του Γιώργου Χώτου
Από τις 24 Φεβρουαρίου 2022 που άρχισε η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, ένας ορυμαγδός απόψεων και αναλύσεων πλημμύρισε τον ηλεκτρονικό και έντυπο κόσμο από ανθρώπους που και αν δεν τους ήξεραν οι πολλοί πιο πριν, τώρα τους έμαθαν για τα καλά. Επί της ουσίας τίποτα δεν έχει μείνει άγνωστο τόσο για την ιστορία προ της εισβολής όσο και για τα τεκταινόμενα κατά την εισβολή. Οι Έλληνες, υφιστάμενοι την καταιγιστική πληροφόρηση και ανάλυση για τον ουκρανικό πόλεμο, άρχισαν να φορτίζονται συναισθηματικά και να οπαδοποιούνται στη στήριξη είτε των ρωσικών είτε των ουκρανικών θέσεων σε πρώτο άμεσο επίπεδο και είτε των δυτικών-νατοϊκών είτε των ρωσο-αντιδυτικών (κατά βάση) σε δεύτερο, πλην όμως πιο καλά ριζωμένο ιδεασμό. Δεν χρειάζεται εδώ να υπεισέλθω στην κριτική των διακινούμενων αναλύσεων ούτε από ηθική ούτε από τεχνική άποψη. Όλες έχουν τα στηρίγματά τους ανάλογα με την τεχνική παρουσίασης του εκάστοτε αναλυτή. Πλην όμως, για να μην καταταγώ και εγώ στους «ισαποστασάκηδες» και στους «ναι-μεν-αλλάδες», να δηλώσω απεριφράστως την αγανάκτηση και καταδίκη μου της φρικώδους ρωσικής εισβολής σε ένα ανεξάρτητο κράτος, ενορχηστρωμένη από έναν διεφθαρμένο και μνησίκακο δικτάτορα ονόματι Βλαδίμηρος Πούτιν. Οι Ουκρανοί, αντιστεκόμενοι στην τρομερή ρωσική πολεμική μηχανή, μας διδάσκουν φιλοπατρία, αξιοπρέπεια και πολεμική αρετή. Είμαστε μαζί τους και ας μην πήραν ποτέ στο παρελθόν το μέρος της Ελλάδας, τουναντίον είχαν αγαστές σχέσεις με την Τουρκία.
Αυτό που θέλω να αναδείξω και με βασανίζει στο τι θα έκανα σε μια άλλη παρόμοια περίπτωση εν πολλοίς έγκειται στο εξής: Πώς θα τοποθετούμασταν ως Έλληνες σε μια υποθετική περίπτωση πολέμου μεταξύ Ρωσίας-Τουρκίας; Και ακόμα πιο προχωρημένα, σε μια περίπτωση εισβολής της Ρωσίας και προέλασής της στην τουρκική ενδοχώρα. Τι θα έλεγαν τότε οι αναλυτές μας για τις αιτίες ενός τέτοιου πολέμου (ή εισβολής) ως προς τις αιτίες, αφορμές, ιστορικό υπόβαθρο, γεωστρατηγικές θέσεις, ευθύνες της Δύσης, των ΗΠΑ και τα συναφή; Αν οι Ρώσοι κατά την προέλασή τους ισοπέδωναν χωριά και πόλεις με εκατόμβες θυμάτων στους Τούρκους αμάχους, ποια θα ήταν άραγε η θέση μας; Θα καταδικάζαμε ομόθυμα τη ρωσική εισβολή; Θα στηρίζαμε την Τουρκία; Θα συμπονούσαμε τους αμάχους-θύματα; Θα δεχόμασταν ασμένως Τούρκους ξεριζωμένους; Ή θα στηρίζαμε τη Ρωσία αποδεχόμενοι τις αιτιάσεις της (πραγματικές ή κατασκευασμένες) και πάνω απ’ όλα επειδή κτυπά τον αιώνιο εχθρό μας τον Τούρκο;
