Η Αριστερά ενταφίασε τη συμμαχία για το δικαίωμα επιλογής στην έκτρωση

1,6K

Της Kat Rosenfiled. Πηγή:  unherd.com (29-6-2022)

---

[σχόλιο ardin-rixi.gr] Δημοσιεύουμε αυτό το κείμενο, που είναι γραμμένο από μια οπτική εσωτερικής κριτικής στο φιλελεύθερο στρατόπεδο των ΗΠΑ, καθώς πιστεύουμε ότι καταδεικνύει εύστοχα το πώς το αίτημα υπεράσπισης της ελεύθερης επιλογής στο ζήτημα των αμβλώσεων, εγγράφεται εκβιαστικά από το Woke κίνημα σε μια ατζέντα που σκοπό έχει να στοχοποιήσει άλλα, βαθύτερα ζητήματα όπως αυτό της μητρότητας, της οικογένειας, εν τέλει, την σημασία και την αξία του αναπαραγωγικού ρόλου. Η εσωτερική κριτική αυτή, παρότι στοχεύει στην παρούσα αντιπαράθεση που σοβεί στην Αμερική, και αποτελεί έκφραση ενός πολιτιστικού πολέμου που δεν έχει αφήσει και πολλά όρθια από τις «Ηνωμένες» των Πολιτειών της Αμερικής, αναδεικνύει την ολοκληρωτική διολίσθηση του υπερδικαιωματισμού, που πλέον έχει θέσει ανοιχτά ως αιχμή της ατζέντας του την παραγωγή ενός νέου, Ελευθεριακού «Υπεράνθρωπου».

Ένα διάβημα, το οποίο μόνο μια καταστροφική αντιπαράθεση μπορεί να εκμαιεύσει, καθώς δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι η αντίδραση σε αυτό το εγχείρημα, που εκπορεύεται κυρίως από τους κύκλους της Τραμπικής, εναλλακτικής δεξιάς, εγγράφει την υπεράσπιση της μητρότητας, ή της οικογένειας σε μια ατζέντα ολότελα οπισθοδρομική, η οποία βεβιασμένα ταυτίζει τις αξίες αυτές (που κάποτε αποτελούσαν και ίδιον των φιλελευθέρων ή της αριστεράς) με ένα πρόγραμμα που προωθεί όχι μόνον την υπεράσπιση του ανδρικού σωβινισμού σαν απάντηση στις φυλομηδενιστικές παλαβομάρες της αντίπαλης πλευράς, αλλά και την… άρνηση της θεωρίας της εξέλιξης, την γενική αμφισβήτηση της επιστήμης, ή την απόρριψη της οικολογικής κρίσης.

Γίνεται, επομένως, σταδιακά σαφές ότι πρόκειται για μια πεισιθανάτια αντίθεση, με δύο εντελώς αλληλοαποκλειόμενους πόλους, οι οποίοι όχι μόνον δεν επιτρέπουν τη σύνθεση, αλλά αντίθετα επιταχύνουν την αποσύνθεση της αμερικανικής κοινωνίας.

---

Το 1992, ενώ η ανερχόμενη Ευαγγελική Δεξιά πίεζε για την κατάργηση των δικαιωμάτων στην άμβλωση ως μέρος της ατζέντας της υπέρ των «οικογενειακών αξιών», το Δημοκρατικό Κόμμα ανέδειξε ένα μήνυμα υπέρ της άμβλωσης που όχι μόνο θα κέρδιζε την Προεδρία, αλλά και θα καθόριζε τη θέση του κόμματος για τα επόμενα χρόνια. Αποτελούνταν από τρεις λέξεις, που ειπώθηκαν για πρώτη φορά από τον τότε υποψήφιο πρόεδρο Μπιλ Κλίντον και τελικά ακούστηκαν τόσο συχνά που άρχισαν να αποκτούν τον αέρα της κατήχησης: ένα ξόρκι που και μόνο η εκφορά του καθιστούσε έναν πολιτικό αλεξίσφαιρο ρητορικά.

