του Κωνσταντίνου Μπλάθρα
Βλέποντας την καινούργια ταινία του Χιροκάζου Κόρε-Έντα, αναρωτιόμουν από πού βγαίνει, πού κατοικεί όλη αυτή η καλοσύνη; Σ’ έναν κόσμο που, καθώς γερνά στην Ιστορία, σκληραίνει μέσα σε μυριοκέφαλο κυνισμό, ο Κόρε-Έντα καταφέρνει κάτι αξιοθαύμαστο: να μπολιάσει πράξεις φρικιαστικές με τόση ανθρωπινή αγαθότητα, βγαλμένη λες από τον κόσμο της βουδιστικής αταραξίας, μακριά από τον σημερινό, αδυσώπητα ανταγωνιστικό, κόσμο. Ίσως κάτι τέτοιο έβαλε με τον νου του ο Έλληνας διανομέας, βάζοντας αυτό τον τίτλο, αντί του Μεσίτης (Beurokeo/Broker), όπως είναι ο πρωτότυπος κορεατικός τίτλος.
Ναι! Πρόκειται για σπείρα μεσιτών νεογέννητων νηπίων. Ο ιδιοκτήτης ενός μικρού πλυντηρίου ρούχων, ο Χα-Σανγκ-Χουν, συνεργάζεται με συμβασιούχο υπάλληλο του εκκλησιαστικού βρεφοκομείου, τον Ντονγκ-Σο, και μια βροχερή νύχτα αρπάζουν το μωρό που αφήνει στη βρεφοδόχο η νεαρή Μουν-Σο-Γιανγκ. Η πράξη τους όμως γίνεται υπό τα όμματα της αστυνόμου Σου-Τζιν, η οποία τους παρακολουθεί προς εξάρθρωση της σπείρας. Αυτή, η επίσης νεαρή Σου-Τζιν, θα βάλει το μωρό στη βρεφοδόχο, καθώς η μητέρα μέσα στον πανικό της το αφήνει στο πεζοδρόμιο και είναι αυτή που θα ποδηγετήσει την πώληση του βρέφους και θα δώσει τη λύση του φινάλε.
Τίποτα όμως και κανείς δεν είναι όπως φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Ο μεσόκοπος «αρχηγός» νοιάζεται και ταΐζει το βρέφος σαν να ήταν ο αληθινός του πατέρας και γίνεται ο πάτερ φαμίλιας αυτής της ιδιότυπης οικογένειας, μαζί με τον νεαρό βοηθό του και τη μάνα του παιδιού, η οποία πείθεται τελικά να προστεθεί στη «σπείρα» για να εισπράξει το μερίδιό της. Παίρνουν, λοιπόν, τους δρόμους, αναζητώντας μια καλή περίπτωση υιοθεσίας επί χρήμασι. Ο αρχηγός καταφεύγει σε φίλους του ορφανοτρόφους —τα εγκαταλειμμένα παιδιά είναι μέγα θέμα στην Άπω Ανατολή και ήταν η αιτία που ο σκηνοθέτης Κόρε-Έντα ασχολήθηκε με αυτό το θέμα στην ταινία του— ο συνεργός του αποδεικνύεται πως υπήρξε κι αυτός ένα από τα αζήτητα ορφανά, η νεαρή μητέρα καταδιώκεται επίσης για τον φόνο του πατέρα του παιδιού της, η αστυνόμος, πάλι, αρχίζει να τη συμπαθεί, καθώς προσπαθεί να τους συλλάβει όλους επ’ αυτοφόρω. Μύλος! Αλλά, το είπα από την αρχή, η καλοσύνη είναι το όχημα της ιστορίας, χωρίς ωστόσο να λείπει η περιπέτεια και οι συγκρούσεις.
Είναι προφανές ότι ο Ιάπων Κόρε-Έντα είναι κινηματογραφικός απόγονος του κατ’ εξοχήν σκηνοθέτη της καλοσύνης, του γίγαντα Γιασουτζίρο Όζου, σε μια εποχή που όχι μόνο το σινεμά, αλλά και η τέχνη εν γένει, ποτίζονται από την ωμότητα και τον κυνισμό — το κορεατικό σινεμά εδώ πρωτοπορεί. Πηγαίνει στην Κορέα (τη Νότια, βέβαια), όπου συναντά το δικό του «τυχερό αστέρι», τον ηθοποιό Σονγκ Κανγκ-Χο, και μια ιστορία που τον φέρνει και πάλι κοντά στις ιδιότυπες «οικογενειακές» σχέσεις που μας είχε δείξει και στο αριστουργηματικό Κλέφτες καταστημάτων (2018). Εκεί που ο Όζου ξεδιπλώνει σχέσεις αγάπης και οικογενειακού φίλτρου σε μια παραδοσιακή οικογένεια, ο Κόρε-Έντα μεταφέρει τα ίδια πάνω κάτω αισθήματα σε μια οικογένεια τυχαίων συναντήσεων και του δρόμου, που μοιάζει κάπως με τις οικογένειες των δικών μας Τσιγγάνων. Στο τέλος, όπως και στον Όζου, κάποιοι σιωπηλά θα θυσιαστούν για να πέσουν στα μαλακά οι πολυαγαπημένες τους, εν τω μεταξύ, ψυχές.
Ο Κόρε-Έντα διαλέγει για συνεργάτες του σε αυτό το όνειρο —γιατί περί ονείρου πρόκειται, αν το σκεφτείς— πολύ καλούς ηθοποιούς, εκτός από τον πληθωρικό Σονγκ Κανγκ-Χο, τον Ντονγκ-Γουόν Γκανγκ, στον ρόλο του νεαρού συνεργού, την Τζι-Έουν-Λι, στον ρόλο της νεαρής μητέρας και την Μπάε Ντούνα στον ρόλο της αστυνόμου. Ένα καστ που τον δικαιώνει πλήρως σε μια δύσκολη κινηματογραφική διαδρομή μεταξύ περιπέτειας, με στοιχεία αστυνομικού θρίλερ και αισθηματικής αναζήτησης.
Το αποτέλεσμα είναι αξιοθαύμαστο, έστω κι αν φανεί, εκ πρώτης όψεως, μειωμένου ενδιαφέροντος για την «αγρυπνούσα» κριτική. Η ταινία, πάντως, δεν πέρασε απαρατήρητη. Προβλήθηκε στις Κάννες τον περασμένο Μάιο, όπου κέρδισε το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής και ο πρωταγωνιστής Σονγκ Κανγκ-Χο το βραβείο ανδρικής ερμηνείας. Χωρίς άλλο, η ταινία, παρά τη δίωρη διάρκειά της, αξίζει τον κόπο. Συνθέτης της ενδιαφέρουσας μουσικής του φιλμ είναι ο Νοτιοκορεάτης Γιουνγκ Ζάε-Ιλ, φωτογράφος ο Χονγκ Κουνγκ-Πουό και το μοντάζ, όπως και το σενάριο, το υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης.
