Συνέντευξη στην Νικολέττα Κουρούσιη που δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο
Δύσκολα, ομολογουμένως, θα φανταζόταν κάποιος ότι μια Τουρκάλα δημοσιογράφος και πολιτική αναλύτρια θα μιλούσε για το Κυπριακό σε διεθνή φόρα– όπως το ετήσιο συνέδριο του ΟΑΣΕ – και θα εξέθετε τις τουρκικές θηριωδίες. Κι όμως στην περίπτωση της Uzay Bulut, τα λόγια είναι λίγα για το έργο που επιτελεί, όσον αφορά στην προβολή της ιστορικής αλήθειας και στην προώθηση της δικαιοσύνης, αφού τολμά να σταθεί απέναντι στο επίσημο τουρκικό αφήγημα για όσα έγιναν και γίνονται στη χώρα της.
Ούσα ελεύθερο πνεύμα, όχι μόνο «ξέβαψε» από τη μνήμη της, μέσα από την προσωπική της έρευνα, την τουρκική προπαγάνδα που είχε διδαχτεί στο σχολείο, αλλά εδώ και χρόνια, μέσω της αρθρογραφίας της, έχει βάλει σκοπό να προβάλει τα γεγονότα που αφορούν τιςκαταπιεσμένες μειονότητες στην πατρίδα της, την Τουρκία, αψηφώντας την αυταρχική κυβέρνηση. Βέβαια, η συνεχής αποκάλυψη και δημοσίευση άρθρων για το γενοκτονικό παρελθόν της Άγκυρας και τις συνεχιζόμενες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γίνεται με μεγάλο προσωπικό κόστος για την ίδια, καθώς θέτει σε κίνδυνο την ασφάλειά της. Η ίδια αναγκάζεται να ζει σε αυτοεξορία, έχοντας έξι χρόνια να επισκεφθεί την πατρίδα της.
Σε συνέντευξή της στον «Φ», η Uzay Bulut υποστηρίζει ότι «ο πραγματικός εκδημοκρατισμός της Ανατολίας μπορεί να συμβεί μόνο εάν οι κάτοικοι αυτών των εδαφών μάθουν και αποδεχτούν τα ιστορικά γεγονότα και εάν η τουρκική κυβέρνηση θεωρηθεί υπεύθυνη για τα εγκλήματά της κατά της ανθρωπότητας».
Εξηγεί ακόμη πως η Κύπρος αποτελούσε πάντα μια «εθνική υπόθεση» για τους Τούρκους, από τότε που εισέβαλαν στο νησί, για πρώτη φορά οι Οθωμανοί το 1571. Υπογραμμίζει ότι η τουρκική κατοχή αποτελεί ένα διαρκές έγκλημα, σημειώνοντας ότι αυτό που έχει κάνει η Τουρκία στον κατεχόμενο βορρά είναι εθνοκάθαρση και καταστροφή πολιτιστικής κληρονομιάς.
Υποστηρίζει επίσης ότι η Κύπρος θα πρέπει να είναι ένα κυρίαρχο, ενιαίο κράτος, όπου οι τουρκόφωνοι Κύπριοι –όπως και άλλες μειονότητες– θα έχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, που κατοχυρώνονται από το Σύνταγμα. Σχολιάζοντας την τρέχουσα πολιτική της Τουρκίας, σημειώνει ότι άρχισε να στοχεύει την ΑΟΖ της Κύπρου το 2011 και συνεχίζει την ιστορική της εχθρότητα κατά της Κύπρου και της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο.
