από το Άρδην τ. 28, Δεκέμβριος 2000-Ιανουάριος 2001
(Αφιερωμένο στον Περικλή Κοροβέση)
Η υπομονή ήταν μεγάλη
Το όνειρο έδωσε αντιπαροχή τα τακούνια
του να τη φτάσει
Η ανηφόρα στο μεϊντάνι φόρεσε παντελόνια να ξεγελάσει τον κατήφορο Η ισορροπία περίμενε κηδεία να ξαπλώσει ανάσκελα να την προσκυνάνε (αλίμονο στους όρθιους) μέχρι λελούδια βάλανε της αλφαδιάς καντήλια ανάβανε, μοιρολογούσανε, φωνάζανε
Μα τον σκοπό τον δικό μου δεν μπόρεσαν να τον τραγουδήσουν και τη φωνή τους ανεβοκατεβάζανε και τους στίχους θυμηθήκανε και τον ρυθμό κρατήσανε η ψυχή μου όμως; είχε μπερδευτεί στα καινούργια σήματα των δρόμων που απαγορεύουν να ‘ρθω σπίτι μου απ’ το μαχαλά που ερχόμουνα απ’ τα πλίθινα εξηντάρια ντουβάρια της προσφυγιάς
που χώριζαν την άκρια του κόσμου απ’ το χάος.
Γιώργης Παπάζογλου
- IX. 2000
