του Γιώργου Καραμπελιά
Η Νέα Δημοκρατία – ιδιαίτερα μετά την εργαλειοποίηση της τραγωδίας του ναυαγίου της Πύλου από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ – συνεχίζει να προβάλει, απολύτως φυσικά, το σκάνδαλο της Θράκης και των «Τούρκων» βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος, προσπαθώντας να απαντήσει, διά του αρχηγού του μάλιστα, διέπραξε δύο αλλεπάλληλα κεφαλαιώδη σφάλματα. Άμα σε πάρει η κατηφόρα, δεν έχει τέλος.
Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας αποκάλεσε, σε πρόσφατη συνέντευξή του, τη μειονότητα «τουρκική» – κατά τη γνώμη μου όχι τυχαία, καθώς απευθύνεται όλο και περισσότερο προς την «αριστερή» εθνομηδενιστική του πτέρυγα, που από πολύ παλιά χαρακτηρίζει τη μειονότητα τουρκική.
Ας θυμηθούμε, στις ευρωεκλογές του 2014, τις αναφορές του Δημήτρη Χριστόπουλου – εκείνου που εκπαραθύρωσε την ελληνοκεντρική Ρομά, Σαμπιχά Σουλεϊμάν από τα ευρωψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ – για τη μειονότητα ως «ένα ενιαίο τουρκικό πράγμα». Και είναι βέβαιο ότι, εάν επρόκειτο για ένα απλό lapsus linguae του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, θα το διόρθωνε ο ίδιος επί τόπου.
Ο Αλέξης Τσίπρας, επειδή έχει απωλέσει το Κέντρο, στρέφεται στους ψηφοφόρους του Βαρουφάκη και της Ανταρσύα. Προσπαθεί δε να ικανοποιήσει, έστω και εν μέρει, τον ΣΥΡΙΖΑ του 4,5% (ποσοστό που είχε πάρει στις εκλογές του 2009), εν όψει των μετεκλογικών συγκρούσεων που προμηνύονται στο εσωτερικό ενός βαρύτατα πληγωμένου κόμματος.
Όμως δεν άρκεσε αυτό. Στη διακαναλική του συνέντευξη, την Κυριακή 18 Ιουνίου, προέβη σε ένα ασυγχώρητο, από άποψη εκλογικής τακτικής, σφάλμα.
«Αποκάλυψε» ότι το έγγραφο της ΕΥΠ, που αναφερόταν στους υποκινούμενους από το τουρκικό προξενείο βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ανέφερε και κάποιες φιλοτουρκικές τοποθετήσεις του υποψήφιου βουλευτή της ΝΔ στη Ροδόπη, Μουσταφά Κατραντζή.
Αυτή η μεγάλη «αποκάλυψη» του ΣΥΡΙΖΑ, διά του αρχηγού του, διατυμπανιζόταν επί μία ημέρα σε όλα τα κανάλια και τις εφημερίδες… αναζωπυρώνοντας έτσι τη διαμάχη γύρω από το ζήτημα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και των παρεμβάσεων του προξενείου!
Ως μη όφειλε να πράξει το κόμμα της αντιπολίτευσης, μια και στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί, ενώ ήταν μάλλον βέβαιο ότι η Νέα Δημοκρατία, όπως είχε κάνει με τον Πνευματικό ή τον Κρικέτο, θα καρατομούσε τον Κατραντζή. Ο τελευταίος, μάλιστα, επειδή δεν διέθετε τη στήριξη του προξενείου, είχε λάβει μόλις 1.275 σταυρούς στις εκλογές του Μαΐου και βρισκόταν σε μη εκλόγιμη θέση.
Και όντως, το πρωί της Δευτέρας, 19 Ιουνίου, ο Κατραντζή δήλωσε ότι αποσύρεται, αφήνοντας τον Τσίπρα περισσότερο εκτεθειμένο: Πράγματι, η Νέα Δημοκρατία αποσύρει τον υποψήφιό της μετά τους όποιους ψιθύρους, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί τους βουλευτές του προξενείου. Άραγε, ο Νίκος Μαραντζίδης είναι ο ηθικός αυτουργός αυτού του απονενοημένου διαβήματος;
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε με τις βλακώδεις κινήσεις του να μεταβάλει το ζήτημα των παρεμβάσεων του τουρκικού προξενείου στο κεντρικό ζήτημα της προεκλογικής περιόδου, εκτοπίζοντας και καταβαραθρώνοντας την υποτιθέμενη στρατηγική της «προγραμματικής αντιπαράθεσης» που διατυμπάνιζε. Η πανουργία της ιστορίας, δηλαδή «ο τυφλοπόντικας που σκάβει αθέατος στα υπόγεια της», λειτούργησε για μια ακόμα φορά, και όπως πάντα αναπάντεχα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στάση του τα κατάφερε να φέρει μπροστά στον μεγεθυντικό φακό της ελληνικής κοινωνίας την ασυδοσία των Τούρκων πρακτόρων στον Έβρο, και τα άθλια έργα που εξυφαίνονται εκεί – τα οποία στο παρελθόν έκρυβε κάτω από το χαλί το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού συστήματος.
