του Γ. Βασιλακόπουλου, από το Άρδην τ. 48-49, Αύγουστος 2004
Πολυς θορυβος εγινε, προσπάθεια πολιτικής κομματικής εκμετάλλευσης κατεβλήθη, όπως επίσης και ένα απροσδιόριστο ποσό χρημάτων δαπανήθηκε για δημόσιες σχέσεις την τελευταία τριετία, προκειμένου, δήθεν, να επανέλθει ο “θεσμός” της εκεχειρίας κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων.
Η σύλληψη και η οργάνωση αυτής της σκέψης υπήρξε μία από τις μεγάλες “ουτοπίες” από τις οποίες υπέφερε η χώρα και φυσικά στέφθηκε με απόλυτη “ΑΠΟΤΥΧΙΑ”.
Φυσιολογικό ήταν πράγματι να αποτύχει και σαν ουτοπία αλλά και σαν προσπάθεια παραπλάνησης και αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης, μιας και οι λαοί σήμερα ενδιαφέρονται, επιζητούν και αγωνίζονται για την επικράτηση των αρχών του διεθνούς δικαίου και την παγίωση μιας “παγκόσμιας ειρηνικής διαβίωσης” και όχι για προσωρινές “αναστολές πολεμικών επιχειρήσεων” που βρίσκονται σε εξέλιξη και μάλιστα για αναστολές με συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης.
Εδώ καλό θα είναι να τονισθεί ότι, η “ΕΚΕΧΕΙΡΙΑ” στην αρχαία Ελλάδα επεβάλλετο από τους ισχυρούς της τότε εποχής και δεν ήταν αυθόρμητη πράξη αποδοχής της ιερότητας ή της σημαντικότητας των εκδηλώσεων που ελάμβαναν χώρα στην Αρχαία ΙΛΙΔΑ-Ο-ΛΥΜΠΙΑ.
Πέρα όμως από όλα τα πιο πάνω, θα πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η αποδοχή-επιβολή της “εκεχειρίας” προϋποθέτει την ύπαρξη ΠΟΛΕΜΩΝ’ και η παγκόσμια κοινότητα, οι λαοί αυτού του πλανήτη βροντοφωνάζουν “ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ, ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ”.
Είναι όμως οι “Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες” ειρηνική εκδήλωση όπως θα έπρεπε να είναι, ή έχει εξελιχθεί σε μία τεραστίων διαστάσεων σύγχρονη πολεμική Επιχείρηση; Το ερώτημα ουσιαστικό και μεγάλο και θα πρέπει να γίνει αντικείμενο ενός ευρύτερου δημόσιου διαλόγου.
Διότι οι Ο.Α., εάν πράγματι είναι, όπως θα έπρεπε να είναι, μια παγκόσμια θεσμική εκδήλωση Ειρήνης και Λαϊκής Συναδέλφωσης, τότε, προς τι όλα αυτά τα μέτρα Ασφαλείας, προς τι η παρουσία και ενεργή συμμετοχή μυστικών υπηρεσιών ξένων κρατών, προς τι η ενεργή ανάμειξη, και μάλιστα με κυρίαρχο ρόλο, ενός τυπικά αμυντικού οργανισμού, του περίφημου NATO;
Ποιος όμως είναι ο εχθρός, ποιος είναι ο Επιτιθέμενος Πολεμικός αντίπαλος, για να παρατάσσουμε ολόκληρη τη γιγαντιαία πολεμική μηχανή του NATO;
Η απάντηση θα έρθει άμεσα και είναι γνωστή και χιλιοειπωμένη: “η Διεθνής τρομοκρατία” και φυσικά ο κίνδυνος
δολοφονικών τρομοκρατικών ενεργειών κατά τη διάρκεια των Ο.Α. είναι γενικός, αντικατοπτρίζει μια διεθνή κοινωνική πραγματικότητα για την οποία δεν είναι υπεύθυνοι ούτε οι Ο.Α. ούτε φυσικά η Αθήνα και η Ελλάδα, γι’ αυτό κατά τη γνώμη μου είναι δύσκολο να προβλεφθεί, να προληφθεί και αποτραπεί.
Στους Ο.Α. η προσέλευση του κοινού δεν είναι αποτέλεσμα διαδικασίας αποδοχής-πρόσκλησης από το σύστημα εξουσίας. Έτσι λοιπόν παρατηρείται μια σμείξη ανθρώπων διαφορετικών κοινωνικών, πολιτισμικών, εθνικών, πνευματικών και οικονομικών δυνατοτήτων.