Ασφαλείς, Νόμιμες και Σπάνιες

Για όσους το ενδιαφέρον τους για την αμερικανική Αριστερά φτάνει μόνο μέχρι την κυβέρνηση Ομπάμα, είναι δύσκολο να εξηγήσουν τι θρίαμβος ήταν αυτός. Η φράση όχι μόνο δημιούργησε μια μεγάλη βάση κάτω από την οποία θα μπορούσαν να συσπειρωθούν άνετα ακόμα και όσοι είχαν ηθικές αμφιβολίες για τις αμβλώσεις, αλλά ανάγκασε επίσης τους Ρεπουμπλικανούς σε παράλογες και αντιδραστικές αντιθέσεις. Εκτός από τις ασφαλείς και νόμιμες αμβλώσεις, οι Δημοκρατικοί προωθούσαν την ολοκληρωμένη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και την πρόσβαση στα αντισυλληπτικά, τα οποία θα βοηθούσαν να αποτραπούν εξαρχής οι ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες – και οι Ρεπουμπλικανοί, αντί να συναινέσουν με τους αντιπάλους τους, επέλεξαν κυρίως να εκφράσουν την αντίθεσή τους με τις θέσεις αυτές.

Και έτσι, για μια σύντομη αλλά μαγική στιγμή, οι Δημοκρατικοί μπορούσαν εύλογα να ισχυρίζονται ότι είναι το κόμμα που θέλει και λιγότερες αμβλώσεις και περισσότερο σεξ, ενώ οι συντηρητικοί απέμειναν να εκφράζουν την άκρως αντιδημοφιλή θέση ότι εν τέλει κάθε σεξουαλική επαφή που δεν έχει σκοπό την τεκνοποίηση είναι στην πραγματικότητα κακή.

Η Caitlin Flanagan στην The Atlantic παρατήρησε[1] την αξιοσημείωτη δύναμη της φράσης «ασφαλής, νόμιμη και σπάνια», η οποία «εξέφρασε τα αόριστα συναισθήματα εκατομμυρίων Αμερικάνων με τόση ακρίβεια ώστε χρειάστηκε να την ακούσουν μόνο μία φορά για να καταστεί η σταθερή τους άποψη για την άμβλωση». Το μήνυμα ήταν τόσο αποτελεσματικό που ακόμη και η Χίλαρυ Κλίντον το επανέφερε το 2008 κατά την πρώτη (τελικώς ανεπιτυχή) προσπάθειά της για το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις προεδρικές εκλογές. Δύο χρόνια αργότερα, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα ρητά προσδιόρισε[2] τη φράση αυτή ως «την ορθή διατύπωση» όταν επρόκειτο να συζητηθεί το ζήτημα των εκτρώσεων.

Και όμως, τα τελευταία 10 χρόνια, το σύνθημα περί «ασφαλών, νόμιμων, σπάνιων» αμβλώσεων έπεσε σε δυσμένεια, καθώς εμφανίστηκαν επιχειρήματα από τις πιο γλωσσικά εμμονικές εκφράσεις της Αριστεράς ότι το «σπάνιο» είναι μια θέση ακραία στιγματιστική. «Παίρνει ως δεδομένο ότι η άμβλωση είναι μια κακή απόφαση και μια απόφαση που δεν θα έπρεπε να πάρει μια έγκυος», έγραψε πέρυσι ένας ακτιβιστής, σε ένα δοκίμιο που απαιτούσε την απόσυρση της συγκεκριμένης φράσης.

Είναι δύσκολο να υπερβάλει κανείς για την απόλυτα αυτοκαταστροφική τρέλα αυτού του επιχειρήματος, το οποίο όχι μόνο υπονόμευσε μια από τις πιο δημοφιλείς κομματικές γραμμές των τελευταίων δεκαετιών, αλλά είναι επίσης ολοκληρωτικά ανούσιο: Το τρίπτυχο «ασφαλείς, νόμιμες, σπάνιες» αποτελεί σίγουρα ένα σταθερό και επιθυμητό σύνολο κριτηρίων για οποιαδήποτε ιατρική διαδικασία που είναι και δυσάρεστη και απρογραμμάτιστη, όπως είναι πάντα οι αμβλώσεις (αλλά όχι μόνον αυτές).  Και όμως, το επιχείρημα επικράτησε: μέχρι τη στιγμή που η Χίλαρι έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος το 2016, η λέξη «σπάνια» είχε αφαιρεθεί από το πρόγραμμα του Δημοκρατικού Κόμματος.

