’ ΑΥ­ΤΑ τα δε­δο­μέ­να και μ’ αυ­τά τα α­διέ­ξο­δα εί­ναι α­να­γκαί­α πια η δη­μιουρ­γί­α μιας ΟΡ­ΓΑ­ΝΩ­ΣΗΣ η ο­ποί­α θα ε­πε­ξερ­γα­στεί, και ό­χι μό­νον θε­ω­ρη­τι­κά, τις θέ­σεις και τις πρα­κτι­κές που στα­δια­κώς θα μας ο­δη­γή­σουν μα­κριά α­πό τα α­διέ­ξο­δα, τα status quo και τις ψευ­δαι­σθή­σεις. Μια τέ­τοια ορ­γά­νω­ση θα πρέ­πει να βά­λει στό­χους για να α­πο­κτή­σει μια ΣΥ­ΝΟ­ΛΙ­ΚΗ α­ντί­λη­ψη του ΧΩ­ΡΟΥ μας, ώ­στε να μπο­ρεί να ε­πεμ­βαί­νει σ’ ό­λες τις πτυ­χές που συν­θέ­τουν το πρό­βλη­μά μας, διό­τι το πρό­βλη­μά μας δεν εί­ναι μό­νο η κα­το­χή της μι­σής Κύ­πρου, αλ­λά και η α­νι­κα­νό­τη­τά μας να υ­πάρ­χου­με και να δρού­με ως Ε­ΘΝΟΣ.

Σ’ Ε­ΝΑ τέ­τοιο κεί­με­νο εί­ναι α­κα­τόρ­θω­το να εκ­φέ­ρει κα­νείς ό­λες τις α­πό­ψεις του πε­ρί τέ­τοιας ορ­γά­νω­σης. Θα κά­νω μό­νο με­ρι­κές νύ­ξεις και μι­κρο­πα­ρα­τη­ρή­σεις για να μπο­ρέ­σου­με ν’ α­νοί­ξου­με έ­να διά­λο­γο με ό­σους α­κό­μη ει­λι­κρι­νά ψά­χνουν να βρουν λύ­σεις στα πολ­λα­πλά προ­βλή­μα­τα που μα­στί­ζουν την κοι­νω­νί­α μας.

Υ­ΠΑΡ­ΧΟΥΝ ζη­τή­μα­τα τα ο­ποί­α δεν συ­ζη­τού­με, και αυ­τό το γρά­φω γνω­ρί­ζο­ντας τη μα­νί­α που έ­χει ο λα­ός μας να θέ­λει να συ­ζη­τά κά­ποια πράγ­μα­τα απ’ την αρ­χή. Πρέ­πει να ξε­κα­θα­ρί­σου­με ό­τι με­ρι­κά πράγ­μα­τα εί­ναι αυ­το­νό­η­τα και δεν τα συ­ζη­τά­με, π.χ ό­τι εί­με­θα Έλ­λη­νες, ό­,τι εί­με­θα Ορ­θό­δο­ξοι, ό­,τι εί­με­θα Ε­νω­τι­κοί, ό­,τι εί­με­θα ε­να­ντί­ον της ο­μο­σπον­δί­ας, ό­,τι το Κυ­πρια­κό δεν εί­ναι Τουρ­κο-κυ­πρια­κή αλ­λά Ελ­λη­νο­τουρ­κι­κή δια­φο­ρά, ό­,τι οι συ­να­ντή­σεις κο­ρυ­φής δεν μας δε­σμεύ­ουν, ό­,τι ο Ο­Η­Ε δεν εί­ναι η μο­να­δι­κή πα­ντιέ­ρα του α­γώ­να μας, ό­,τι το Κυ­πρια­κό δεν εί­ναι διε­θνές αλ­λά ε­θνι­κό πρό­βλη­μα, ό­,τι η δη­μο­κρα­τί­α πα­ρα­μέ­νει το κα­λύ­τε­ρο σύ­στη­μα δια­κυ­βέρ­νη­σης, ό­,τι η κοι­νω­νι­κή α­νι­σό­τη­τα εί­ναι ε­μπό­διο στον α­γώ­να μας, ό­,τι θέ­λει α­ρε­τήν και τόλ­μην η ε­λευ­θε­ρί­α κ.λπ.

