Ο Μ. Αλέξανδρος κόβει τον Γόρδιο Δεσμό. Ζαν Σιμόν Μπαρτελεμί (1767)
Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την μέχρι υπερκορεσμού πληροφόρηση που προσφέρει πλέον το διαδίκτυο (κυρίως) τη σχετική με τα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα. Ακόμα και με την παραπληροφόρηση να θολώνει ταυτόχρονα την πληροφόρηση, ο πλουραλισμός ως χρόνια προτροπή των ομνυόντων σε αυτή έχει πλέον πλήρως επιτευχθεί. Στα Ελληνικά πράγματα το διαδίκτυο έδωσε φωνή σε αποκλεισμένους από τα συστημικά ΜΜΕ διανοούμενους για να εκφραστούν και να συνεγείρουν τους Ελληνες με πραγματικά πατριωτικό λόγο. Αν και ο πατριωτικός λόγος στη σημερινή άκρως κρίσιμη και επικίνδυνη συγκυρία για το έθνος διαχέεται σε ένα ευρύ φάσμα ιδεολογικών τοποθετήσεων, υποδορίως ως προς τη γενική συνείδηση είναι φαντασιακά ταυτισμένος με τη δεξιά (αλήθεια τι σημαίνει δεξιά;). Στον αντίποδα αυτής της φαντασιώσεως, ο πατριωτισμός όπου και όταν διακηρύσσεται από αριστερούς (αλήθεια τι σημαίνει αριστερά;) προσλαμβάνεται ως συνέχεια της εθνικής αντίστασης (χωρίς να προσδιορίζεται ποιοι την έκαναν), ή ως λαϊκός αγώνας και στο βάθος το ιδανικό της διεθνιστικής απελευθέρωσης του προλεταριάτου από τα δεσμά του (ποια δεσμά;) καθοδηγούμενο (κι ας μην ομολογείται) από τον αιώνιο φάρο του σοβιετισμού (κι ας κατέρρευσε). Χάριν οικονομίας της αναλύσεως είναι γεγονός ότι το κίνημα του Αρδην πατριαρχούντος του κ. Καραμπελιά πρωτοκαθεδρεύει στην πατριωτική αφύπνιση των Ελλήνων και πλέον η πλημμυρίδα των διανοουμένων έχει αρχίσει να μετακινεί (αργά και βασανιστικά) τον ογκόλιθο των αγκυλώσεων και της αποχαύνωσης που κρατούσε φυλακισμένη την κοινωνία σε μια πλατωνικού τύπου σκοτεινή σπηλιά απλής επιβίωσης, ενώ απέξω μαζεύονται στίφη βαρβάρων συσσωρεύοντας φρύγανα για να πυρπολήσουν τους εγκλωβισμένους. Ελευθερώνοντας και αφυπνίζοντας λοιπόν τους φυλακισμένους πνευματικώς Ελληνες έστω και αν βγαίνουν σταδιακά και ολιγάριθμα από τη σπηλιά της άγνοιας, πως τους εξοπλίζουμε και εκπαιδεύουμε συνάμα για να μην υποκύψουν στους βαρβάρους; Το φως που θα τους πλημμυρίσει πως θα το αντέξουν; Εχουμε καιρό για πιο επεξεργασμένη κατήχηση ή είναι χρησιμότερο μετά την ελευθέρωση στο φως να τους δώσουμε αρχηγό, να τους ενοποιήσουμε και να τους δώσουμε τα πρώτα όπλα για να αντισταθούν; Φυσικά, εξακτινούμενοι από την παραπάνω παραμυθία στην πραγματική ζωή ομιλούμε πλέον για πολιτική.
