του Γ. Καραμπελιά, από το Άρδην τ. 18, Μάρτιος-Απρίλιος 1999
Οταν διαδηλώναμε το 1964 για το Βιετνάμ, τη διαδήλωση στην οποία αναφέρεται ο Σαββόπουλος στο τραγούδι του, ο Θεοδωράκης και ο Κύρκος, όλη η κομματική ηγεσία της τότε Αριστεράς, ήθελε να διαγράψει την ηγεσία της ΕΦΕΕ γιατί δημιουργούσε προβλήματα στην… κυβέρνηση. ‘όταν το 1966, στην Πορεία Ειρήνης, τολμήσαμε να φωνάξουμε το ‘εξτρεμιστικό σύνθημα’ “Έξω οι Αμερικάνοι- Έξω από το NATO”, απειληθήκαμε με διαγραφή.
Όταν το 1967 μιλούσαμε για τη δικτατορία που έρχεται ήμασταν… “προβοκάτορες”. Το 1968 όσοι Έλληνες βρισκόμαστε στο Παρίσι και συμμετείχαμε στο τότε κίνημα, δεν είχαμε απέναντι’ μας μόνο τους Γκωλικούς αλλά και αρκετούς από τους “Παρισινούς διανοουμένους” μας που κατήγγελλαν τον εξτρεμισμό -ενώ σήμερα εμφανίζονται περίπου ως “παιδιά του Μάη”- και ο Βασιλικός συνυπέγραφε, από τότε, κείμενο… “διανοουμένων” για στήριξη του… στρατηγού Ντε Γκωλ. Όταν το 1973 έγινε το Πολυτεχνείο, προβοκάτσια το ανέβαζαν, προβοκάτσια το κατέβαζαν και όχι μόνον οι “κακοί” κνίτες, αλλά και ο κύριος Κύρκος με την παρέα του. Μετά την μεταπολίτευση κατήγγελλαν υστερικά και την παραμικρή εργατική κινητοποίηση ως ενδεχόμενη ή βέβαιη “προβοκάτσια” με αποκορύφωμα το “Καραμανλής ή τανκς” του Θεοδωράκη και την δικαιολόγηση της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο από τον Κύρκο, διότι “την προκάλεσε η Χούντα”.
Κι εμείς; Τότε “αναρχικοί” και “προβοκάτορες”. Σήμερα “εθνικιστές”. Βλέπετε, το όπλο των “λεπτεπίλεπτων” διανοουμένων μας ήταν πάντα η συκοφαντία. Όμως μείναμε “όπως μας γέννησε η μάνα μας Ισπανία” κι αυτό δεν μπορούν να το ανεχθούν οι διαπλεκόμενοι. “Θα είμαι εδώ να σου θυμίζω τις μέρες τις παλιές”. Θα είμαστε εδώ για να τραγουδάμε μαζί με άλλους εκατό χιλιάδες στο Σύνταγμα, το “Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ”.