του Γιώργου ΚΑραμπελιά, από το Άρδην τ. 23, Ιανουάριος-Φεβρουάριος 2000
Εκπληκτος παρακολουθώ τον τελευταίο και Lpo την αρθρογραφία του Στέλιου Ράμφου στην “Καθημερινή”. Τέτοιο υμνολόγιο της Δύσεως και της τεχνολογίας της αμφιβάλλω εάν έχει ιστορικό προηγούμενο στην πρόσφατη αρθρογραφία στη χώρα μας. Τα πάντα βαίνουν κατ’ ευχήν στον καλύτερο δυνατό κόσμο, ή τουλάχιστον θα βαδίσουν κατ’ ευχήν. Εμείς, οι Έλληνες, δεν μπορούμε να παρακολουθήσουμε αυτή την πορεία -είναι το σχήμα του- διότι δεν έχουμε προσαρμοστεί στον κόσμο της ατομικότητας και εξακολουθούμε να ζούμε στον προνεωτερικό κόσμο. Σε αυτή του την απολογητική του “καλύτερου δυνατού κόσμου” θα εμπλακεί και στην τρέχουσα πολιτική συζήτηση, επικρίνοντας τους διαδηλωτές κατά του Κλίντον [“Τα λαϊκά δικαστήρια και οι αραιές, εμπρηστικές όμως εν τέλει διαδηλώσεις δίνουν στη διεθνή κοινή γνώμη την εικόνα ενός λαού, αντιρρησία του μέλλοντος και πιθανότατα αποκλήρου του” (sic) -Καθημερινή, 29 Νοεμβρίου 1999] και συγχαίροντας την Κυβέρνηση για το Ελσίνκι. Έτσι δίνει την εικόνα ότι όχι απλώς αναδεικνύεται σε υπερασπιστή του δυτικού ορθολογισμού (και μάλιστα του εργαλειακού), αλλά φιλοδοξεί και να συμπεριληφθεί στην χορεία των “εκσυγχρονιστών”. Αυτή η στροφή του, που ίσως θα θυμούνται οι αναγνώστες του Άρδην ότι εγκαινιάζεται ανοικτά με την συνέντευξή του στο περιοδικό αυτό (βλέπε τεύχος 18), επιταχύνεται ως χιονοστιβάδα και οδηγεί σε έμμεση υποστήριξη ακόμα και των γενετικών παρεμβάσεων -εντελώς άκριτα- ή ακόμα και της μετάβασης προς τον “μετάνθρωπο”, χρησιμοποιώντας το επιχείρημα ότι έτσι ολοκληρώνεται η πνευματοποίηση του ανθρώπου!
Βέβαια, ο Στ. Ράμφος ορθά επισημαίνει ότι ο Έλληνας άνθρωπος δεν πραγματοποίησε την δική του Αναγέννηση στα τέλη του Βυζαντίου, όπως όλοι γνωρίζουμε, και κατά συνέπεια έμεινε “καθυστερημένος” σε προνεωτερικές και “προ-ορθολογικές” συμπεριφορές. Άρα το μόνο που έχει να κάνει είναι να εκθεμελιώσει (να εκχερσώσει, θα έλεγε ο ίδιος), οριστικά, την προνεωτερική του ταυτότητα και να βυθιστεί ολάκερος στην κολυμβήθρα του εκσυγχρονισμού!
Και αν είναι πράγματι αλήθεια πως ο σημερινός Έλληνας άνθρωπος είναι ένα-συχνά κακόγουστο- κράμα ημίψηλου και φουστανέλας, ωστόσο τέτοιου τύπου υμνολογία του εκσυγχρονισμού δεν είναι δυνατό να ακουστεί παρά μόνο από “φουστανελοφόρους”! Διότι βέβαια οι Δυτικοί στοχαστές σήμερα υποβάλλουν παντού σε κριτική τον εργαλειακό παροξυσμό του εκσυγχρονισμού, ακόμα και οι εκφραστές του στον κόσμο του χρηματιστηρίου, όπως ο Τζωρτζ Σόρος, που κρούει τον κώδωνα του κινδύνου ενάντια στην ανεξέλεγκτη επέκταση του καπιταλισμού!
Παρ’ όλα αυτά, όχι, δεν υπάρχει πρόβλημα, εκεί που ο εκσυγχρονισμός έχει καθυστερήσει, ο Στέλιος Ράμφος μας προτείνει “να κόψουμε δρόμο”. Να επιταχύνουμε δηλαδή τις μηχανές για να μπούμε “επιτέλους” στον κόσμο της Δύσεως. Το αίτημα αυτό, “να κόψουμε δρόμο”, αποτελεί τω όντι και δικό μας αίτημα. Η Ελλάδα καθυστερεί, μέσα στους Σημίτη-δες και τους Αβραμόπουλους, τους Ευθυμίου και τους Ψυχάρηδες, τα τρωκτικά του κράτους, τα αναπαραγωγικά κατασκευάσματα των Πανεπιστημίων (όπως όλοι ξέρουμε το Πανεπιστήμιο Αθηνών δεν εξέλεξε καθηγητή τον Παν. Κονδύλη πριν το θάνατο του, ούτε εξάλλου και τον ίδιο τον Στ. Ράμφο) και τους ημιπαράφρονες των τωκ σόου. Αλλά για πού να “κόψουμε δρόμο” αγαπητέ; Για το αυριανό παρελθόν του Δυτικού κόσμου, δεδομένου ότι ο μοντερνισμός οδηγείται σε ένα πρωτοφανές ιστορικό αδιέξοδο; Ή “να κόψουμε δρόμο” προς το μέλλον, ένα μέλλον όπου το σημερινό “σύγχρονο”, θα θεωρείται το αποκορύφωμα της κακογουστιάς, της φρεναπάτης και του αδιεξόδου;!
Να κόψουμε δρόμο προς το μέλλον και όχι προς το άθλιο σήμερα της Δύσεως. Και σε μια τέτοια κατεύθυνση να πραγματοποιήσουμε την δική μας αναγέννηση, ενεργοποιώντας, έστω και τώρα, στοιχεία, από αυτή την δική μας παράδοση, που ο Ράμφος μας καλεί να “ξεφορτωθούμε”. Στον αυριανό κόσμο οι αξίες του είναι, οι αξίες των προνεωτερικών πολιτισμών, θα είναι σημαντικότερες από τις αξίες του έχειν. Το ερώτημα όμως είναι αν οι εκσυγχρονιστές θα μας έχουν επιτρέψει να διατηρήσουμε καμιά από εκείνες τις παλιές αξίες ή αν θα μας έχουν εξουθενώσει-εκσυγχρονίσει, οριστικά. Κρίμα… Και το ερώτημα που θα πρέπει να απευθυνθεί στον φίλο Ράμφο είναι: ποια άραγε εικόνα του αμερικάνικου λαού έδωσαν οι διαδηλώσεις στο Σηάτλ;
Γ.Κ
