του Κωνσταντίνου Μπλάθρα
Δεν υπάρχει, μου φαίνεται, άλλος τρόπος να διατηρηθούν στη ζωή οι ελάχιστες κινηματογραφικές αίθουσες που απέμειναν στην Αθήνα, από το ίδιο το σινεμά. Χρόνια τώρα, το τέλος της κινηματογραφικής σαιζόν σηματοδοτείται στο ιστορικό «Άστυ» της πλατείας Κοραή από το «Ταινιόραμα». Ένα εκλεκτό πρόγραμμα προβολών, ένα κανονικό μικρό φεστιβάλ του καλοκαιριού, διατρέχει τον Ιούνιο. Και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αντισταθεί η σκοτεινή αίθουσα στην ηλεκτρονική προέλαση, από τους θεατές της. Εδώ θα συμφωνήσουμε: Η μαγεία της θέασης στην πραγματικά μεγάλη οθόνη και στη σκοτεινή αίθουσα, ανάμεσα στο πλήθος των θεατών, είναι αναντικατάστατη.
Στο «Ταινιόραμα», λοιπόν, μπορείτε να δείτε —ή να ξαναδείτε— ταινίες για τις οποίες έχουμε γράψει αναλυτικά εδώ. Θυμίζω μερικές: Drive my car (2021), η αριστουργηματική ταινία τσεχωφικού κλίματος του Ριουσούκε Χαμαγκούτσι απόψε κιόλας, για να μείνουμε ακόμα λίγο στα ιαπωνικά. Η Χειμέρια νάρκη (2014), επίσης τσεχωφικής έμπνευσης του Νουρί Μπιλγκέ Τσεϊλάν, που μας μεταφέρει στη δική μας Ανατολή, την Καππαδοκία. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ένας από τους πιο προσιτούς τρόπους να μάθει κανείς τα μυστικά και τα ψέματα ή τις αλήθειες ενός λαού είναι το σινεμά. Εξακολουθώ: Τι βλέπουμε όταν κοιτάμε τον ουρανό (2021) του Αλεξάντρ Καμπερίτζε, η πιο πρόσφατη ποιητική έκπληξη από την Γεωργία, από την Κολχίδα συγκεκριμένα, σήμερα Κιουτάισι. Ο Μπουνιουέλ, βέβαια, πάντοτε παρών με τον Γαλαξία (1969) του και την Εγκληματική ζωή του Αρτσιμπάλντο Ντε Λα Κρουζ (1955). Ο μελαγχολικός Κήπος των Φίντσι Κοντίνι (1970), του Βιτόριο Ντε Σίκα, που πρόσφατα προβλήθηκε στη χώρα μας σε νέα κόπια. Επίσης τρεις ταινίες από κινηματογράφους και χώρες που μας αφορούν, μέσα στη δίνη των καιρών: Δεν υπάρχει κακό (2020), του Μαχάμαντ Ρασούλοφ, για τη σκληρότητα της θανατικής ποινής στο σύγχρονο Ιράν, το Ταξίδι στην Κριμαία (2019), μια ουκρανική ταινία του Ναριμάν Αλίεφ, με παρόντα τον πόλεμο και ο Πατέρας (2021) του Σρένταν Γκολούμποβιτς, σε μια διαλυμένη ψυχικά και κοινωνικά Σερβία.
Το σινεμά, εν τέλει, και προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν διαβάζει απλώς την ιστορία, δεν γράφει μόνο πολιτικά ή κοινωνικά — για να το πω αλλιώς, δεν είναι ΜΜΕ, ούτε εφημερίδα. Ας κλείσουμε κι εμείς αυτή την περιδιάβαση στον ολάνθιστο κήπο ταινιών του «Ταινιοράματος», με μια ταινία που δεν χωρά σε καμία κατάταξη, την Ομορφιά της ύπαρξης (2019) του Ρόι Άντερσον. Στην περίπτωση που πάτε να τη δείτε, μην ξεχάσετε να αφήσετε έξω από την αίθουσα τους κοινούς τόπους, την ειδησεογραφία, το φέισμπουκ ή άλλα παρόμοια και κρατεήστε μόνο την παιδική σας ψυχή που βλέπει ολούθε τον κόσμο όπως αληθινά είναι: ποιητικά μαγικό.
Το πρόγραμμα εδώ
