Διανοούμενος με επιμονή στον τουρκικό παράγοντα, ο Αχαγιώτης συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς απαντά στην «ΠτΔ» για τα ελληνοτουρκικά, αρκετά ανήσυχος
Συνέντευξη στον Κωνσταντίνο Μάγνη στην εφημερίδα Πελοπόννησο
Πλέον, η παρουσία του προσελκύει κοινό, καθώς πολίτες με εθνικές ανησυχίες τον παρακολουθούν συστηματικά.
αχαγιώτικης καταγωγής, εγκατεστημένος στην Αθήνα επί δεκαετίες, πρωταγωνίστησε σε μια ακόμα δημόσια συζήτηση, στην Πάτρα, με θέμα που συνέδεσε το ουκρανικό ζήτημα και τον τουρκικό επεκτατισμό με τα φοβερά γεγονότα του 1922.
ΤΟΥ ΖΗΤΗΣΑΜΕ να δέσει με νήμα τα τρία αυτά επίπεδα, που απλώνονται στο μήκος ενός αιώνα.
«Επανεμφανίζεται σήμερα ο τουρκικός επεκτατισμός, και θέλει να ολοκληρώσει αυτό που άρχισε το 1922. Εξάλλου οι Τούρκοι το διεκδικούν ανοιχτά» απαντά. «Μας λένε ότι τότε μας πέταξαν στη θάλασσα και σήμερα είναι καιρός να πάρουν και τα νησιά. Ο τουρκικός επεκτατισμός βρήκε την ευκαιρία μέσω του ουκρανικού να επανεμφανιστεί πλησίστιος και επιθετικός»
Κατά τη γνώμη του, αυτό έχει γίνει για τους εξής λόγους:
>Εχει δημιουργηθεί μια μεγάλη αναταραχή, «ένα τοξικό διεθνές περιβάλλον»
>Η Τουρκία αξιοποιεί το ζήτημα της ένταξης της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, προβάλλοντας προσκόμματα και ζητώντας ανταλλάγματα.
>Η Τουρκία είναι η μόνη χώρα της Δύσης που εμμέσως πλην σαφώς στηρίζει τη Ρωσία. «Είναι μια χώρα που βρίσκεται μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας, του νέου ευρασιατικού μπλογκ που είναι υπό διαμόρφωση με επικεφαλής την Κίνα. Εκεί θέλει ο Ερντογάν να οδηγήσει την Τουρκία», εξηγεί.
ΡΩΤΑΜΕ: Αν ο στόχος της Τουρκίας είναι αυτός, γιατί περίμενε τόσα χρόνια να τον ενεργοποιήσει; Λες και δεν είχε αφορμές τόσα χρόνια να σκηνοθετήσει αφορμή πολεμικού επεισοδίου;
Η απάντηση: «Η Ελλάδα ήταν αποδυναμωμένη τα προηγούμενα χρόνια, λόγω των μνημονίων και της κατάρρευσης των αμυντικών της δαπανών από το 2008, ενώ η Τουρκία εξοπλιζόταν και ισχυροποιείτο οικονομικά. Διπλασίασε το ΑΕΠ της, τριπλασίασε τις εξαγωγές της. Ο Ερντογάν επομένως κρίνει ότι ο συσχετισμός είναι όλο και περισσότερο υπέρ του. Δεύτερο, και κυριότερο, φοβάται πάρα πολύ τον ελληνικό επανεξοπλισμό, ιδιαίτερα στην αεροπορία. Εκεί έχει αδυναμία η Τουρκία».
Σύμφωνα με τον κ. Καραμπελιά, η Τουρκία θέλει να υπενθυμίσει το 1922 και το 1923, επέτειο της ίδρυσης του τουρκικού κράτους, και εκμεταλλευόμενη την αναταραχή «θα προχωρήσει σε κινήσεις, εξάλλου το έχει κάνει και στο παρελθόν, στα Ιμια αλλά και με το Χόρα στη δεκαετία του ‘80. «Η Τουρκία τα τελευταία 10 χρόνια δεν είναι η χώρα που ήταν όταν έκανε την πρώτη της έξοδο από τα σύνορά της, το 1974» σχολιάζει. «Εχει εισβάλει στη Συρία, είναι σχεδόν μόνιμα στο Ιράκ, είναι στη Λιβύη, παρενέβη στο Ναγκόρνο Καραμπάχ: Είναι σε μια φάση επέκτασης»
ΑΠΟΡΙΑ: Αλλο πράγμα ο επεκτατισμός που αφορά τη διεύρυνση του ρόλου και άλλο ο επεκτατισμός σε εδάφη. Σε ποια φάση είμαστε εμείς; Θέλει η Τουρκία να μας πάρει τα νησιά;
«Θέλει να μας αποσπάσει, αν όχι τα νησιά, την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα. Φωνάζει για τα νησιά για να δημιουργήσει κλίμα, αλλά φοβάμαι ότι θα χρησιμοποιήσει τις γεωτρήσεις, το καλοκαίρι ή προς τα τέλη του, για να προκαλέσει μια κρίση που θα υποχρεώσει εμάς να τους διώξουμε. Αυτό θα είναι πιο δύσκολο. Πάντα οι Τούρκοι αυτό έκαναν. Φωνάζουν για ένα θέμα, και εκδηλώνεται αλλού η επίθεση».