Στη θέση του προέκυψε μια ποικιλία μηνυμάτων, κανένα εξίσου αποτελεσματικό, και μερικά ήταν εντελώς παράξενα, ακόμη και μακάβρια. Μεταξύ των πιο αξιοσημείωτων παρενεργειών του επιχειρήματος ότι η άμβλωση δεν χρειάζεται να είναι σπάνια είναι μια όλο και πιο διαδεδομένη αντίληψη ότι ίσως η εγκυμοσύνη θα έπρεπε να είναι. Τις ημέρες που ακολούθησαν τη διαρροή του σχεδίου απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου που τελικά ανέτρεψε την υπόθεση Roe v Wade, η ίδια η διαδικτυακή Αριστερά αντάλλαξε ιστορίες τρόμου για το τι μπορεί να προκαλέσει η εγκυμοσύνη στο σώμα. Ένα πολύ δημοφιλές νήμα στο Twitter[3] από έναν μαιευτήρα απαρίθμησε τους κινδύνους της εγκυμοσύνης, όπως ένας καρναβαλιστής που εμπορεύεται ένα σπίτι του τρόμου: «Αιμορραγία από αποβολή ή έκτοπη, σηψαιμία, θρόμβοι αίματος, εγκεφαλικά επεισόδια, καρδιακές προσβολές, υπερέμεση και ακατάσχετος εμετός, αυξημένη ενδοοικογενειακή βία, επιδείνωση καρδιακών παθήσεων, λύκος και ρευματολογικές παθήσεις, υπέρταση, επιληπτικές κρίσεις και ψυχικές ασθένειες, διαβήτης» – όλα είναι εδώ, φίλοι μου, και αυτό πριν καν φτάσουμε στον σχισμένο σφιγκτήρα του πρωκτού και την ακράτεια ούρων! Προχωρήστε, κυρίες μου!

Τα ΜΜΕ που είναι υπέρ της ελευθερίας επιλογής στην άμβλωση απλώς ενδυνάμωσαν τη φρίκη, δίνοντάς μας συνεχή κάλυψη των κινδύνων της εγκυμοσύνης και του τοκετού. Να η αρθρογράφος των New York Times Pamela Paul, σε μια συγκλονιστική περιγραφή[4] της επείγουσας καισαρικής τομής στην οποία υποβλήθηκε, η οποία κορυφώθηκε με το «κρατιέμαι από δύο γιατρούς ενώ τα μέρη του σώματός μου συγκεντρώνονταν και επανατοποθετούνταν στον κορμό του σώματός μου». Να η Kate Manning στην Washington Post[5], που κάνει λόγο για διαρροή ούρων, για σεντόνια καλυμμένα με αίμα, για «σπασμένες θηλές και μολυσμένα στήθη». Να το Scientific American[6] που μας προειδοποιεί ότι «ακόμη και μια φαινομενικά ‘ασφαλής’ εγκυμοσύνη δεν είναι χωρίς σημαντικό κίνδυνο». Φυσικά, η πρόθεση δεν είναι απλώς να τονιστεί ότι κανένας δεν πρέπει να εξαναγκαστεί να τα περάσει αυτά -αλλά θα ήταν κατανοητό εάν καταλήγατε στο συμπέρασμα ότι όχι μόνο η έκτρωση θα έπρεπε να είναι ελεύθερη κατά παραγγελία, αλλά κι ότι καμία γυναίκα με σώας τας φρένας δεν θα έμενε έγκυος έως τη γέννα εκτός κι αν είχε κάποιου είδους επιθυμία θανάτου.

Oι μέρες όπου η Αριστερά προσπαθούσε να τονίσει ότι δεν ήταν υπέρ των εκτρώσεων αλλά κατά της ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης πέρασαν. Αντίθετα, αυτή η μετριοπαθής στάση μετατράπηκε στη δαιμονοποίηση γενικά της εγκυμοσύνης. Μερικοί αυτό το διατύπωσαν ως τη στάση «κοίτα τι με έκανες να κάνω», η οποία επιβάλλεται από την Δεξιά που είναι κατά των εκτρώσεων:  «Εάν υπήρξε ποτέ οτιδήποτε όμορφο στην εγκυμοσύνη, το κίνημα κατά των εκτρώσεων το καταβρόχθισε και ξέρασε κάτι μισητό στη θέση του. Η εγκυμοσύνη, για πολλούς, τώρα τερματίζει τα όνειρα, αλλάζει το μέλλον, ίσως και να σκοτώνει» γράφει[7] η Sarah Jones του New York Magazine.

Σε ένα πρόσφατο δοκίμιο για το The Bulwark, η Mona Charen θρηνεί[8] για το γεγονός ότι «οι νεαρές γυναίκες που διαβάζουν αυτές τις ιστορίες μπορεί να λάβουν την εντύπωση ότι η εγκυμοσύνη είναι ένα κολαστήριο πόνου, παραμόρφωσης και εξευτελισμού».  ((Αν διαφωνώ κάπου με αυτό το επιχείρημα δεν είναι στην ουσία του, αλλά στο ότι απευθύνεται αποκλειστικά στις νεαρές ηλικίες:  Αυτές οι ιστορίες δεν είναι λιγότερο τρομακτικές για τις γυναίκες της μέσης ηλικίας που, με την γονιμότητά τους να ελαττώνεται, θα ήταν διστακτικές σχετικά με το να κάνουν παιδιά και τώρα δεν θέλουν να κάνουν για να μην μετατραπούν σε «άνθρωπο-ελέφαντα».)

