του Θ. Τζιούμπα, από το Άρδην, τ. 36, Μάιος-Ιούνιος 2006
Η Σεβίλλη έγραψε κι αυτή την δική της ιστορία στην πορεία του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, επιβεβαιώνοντας την τάση “εσωτερίκευσης” της αντίστασης. Η Σεβίλλη ΔΕΝ ήταν μια διεθνής διαδήλωση όπως στην Πράγα, όπου η τσέχικη συμμετοχή ήταν δειγματοληπτική. Ούτε και η Γένοβα με την μεγάλη πολιτική σημασία των ξένων μπλόκ στην σύγκρουση της Παρασκευής. Αντίθετα, αποτέλεσε υπόθεση ισπανική και μάλιστα με έντονο τοπικό χαρακτήρα.
Η σύνδεση της διαδήλωσης κατά των Ευρωπαίων ηγετών με την γενική απεργία της 20ης Ιουλίου ήταν άμεση. Η επιτυχία της απεργίας άγγιζε επίπεδα που για την δική μας πραγματικότητα αποτελούν μυθικά μεγέθη. Μια νεκρωμένη πόλη και μια νεκρωμένη χώρα υποδείχθηκε την Πέμπτη την φιέστα του Αθνάρ. Η επιτυχία αυτή ήταν γεγονός και της συστράτευσης του συνόλου των συνδικαλιστικών δυνάμεων, από τους σοσιαλιστές ως τους αναρχοσυνδικαλιστές της CGT, σταθεροποιώντας την συμμετοχή μεγάλων κομμάτων της “εξασφαλισμένης” τάξης εργαζόμενων και των συνδικαλιστικών τους εκφράσεων σ’ ένα κίνημα που ως χθες αντιμετωπίζονταν ως μειοψηφικό.
Το μήνυμα αυτό φαίνεται πως υπερβαίνει τις αντιληπτικές δυνατότητες του “δικού” μας ΚΚΕ, που θεώρησε καλό να μοιράσει μια προκήρυξη καταγγελίας των “ξεπουλημένων” Κοινωνικών Φόρουμ. Οι κινητοποιήσεις ανέδειξαν σαν κορυφαία δυο ζητήματα: την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζόμενων ήταν το κύριο αίτημα των Συνδικαλιστών, ενώ οι ξένοι μετανάστες και η νομιμοποίηση τους (Χαρτιά για όλους) κυριαρχούσε στα συνθήματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και των Αντεξουσιαστών.
Οι διαδηλώσεις της Σεβίλλης προσπάθησαν να απευθυνθούν την κοινωνία. Την Πέμπτη 21 Ιούνη, διαδηλωτές που συμμετείχαν στην πορεία των 500 χιλιομέτρων μαζί με το ελληνικό μπλόκ και την CGT περπάτησαν 22 ακόμη χιλιόμετρα στις φτωχότερες συνοικίες της πόλης μέσα σε έναν καταπληκτικό διάλογο με τον κόσμο. Η πορεία της 22ης Ιούλη επιβεβαίωσε αυτά τα χαρακτηριστικά.
Φαίνεται πως το κίνημα στη διαδρομή του δεν αναλώνεται σε μια προσπάθεια υπέρβασης των αριθμών σαν να είναι άλτης του ύψους, αλλά αυθόρμητα διαφοροποιείται και στις ποιοτικές του παραμέτρους. Η επιλογή των Ισπανών να μην συμπεριλάβουν κινητοποιήσεις πολιτικής ανυπακοής στην ατζέντα των εκδηλωσεων μπορεί να κριθεί θετικά ή αρνητικά, αλλά πάντως σήμαινε ότι το κέντρο βάρους ήταν στην μαζική συμμετοχή, κι αυτό πέτυχε.
Η αντιπροσωπεία της πρωτοβουλίας για το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, η πιο πολυάριθμη ξένη αντιπροσωπεία, συγκέντρωσε την προσοχή των Ισπανικών ΜΜΕ και των διαδηλωτών, βοηθούμενη και από το γεγονός ότι οι Ισπανοί, μην ξέροντας Ελληνικά, δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα περισσότερα από τα συνθήματα που άκουγαν, συνθήματα μιας άλλης χιλιετίας. Το ελληνικό κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης και η Πρωτοβουλία για το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ, έχουν πολλά να μάθουν από την εμπειρία της Σεβίλλης, τόσο από τα θετικά όσο και από τα αρνητικά της (οργανωτικές ανεπάρκειες, της μειωμένης συμμετοχής στις αποκεντρωμένες δράσεις κλπ) στην προετοιμασία για την “δική μας” διοργάνωση της θεσσαλονίκης του 2003…
Ή, όπως αποχαιρετήσαμε τους Ισπανούς συντροφους, “ιόντος α Σαλόνικα, ντος μίλε τρες”
Θανάσης Τζιούμπας, Συνήθης Διαδηλωτής