-Γεννηθήκατε και μεγαλώσατε στην Τουρκία. Με ποιον τρόπο οι σπουδές σας και οι εμπειρίες σας, έχουν επηρεάσει τις απόψεις σας για την ιστορία και την πολιτική; Γιατί ενδιαφερθήκατε για την ιστορία και συγκεκριμένα για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις;
-Ναι, γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Τουρκία. Από παιδί, με ενδιέφερε να μάθω για την ιστορία. Στα τουρκικά σχολεία, ωστόσο, μας διδάσκουν τουρκικούς εθνικιστικούς μύθους για την ιστορία, παρά την πραγματική ιστορία του εκτουρκισμού της Μικράς Ασίας. Αλλά ευτυχώς εισήχθηκα σε νέους τύπους πληροφόρησης και ερωτημάτων σχετικά με την ιστορία, την πολιτική και τη φιλοσοφία, αφού άρχισα να σπουδάζω στο πανεπιστήμιο, γεγονός που με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι υπήρχαν τόσα πολλά, που δεν ήξερα για την πραγματική ιστορία της χώρας μου. Όμως η αναστροφή της πλύσης εγκεφάλου δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Μου πήρε χρόνια για να ξεμάθω. Έπρεπε να κάνω ερωτήσεις και να αναζητήσω νέες απαντήσεις, σχετικά με την ιστορία, την πολιτική και τις ταυτότητες των ανθρώπων στη χώρα μου. Γεννήθηκα σε μια πόλη, στην ακτή της Μαύρης Θάλασσας, η οποία προηγουμένως ήταν ελληνική πόλη πριν εξισλαμιστεί κατά τους αιώνες μετά την εισβολή της από τους Οθωμανούς Τούρκους τον 15ο αιώνα. Επομένως, ένα από τα ακαδημαϊκά μου ενδιαφέροντα είναι οι τουρκοελληνικές σχέσεις.
Αφού οι Οθωμανοί Τούρκοι εισέβαλαν και κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και τον Πόντο τον 15ο αιώνα, Χριστιανοί και Εβραίοι έγιναν υποτελείς δεύτερης κατηγορίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Οι Οθωμανοί Τούρκοι χρησιμοποίησαν πολλές μεθόδους για να εξισλαμίσουν τους μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς τους. Αυτό περιελάμβανε τη σεξουαλική σκλαβιά γυναικών και νεαρών αγοριών, εκτοπίσεις και σφαγές. Υπήρχαν επίσης και άλλες πρακτικές, που επιτάχυναν τον εξισλαμισμό αυτών των εδαφών. Ο δρ Βασίλειος Μεϊχανετσίδης εξηγεί αυτά τα φαινόμενα στα κείμενά του, συμπεριλαμβανομένου του άρθρου του με τίτλο «Το πιο καλά φυλαγμένο μυστικό της Τουρκίας: Εξισλαμισμένοι Χριστιανοί».
Επομένως, με ενδιαφέρει πολύ να μάθω και να μοιραστώ τις γνώσεις μου, σχετικά με την ιστορία του εξισλαμισμού της Ανατολίας, γιατί αυτή η ιστορία είναι και δική μας ιστορία. Πολλοί άνθρωποι στην Τουρκία, οι οποίοι σήμερα είναι γλωσσικά και πολιτιστικά Τούρκοι, στην πραγματικότητα είναι απόγονοι Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων ή Εβραίων.
– Στα άρθρα σας έχετε γράψει για την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Έχετε επίσης γράψει για παραβιάσεις των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και για τους Κούρδους. Δεν είναι πολύ συνηθισμένο να βλέπουμε έναν δημοσιογράφο να γράφει ενάντια στο εθνικό αφήγημα. Πώς το σχολιάζετε αυτό; Ποιοι είναι οι κύριοι λόγοι που σας ώθησαν να γράψετε για αυτά τα ζητήματα;
– Δυστυχώς, η Τουρκία είναι μια από τις χώρες που αντιμετωπίζει τους πολίτες των μειονοτήτων της με τον χειρότερο και πιο βάναυσο τρόπο. Η τουρκική κυβέρνηση, για παράδειγμα, εξακολουθεί να αρνείται τη χριστιανική γενοκτονία του 1913-23, κατηγορώντας ακόμη και τα θύματα για το έγκλημα που διαπράχθηκε εναντίον τους. Από την ίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1923, η Τουρκία κάνει συστηματικές διακρίσεις εις βάρος των εθνοτικών και θρησκευτικών της μειονοτήτων. Δεν υπήρχε σχεδόν καμία ελευθερία λόγου και ελεύθερος τύπος ακόμη και πριν το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) ανέλθει στην εξουσία. Όποιος αμφισβητούσε δημόσια τα «ιερά» ψεύδη, που προπαγανδίζει το κράτος, βρισκόταν σε μπελάδες. Και τα τελευταία χρόνια, πολλοί δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί και άλλοι διανοούμενοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Τουρκία, λόγω της ολοένα και πιο αυταρχικής φύσης της τουρκικής κυβέρνησης.