Αλλά ακόμη και αν αυτού του είδους η ρητορική δεν επιφέρει εν τέλει τη μείωση του ποσοστού γεννήσεων, φαίνεται να αντικατοπτρίζει μια τάση στην Αριστερά υπέρ του αντίθετου της δημιουργίας συμμαχιών, υπέρ της διάλυσης του κινήματος, επιβάλλοντας κάθε φορά μια διαφορετική φράση-ταμπού. Ούτε «σπάνια», ούτε «γυναίκες», «ούτε επιλογή» –αυτό που κάποτε βρισκόταν στην καρδιά του κινήματος κατηγοριοποιείται[9] πλέον ως ‘επικίνδυνη γλώσσα’– κατά συνέπεια πια θα πρέπει να πούμε αντίο στους συμμάχους που εκφράζονταν από τις θέσεις αυτές, και που τώρα είναι αποκομμένοι και απομακρυσμένοι, όπως οι γέροντες των ινδιάνων Ινουίτ που όταν περάσει η χρησιμότητά τους, πετιούνται σε ένα παγόβουνο προκειμένου να πεθάνουν

Πιο αξιοσημείωτο είναι ότι η πρόσβαση στην έκτρωση είναι, στην πραγματικότητα, ένα θέμα που επηρεάζει άμεσα τις ζωές της μεγάλης πλειονότητας των Αμερικανών -όχι μόνο γυναικών αλλά καθενός άνδρα σε ετεροφυλική σχέση με κάποια γυναίκα-, κι όμως μερικές από τις πιο δυνατές φωνές στο ζήτημα αυτό επιμένουν να το περιγράφουν ως κάτι τελείως διαφορετικό. Σκεφτείτε το διαβόητο πλέον τουήτ[10] στο οποίο η ACLU (American Civil Liberties Union – Αμερικανική Ένωση για τις Πολιτικές Ελευθερίες) απαρίθμησε όλες τις ομάδες που επηρεάζονται περισσότερο από την απαγόρευση των εκτρώσεων. «Η κοινότητα των ΛΟΑΤΚΙ» ήταν δεύτερη. Οι «γυναίκες» δεν υπήρχαν καν στον κατάλογο.

Αυτή η ρητορική αναπόφευκτα υιοθετείται στο όνομα της συμμετοχικότητας, πράγμα που είναι αστείο, δεδομένου του ότι όχι μόνο πυροδοτεί εσωτερικές διαμάχες αλλά αποκλείει σχεδόν κάθε θέση που θα μπορούσε να έχει ευρεία απήχηση με τον τρόπο που το “ασφαλής, νόμιμη, και σπάνια” είχε κάποτε. Ήταν ιδιαίτερα σουρεαλιστικό να βλέπεις να συμβαίνει αυτό περίπου ένα μήνα μετά τη διαρροή της απόφασης Dobbs, που άφηνε ελάχιστες αμφιβολία για την κατάρριψη της απόφασης «Roe vs Wade». Ούτε η αποκάλυψη της επικείμενης καταστροφής ούτε ο ερχομός της την προηγούμενη εβδομάδα μπόρεσαν να αποτρέψουν την Αριστερά από την αποφασιστικότητά της να φάει τον εαυτό της ζωντανό. Οι εκτρώσεις τώρα απαγορεύονται, ή είναι στα πρόθυρα της απαγόρευσης σχεδόν στις μισές πολιτείες της Αμερικής -και παρ’ όλα αυτά εξακολουθούμε να σνομπάρουμε τις λευκές γυναίκες[11] σα να βρισκόμασταν ακόμη στο 2016.