Πολιτική σημαίνει εξεύρεση και εφαρμογή λύσεων σε προβλήματα που ανακύπτουν σε μια συγκροτημένη κοινωνία. Ανάλογα με την κοσμοθεώρησή του ο πολιτικός διαμορφώνει την ιδεολογία του και δρα. Δράση όμως χωρίς ιεράρχηση των προβλημάτων και προτεραιοτήτων στην επίλυσή τους σημαίνει εξαμβλώματα, αποσυντονισμό, αναζωπύρωση και συχνά αποδιοργάνωση. Σήμερα η Ελλάδα αντιμετωπίζει κίνδυνο συρρίκνωσης που μπορεί να καταλήξει σε αφανισμό της εξαιτίας πρωτίστως της νέο-οθωμανικής αρπακτικότητας. Για να αντισταθεί, αντέξει, ισχυροποιηθεί και στερεωθεί ακλόνητα στην επικράτειά της απαιτείται πρωτίστως η πατριωτική αφύπνιση του έθνους η οποία ευτυχώς οψίμως έστω αργά και βασανιστικά επισυμβαίνει. Όμως αυτό δεν αρκεί διότι πέραν της επιτάχυνσης πρέπει να συνοδεύεται και από στιβαρό ιδεολόγημα που με όρους πολιτικούς θα δώσει πόλο έλξης στους διψώντες για ένταξη. Το σύγχρονο λοιπόν πατριωτικό ιδεολόγημα του Ελληνα πρέπει να φθάνει ξεκάθαρα και διεγερτικά και στην καρδιά και στον νου του. Στην καρδιά για να του εμφυσήσει πάθος για την πατρίδα του και στον νου για να μην του αφήνει αμφιβολία περί του επωφελούς για το έθνος πρακτέου.
Και εδώ ακριβώς εισερχόμεθα στα δύσκολα. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει τον τουρκικό επεκτατισμό και χρειάζεται να δυναμώσει. Αμυντικά, δημογραφικά, οικονομικά. Κάθε μια από αυτές τις συνιστώσες εμπεριέχει αποδυναμωμένα, εύθραστα ή ημι-κατεστραμμένα παρακλάδια των οποίων η αποκατάσταση απαιτεί σκληρή στοχευμένη προσπάθεια. Ο συντονισμός αυτών των προσπαθειών γίνεται φυσικά από την κυβέρνηση η αποτελεσματικότητα όμως έγκειται στη λαϊκή στήριξη η οποία με τη σειρά της για να υπάρξει χρειάζεται την εγγύηση του τίμιου, τολμηρού και αποφασιστικού πολιτικού λόγου.
Τίμιου για να εκθέτει την κατάσταση ως πραγματικά έχει. Τολμηρού για να προτείνει λύσεις που δεν είναι αναγκαστικά δημοφιλείς. Αποφασιστικού για να πειθαρχήσει κοινωνικές αντιδράσεις προερχόμενες από το ξεβόλεμα από παρακμιακές εφησυχαστικές συνήθειες. Ουδείς νομίζω μπορεί να πιστεύει ότι τα παραπάνω εύκολα υλοποιούνται. Όμως οι πολιτικοί και οι μεγάλοι ηγέτες πρέπει να τα ενστερνιστούν και να δράσουν αφού βεβαίως έχουν πείσει και οι ίδιοι τους εαυτούς τους ότι ενεργούν για το καλό του έθνους με πλήρη ανιδιοτέλεια (βεβαίως). Ενδεικτικά και μόνο παρατίθενται παρακάτω τα κυριότερα εθνικά προβλήματα και κάποιες άβολες (ίσως) θέσεις για την εξάλειψη ή έστω τον προσωρινό μετριασμό τους μέχρι (η αμετακίνητη ως θέση) επίτευξη της λύσης επέλθει.
