του Γ. Καραμπελιά, από το Άρδην τ. 40-41, Ιανουάριος-Μάρτιος 2003
Αν το ίδιο ζήτημα ετίθετο στη δεκαετία του 1980 κατά πάσα πιθανότητα θα αρνιόμουν. Γιατί τότε βρισκόμουν σε ευθεία αντιπαράθεση με την «17 Νοέμβρη» στα πλαίσια του χώρου της εναλλακτικής αριστεράς. Η δράση της «17ης Νοέμβρη» συρρίκνωσε την εναλλακτική Αριστερά που έβγαινε από τη δικτατορία και τη μεταπολίτευση και προκάλεσε αρνητικές συνέπειες. Σήμερα όμως, παρά την απολύτως αρνητική εικόνα που παρουσιάζει η 17η Νοέμβρη, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά: Οι οργανώσεις της ένοπλης βίας-τρομοκρατίας στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά ασθενείς (αυτοδιάλυση του ΕΛΑ από το 1995 και αποσύνθεση της 17ης Νοέμβρη).
Αντιστρόφως, αναπτύσσεται μια παγκόσμια αντιτρομοκρατική εκστρατεία σε πλανητικό επίπεδο, με στόχο μια ανατροπή του διεθνούς και εθνικού δικαίου και δικαιωμάτων – συστηματικές εισβολές σε κυρίαρχες χώρες (Αφγανιστάν, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ) και περιστολή των δημοκρατικών ελευθερίων (Σένγκεν, αντιτρομοκρατική νόμοι, έκδοση πολιτικών κρατουμένων).
Η τεράστια εκστρατεία που εξελίσσεται εδώ και οκτώ μήνες γύρω από το θέμα της τρομοκρατίας στην Ελλάδα εντάσσεται ακριβώς σε μια τέτοια λογική και αποσκοπεί στη συρρίκνωση των δημοκρατικών ελευθεριών που κατακτήθηκαν με αίμα και αγώνες ενάντια στη δικτατορία. Ιδιαίτερα, εν όψει της Ολυμπιάδας κατασκευάζεται ένα νέο αστυνομικό κράτος υπό την επίβλεψη της CIA, της Σκότλαντ Γιαρντ και της Μοσσάντ.
Το ζήτημα της τρομοκρατίας χρησιμοποιείται συστηματικά για να απονομιμοποιησει την Αντίσταση ενάντια στη δικτατορία και να αποκρύψει τις πολιτικές συνθήκες κάτω από τις οποίες γεννήθηκαν οι ένοπλες οργανώσεις στην Ελλάδα, αμέσως μετά τη δικτατορία. Εξ ου και η απόπειρα να γίνει μια δίκη που δήθεν «δεν θα είναι πολιτική», δηλαδή θα είναι πολιτική μόνο από την πλευρά των Αμερικανών και των υπηρετών τους.
Επιπλέον η αντιτρομοκρατική υστερία επιχειρεί να διαχωρίσει και πάλι τους Έλληνες με βάση τη λογική Αριστερά-Δεξιά (δεδομένου ότι η «17 Νοέμβρη» στρεφόταν κατ’ εξοχήν κατά προσωπικοτήτων της Δεξιάς), και να ξεχαστεί πως η πραγματική διαφοροποίηση σήμερα είναι ανάμεσα σε όσους αποδέχονται τη Νέα Τάξη και την παγκοσμιοποίηση και εκείνους που την αντιστρατεύονται άσχετα από την ιδεολογική προέλευση και την «ταμπέλα» που έχουν.
Γιατί τέλος η διεθνής συγκυρία -επιμονή των Αμερικανών σε επίθεση κατά του Ιράκ- επιτάσσει μια ενεργό αντίσταση ενάντια σε όλες τις επιχειρήσεις ψυχολογικού πολέμου της Νέας Τάξης. Στο παρελθόν η δράση της 17 Ν. χρησιμοποιήθηκε για να υποταχτεί η Ελλάδα στα σχέδια της. Σήμερα με τον ίδιο στόχο χρησιμοποιείται και η εξάρθρωση και η καταδίκη της.
Γι’ αυτά και πολλά άλλα ακόμα (αντιδημοκρατικές συνθήκες διεξαγωγής και δημοσιότητας) θεωρώ καθήκον μου να παρευρεθώ στη δίκη έτσι ώστε να αποφευχθεί μία πόλωση που θα αντιπαραθέτει την αντιτρομοκρατική εκστρατεία και τους «τρομοκράτες», πραγματικούς ή υποτιθέμενους. Κατά τον ίδιο τρόπο που η παρέμβαση του αντιπολεμικού κινήματος δεν ταυτίζεται βεβαίως με τον Σαντάμ, επειδή στρέφεται κατά του Μπους, αλλά στοχεύει κατ’ εξοχήν στην ανάδειξη ενός εναλλακτικού λόγου, κατά τον ίδιο τρόπο η παρέμβαση μου στοχεύει στο να καταδείξει πως ανάμεσα στην CIA και την τρομοκρατία υπάρχει ο λόγος της δημοκρατίας και του ανερχόμενου αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος. Και αυτό πρέπει να ακουστεί και μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Γιώργος Καραμπελιάς
