Θα υπάρχει το χωριό μας στην απογραφή του 2031;

Του Αποστόλη Δημ. Κόντα*

Αυτές τις μέρες ολοκληρώνεται η απογραφή πληθυσμού του 2021 από την Ελληνική Στατιστική Αρχή. Πρόκειται για μία ευρείας κλίμακας στατιστική έρευνα που διενεργείται ανά δεκαετία και αποτελεί βασικό εργαλείο για τη χάραξη της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής από την πλευρά του κράτους.
Θα αποτυπώσει μία δραματική πραγματικότητα για το σύνολο της χώρας και πολύ περισσότερο για τα χωριά μας, παρ’ όλο που εμείς θ’ ακολουθήσουμε την πεπατημένη αρκετών δεκαετιών τώρα, δηλαδή μία παράλογη προσπάθεια καλλωπισμού και παραποίησης αυτής της πραγματικότητας, μία πλαστογραφία, με άλλα λόγια!
Ωστόσο, αυτή την πραγματικότητα που θ’ αποτυπωθεί με επιστημονικό τρόπο τη γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά, αφού τη βιώνουμε καθημερινά. Ένα χωριό που κάποτε είχε πληθυσμό 3.000-4.000 κατοίκους και μάλιστα ενεργό οικονομικά, με μία σημαντική παραγωγική βάση, σήμερα έχει έναν πληθυσμό που καλύτερα να μην πούμε το νούμερο και τρομάξουμε περισσότερο, αλλά, το σημαντικότερο, είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτού του εναπομείναντος πληθυσμού: Άνω του 80% συνταξιούχοι 70-80 ετών και πάνω, με σχεδόν ανύπαρκτη παραγωγική βάση και μια τοπική οικονομία που συντηρείται σε ποσοστό 80% και περισσότερο από αυτούς τους συνταξιούχους!
Για ν’ απαντήσουμε λοιπόν και στο ερώτημα του τίτλου, ποιος πιστεύει και με ποια αριθμητική ότι αυτό το χωριό θα υπάρχει στην επόμενη απογραφή του 2031, αν εν τω μεταξύ δεν γίνει κάτι ριζοσπαστικό, που θ’ ανατάξει την κατάσταση;
Αυτό που θα υπάρχει θα είναι ένα φάντασμα κάποιου ένδοξου παρελθόντος, στην καλύτερη περίπτωση!
Αντί λοιπόν να έχει σημάνει συναγερμός και να έχει δημιουργηθεί μία πανστρατιά προς την κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης, θα δούμε πάλι αυτή την παράλογη και τόσο αναποτελεσματική προσπάθεια παραποίησης της πραγματικότητας, που ίσως παλιότερα, όταν ακόμα υπήρχε μία παραγωγική βάση, να είχε κάποιο νόημα, όμως σήμερα πρέπει ν’ αντικρίσουμε κατάματα την αλήθεια και να βρούμε λύσεις επειδή έχουμε δεν έχουμε περιθώρια μίας δεκαετίας!
Γνωρίζω, βέβαια, ότι προβλήματα τέτοιας τάξης είναι της αρμοδιότητας του κράτους, αλλά γνωρίζω επίσης ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση καλείται να παίξει έναν καθοριστικό ρόλο στη διαδικασία αντιμετώπισης αυτών των προβλημάτων, οπότε ας ρίξουμε μία ματιά στα τεκταινόμενα στον χώρο του δήμου!
Θ’ αναφερθώ ενδεικτικά σε μία μόνο περίπτωση, γιατί νομίζω πως αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει η απαιτούμενη επαφή με την τραγική πραγματικότητα.
Διαβάζω λοιπόν στο 73ο τεύχος της εφημερίδας Τα νέα της Πρώτης, ότι υποβλήθηκαν σχέδια ύψους 5.500.000 ευρώ για χρηματοδότηση στο πρόγραμμα «Αντώνης Τρίτσης» του υπουργείου Εσωτερικών και θα σταθώ στο ένα από αυτά που είναι και το μεγαλύτερο, ύψους 5.200.000 ευρώ, κι έχει τίτλο «Βελτιστοποίηση και έλεγχος διαρροών δικτύου ύδρευσης Δήμου Αμφίπολης».
Πρόκειται για πολύ μεγάλο ποσό και θα χρησιμοποιήσω στο σημείο αυτό μία προσωπική εμπειρία, για να δείξω κάποιες αναλογίες και ότι κάτι δεν πάει καλά με τις προτεραιότητές μας!
Είμαι άνεργος, μ’ ένα σχεδόν ανύπαρκτο εισόδημα και μ’ ένα σπίτι που καταρρέει. Τι θα λέγατε, αν μαθαίνατε ότι ψάχνω μία μεγάλη χρηματοδότηση για να εκσυγχρονίσω τα υδραυλικά του καταρρέοντος σπιτιού μου, αντί να ψάχνω μία χρηματοδότηση για το ξεκίνημα μίας οικονομικής δραστηριότητας, που θα μου αποφέρει επιτέλους εισόδημα από το οποίο -σε δεύτερο χρόνο- θ’ αντιμετωπίσω και τα προβλήματα της κατοικίας μου;
Προφανώς θα βγάζατε το συμπέρασμα ότι κάτι δεν πάει καλά με τις προτεραιότητες στον εγκέφαλό μου!
Οι αναλογίες νομίζω ότι είναι σαφείς. Ο δήμος κινείται λες και είναι λυμένα τα βασικά μας προβλήματα, κάτι που θα χαροποιήσει ιδιαίτερα τους εργολάβους που είναι σε θέση να αναλάβουν την εκτέλεση ενός τόσο μεγάλου έργου, αλλά δεν ανακουφίζει καθόλου τις αγωνίες των δημοτών του! […]

*Συντετμημένη εκδοχή του κειμένου που δημοσιεύτηκε αρχικά στην εφημερίδα  “Τα νέα της Πρώτης” (ολόκληρο) και στην Ρήξη Ιανουαρίου (φ. 174).