Δύσκολα και άβολα ερωτήματα, το κατανοώ. Όμως εφόσον όλοι κοπτόμεθα σήμερα και διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για καθαρές τοποθετήσεις απέναντι στο ουκρανικό δράμα, θα ήταν υποκρισία και πνευματική φυγομαχία να ξορκίζουμε την απάντηση. Εδώ θα δοκιμαζόταν ο ρεαλισμός μας, η φιλοπατρία μας, ο ανθρωπισμός μας και η ενότητά μας. Για να μην αφήσω πάλι να δημιουργηθεί εντύπωση πνευματικής φυγομαχίας, να δηλώσω ότι σε μια τέτοια υποθετική περίπτωση θα επιθυμούσα την καταστροφή της Τουρκίας για το καλό της Ελλάδας, αφήνοντας κατά μέρος τα περί αδικαιολόγητης εισβολής, μια και η Τουρκία αφενός δεν είναι ούτε δημοκρατία ούτε δυτικό κράτος και αφετέρου η ιστορία της είναι ένα αενάως διογκούμενο ποινικό μητρώο. Στρατηγικά και οικουμενικά σκεπτόμενος, θα επιθυμούσα (όπως και τώρα άλλωστε επιθυμώ), μετά την πολεμική καταστροφή της, η Τουρκία να ξαναγεννηθεί ως σύγχρονο, κοσμικό, δημοκρατικό κράτος, με σεβασμό και εναρμόνιση με το διεθνές δίκαιο, αναγνώριση των γενοκτονιών που διέπραξε, με αναγνώριση των εθνοτήτων της και απόλυτη απεμπόληση της νεοθωμανικής της ονείρωξης, προκειμένου να συμβιώνει στο εξής ειρηνικά με την Ελλάδα. Υποθέτω ότι παρόμοια θέση με τη δική μου θα έπαιρναν και οι σήμερα υπό δριμεία κριτική ευρισκόμενοι (λόγω της ιδιόρρυθμης δικαιολόγησης του Πούτιν που υπονοούν) ιντερνετικοί αστέρες-αναλυτές.
Για να είμαι απόλυτα δίκαιος και εναρμονισμένος με τη συνείδησή μου, να δηλώσω ευθαρσώς ότι, παρακολουθώντας επί χρόνια τους αναλυτές αυτούς και χαρακτηριστικά αναφέρω κάποιους από τους πιο έγκριτους, καταρτισμένους και παθιασμένους, όπως οι κ.κ. Μάζης, Καλεντερίδης, Γρίβας, Φίλης, συμφωνούσα (και εξακολουθώ να συμφωνώ) απόλυτα μέχρι τώρα με τις απόψεις τους περί στρατηγικής της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας και με την πλανητική γεωστρατηγική τους ανάλυση προ της ρωσικής εισβολής. Αυτή ακριβώς όμως η ρωσική εισβολή τούς ανάγκασε να πάρουν θέσεις που ενώ ισχυρίζονται ότι ομνύουν στη στιβαρότητα της θουκυδίδειας ανάλυσης του ρεαλισμού, τα λεγόμενά τους την αναιρούν (δεν το καταλαβαίνουν άραγε;), μια και προτείνουν για την Ελλάδα, που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, της ΕΕ και γενικώς της Δύσης, ενέργειες τυχοδιωκτικές, αφελείς και αναξιόπιστες, μόνο και μόνο για να αναγκάσουμε τους εταίρους μας να μας συνδράμουν στη δίκαιη άμυνά μας απέναντι στην Τουρκία. Και ενώ αυτό που προέχει τώρα είναι να ηττηθεί ο πουτινισμός (εκφραστής του εφιαλτικού κόσμου του Ντούγκιν), θολώνουν τις κατά τα άλλα χρησιμότατες θέσεις τους με δικαιολογίες για τον ρωσικό επεκτατισμό.
Κανείς μας δεν ισχυρίζεται ότι ζούμε σε έναν κόσμο αγγέλων με βάση το δίκαιο. Σίγουρα η ισχύς καθορίζει τα τεκταινόμενα. Όμως το να υποβαθμίζεις τη σημασία της δικής σου ισχύος που απορρέει φυσικά και από το συμμαχικό σου στρατόπεδο και να προβάλλεις την ισχύ του αντιπάλου σου είναι ακατανόητο, αν όχι διαβρωτικό του ηθικού σου.
