από το Άρδην τ. 48-49, Αύγουστος 2004
Η κοινότητα αποτέλεσε στο παρελθόν πολιτειακό πρότυπο -στον πρωτόγονο κοινοτισμό και την Αρχαία Ελλάδα- καταφύγιο και αποκούμπι απέναντι στους ισχυρούς και τους κατακτητές -όπως στο Βυζάντιο και την Τουρκοκρατία- στοιχείο ταυτότητας στη διασπορά και την προσφυγιά. Σήμερα που το Αθηνοκεντρικό κράτος συντρίβει τις κοινότητες μας και θέλει να τις μεταβάλει σε ανάμνηση στα πλαίσια ενός ενοποιημένου μάγμα-τος, ενός χυλού, που πιο εύκολα θα χυθεί στα παγκοσμιοποιημένα καλούπια του μετανθρώπου, οι Έλληνες, όπως και οι πολίτες όλου του κόσμου, προσπαθούν να ανασυνθέσουν κοινοτικές δομές, μέσα στο σύγχρονο χάος των αυτοκινητοδρόμων. Πόντιοι και Μικρασιάτες, Κρητικοί και Κύπριοι, Περιστεριώτες και Νικαιώτες, Απεραθιώτες και Μανιάτες, Θεσσαλονικιοί και Νησιώτες, Βλάχοι και Αρβανίτες, Έλληνες της Αυστραλίας και της Νέας Υόρκης, προσπαθούν να κρατούν αναμμένη τη φλόγα που τους δένει με την κοινοτική ή κοινοτιστική ταυτότητά τους, να μην εξαφανιστούν μέσα σε μια χοάνη που αποτελείται από μια μάζα ατόμων.
Εδώ και εκεί, αυτή η φλόγα δένεται με τις μουσικές του μέλλοντος, με την κοινότητα και τον κοινοτισμό, όχι πλέον ως παρελθόν, ως μνήμη, ως αγκίστρωμα, αλλά ως μέλλον, ως πρόταγμα, ως πολιτειακή και θεσμίζουσα αρχή. Και αυτό είναι το όραμά μας σε αυτό το περιοδικό· μια “μεγάλη συνάντηση”, να ξαναδέσουμε εκείνο που έρχεται από μια μεγάλη παράδοση, μ’ αυτό που αποτελεί το πρότυπο μας για το μέλλον. Γι’ αυτό και δεν θα πάψουμε να μιλάμε για κοινοτισμό και το “αφιέρωμα” μας σ’ αυτόν παραμένει χωρίς τέλος. Για μια ακόμα φορά λοιπόν για τον κοινοτισμό. Με κείμενα του μεγάλου Νεοέλληνα δάσκαλου Δημοσθένη Δανιηλίδη, όπως τα παρουσιάζει ο Στέφανος Μπεκατώρος, που έχει γράψει και το σημείωμα για το έργο και τη ζωή του, του π. Γεώργιου Μεταλληνού και τέλος με ένα εξαιρετικό κείμενο για μια σύγχρονη κοινοτική εμπειρία, στην αγροτική οικονομία της Κούβας.
