Ο Μεχμέτ Οζ και πίσω του ο Ντ. Τραμπ που έριξε όλο του το βάρος για την εκλογή του στη Γερουσία.
του Γιώργου Ρακκά
Μεχμέτ Οζ. Φερέφωνο του Ερντογάν, γιατρός πρωϊνάδικων, εκλεκτός του Τραμπ, συμβολίζει όλα τα μεγάλα αδιέξοδα του τραμπισμού. Ο οποίος, μπορεί να δηλώνει εναντίον της πολυπολιτισμικής αριστεράς, και να προτάσσει έναν αντίστροφο φυλετισμό από τον δικό της, ωστόσο, στο ζήτημα της υπεράσπισης του δυτικού κόσμου, αξιακά και γεωπολιτικά, ταυτίζεται μαζί της.
Ο δρ. Οζ, είναι εξίσου εκφραστής της Ερντογανικής επιρροής στις ΗΠΑ, με την Ιλάν Ομάρ. Και ο Τζέι Ντι Βανς, Γερουσιαστής των Ρεπουμπλικανών πλέον, συμφωνεί με την Αλεξάνδρια Οκάζιο-Κορτέζ, την εμβληματική φιγούρα των σκληροπυρηνικών του δικαιωματισμού από το Δημοκρατικό Κόμμα, για το ότι οι ΗΠΑ πρέπει να πάψουν να υποστηρίζουν την Ουκρανία, και να έλθουν σε συνεννόηση με την Ρωσία.
Παράδοξο; Όχι απλώς, η πολυπολιτισμική αριστερά και τραμπική δεξιά έλκονται από διαφορετικές πτυχές του Ευρασιανικού ολοκληρωτισμού: η πολυπολιτισμική αριστερά, συμφωνεί με τους Ευρασιανιστές για το ότι η Δύση είναι ριζικά και αποκλειστικά ρατσιστική και αποικιοκρατική· η τραμπική δεξιά έλκεται από το ολοκληρωτικό πρότυπο της αυταρχικής, προσωποπαγούς ηγεσίας καθώς και από την απόρριψη των αξιών του σύγχρονου κόσμου που εκφράζει ο ευρασιανισμός.
Στο πηλίκο, βέβαια, μένει ένα κενό. Κανείς εκ των δύο δεν φαίνεται διατεθειμένος να υπερασπιστεί αξιακά και γεωπολιτικά τον Δυτικό Κόσμο, σε μια στιγμή που αυτός προσβάλλεται από την ανάδυση του αυτοκρατορικού ολιγοπωλίου της Κίνας, της Τουρκίας και της Ρωσίας.
Αντίθετα, πολλές φορές, τραμπικοί και πολυπολιτισμικοί επενεργούν ταυτοχρόνως υπέρ της δυτικής αποσύνθεσης. Έτσι για παράδειγμα, η πολυπολιτισμική αριστερά αναλαμβάνει να νομιμοποιήσει ιδεολογικά την επέκταση του Ισλάμ στη Δύση. Ισχυριζόμενη λίγο ως πολύ ότι η συγκρότηση παράλληλων και αποσχιστικών κοινοτήτων στις δυτικές κοινωνίες, οι οποίες οργανώνονται βάσει του «λόγου του προφήτη», συνιστά πράξη… «απο-αποικιοποίησης». Την ίδια στιγμή, η τραμπική Δεξιά, μέσω τύπων όπως ο Μεχμέτ Οζ, κάνει πράξη την πολιτική επαναπροσέγγιση, μέσα από την γραμμή για συνεννόηση με την κορυφαία δύναμη του ισλαμικού επεκτατισμού, την νεο-οθωμανική Τουρκία.
Υπάρχει εδώ μια διάσταση αναχρονισμού· η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, με όλα τα συνταρακτικά παρεπόμενά της, η όξυνση που επιχειρεί η Κίνα και η Τουρκία στην αντιπαράθεσή της με τον Δυτικό Κόσμο, καθιστά λίγο ανεπίκαιρη την διχαστική πολιτική του διπόλου πολυπολιτισμικής αριστεράς και τραμπιστών. Κι αυτό γιατί η εξωτερική απειλή, με όλες τις παραμέτρους της εσωτερικής κρίσης που τονίζει πιέζει για ιδεολογική και πολιτική ανανέωση στο πολιτικά κλίμα μέσα στις χώρες του δυτικού κόσμου.