Αμυνα
Κοσμοκρατορίες του παρελθόντος (π.χ. αγγλική, πορτογαλική, ισπανική, ολλανδική) που κυριαρχούσαν σε υπερπόντιες κτήσεις τους, δεν τροφοδοτούνταν στρατιωτικώς από κάποιο πολυπληθές κράτος. Επρόκειτο για κράτη αρχικώς με 2-8 εκατομμύρια κατοίκους που όμως η οργάνωσή τους επέτρεπε τη διοίκηση πολυπληθέστερων αποικιακών τους κτήσεων. Αν και το παράδειγμά τους δεν μπορεί να αξιολογηθεί ετεροχρονισμένα με σύγχρονους όρους είναι εντούτοις ενδεικτικό του τι μπορεί να επιτύχει ένα έθνος όταν αξιοποιήσει καταλλήλως τον πληθυσμό του. Η Ελλάδα σήμερα όσο και αν η 1:8 πληθυσμιακή σύγκριση με την Τουρκία τρομάζει, έχει επαρκές (αλλά σε αδράνεια) ανθρώπινο δυναμικό για να αντιτάξει νικηφόρο άμυνα (και όχι μόνο) στον εξτρεμιστή της γείτονα. Όμως σήμερα η Ελλάδα παρόλη την τεχνική οπλική ενδυνάμωση που έστω και αργά ενεργοποίησε, πάσχει από λειψανδρία στις ένοπλες δυνάμεις της. Αιτία για αυτό είναι πρωτίστως οι αθρόες αναβολές στράτευσης που τελικά καταλήγουν σε απαλλαγή στράτευσης. Ετσι όμως δεν γίνεται δουλειά. Από τους 400.000 ξενιτεμένους Ελληνόπαιδες (χάριν οικονομίας της συζήτησης 200.000 άρρενες) απειροελάχιστο ποσοστό έχει εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Αν οψίμως ανακαλύψαμε τα καλά του Ισραήλ δεν πρέπει να παραβλέπουμε το εμποτισμένο στον πυρήνα της ύπαρξής του δόγμα του ισχυρού στρατού που βασίζεται στην καθολική (ανδρών και γυναικών) στράτευση στα 18 για θητεία 2 ετών (και κατόπιν εφεδρεία). Σε τι εμπόδισε αυτή η πρακτική τους νέους του Ισραήλ να αποκτήσουν υψηλό μορφωτικό επίπεδο, να συγκαταλέγεται η χώρα τους στις κορυφαίες τεχνολογικώς ή να έχει συγκροτημένο κοινωνικό σύνολο; Πόσο μυαλό χρειάζεται εδώ στην Ελλάδα για να καταλάβουμε ότι η υποχρεωτική καθολική στράτευση στα 18 θα μας ατσαλώσει αμυντικά; Παρέλκει η περαιτέρω ανάλυση του θέματος για τώρα.
Εισβολικό-μεταναστευτικό
Ρομαντική μελαγχολική ανάμνηση οι στίχοι του τραγουδιού των Σπανού/Παπαδόπουλου:
«Σάββατο κι απόβραδο
και ασετυλίνη
στην Αριστοτέλους που γερνάς
έβγαζα απ’τις τσέπες μου
φλούδες μανταρίνι
σου ‘ριχνα στα μάτια να πονάς»
Σήμερα η Αριστοτέλους και οι πέριξ αυτής κεντρικές περιοχές της Αθήνας ισλαμοκρατούνται. Αυτό θέλαμε; Αυτό επιδιώξαμε; Είμαστε ευχαριστημένοι και ήσυχοι; Προβλέπουμε ότι όλα θα εξελιχθούν ομαλώς; Ότι όλοι αυτοί θα ενταχθούν στην ελληνική υπόσταση; Κι αν όχι και τι έγινε δηλαδή; Το φαινόμενο της κατακλυσμιαίας παρουσίας μουσουλμάνων που δημιουργούν ξεχωριστές νησίδες εθνοτήτων εντός της ελληνικής επικράτειας είναι ήδη ορατό και εκτός Αθηνών. Μια επίσκεψη π.χ. στη Μανωλάδα Ηλείας θα αποδείξει περιτράνως περί της καταστάσεως. Είναι όλοι τους πρόσφυγες που αξίζουν περίθαλψης; Όχι βέβαια. Εισήλθαν νόμιμα στην Ελλάδα; Όχι βέβαια. Θέλουν να αφομοιωθούν με τους Ελληνες αποδεχόμενοι τον Ελληνικό πολιτισμό; Όχι βέβαια. Εξακολουθούν να εισβάλλουν προκλητικά; Βεβαίως. Και ως που θα φθάσει αυτή η εισβολή; Να το αφήσουμε ως έχει; Πόσοι τελικά χωρούν ακόμα στην Ελλάδα; Σε μια πιθανή σύρραξη με την Τουρκία θα στηρίξουν τη χώρα που τους περιθάλπει και τους ταϊζει; Ενας πολιτικός φορέας στοιχειωδώς εμφορούμενος από αγάπη για την Ελλάδα δεν μπορεί παρά να διατρανώνει ότι πρόκειται περί μεγίστου προβλήματος που αφενός πρέπει εδώ και τώρα να σταματήσει (η εισβολή) και αφετέρου να απελάσει τους μη δικαιούμενους άσυλο. Αν το ξεκαθαρίσει αυτό να απαντήσει και να εξηγήσει στο λαό το πως θα εμποδίζει τους κατευθυνόμενους εισβολείς στο Αιγαίο και στον Εβρο. Θα χρησιμοποιήσει παρακλήσεις απευθυνόμενες με ντουντούκες ή αν επιμένουν θα χρησιμοποιήσει το καλούμενο push-back; Και αν κάποιοι ντελικάτοι ανθρωπιστές των «καφέ» φρικιούν και μόνο στο άκουσμα της βίαιης απώθησης να μας αναλύσουν τη δική τους αποτρεπτική μέθοδο. Εθνική αφύπνιση στον κίνδυνο αλλοίωσης του ελληνικού πληθυσμού και μηδενική ανοχή στις επερχόμενες εισβολές, εκφραζόμενη με κάθε νόμιμο σκληρό μέτρο.
