Ξεκίνησα να γράφω αυτή την ανάρτηση όταν έμπαινε η Άνοιξη «κι έβγαζε η γη χορτάρι». Ήρθανε άλλες προτεραιότητες, πήγε πίσω και φτάσαμε στον Θεριστή. Τότε που ολόκληρη η εύφορη ουκρανική γη συγκεντρώνει τη σοδειά, που μπορεί να θρέψει όλη την Ευρώπη.
Το «Γολοντομόρ», η μεγάλη πείνα που επέβαλε γενοκτονικά το τέρας του 1932-33, είναι ένα βήμα πίσω στην ιστορία. Και λίγες μέρες πριν το τωρινό τέρας του κατακτητή κατέστρεψε την τεράστια πεδιάδα της Χερσώνας με την εγκληματική πλημμύρα της Κακχόβκα.
Υπάρχει, όμως, εκεί πίσω στον χρόνο ένα ντόπιο περίφημο σιτάρι, ένας περήφανος γηγενής, που χρειάστηκε να περάσει τον ωκεανό και να γίνει μετανάστης στον Καναδά, μαζί με το μεγάλο κύμα της ουκρανικής μετανάστευσης, στα μέσα του 19ου αιώνα.
Είναι το περίφημο σκληρό σιτάρι “Red Fife”, που πήρε το όνομά του από τον πρώτο Καναδό καλλιεργητή του, τον Dave Fife στο Οντάριο. Θεωρείται απόγονος της οικογένειας του ουκρανικού σιταριού «Γιαλισάνκα» ή και «Γιαλισζίνα».
Ταυτισμένη με την αντίσταση στην εξαφάνιση αυτού του πολύτιμου σπόρου είναι η φίλη μου Sharon Rempel. Καναδέζα γεωπόνος και μαχητική σταυροφόρος της υπεράσπισης των γηγενών ποικιλιών. Τη γνώρισα είκοσι χρόνια πριν, σε κοινή διαδρομή στα δικά μας δίκτυα υπεράσπισης των ντόπιων σπόρων, σε συνάντηση για τα σιτάρια στο Κιλκίς («Αιγίλοπας») και μετά στην πρότυπη φάρμα του Τάκη Λίτσα στη Θέρμη Θεσσαλονίκης. Εκεί στη Θέρμη δούλεψε στην «Τράπεζα Γενετικού Υλικού» (αυτό το Αρχαιολογικό Μουσείο της Γεωργίας μας).
Εκεί έμαθα την απίστευτη, γοητευτική ιστορία της για τους αγώνες (με τις πολυεθνικές των σπόρων) και την περιπέτεια διάσωσης και πολλαπλασιασμού αυτού του πολύτιμου προγόνου.
Μετά το πρώτο κύμα εξάπλωσής του σε όλον τον Καναδά, κυριάρχησαν στις απέραντες σιτοπαραγωγές πεδιάδες του Καναδά οι εγκληματικές Μονσάντο και εξοβελίστηκε πλήρως ο Ουκρανός μετανάστης. Ένα νέο κύμα αναγέννησης συνάντησε την ηρωική Σάρον.
Από λίγα κιλά που βρήκε από απόγονο των πρώτων μεταναστών, φύλακα της παράδοσής του, το έφτασε στους 600 τόνους!
Καλλιέργησε ένα μεγάλο δίκτυο αλληλεγγύης καλλιεργητών, μια αλυσίδα φούρνων που το έκαναν καλτ ψωμί και ένα δίκτυο συναντήσεων – φεστιβάλ ως γιορτή επιβίωσης αυτού του σιταριού. Έγραψε βιβλία, άρθρα, ταξίδεψε σε πολλές χώρες για να διαδώσει αυτό τον σπόρο. Έμβλημά της η Θεά Δήμητρα. Καθοδηγητικό της μότο:
«Το χέρι που κρατάει τον σπόρο ελέγχει την παροχή της τροφής. Είθε οι σπόροι να βρίσκονται πάντα στα χέρια των γεωργών που θα μοιράζονται την παραδοσιακή γνώση για τους σπόρους και θα δημιουργούν τράπεζες σπόρων που ανήκουν στην κοινότητα. Ο σπόρος είναι η καρδιά της επισιτιστικής ασφάλειας».
Μίλησα με τον Andriy Savenko (τον ευχαριστώ), έψαξε, δεν κατάφερε να βρει κάποια επιβίωσή του στις ουκρανικές καλλιέργειες. Στους παρακάτω συνδἐσμους μπορείτε να δείτε: α) περισσότερες πληροφορίες για τις δράσεις της Σάρον, β) τις ποικιλίες ουκρανικού σιταριού που δίνει το Ινστιτούτο Σιτηρών της Ουκρανίας, γ) τον στοχευμένο βομβαρδισμό των κατακτητών να καταστρέψουν την Τράπεζα Γενετικού Υλικού στο Χάρκοβο, δ) και τους αγώνες του γεωπόνου της Τράπεζας Σεργκέι Αβραμένκο να σώσει ό,τι μπορούσε.
http://grassrootsolutions.com/
http://grassrootsolutions.com/books.html