Ωστόσο, επιθυμώ να είμαι μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος. Θέλω η Τουρκία να έχει πολιτισμένους θεσμούς και να σταματήσει να παραβιάζει τα δικαιώματα των πολιτών της και των άλλων εθνών. Έτσι μαθαίνω, κάνω ερωτήσεις, γράφω και κάνω ρεπορτάζ. Πιστεύω ότι ο πραγματικός εκδημοκρατισμός της Ανατολίας μπορεί να συμβεί μόνο εάν οι κάτοικοι αυτών των εδαφών μάθουν και αποδεχτούν τα ιστορικά γεγονότα και εάν η τουρκική κυβέρνηση θεωρηθεί υπεύθυνη για τα εγκλήματά της κατά της ανθρωπότητας.
Όσο για την κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία, είναι ένα διαρκές έγκλημα. Τα τελευταία 47 χρόνια, σχεδόν το 40 τοις εκατόν της Κύπρου έχει λεηλατηθεί βάναυσα, ευρισκόμενο υπό τουρκική αιχμαλωσία. Αυτό που έχει κάνει η Τουρκία στον κατεχόμενο βορρά είναι εθνοκάθαρση και καταστροφή πολιτιστικής κληρονομιάς. Συνιστά μιαν από τις σημαντικότερες περιπτώσεις κλοπής γης και εποικισμού στη σύγχρονη ιστορία.
-Αναφερθήκατε στην προπαγάνδα που κάνουν τα τουρκικά ΜΜΕ για το Κυπριακό. Οι Τούρκοι πολίτες έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει στην Κύπρο τις τελευταίες πέντε δεκαετίες; Η πλειοψηφία πιστεύει την προπαγάνδα;
-Ναι, η πλειοψηφία πιστεύει στην τουρκική προπαγάνδα για την Κύπρο. Πιστεύουν ότι το 1974 έγινε μια «ειρηνευτική επιχείρηση» και ότι το κατεχόμενο τμήμα της βόρειας Κύπρου αποτελεί «τουρκική γη». Και αυτό έχει να κάνει πολύ με τους τουρκικούς εθνικιστικούς μύθους και τον τρόπο, με τον οποίο το Ισλάμ απανθρωποποιεί τους μη μουσουλμάνους ή τους “kafirs” (απίστους).
Πολλοί Τούρκοι εθνικιστές εξιδανικεύουν στρατιωτικούς ηγέτες από την Κεντρική Ασία, όπως ο Αττίλα, ο Τζένγκις Χαν και ο Τιμούρ, οι οποίοι ήταν διαβόητοι αιμοδιψείς τύραννοι, που εισέβαλαν σε τεράστιες εκτάσεις εδαφών και έσφαξαν αμάχους μαζικά και κατέστρεψαν πολιτισμούς. Ο Τιμούρ, για παράδειγμα, ισοπέδωσε βιβλιοθήκες. Ως εκ τούτου, αυτή η εξιδανίκευση είναι που δίνει σε πολλούς Τούρκους μια νοοτροπία «κατάκτησης». Έτσι, είναι πολύ εύκολο για αυτούς να στοχοποιούν βίαια τους αυτόχθονες πληθυσμούς αυτών των εδαφών και να διαπράττουν εγκλήματα εναντίον τους. Ιδιαίτερα εναντίον τωνΕλλήνων και των Αρμενίων, τους οποίους βλέπουν ως ιστορικούς εχθρούς τους.