Αρα θα μας θέσει προ ακραίας δοκιμής των αντοχών μας;
«Ακριβώς. Οπως το 2020 και ακόμα περισσότερο»
ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ λοιπόν;
«Οπωσδήποτε, κάποια μορφή αντιπαράθεσης είναι αναπόφευκτη. Αν θα φτάσουμε σε πόλεμο θα εξαρτηθεί από την παρέμβαση των συμμάχων μας. Αυτή τη στιγμή δείχνουν χαμηλά ανακλαστικά, λόγω Σουηδίας, Φινλανδίας και Ουκρανίας» εκτιμά. Ιδιαίτερο βάρος δίνει στη στάση της Γαλλίας, που αναγνωρίζει ότι αυτό τον καιρό είχε την εκλογική περίσπαση».
ΚΑΤΑ ΤΟΝ κ. Καραμπελιά, ο Ερντογάν έχει ρίξει μεγάλο βάρος στην ιδεολογική προετοιμασία του τουρκικού λαού. «Ο πληθυσμός έχει φτάσει να μισεί τους Ελληνες. Αυτό συνήθως δεν γίνεται εάν δεν θέλεις κάτι να κάνεις» παρατηρεί ανήσυχος. Αλλά δηλώνει ότι δεν είναι βέβαιος για τίποτα πέρα από ένα πράγμα: Οτι η Τουρκία σκοπεύει να αναβαθμίσει την επεκτατική της πολιτική.
ΕΧΟΥΜΕ συνδέσει την τουρκική έξαρση με την προσωπικότητα και τον ψυχισμό του Ερντογάν. Αν ο τελευταίος εξέλιπε, βιολογικά ή πολιτικά, θα δούμε μετριοπάθεια;
«Το πρόβλημα είναι ότι η Τουρκία αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε φάση επιλογής στρατοπέδου. Τα τελευταία χρόνια, μέσω του νεο-οθωμανισμού, αναπτύσσει άλλη στρατηγική, της μεταβολής της σε ηγέτη του ισλαμικού κόσμου. Αυτός είναι και ο ανταγωνισμός της με την Αίγυπτο. Επιπλέον, καθώς η Δύση αδυνατίζει, λόγω της ανόδου της Κίνας και άλλων περιφερειακών δυνάμεων, η Τουρκία θεωρεί ότι μπορεί να γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητος παίκτης, ως νέα οθωμανική δύναμη».
Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ αντιπολίτευση;
«Οι υπόλοιποι δεν συμμερίζονται την ίδια λογική, της εξόδου από το δυτικό στρατόπεδο. Δεν είναι εύκολο να πέσει ο Ερντογάν και άλλωστε μέχρι τις εκλογές (ΣΣ: γελάει υπαινικτικά) μπορεί να δούμε πάρα πολλά πράγματα. Μάλιστα τη σύγκρουση με την Ελλάδα την προβάλλει ως προεκλογικό όπλο. Αν πάντως πέσει, πιθανώς για κάποιο διάστημα θα έχουμε μια χαλάρωση, αλλά δομικά τα πράγματα δεν μπορούν να αλλάξουν. Ο ίδιος ο Ερντογάν όταν είχε αναλάβει εμφανιζόταν πολύ πιο φιλικός, μάλιστα οι Πόντοι θεωρούσαν ότι μπορεί να επιστρέψουν στον Πόντο, είχε κάνει ανοίγματα στους Κούρδους. Ξαναγύρισε όμως στις σταθερές της τουρκικής πολιτικής. Αυτές δεν αλλάζουν».
Κομβικός παράγοντας, είναι το Κουρδικό ζήτημα: «Εχουν στο εσωτερικό τους 20-25 εκατομμύρια Κούρδους που αυξάνονται με διπλάσιο αριθμό από τους Τούρκους. Εχουν γύρω τους 15 εκατομμύρια Κούρδους στη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν. Ο Ερντογάν θεωρεί ότι αυτό είναι βασικό πρόβλημα ασφάλειας και άρα η Τουρκία δεν μπορεί να είναι δημοκρατική χώρα. Μόλις οι Κούρδοι μπήκαν στη Βουλή, άρχισαν οι διώξεις εναντίον τους. Ο Ερντογάν συμμάχησε με τους ακραίους Κεμαλικούς. Δεν έχουν τόσο μεγάλη αντίθεση όσο νομίζουμε».
ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ: «Στην Τουρκία, το ξίφος και το σαρίκι, όπως λέει το βιβλίο ενός Γάλλου, χρησιμοποιούνται εναλλακτικά ή και ταυτόχρονα».
ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ με μια ερώτηση: Το ελληνικό δημόσιο αίσθημα θέλει συμβιβασμό με τον Ερντογάν ή να του κόψουμε τα αφτιά;
«Οι Ελληνες δεν θέλουν πόλεμο. Ομως χωρίς μείζονες παραχωρήσεις. Από τη στιγμή που η Τουρκία ζητάει πολλά, είναι αδύνατο ο λαός να επιτρέψει μια γραμμή συμβιβασμού. Διάβασα ένα άρθρο του κ. Ροζάκη που είχε στο παρελθόν συνδεθεί με τη λογική μιας συμβιβαστικής πολιτικής. Αυτή τη φορά έλεγε ότι αυτό δεν είναι δυνατόν. Θα θέλαμε να είναι αλλιώς η πραγματικότητα, αλλά δυστυχώς δεν είναι».