Γι’ αυτό, για παράδειγμα, η Μελόνι δεν φαίνεται να διαφοροποιείται και τόσο πολύ από τον Ντράγκι, ή ο Μπάιντεν, παρά την όξυνση της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης, εξελίσσει την πολιτική του Τραμπ εναντίον της Κίνας, πιέζει για ευρύτερο επαναπατρισμό της παραγωγής, αλλάζει την κατεύθυνση των οικονομικών προγραμμάτων –από τον χρηματοπιστωτικό κλάδο, τις μεγάλες επιχειρήσεις, και τις γνωστές παράκτιες μητροπόλεις της παγκοσμιοποίησης, στην παραγωγή, τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, και τις ζώνες που υστέρησαν οικονομικά τις τελευταίες δεκαετίες.
Ιδίως, μέσα στην Αμερική, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει πως υποψήφιοι που οι επιδόσεις τους διέψευσαν τα προγνωστικά, όπως ο Δημοκρατικός Φέτερμαν που κατέβηκε εναντίον του Μεχμέτ Οζ στην Πενσυλβάνια, ήταν από εκείνες τις φιγούρες που καινοτόμησαν προεκλογικά και κατάφεραν να απαγκιστρώσουν την ατζέντα τους από τον υπερδικαιωματισμό της πολυπολιτισμικής αριστεράς.
Ενδεχομένως, λοιπόν, η δυναμική του διχασμού ανάμεσα στους τραμπικούς και τους πολυπολιτισμικούς να έχει ήδη ξεπεράσει το αποκορύφωμά της, και να ακολουθεί τώρα το καθοδικό σκέλος της καμπύλης
Το ζήτημα των αμβλώσεων εν τέλει έπαιξε ρόλο στην διαμόρφωση του εκλογικού αποτελέσματος. Το παράδοξο όμως, είναι ότι δεν έπαιξε με τον τρόπο που θα το ήθελαν είτε οι Ρεπουμπλικάνοι, είτε οι Δημοκρατικοί της πολυπολιτισμικής αριστεράς. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, οι αμβλώσεις στις ΗΠΑ δεν είναι ένα ζήτημα που ανήκει στην θεματική του πολυπολιτισμικού υπερδικαιωματισμού –κάτι που δεν έχουν συνειδητοποιήσει επαρκώς ούτε και οι Τραμπικοί. Έχει να κάνει στην μεγάλη μερίδα που το αφορά, με πολύ πιο προσγειωμένες και πρακτικές ανησυχίες, συνήθως μονογονεϊκών νοικοκυριών από τις φυλετικές μειονότητες, που με αυτόν τον τρόπο ασκούν πολιτική ελέγχου των γεννήσεων και έτσι αποφεύγουν την ακραία φτώχεια, την γκετοποίηση, την γέννηση «παιδιών του κρακ» κ.ο.κ.
Από την άλλη εκείνο που δεν καταλαβαίνουν οι πολυπολιτισμικοί υπερδικαιωματιστές, είναι ότι το ζήτημα των αμβλώσεων όταν γίνεται μαζικό καταλήγει εν τέλει στην ενίσχυση και όχι στην σχετικοποίηση της γυναικείας ταυτότητας, που θέλουν να πετύχουν όσοι ισχυρίζονται ότι το φύλο δεν είναι βιολογικό αλλά ζήτημα επιθυμητικής βούλησης.
Τι μας διδάσκει η εν τέλει σημαντική επιρροή του ζητήματος των αμβλώσεων στις ενδιάμεσες εκλογές των ΗΠΑ; Ό,τι και το κίνημα που εξελίσσεται τώρα στο Ιράν ενάντια στη μαντήλα: Τα ζητήματα που εμπίπτουν στον πυρήνα της γυναικείας ταυτότητας υποτιμούνται στις μέρες μας, ωστόσο έχουν από την φύση τους την δυναμική για να προκαλέσουν εκπλήξεις.
Ενισχύστε την προσπάθειά μας κάνοντας μια δωρεά στο Άρδην πατώντας ΕΔΩ.
Γνωρίστε τα βιβλία των Εναλλακτικών Εκδόσεων
Ακολουθήστε το Άρδην στο Facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του Άρδην στο Youtube
