του Π. Ινγκράο, από το Άρδην τ. 14-15, Ιούνιος-Σεπτέμβριος 1998
Είναι αλήθεια ότι συνήθως εμφανίζονται στην παγκόσμια σκηνή όχι για δικούς τους λόγους αλλά για λογαριασμό τρίτων. Ως εχθροί του Σαντάμ την περίοδο του πολέμου στον Κόλπο ή σε περίοδο έντασης με το Ιράν ή για να ενοχλήσουν τους Ρώσους. Ας το πούμε ως χτένι ενός παιχνιδιού που τους καταβάλλει. Κατά βάθος, ακόμη και όταν τους είδαμε να εμφανίζονται ως απελπισμένοι ναυαγοί στις ακτές μας, ήταν όργανα, προϊόντα μιας επιχείρησης άλλων.
Αυτή την φορά όμως όχι. Οι Κούρδοι επιστρέφουν στο όνομα του δικού τους προβλήματος, της δικής τους ελευθερίας, εάν μπορούμε να προφέρουμε αυτήν τη λέξη, την τόσο δύσκολη και τόσο αμφιλεγόμενη. Αποδίδουμε σεβασμό στους Ιταλούς πολίτες που πήγαν μαζί με άλλους στην Τουρκία για να μιλήσουν γι’ αυτούς, τους Κούρδους. Την Τζούλια Κιαρίνι, τον Μαρτσέλλο Μούστο, την Λουΐζα Μοργκαντίνι, τον Ντίνο Φριζούλο. Δεν γνωρίζω τους πολίτες των άλλων χωρών που ήταν μαζί τους στην Τουρκία για να διαδηλώσουν. Λίγοι ή πολλοί, όσοι και αν ήταν, ανταπέδωσαν στους Κούρδους έστω και συμβολικά την αυτονομία τους ως έθνος και το ότι ήταν εκεί γι’ αυτούς και όχι για άλλους. Θα είχε σημασία η κυβέρνηση αυτής της χώρας, μια κεντροαριστερή κυβέρνηση, να δεχόταν να έκανε δικό της αυτό το μήνυμα.
Ενας από τους Ιταλούς που πήγαν να διαδηλώσουν για τους Κούρδους, ο Ντίνο Φριζούλο, είναι στη φυλακή. Οι τουρκικές φυλακές έχουν μια τρομερή φήμη. θυμόμαστε όλοι τις ταινίες, τα βιβλία, τις καταγγελίες που περιγράφουν τις φρικαλεότητες.
Αλλά εγώ επιτρέπω στον εαυτό μου να ζητήσει από αυτήν την κυβέρνηση της κεντροαριστεράς όχι μόνο μια επέμβαση για την άμεση απελευθέρωση του Φριζούλο, ως επείγουσα πράξη προστασίας του. Ζητώ η ιταλική κυβέρνηση να κάνει δική της αυτήν την ευαίσθητη ανθρώπινη φωνή που υψώθηκε για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των Κούρδων ως έθνος και να της δώσει χώρο,-αντίλαλο και πολιτική αντιπροσωπευτικότητα. Ελπίζω και εύχομαι αυτή η πολιτική φωνή για τους Κούρδους να βρει αμέσως δύναμη και έκφραση στο ιταλικό
Κοινοβούλιο που δεν μπορεί να σιωπά. Κατά βάθος εμείς όλοι χύσαμε δάκρυα όταν μήνες πριν εκείνη η απελπισμένη νηοπομπή με Κούρδους μετανάστες προσέγγισε τις ακτές του Σαλέντο. Που θα έχουν πατρίδα οι Κούρδοι εάν δεν την έχουν ούτε στην γη του αλλού. Αυτός ο ηλικιωμένος και άρρωστος Πάπας πάει αυτές τις μέρες στη Νιγηρία. Στο μήνυμα του να δείξει μια τραγωδία. Μπορεί να ζητήσει από τις κυβερνήσεις τουλάχιστον την ελεημοσύνη μιας λέξης, μιας χειρονομίας.
Εχω ανάμεσα στα χέρια μου ένα βιβλίο: “Τραγούδια της αγάπης και της ελευθερίας του κουρδικού λαού”, εκδοθέν από την Newton το 1993. Στην πραγματικότητα, οι μεταφράσεις των ποιημάτων δεν υπάρχουν. Δεν ξέρουν, δεν μπορούν να αποδώσουν το αναλλοίωτο κράμα της εικόνας και του ήχου που κάνει ο ποιητικός στίχος. Στην καλύτερη των περιπτώσεων αυτές είναι άλλα ποιήματα τα οποία έχουν από το ξένο κείμενο μόνο μια ώθηση. Οπως και να είναι σ’ αυτό το βιβλίο υπάρχει ένα κομμάτι με τίτλο “Σύνορα”. Σε κάποιο σημείο λέει: Θα ήξερα να τρέξω προς εσένα ακόμη και με σιδερένια παπούτσια αλλά σε χωρίζει από εμένα ένα λεπτό διάστημα ο εισβολέας το ονομάζει σύνορο. Πως είναι μακρινή και πολύπλοκη αυτή η ιστορία των συνόρων (και του κατωφλιού) ακόμη και αυτήν την εποχή που την ονομάζουμε της παγκοσμιοποίησης.
Πιέτρο Ινγκράο
Εφημ. “Μανιφέστο”, 26 Μαρτίου 1988
(Μετάφραση Μιχάλης Χαραλαμπίδης)