Η ορ­γά­νω­ση, που θα συ­σπει­ρώ­σει αν­θρώ­πους απ’ ό­λες τις υ­πάρ­χου­σες α­ντι­κα­το­χι­κές ο­μά­δες και ορ­γα­νώ­σεις α­κό­μη και αν­θρώ­πους που σή­με­ρα για τον α ή β λό­γο βρί­σκο­νται στα κόμ­μα­τα, θα πρέ­πει να ε­πε­ξερ­γα­στεί έ­να πρό­γραμ­μα και σι­γά σι­γά ε­κεί που έ­χει τις δυ­νά­μεις ν’ αρ­χί­σει να το ε­φαρ­μό­ζει. Δεν νο­εί­ται ο­ποια­δή­πο­τε ορ­γα­νω­τι­κή συ­σπεί­ρω­ση που να μην μπο­ρεί α­πό τώ­ρα να συμ­με­τέ­χει στο κοι­νω­νι­κό και ε­θνι­κό γί­γνε­σθαι. Με λί­γα λό­για, η Ορ­γά­νω­ση πρέ­πει να εί­ναι ταυ­το­χρό­νως και έ­να ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ. Έ­να ΚΙ­ΝΗ­ΜΑ, ό­μως, που να ξέ­ρει πό­τε δια­δη­λώ­νει στην πρά­σι­νη γραμ­μή και πό­τε έ­ξω απ’ το Προ­ε­δρι­κό, ή έ­ξω απ΄ τα κε­ντρι­κά γρα­φεί­α των κομ­μά­των, έ­να κί­νη­μα που θα εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νο να κά­νει θυ­σί­ες και σκλη­ρούς α­γώ­νες για να πεί­σει τον κό­σμο για τις ι­δέ­ες του, έ­να κί­νη­μα που να μην έ­χει τις αυ­τα­πά­τες ό­τι θα α­ντι­κα­τα­στή­σει την Ελ­λη­νι­κή Α­ε­ρο­πο­ρί­α, την Ε­θνι­κή Φρου­ρά και τους μη­χα­νι­σμούς των υ­παρ­χό­ντων κρα­τι­δί­ων της Α­θή­νας και της Λευ­κω­σί­ας. Έ­να κί­νη­μα που να ξέ­ρει να ε­λίσ­σε­ται, να προ­χω­ρεί ή να ο­πι­σθο­χω­ρεί α­νά­λο­γα με τις πε­ρι­στά­σεις και τις συν­θή­κες, έ­να κί­νημα με μυα­λό, κοι­νή λο­γι­κή, στρα­τη­γι­κή και τα­κτι­κή. ΄Ε­να κί­νη­μα που να μπο­ρεί α­νά πά­σα στιγ­μή να βρί­σκε­ται με την ί­δια ευ­κο­λί­α στα ο­δο­φράγ­μα­τα ή στην τη­λε­ό­ρα­ση και στη Βου­λή. ΄Ε­να κί­νη­μα που να μπο­ρεί να πει “Ο­ΧΙ” στη φε­τι­χο­ποί­η­ση και την ε­μπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση του α­ντι­κα­το­χι­κού α­γώ­να, έ­να κί­νη­μα που να μπο­ρεί να πει ό­χι στην πα­τρι­δο­κα­φρο­σύ­νη της δε­ξιάς και ό­χι στον αλ­λο­τριω­μέ­νο διε­θνι­σμό της α­ρι­στε­ράς, έ­να κί­νη­μα ελ­λη­νι­κό, α­ντί­θε­το προς τον κο­σμο­πο­λί­τι­κο νε­ο­πλου­τι­σμό των Κυ­πρί­ων και των Ελ­λα­δι­τών, αλ­λά ταυ­το­χρό­νως α­ντι­ρα­τσι­στι­κό και αλ­λη­λέγ­γυο προς τους λα­ούς που α­γω­νί­ζο­νται για την ε­λευ­θε­ρί­α και τα δι­καιώ­μα­τά τους. Έ­να κί­νη­μα που να στη­ρί­ζε­ται στην πα­ρά­δο­σή μας δί­χως να τη με­τα­τρέ­πει σε φολ­κλόρ. Έ­να κί­νη­μα που να μην θε­ω­ρεί πα­ρά­δο­ση τη βρά­κα και να θε­ο­ποι­ή­σει τα α­γρο­τι­κά ερ­γα­λεί­α των πα­λαιών και­ρών. Έ­να κί­νη­μα που να κα­τα­νο­εί ό­τι πα­ρά­δο­σή μας δεν εί­ναι μό­νον τα τσιατ­τι­στά, αλ­λά κι ο Σο­λω­μός, ο Κάλ­βος, ο Πα­πα­δια­μά­ντης, ο Σε­φέ­ρης, ο Ε­λύ­της, ο Ρί­τσος, ο Ε­μπει­ρί­κος, ο Κα­βά­φης, ο Κα­ρυω­τά­κης, το δη­μο­τι­κό τρα­γού­δι, το ρε­μπέτι­κο τρα­γού­δι, ο Χα­τζι­δά­κις, ο Σαβ­βό­που­λος και τό­σοι άλ­λοι. Έ­να κί­νη­μα που ό­χι μό­νο να μην εί­ναι ξε­νό­φο­βο, αλ­λά να μπο­ρεί ν’ α­να­γνω­ρί­ζει τις πραγ­μα­τι­κές α­ρε­τές της Δύ­σης ή της Α­να­το­λής και να τις κά­νει κτή­μα του. Έ­να κί­νη­μα που να μην θε­ω­ρεί ό­τι ο πο­λι­τι­σμός εί­ναι ζή­τη­μα που α­φο­ρά μόνο τους κουλ­του­ριά­ρη­δες και την α­ρι­στε­ρά. Έ­να κί­νη­μα που να κα­τα­νο­εί ό­τι πε­ρισ­σό­τε­ρο α­ντι­κα­το­χι­κό εί­ναι έ­να κα­λό ε­ρω­τι­κό τρα­γού­δι του Πα­πά­ζο­γλου πα­ρά έ­να α­ντι­κα­το­χι­κό του Ντα­λά­ρα. Ε­ΝΑ κί­νη­μα που να μη φο­βά­ται και να σνο­μπά­ρει τις νέ­ες τε­χνο­λο­γί­ες ού­τε την οι­κο­νο­μί­α ού­τε τις νέ­ες μορ­φές του α­γώ­να.