Στην πραγματικότητα, η Τουρκία ονόμασε την επίθεσή της κατά της Κύπρου το 1974 από τον Αττίλα τον Ούνο, τον ηγέτη ενός αρχαίου νομαδικού λαού και ηγεμόνα της Ουννικής Αυτοκρατορίας. Το όνομα του Αττίλα γράφει ο Αμερικανός ιστορικός, Τζόσουα Τζέι Μαρκ, «ήταν συνώνυμο του τρόμου μεταξύ των εχθρών του και του γενικού πληθυσμού των περιοχών που σάρωσαν οι στρατοί του». Επιπλέον, «η φήμη των Ούννων για τη θηριωδία και τις αδιάκριτες σφαγές ήταν ευρέως γνωστή και οδήγησε τους ανθρώπους της χώρας σε φυγή για να σώσουν τη ζωή τους με ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν». Αυτό ακριβώς έκανε η Τουρκία στη βόρεια Κύπρο το 1974. Μάλιστα, η επίσημη ιστοσελίδα των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων αναφέρεται στη «Μεγάλη Ουννική Αυτοκρατορία» ως τον «πρώτο τακτικό και πειθαρχημένο τουρκικό στρατό». Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί Τούρκοι είναι περήφανοι για τις εγκληματικές μεθόδους που χρησιμοποίησαν στην Κύπρο και το αποτέλεσμα που επιτεύχθηκε μέσω αυτών. Επίσης η Κύπρος ήταν πάντα μια «εθνική υπόθεση» για τους Τούρκους, από τότε που εισέβαλαν για πρώτη φορά οι Οθωμανοί το 1571. Ένας μουσουλμάνος κυρίαρχος δεν επιτρέπεται να εγκαταλείψει γη, μετά την κατάκτησή της. Σύμφωνα, λοιπόν, με μια ισλαμική αντίληψη, κάθε περιοχή που ήταν κάποτε υπό μουσουλμανική κυριαρχία, πρέπει να «απελευθερωθεί από τους μουσουλμάνους και να παραμείνει για πάντα υπό μουσουλμανική κυριαρχία». Έτσι η περήφανη κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία διαμορφώνεται από την τουρκική υπεροχή και την ισλαμική υπεροχή.
-Έχουμε δει πολλά περιστατικά στην Τουρκία, που σχετίζονται με την ελευθερία του Τύπου, η οποία παραβιάζεται βάναυσα. Δημοσιογράφοι φυλακίστηκαν και εφημερίδες έκλεισαν… Είχατε ποτέ προβλήματα με τις τουρκικές Αρχές εξαιτίας των άρθρων σας; Φοβάστε;
-Έχω γίνει στόχος ορισμένων ισλαμιστικών και εθνικιστικών τουρκικών εφημερίδων για τα γραπτά μου και βρίσκομαι συνεχώς στο στόχαστρο Τούρκων εθνικιστών στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αποφεύγω να επισκεφτώ τη χώρα μου για πάνω από 6 χρόνια και μου λείπει τόσο πολύ. Μερικές φορές αγχώνομαι, καθώς ξέρω τι είναι ικανοί να κάνουν οι Τούρκοι εθνικιστές και πόσο εκδικητικοί είναι. Δυστυχώς, είναι αλλεργικοί στην αλήθεια και έχουν μια πολύ στρεβλή, παθολογική αντίληψη της δικαιοσύνης.
Η Άγκυρα στοχεύει την Κυπριακή ΑΟΖ
– Πώς σχολιάζετε την τρέχουσα πολιτική της Τουρκίας στην Ανατολική Μεσόγειο;
– Η Τουρκία άρχισε να στοχεύει την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) της Κύπρου το 2011, όταν υπέγραψε συμφωνία οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας της με την κατεχόμενη από τους Τούρκους περιοχή της Κύπρου. Το 2019 έγραψα ένα άρθρο με τίτλο «Η «Δεύτερη Εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο». Δυστυχώς, η Τουρκία συνεχίζει την ιστορική της εχθρότητα και επιθετικότητα κατά της Κύπρου και της Ελλάδας στην Ανατολική Μεσόγειο.
– Είναι δυνατή η λύση στο Κυπριακό; Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Έχετε γράψει κατά της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Γιατί δεν είστε υπέρ;
-Η Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία (ΔΔΟ) θα διέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και θα την δομούσε με βάση φυλετικά κριτήρια. Σε καμία μειονότητα πουθενά σε όλο τον κόσμο δεν έχουν δοθεί τα παράλογα προνόμια, σύμφωνα με τα οποία παραχωρείται μια λύση ΔΔΟ στους Τουρκοκύπριους. Αυτό το νέο πολιτικό σύστημα θα οδηγούσε αρχικά στη διαίρεση της Κύπρου, με βάση τη φυλή και τη θρησκεία των πολιτών της και τελικά θα κατέστρεφε την Κυπριακή Δημοκρατία. Ως εκ τούτου είναι εντελώς ανήθικο και άδικο να επιβάλλεται αυτό το σύστημα στην Κύπρο.