Η αδυναμία για οργάνωση αντικατοπτρίζει μια εφηβική παρόρμηση εντός του σύγχρονου φεμινισμού, μια παρόρμηση να αυτοπροσδιοριστούμε κυρίως μέσα από την απόρριψη κυμάτων που προηγήθηκαν. Το μήνυμα «ασφαλής, νόμιμη και σπάνια» που περιέγραφε την άμβλωση ως απαραίτητη αλλά όχι απαραίτητα επιθυμητή, είναι απλά ένα ακόμα κατάλοιπο των κακών ημερών του Bill (Clinton). Μιας εποχής κατά την οποία οι φιλελεύθεροι όχι απλώς ανέδειξαν ένα αμούστακο πλεϊμπόι στην προεδρία, αλλά συσπειρώθηκαν γύρω από αυτόν εν μέσω καταγγελιών για βιασμό, παραπομπής σε δίκη και δίωξής του για σχέση με μια τότε εικοσιτριάρχρονη ασκούμενη στο Λευκό Οίκο. Το γεγονός ότι τμήματα των μηνυμάτων του Κλίντον μπορεί να εξακολουθούν να είναι δημοφιλή στους σύγχρονους ψηφοφόρους δεν έχει καμία σημασία. Οτιδήποτε αυτός άγγιζε, ό,τι συνυπήρχε την ίδια στιγμή με την προεδρία του, έχει αμαυρωθεί από την εμετική αίσθηση του boomer εξευτελισμού.

Το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε κάτι σχεδόν τόσο καλό για να το αντικαταστήσουμε, σε μια στιγμή που ένα μαζικό κάλεσμα για κινητοποίηση δεν θα μπορούσε να είναι πιο απελπιστικά αναγκαίο. Η παράλογη πρόταση ότι η πρόσβαση στην έκτρωση γίνεται καλύτερα κατανοητή ως ένα θέμα των ΛΟΑΤ παρά ένα γυναικείο θέμα, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει να αναμετρηθούμε με τη δυναμική της Δεξιάς, σε έναν κόσμο μετά την απόφαση Roe. Ούτε η επιταγή «φωνάξτε για την έκτρωσή σας», ενώ περιγράφουμε την εγκυμοσύνη ως μια ανεπιθύμητη, παραμορφωτική αρρώστια.  [ ]

Χωρίς μια διόρθωση πορείας, η Αριστερά σύντομα θα οδηγηθεί στο περιθώριο, όμοια με τους αντιδραστικούς Ρεπουμπλικανούς της δεκαετίας του ‘90 που υιοθέτησαν ριζικά αντιδημοφιλείς ιδέες αντί να ενωθούν με τους αντιπάλους τους, ίσως και χειρότερα. Όχι μόνο είμαστε σε πόλεμο με τη Δεξιά, αλλά και αναμεταξύ μας, με την ανάμνηση του τι ήταν κάποτε το κίνημα υπέρ των εκτρώσεων. Πρόκειται για μια μάχη κακοσχεδιασμένη και τελικά χωρίς δυνατότητα να κερδηθεί εξαιτίας της άρνησής της να παραδεχτεί την αλήθεια: ότι η πρόσβαση στις εκτρώσεις είναι ζωτική και απαραίτητη, αλλά η ίδια η έκτρωση δεν είναι καλό πράγμα.

Καμία γυναίκα δεν αποφασίζει να κάνει έκτρωση. Καμιά δεν θέλει να κάνει έκτρωση εξαιτίας των θετικών της στοιχείων. Όπως και οι περισσότερες ιατρικές διαδικασίες, η έκτρωση είναι μια λύση σε ένα πρόβλημα -είτε μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη είτε μια επιθυμητή εγκυμοσύνη που πήγε στραβά. Σε ένα ιδανικό κόσμο, η έκτρωση δεν θα ήταν μόνο σπάνια αλλά και εντελώς ανεπιθύμητη. Είναι επειδή δεν ζούμε σε έναν ιδανικό κόσμο, και ποτέ δεν θα ζήσουμε, που το δικαίωμα να επιλέγουμε πρέπει να διατηρηθεί.

---

[1]https://www.theatlantic.com/ideas/archive/2019/12/the-brilliance-of-safe-legal-and-rare/603151/

[2]https://www.washingtonexaminer.com/obama-echoes-clintons-safe-legal-and-rare-in-roe-vs-wade-statement

[3]https://twitter.com/jfitzgeraldMD/status/1525486054735761408

[4]https://www.nytimes.com/2022/06/19/opinion/abortion-adoption-birth-risk.html

[5]https://www.washingtonpost.com/opinions/2022/05/31/antiabortion-laws-are-forced-birth-laws/

[6]https://www.scientificamerican.com/article/pregnancy-is-far-more-dangerous-to-women-than-abortion/

[7]https://nymag.com/intelligencer/2022/06/the-end-of-roe-v-wade-and-why-i-choose-not-to-be-pregnant.html

[8]https://www.thebulwark.com/in-defense-of-pregnancy/

[9]https://twitter.com/sarahnferris/status/1524792388677402626

[10]https://twitter.com/ACLU/status/1524431029473316866

[11]https://www.politico.com/news/magazine/2022/05/27/abortion-feminism-essay-white-black-00032987