Ε­ΝΑ κί­νη­μα που να μην νο­μί­ζει ό­τι θα κά­νει α­ντάρ­τι­κο για να διώ­ξει τον Τούρ­κο ει­σβο­λέ­α, αλ­λά και έ­να κί­νη­μα που να μη φο­βά­ται να πει α­νοι­χτά στον κό­σμο ό­τι ο πό­λε­μος μπο­ρεί να μας ε­πι­βλη­θεί και ά­ρα πρέ­πει να εί­μα­στε έ­τοι­μοι για ο­ποια­δή­πο­τε σύρ­ρα­ξη. Ε­ΝΑ κί­νη­μα Ε­ΛΕΥ­ΘΕ­ΡΙΑΣ ΚΑΙ Ε­ΛΕΥ­ΘΕ­ΡΩΝ ΑΝ­ΘΡΩ­ΠΩΝ. Ι­δού το στοί­χη­μα, ι­δού η δου­λειά που μας πε­ρι­μέ­νει. Αλ­λιώς θα εί­μα­στε κα­τα­δι­κα­σμέ­νοι να πα­ρα­παίου­με α­νά­με­σα στο τρί­γω­νο Κλη­ρί­δης-Χρι­στό­φιας-Κυ­πρια­νού και έ­να ση­με­ρι­νό α­ντι­κα­το­χι­κό κί­νη­μα που ό­χι μό­νο ξέ­ρει-δεν ξέ­ρει να βγά­λει το μά­τι του, αλ­λά μπο­ρεί μέ­σα α­πό την α­γω­νιώ­δη προ­σπά­θεια του να υ­πάρ­χει, έ­στω κι ό­πως εί­ναι τώ­ρα, να ο­δη­γή­σει τα κα­λύ­τε­ρά μας παι­διά σε πρά­ξεις αυ­το­κτο­νί­ας ή φα­σι­στο­ει­δών πρα­κτι­κών.

ΑΣ α­νοί­ξου­με, λοι­πόν, διά­λο­γο. Ας α­νοί­ξου­με λοι­πόν τα μυα­λά μας, πριν μας τ’ α­νοί­ξουν τε­λε­σί­δι­κα οι Τούρ­κοι.