Πριν από την τουρκική εισβολή σε ολόκληρη την επικράτεια της Κύπρου ζούσαν κατά πλειοψηφία Έλληνες και κατά πλειοψηφία χριστιανοί. Και οι τουρκόφωνοι Κύπριοι ήταν διασκορπισμένοι σε όλο το νησί, δεν αποτελούσαν δημογραφική πλειοψηφία στον βορρά.
Η ιδέα της Διζωνικής Ομοσπονδίας βασίζεται στην αναγκαστική εκδίωξη ενός μη μουσουλμανικού πλειοψηφικού πληθυσμού, προκειμένου να δημιουργηθεί μια πλειοψηφική-μουσουλμανική ζώνη με ίσο πολιτικό λόγο με τον πλειοψηφικό πληθυσμό. Έτσι, μια φυλετική Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία θα νομιμοποιούσε όλα τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν κατά των Ελληνοκυπρίων από Τούρκους από το 1974.
Ο καθηγητής Στέφανος Κωνσταντινίδης γράφει στο λαμπρό άρθρο του «Κύπρος: Η αρχή μιας φυλετικής Διζωνικής – Δικοινοτικής Ομοσπονδίας»: «Οι Κύπριοι απλώς θα μετατραπούν σε πειραματόζωα ενός πολιτικού εργαστηρίου Νέας Τάξης, όπου η δομή είναι χτισμένη με φυλετικά κριτήρια». «Η Διζωνική Κυπριακή Ομοσπονδία είναι μια υπερσύγχρονη κατασκευή, χωρίς μέλλον, που θα προκαλέσει πολύ περισσότερα προβλήματα από όσα θα λύσει. Δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα ούτε των Ελλήνων ούτε των Τούρκων της Κύπρου. Εξυπηρετεί πολύ καλά τα συμφέροντα της Τουρκίας και των Αγγλοαμερικανών και του ΝΑΤΟ. Εξάλλου, αν αυτή η οικοδόμηση κράτους έδειχνε κάτι θετικό, γιατί η Τουρκία δεν το εφαρμόζει στους Κούρδους, η Ισπανία στους Βάσκους και στους Καταλανούς, η Γαλλία δεν την εφαρμόζει στα έξι εκατομμύρια μουσουλμάνους, ο Καναδάς δεν την εφαρμόζει στους γαλλόφωνους, η ίδια η Βρετανία δεν την εφαρμόζει στις πολλαπλές μειονότητές της. Πουθενά στον κόσμο δεν συζητιέται αυτό. Αλλά στην Κύπρο συζητιέται, λες και οι Κύπριοι είναι πολίτες με ειδικές ανάγκες».
Προτρέπω τους αναγνώστες σας να διαβάσουν ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www.defenddemocracy.press/cyprus-the-beginnings-of-a-racial-bizonal-bicommunal-federation/
Τους προτρέπω επίσης να ακούσουν αυτή τη διάλεξη του καθηγητή Κλέαρχου Κυριακίδη για το τι θα έφερνε η «διζωνικότητα» στην Κύπρο: https://www.youtube.com/watch?v=cViM5iAvd8s.
Πιστεύω ότι η δικαιοσύνη θα έρθει στην Κύπρο, όταν τελειώσει η «τουρκοκρατία» και όλα τα κλεμμένα εδάφη και οι περιουσίες δοθούν πίσω στους νόμιμους ιδιοκτήτες τους. Η δημογραφική δομή του νησιού θα πρέπει να επιστρέψει στην προ-εισβολή κατάσταση, στη φυσική του μορφή και η Κύπρος θα πρέπει να είναι ένα κυρίαρχο, ενιαίο κράτος όπου οι τουρκόφωνοι Κύπριοι – όπως και άλλες μειονότητες όπως οι Μαρωνίτες, οι Αρμένιοι, οι Λατίνοι, οι Εβραίοι, οι Ρομά και άλλοι- θα έχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα που κατοχυρώνονται από το σύνταγμα.