Και το ζήτημα έλαβε τέτοιες διαστάσεις για έναν ακόμα λόγο: Διότι οι παρεμβάσεις του τουρκικού προξενείου στη Θράκη έφεραν συνειρμικά στο προσκήνιο τη συνολική απειλή που συνιστά για την Ελλάδα ο τουρκικός επεκτατισμός. Ενώ, πίσω από τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ, της εν τοις πράγμασι εκλογικής συμπόρευσης με το προξενείο, κρύβεται η καταψήφιση των αμυντικών δαπανών και των αμυντικών συμφωνιών, η άρνηση του φράκτη στον Έβρο, οι κατασκευασμένες ιστορίες της «μικρής Μαρίας», ακόμα και η πρόσφατη επίθεση στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Πύλο.
Τελικώς, ως αποτέλεσμα, μετά από όλα όσα συνέβησαν γύρω από το ζήτημα της Θράκης, η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα διευρυνθεί, καθώς αποστασιοποιείται ακόμα περισσότερο από το περιβόητο Κέντρο το οποίο διεκδικούσε – παράλληλα, θα τεθεί μετ’ επιτάσεως το σκάνδαλο του τουρκικού προξενείου ώστε κάποτε να σταματήσει να αποτελεί κράτος εν κράτει – και τέλος, κανείς δεν θα τολμάει στο μέλλον ατιμωρητί να γίνεται συνεργός στα παιγνίδια της Τουρκίας.
****
Το Άρδην διοργανώνει την Πέμπτη 22 Ιουνίου 2023 στις 19:45 εκδήλωση – συζήτηση με θέμα:
Θράκη: Η μειονότητα, ο Ερντογάν και η γεωπολιτική σημασία της
Θα μιλήσουν:
Λάμπρος Καλαρρύτης, δημοσιογράφος
Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας
Σωτήρης Σέρμπος, Αναπληρωτής Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής, Δημοκρίτειο Παν. Θράκης
Άγγελος Συρίγος, Aν. καθηγητής Διεθνούς Δικαίου και Εξωτερικής Πολιτικής, Πάντειο Πανεπιστήμιο
στον χώρο πολιτικής και πολιτισμού, Ρήγας Βελεστινλής, Ξενοφώντος 4, Σύνταγμα.
Τηλ. επικοινωνίας 2103826319.
1 ΣΧΟΛΙΟ
Η συζήτηση για την υπόθεση των ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ στην Θράκη όπως και η τακτική “να ψοφήσει και η κατσίκα του γείτονα”, αναδεικνύει και κάτι πιο βαθύ νομίζω: ο έλεγχος της πολιτικής εκπροσώπησης της μειονότητας από του Τουρκικό προξενείο, διαχρονικά συντελείται με τον “εισοδισμό” σε ελληνικούς πολιτικούς φορείς όλου του φάσματος, στελεχών που υπηρετούν τον εκτουρκισμό των μη τουρκογενών πληθυσμών, την ανάδειξη ενός αφηγήματος καταπίεσης και εν δυνάμει τον επηρεασμό κυβερνητικών αποφάσεων σε όφελος της Τουρκίας. Υπάρχει μια άθλια συναλλαγή από όλα τα ελληνικά κόμματα εξουσίας, που προκειμένου να κερδίσουν τις μειονοτικές ψήφους, εντάσσουν στις δομές και τις λίστες τους τέτοια όργανα της τουρκικής πολιτικής, τόσο σε αυτοδιοικητικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Ακόμη και το ΠΑΣΟΚ που τώρα ποιεί την νήσσα, είναι υπόλογο για τον περίφημο Αχμέτ Χατζηοσμάν. Αυτή η πολιτική του Προξενείου αποδίδει, μετά την αποτυχία δημιουργίας αμιγώς μειονοτικού πολιτικού μορφώματος (Αχμέτ Σαδίκ) ή τις απόπειρες ομάδων όπως το “Ουράνιο Τόξο” για μια “συμπεριληπτική” πολιτική έκφραση. Τα πληθυσμιακά μεγέθη δεν επιτρέπουν (για την ώρα τουλάχιστον) μια επανάληψη του ελέγχου της πολιτικής ζωής όπως συμβαίνει στην γειτονική Βουλγαρία με το κόμμα του Αχμέτ Ντογάν. Βέβαια η απόπειρα ηγεμονίας σε μετανάστες μουσουλμανικού θρησκεύματος που έχουν πολιτογραφηθεί, κυρίως μέσω τζαμιών και παραθρησκευτικών οργανώσεων, μπορεί να μεταβάλλει την κατάσταση. Στο πεδίο αυτό η ύπαρξη βουλευτών στο ελληνικό κοινοβούλιο που θα εκπροσωπούν τα συμφέροντα των πολιτών αυτών, αυξάνει τους κινδύνους επιρροής. Ελπίζω ότι η συζήτηση που έχει ανοίξει να μην περιοριστεί σε εκατέρωθεν “αποκαλύψεις” και να επεκταθεί στην ουσία, κάνοντας τα κόμματα πιο προσεκτικά στις επιλογές τους και βάζοντας φραγμούς στις μεθοδεύσεις του προξενείου