Βασική παιδεία-πανεπιστήμια
Η κατάσταση της παιδείας στην Ελλάδα μοιάζει με φτιασιδωμένο όχημα αθίγγανου στερουμένου ικανών ελαστικών, ανάρτησης, και αξιόπιστου συστήματος κατεύθυνσης και πέδησης αλλά βαρυφορτωμένο με στολίδια, δερμάτινα καθίσματα, στερεοφωνικό και κάθε λογής κιτσάτο αξεσουάρ. Ως προς τις στερήσεις προσομοιάζει η βασική παιδεία μας, ως προς τα ψεύτικα στολίδια η πανεπιστημιακή. Ειδικά στη μέση εκπαίδευση, το δήθεν δημόσιο σχολείο δεν αποτελεί πλέον παρά μια θητεία αγγαρείας για διδάσκοντες και διδασκομένους. Σε αυτά τα έξι χρόνια που πρέπει να αποκτηθούν βασικές γνώσεις σε όλο το μορφωτικό φάσμα και να διαμορφωθούν υγιείς προσωπικότητες εμφορούμενες από αγάπη για την πατρίδα, τα βλαστάρια μας ούτε φιλολογούν, ούτε γεωμετρούν, ούτε γυμνάζονται. Ερμαια μιας διαστροφικής αντίληψης δικαιωματισμού-προοδευτισμού υπό την ανοχή άτολμων ανεπαρκών καθηγητών τους, έχουν σηκώσει παντιέρα αναρχο-αδιαφορίας ενταγμένα αθρόα στα «στρατόπεδα εκγύμνασης» για την είσοδο στα ΑΕΙ που ονομάζονται φροντιστήρια και αφαιμάζουν οικονομικώς τα μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα. Ανιστόρητα, αδιάφορα, αναλφάβητα, αγύμναστα, α-καλλιτέχνητα (η πλειονότητά τους) οδεύουν βάσει αυτόματου πιλότου για να συνεχίσουν (όλα ανεξαιρέτως) σε ΑΕΙ προοδευτικής προσόψεως αλλά παρακμιακής αποτελεσματικότητας. Τα αίτια για τις παραπάνω κακοδαιμονίες είναι παραπάνω από γνωστά και επαρκώς αναλυμένα από πολλούς οπότε παρέλκει ο δικός μου λίβελλος. Όμως θέλω να συνεισφέρω στην εξυγίανση με ένα ερώτημα που όση απλοϊκότητα κι αν έχει άλλη τόση αλήθεια περιέχει. Γιατί «ντε και καλά» να σπουδάσουν όλα τα παιδιά ακόμα και αυτά που «δεν τα παίρνουν τα γράμματα»; Τι το προσβλητικό ή υποτιμητικό για τη ζωή αυτών που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός πανεπιστημίου έχει η προοπτική να γίνουν τεχνικοί, γεωργοί, εργάτες, υπάλληλοι; Σε τι θα υποβαθμιστεί η ζωή τους αν έχοντας αποκτήσει γερή βασική μόρφωση από τη μέση εκπαίδευση εισέλθουν στον εργασιακό βίο και προκόψουν αξιοπρεπώς; Αυτό το εμπρηστικό πλην όμως επιτακτικό ερώτημα και μόνο ως διατύπωση επιφέρει (και το γνωρίζω) αναθέματα και ύβρεις από αχαλίνωτο θυμικό, όμως όσο δεν τοποθετούμεθα επ’ αυτού η αποτελμάτωση της παιδείας θα κρατά την κοινωνία παράλυτη. Η επανεκκίνηση της παιδείας, της εθνικής παιδείας, σε όλες τις βαθμίδες της και μάλιστα με αναδιοργάνωση και ενίσχυση των σχολών τεχνικής μαθητείας όχι μόνο θα ανυψώσει το επίπεδο των αξίων να αποφοιτήσουν από τα πανεπιστήμια αλλά θα ενισχύσει και την εθνική οικονομία με εργατικό προσωπικό υψηλής στάθμης δεξιοτήτων.