Ένα άλλο σημαντικό ερώτημα είναι: Γιατί η Τουρκία δεν εφαρμόζει μια Διζωνική-Δικοινοτική Ομοσπονδία Τούρκων και Κούρδων; Οι Κούρδοι στην Τουρκία δεν έχουν πολιτικά, εθνικά ή ακόμη και γλωσσικά δικαιώματα, αλλά η ίδια τουρκική κυβέρνηση επιβάλλει μια φυλετική ΔΔΟ στην Κύπρο, σε μια χώρα που κατέχεται παράνομα από το 1974. Μακάρι περισσότεροι άνθρωποι να μπορούσαν να δουν πόσο υποκριτική είναι όλη αυτή η κατάσταση.
Τέλος, ας δούμε την κατεχόμενη βόρεια Κύπρο. Υπάρχει κάτι «δικοινοτικό» εκεί; Οι «Αρχές» εκεί αφήνουν μόνο μια κοινότητα και μια θρησκεία να ευδοκιμήσει: την Τουρκοκρατία και το Ισλάμ. Εάν η Τουρκία αγαπούσε πραγματικά μια «δικοινοτική» Κύπρο, γιατί εκτόπισε βίαια περίπου 200.000 Ελληνοκύπριους από την κατεχόμενη περιοχή, κατέστρεψε την ελληνική πολιτιστική κληρονομιά, άρπαξε όλη την ελληνοκυπριακή περιουσία εκεί;
Προωθούν τη βία σε βάρος των γυναικών
-Η Τουρκία αποχώρησε από τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης. Τι σημαίνει αυτό για τις γυναίκες στην Τουρκία;
-Η δολοφονία γυναικών από άνδρες συγγενείς -ιδιαίτερα τους συζύγους ή πρώην συζύγους τους -έχει γίνει επικίνδυνη τάση στην Τουρκία. Σε ένα άρθρο του 2019 ασχολήθηκα με αυτό το πρόβλημα, γράφοντας: «Μισογυνικές δηλώσεις ορισμένων κυβερνητικών αρχών, που καταδεικνύουν την αντίθεσή τους στην ισότητα των φύλων- αξιωματούχοι επιβολής του νόμου και δικαστικής εξουσίας, που αποτυγχάνουν ή αρνούνται να εφαρμόσουν νόμους που θα προστατεύουν τις γυναίκες- το εξαιρετικά βίαιο τηλεοπτικό περιεχόμενο που στοχεύει γυναίκες και οι θρησκευτικές διδασκαλίες που προωθούν τη βία κατά των γυναικών.
ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΡΙΑ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΦΙΛΕΛΛΗΝ
-Θα περιγράφατε τον εαυτό σας ως «φιλέλληνα»;
-Είμαι ανθρωπίστρια στην καρδιά και προσπαθώ να γράψω για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο. Εκτιμώ τον ελληνικό πολιτισμό για τις πολλές πολιτιστικές και πνευματικές του συνεισφορές στην ανθρωπότητα, οπότε ναι, θα μπορούσε κανείς να με αποκαλούσε «φιλέλληνα».
Who is who: H Uzay Bulut είναι Τουρκάλα δημοσιογράφος και πολιτική αναλύτρια με έδρα την Άγκυρα. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Boğaziçi της Κωνσταντινούπολης και στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο Μέσης Ανατολής της Άγκυρας. Τα κείμενά της έχουν εμφανιστεί σε διάφορα έντυπα, όπως οι Washington Times, Christian Post, Al-Ahram και Jerusalem Post. Το δημοσιογραφικό έργο της επικεντρώνεται στα ανθρώπινα δικαιώματα, την τουρκική πολιτική και ιστορία, τις μειονότητες στη Μέση Ανατολή και τον αντισημιτισμό. Αυτή τη στιγμή είναι ερευνήτρια στο MA Woodman-Scheller Israel Studies International Program του Πανεπιστημίου Ben-Gurion στο Ισραήλ.