Παρατηρείται συνάθροιση ενός τέτοιου όγκου ετερόκλητων μαζών οι οποίες περιέχουν άτομα με διαφορετικές και εν πολλοίς αντίθετες πολιτικές και ιδεολογικές θέσεις, θρησκευτικές δοξασίες, κίνητρα προσέλευσης, διαφορετικά εργαλεία θεώρησης των γεγονότων, άτομα που ζουν στο κοινωνικό περιθώριο της χώρας τους αλλά και άλλα διανοητικά άρρωστα και κοινωνικά και ηθικά στιγματισμένα.
Αυτό το πρωτοφανές ανθρώπινο μείγμα δημιουργεί καταστάσεις ανεξέλεγκτες γι’ αυτό και επικίνδυνες.
Το ΜΕΞΙΚΟ Τ0 1968, ΤΟ ΜΟΝΑΧΟ Τ0 1972, η ΑΤΛΑΝΤΑ ΤΟ 1996, είναι παραδείγματα ανεπιθύμητα, φυσικά, αλλά όχι εύκολα προς αποφυγή, χρησιμοποιούνται δε και από τους ισχυρούς προκειμένου να θέσουν υπό τον άμεσο έλεγχο το σύστημα εθνικής ασφάλειας της διοργανώτριας χώρας, βάζοντας έτσι και ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας και λαϊκής κυριαρχίας.
Το πώς και το τι γεννά, τρέφει και συντηρεί τη διεθνή τρομοκρατία, η οποία οπωσδήποτε είναι ΥΠΑΡΚΤΗ, δεν είμαι ο κατάλληλος ούτε ο αρμόδιος για να αναλύσω και να απαντήσω. Εκείνο όμως το οποίο θεωρώ ανεπίτρεπτο και απαράδεκτο, είναι η “υπερεκμετάλλευση” και η “υπερεμπορευματοποίηση” του τρόμου.
Τα μέτρα και τα συστήματα Ασφαλείας, οι αντιπαραθέσεις των Εμπορικών Διακρατικών συμφερόντων, το τεράστιο οικονομικό κόστος και γενικότερα όλος αυτός ο θόρυβος γύρω από την Ασφάλεια των Ο.Α. τείνουν να αναδείξουν τους Εποπτικούς, τους Ελεγκτικούς και τους Πολεμικούς μηχανισμούς σε ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΙ των Ο.Α. ξεπερνώντας και υποβαθμίζοντας τον καθαρά αθλητικό σκοπό και στόχο που υπηρετούν διαχρονικά οι Ο.Α.
Οι Ο.Α. ήταν και πρέπει να παραμείνουν σαν μία κορυφαία παγκόσμια κοινωνικοαθλητική συνάντηση και όχι να μετατραπούν, όπως τείνει να εξελιχθεί, σε διαδικασία προβολής και διαφήμισης διαφόρων εμπορικών συμφερόντων και σε άσκηση πρακτικής εφαρμογής και διαφήμισης συστημάτων καταγραφής και καταστολής κοινωνικών συμπεριφορών οι οποίες πρακτικές, στο όνομα τήρησης όρων προστασίας των αγώνων, προκαλούν και προσβάλλουν βάναυσα τις ανθρώπινες αξίες, θέσεις και ιδέες τις οποίες υπηρετεί και εξυπηρετεί το ολυμπιακό-αθλητικό κίνημα.
Οι διαστάσεις αυτές που έχει προσλάβει όλη αυτή η εκστρατεία και η οποία τείνει να εμπεδώσει μία κατάσταση μαζικής κοινωνικής ψύχωσης και υστερίας, αποτελεί ένα μεγάλο κίνδυνο για τις Δημοκρατικές αξίες, ελευθερίες και λαϊκά δικαιώματα.
Είναι ώρες ευθύνης και ανάληψης πρωτοβουλιών, είναι ώρες συγκεκριμένων πράξεων και λύσεων, προκειμένου να οδηγηθούμε και πάλι στο σεβασμό των διακηρύξεων περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην αποκατάσταση της διεθνούς δημοκρατικής τάξης.
Η διεθνής νομιμότητα πρέπει να επικρατήσει. Το δίκαιο μπορεί να υποχωρεί, μπορεί να παραμερίζεται, μπορεί να παραποιείται, μπορεί να υποκαθίσταται ακόμη από το “Εικονικό” δίκαιο του ισχυρού, στο τέλος όμως, επειδή εκπροσωπεί το κοινωνικά ζητούμενο, επικρατεί.
* [Πρόεδρος της FIBA, πρ.Γ.Γ. Αθλητισμού]