Σίγουρα η Δύση βρίσκεται σε παρακμή, έχει διαπράξει αίσχη και, ειδικά απέναντι στην Ελλάδα, έχει διαμαρτυρημένα γραμμάτια. Όμως δεν παύει να είναι το σπίτι μας, που μας έχει βοηθήσει να το καλλωπίσουμε. Τέτοιο σπίτι δεν θα είχαμε αν ήμασταν στο άλλο στρατόπεδο, οπότε προς τι το προς τα εκεί λοξοκοίταγμα;
Για να είμαι δίκαιος όμως, έχοντας εκθέσει τα παραπάνω, να επισημάνω ότι το πολύτιμο αυτό πνευματικό κεφάλαιο για την Ελλάδα που αντιπροσωπεύουν όλοι οι παραπάνω αναφερόμενοι (και άλλοι μη αναφερόμενοι) πρέπει να ισχυροποιηθεί, να κωδικοποιηθεί (χρειαζόμαστε και εμείς έναν Νταβούτογλου ή έναν Ντούγκιν) και εν τέλει, επιμένοντας, να καταφέρει να πατριωτικοποιήσει και αφυπνίσει τις ναρκωμένες και φοβισμένες ελληνικές κυβερνήσεις και να τις οδηγήσει στον δρόμο της ρεαλιστικής λεβεντιάς. Όλοι τους είναι πατριώτες και δεν χωρεί αμφιβολία επ’ αυτού, αν ο μη γένοιτο κληθούμε να προστατεύσουμε βωμούς και εστίες, είμαι σίγουρος ότι όχι μόνο αυτοί, αλλά και ο ζαλισμένος και κατά μεγάλο μέρος αλλοπρόσαλλος λαός μας θα μεταμορφωθεί (και περισσότερο ακόμα) σε σημερινούς Ουκρανούς.
Κλείνοντας, να επισημάνω δύο πράγματα. Πρώτον, ηθελημένα άφησα ανολοκλήρωτο το υποθετικό ερώτημα για τη στάση μας σε ρωσοτουρκικό πόλεμο, μια και του καθενός ο προβληματισμός επ’ αυτού έχει μεγαλύτερη αξία από το δέον γενέσθαι (ποιος θα μας το υποδείξει άλλωστε;). Δεύτερον να δηλώσω, αν και δεν συνηθίζεται από τους δημοσιολογούντες ο κατονομασμός εν γένει, ότι μεταξύ των πατριωτών που φροντίζουν για την ανύψωση του ηθικού των Ελλήνων, ο μόνος στον οποίο δεν μπορώ να προσάψω τίποτα, μια και οι θέσεις του ακτινοβολούν ορθότητα, είναι ο κ. Καραμπελιάς, ιδιαίτερα καθώς η όλη πορεία του εγγυάται για τον γαλβανισμό της διανόησής του.
6 ΣΧΟΛΙΑ
Αγαπητέ Γιώργο, υπάρχουν ιστορικά γεγονότα που ουδείς μπορεί να τα αμφισβητήσει, εάν βεβαίως διαθέτει έστω σε κάποιο βαθμό, ανεπηρέαστη κρίση και καλή πίστη. Από το σημείο αυτό και επέκεινα, ο κάθε άνθρωπος υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα της χώρας του, χωρίς να αποφεύγονται οι αναπόφευκτα αλληλογρονθοκοπούμενες θεωρίες περί του τι συνιστά, το ορθώς πράττειν. Σημειώνεις σωστά ότι οι Ουκρανοί ποτέ δεν στήριξαν τις αντιπαραθέσει, με τους γείτονές μας. Όμως ο αντίπαλος γείτονάς τους, η Ρωσία, είναι η μοναδική χώρα που διεξήγαγε πόλεμο κατά των Τούρκων, αποκλειστικά για υπεράσπιση των ελληνικών δικαίων. Αναφέρομαι στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1828-29, η νικηφόρα εξέλιξη του οποίου επισφράγισε την ελληνική ανεξαρτησία. Οι αμφισβητούμενες σήμερα περιοχές της Κριμαίας, Ντονμπάς κλπ., γενεσιουργός αιτία του πολέμου της Ουκρανίας, έχουν κατακτηθεί με πολέμους των Ρώσων αυτοκρατόρων μεγάλου Πέτρου και Αικατερίνης, από τους Τούρκους τον 18ο αιώνα. Αποικήθηκαν από Ρώσους και Έλληνες, οι οποίοι δημιούργησαν σειρά νέων πόλεων όπως Σεβαστούπολη, Οδησσός, Μαριούπολη, Χερσώνα κλπ. Εάν δεν γραφόταν έτσι η ιστορία, σε ποιο κράτος θα ανήκαν σήμερα οι αμφισβητούμενες περιοχές; Κλείνω με τη διαπίστωση ότι το ένα λάθος της κακής χάραξης των συνόρων επί εποχής Χρουστσόφ που ήταν Ουκρανός, το διαδέχθηκε ένα άλλο πολλαπλάσια χειρότερο, ο σημερινός εξοντωτικός πόλεμος, μεταξύ δύο σλαβικών εθνών.