Δημογραφικό-υπογεννητικότητα
Η γυναίκα τεκνοποιεί αφού γονιμοποιηθεί από τον άνδρα. Η οικογένεια που έχει δημιουργήσει το ζευγάρι φροντίζει με αγάπη τα τέκνα και όλοι μαζί ενταγμένοι στον κοινωνικό κορμό δημιουργούν το περιβάλλον που διασφαλίζει τη συνέχεια και την ευμάρεια του έθνους. Η αριθμητική παράμετρος στις παραπάνω παραδοχές είναι η ουσιαστικότερη για να έχουν ακριβώς περιεχόμενο. Η γέννηση δύο τουλάχιστον τέκνων είναι η οριακά ελάχιστη απαιτούμενη προϋπόθεση προκειμένου ο πληθυσμός να μην απομειούται. Προς επίτευξη αυτού του ελάχιστου στόχου συμβάλλει θετικά η γονιμότητα των γυναικών και το νεαρόν της ηλικίας πρώτης τεκνοποίησης. Φοβίες και αναστολές περί της γέννας, καθοδηγούμενες από μεταμοντέρνα σύνδρομα ιδεοληψιών, που προτάσσουν τον αυτιστικό ηδονισμό έναντι των γονεϊκών προοπτικών, έχουν ξεχαρβαλώσει την κοινωνία, τη δυτική κοινωνία. Επιθυμούμε ως κοινωνία να αφεθούμε σε αυτήν την περιδίνηση προς τον αφανισμό; Και αν όχι τότε τι κάνουμε; Η Ελλάδα απαιτείται να εξέλθει από αυτόν τον ιδιότυπο τεκνο-μηδενισμό λαμβάνοντας καταιγιστικά μέτρα προς αντιστροφή της επιταχυνόμενης αυτοκαταστροφής. Ο σεβασμός και η στήριξη προς τη μητέρα πρέπει να εκφραστεί με γενναία οικονομική στήριξη της οικογένειας αναλογικά με τα μέλη της, διοχετεύοντας πόρους από άλλες ατελέσφορες επιδοματικές πολιτικές προς τα εκεί που πραγματικά αξίζει. Την Ελληνική οικογένεια.
Θέματα επίσης κορυφαίας σημασίας όπως της οικονομίας, της υγείας, της δικαιοσύνης δεν θα επιχειρηθεί εδώ η ανάλυσή τους διότι θα χαθεί η σημασία της προτεραιότητας αυτών που έστω ακροθιγώς (υπό την έννοια του αφυπνιστικού επείγοντος) παρατέθηκαν παραπάνω. Τα ερωτήματα αυτά είναι υψίστης πολιτικής σημασίας και οι απαντήσεις που υπονοήθηκαν αν υιοθετηθούν από κάποιους, πρέπει να εκφραστούν πολιτικώς για να φθάσει το μήνυμα στους κυβερνώντες και να τους αναγκάσει σε τίμια ανάλυση, τολμηρή λύση και αποφασιστική εφαρμογή.
Γιώργος Χώτος, Ιούλιος 2022