Μα αγαπητέ Φάνη ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1828-29 δεν έγινε κατά ουδεμία θεώρηση για την υπεράσπιση των ελληνικών δικαίων (πόσο μάλλον αποκλειστικά). Εγινε διότι ο σουλτάνος έκλεισε τα στενά. Ουδέποτε οι Ρώσοι ανέλαβαν ξεκάθαρη δράση “αποκλειστικά” για υπεράσπιση των Ελλήνων. Το αντίθετο μάλιστα είναι εμφατικά αποτυπωμένο στην ιστορία. Ομως συμφωνώ κατά τα άλλα στο γενικό ιστορικό που αναφέρεις. Το νόημα του αρθριδίου μου είναι άλλο και σε αυτό συμφωνούμε, ότι δηλαδή τα συμφέροντα μια χώρας δεν συμβαδίζουν πάντοτε με το ηθικώς και πολλές φορές αφηρημένο δέον. Η απειλή “Πούτιν” σήμερα δεν αφορά μόνο την Ουκρανία. Στεκόμαστε απέναντι σε αυτή την υπαρκτή απειλή ξεκάθαρα διότι αγγίζει αρνητικά τη χώρα μας. Και την αγγίζει διότι συμβαδίζει με την Τουρκία. Αν εχθρεύονταν την Τουρκία τότε θα βρισκόμασταν αντιμέτωποι με το δίλλημα που παρέθεσα.
Φυσικά και έγινε διότι θίχθηκαν τα ρωσικά συμφέροντα (λένε ότι ο μέγας Ντε Γκολ δήλωσε κάποτε, ότι οι μεγάλες δυνάμεις δεν έχουν φίλους αλλά συμφέροντα….), αλλά ωφεληθήκαμε και εμείς…..κανένας δεν υποχρέωνε εκείνη τη στιγμή την Ρωσία να κάνει πόλεμο για την Ελλάδα, αλλά έκανε και έκλεισε την Ελληνική Επανάσταση!
Συνέχεια : Χρόνια αργότερα (1853) ο Φρίντριχ Ένγκελς έγραψε σε άρθρο στη New York Tribune: “…ποιος έλυσε τελικά την έκβαση του αγώνα κατά την εξέγερση των Ελλήνων; Δεν ήταν ούτε η εξέγερση του Αλή Πασά ούτε η μάχη στο Ναβαρίνο ούτε ο γαλλικός στρατός στο Μοριά ούτε τα συνέδρια και τα πρωτόκολλα του Λονδίνου. Αλλά ήταν ο Ντιέμπιτς (σημ. ο Ρώσσος αρχιστράτηγος) που εισέβαλε μέσω των Βαλκανίων στην πεδιάδα του Έβρου.”(πηγή Wikipedia).
Ο κ. Ἐνγκελς έναν παράγοντα ξέχασε να αναφέρει: Το Μεσολόγγι, τον Κολοκοτρώνη,και τον Κανάρη. Και προφανώς δεν επρόκειτο περι “εξεγέρσεως”. Non Sire c’ est une revolution.
Ότι μνημονεύετε στα γαλλικά είναι η απάντηση Γάλλου αξιωματούχου προς τον Λουδοβίκο 16ο. “Όχι Κύριε δεν είναι εξέγερση, είναι επανάσταση”.