Εκεί όπου το Μπόλιγουντ συναντά το ελληνικό κιτς. Έτσι θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε την αίσθηση που αποκομίσαμε από το τραγούδι και το βιντεοκλίπ που θα μας εκπροσωπήσει στη φετινή Eurovision.
Τι ήταν αυτό που είδαν τα ματάκια μας, και ακούσανε τα αυτάκια μας ανήμερα τσικνοπέμπτη; Δεν το έκαναν την πρωταπριλιά να έχουμε την ελπίδα πως πρόκειται για ψέμα;
Μέχρι εκεί έφτανε το βλέμμα του νεαρού σκηνοθέτη από την Αυστραλία Zac Wiesel που έκανε το βιντεοκλίπ για το «ZARI»; Στην Ελλάδα δεν μπορούσαμε να βρούμε σκηνοθέτη;
Η ΕΡΤ επιτρέποντας αυτό το φτηνιάρικο στην αισθητική βίντεο να μας εκπροσωπήσει στο πανηγύρι, που ονομάζεται ευρωπαϊκός διαγωνισμός τραγουδιού ο οποίος ωστόσο έχει εκατομμύρια τηλεθέαση, αποδεικνύει την ποιότητά της και το όραμά των στελεχών της.
Τάβλι, ζάρι, τζατζίκι, τσίκνα και σουβλάκι, τσιολιαδάκι, ο τουρίστας με το σανδάλι και την άσπρη κάλτσα, λίγο Ακρόπολη, λίγο γιαλαντζί ραπ, λίγο και γω δεν ξέρω τι ρυθμό και Μπόλιγουντ.
Έτσι ξεκινάει το τραγούδι της η Μαρίνα, «πέφτω και κυλιέμαι σαν ζάρι» … με αυτή τη διαπεραστική φωνή αλά Μπόλιγουντ…μόνο το κούνημα της κεφαλής δεξιά – αριστερά δεν έκανε…
Μα Μπόλιγουντ;
Γιατί όχι; θα πει κάποιος. Ινδοευρωπαίοι!
Την αγαπάμε τη Σάττι και γι΄αυτό το λέμε. Όμως δεν βρέθηκε κανένας από τον κύκλο της να την προστατέψει;
Εκτός και εάν ήταν σκόπιμος αυτός ο ινδοτουρκικορομαανατολίτικος σκοπός με ολίγη από Ελλάδα στο πλαίσιο της αποδόμησης των ταυτοτήτων και της πολυπολιτισμικής σαλάτας. Όμως να θυμίσω ότι η δική μου/μας φορολογία πληρώνει τη συγκεκριμένη συμμετοχή στο εξωτερικό.
Το τραγούδι της είναι μια συρραφή από ρυθμούς παλαιότερων κομματιών, επιτυχιών της Σάττι, όπως το σπίρτο και βενζίνη και επανάληψη του βίντεο με το αυτοκίνητο που σπινάρει, μόνο που η Σάττι αντί για το δάκτυλο αυτή τη φορά κάνει το σήμα της νίκης με ναζιάρικο σούφρωμα των χειλιών. Ωστόσο, μετά από τόσο τζατζίκι και πιτόγυρο που είδαμε και ακούγοντας τους ζουρνάδες αχταρμά και βλέποντας το να τραβάει χειρόφρενα και να κάνει φρενήρεις κύκλους κάπου σε ένα φαντασιακό γκέτο της Αθήνας, νιώσαμε ναυτία.
Βέβαια αυτή η παρωδία μουσικής και η δυσαρμονία που επιτυγχάνει κατάφερε και ανάστησε μια γιαγιά που έπλεκε κάτω από μια απλωμένη μπουγάδα.
Το μοντάζ είναι τόσο μπερδεμένο και ασυνάρτητο που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί ότι η μπουγάδα είναι απλωμένη μέσα στην Ακρόπολη. Όπως και να έχει εκεί που η γιαγιά νομίζαμε πως έφτιαχνε το τελευταίο σεμεδάκι της σηκώνεται και χορεύει σαν κοριτσούδι. Πίσω της ανεμίζει μια φρεσκοπλυμένη μπλούζα από τους Ολυμπιακούς του 2004.
«Γάτος» ο σκηνοθέτης παίζει τη σημειολογία στα δάκτυλα. Ταυτόχρονα εστάλη και μήνυμα στους συνταξιούχους βορειοευρωπαίους ότι καλύτερα να πεθάνουν στην ηλιόλουστη Ελλάδα σκασμένοι από τζατζίκι, γύρο, μουσακά και ελληνική σαλάτα. Άλλωστε στη χώρα μας τα πάντα πωλούνται σε τιμή ευκαιρίας για τους ξένους που έχουν το χρήμα φυσικά.
Και το βίντεο τελειώνει άθλια όπως ξεκίνησε, όμως το μυαλό έχει γίνει αχταρμάς, μας έχουν μείνει τα σουβενίρ «I Love Greece», οι περικεφαλαίες, οι ψησταριές και η άσπρη κάλτσα του Γερμανού. Είναι η μπλούζα του 2004 που μας θυμίζει ότι δεν είμαστε στη δεκαετία του ’80. Μόνο που είμαστε στο 2024 και το ΄80 ο Έλληνας μπορούσε ακόμη να πάει διακοπές.
Ας μην εκπλαγεί κανείς εάν το τραγούδι και το βίντεοκλιπ βρουν απήχηση στο ευρωπαϊκό κοινό, καθώς αυτό το ανατολίτικο και βλαχομπαρόκ στοιχείο πουλάει στις αποστειρωμένες και κουρασμένες δυτικές κοινωνίες.
Αλλά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η αχρονικότητα και το κομφούζιο που προσφέρει αυτή η εγκεκριμένη από την ΕΡΤ εικόνα είναι το συλλογικό μας Αλτζχάιμερ. Είναι η εικόνα ενός λαού που δεν ξέρει την αξία του, όντως ευρισκόμενος μεταξύ ανατολής και δύσης. Είναι η μειονεξία μας απέναντι σε μια Ευρώπη που νομίζουμε ότι δεν ανήκουμε και αυτό γιατί απλά έχουμε τεράστιο έλλειμμα παιδείας.
Αυτό αποδεικνύεται στο τέλος του βίντεο όπου η εικόνα «παγώνει» με τον Παρθενώνα στο υπόβαθρο και υπό τη μορφή κάρτας απευθυνόμενη στην Ευρώπη γράφει στα αγγλικά και εμείς μεταφράζουμε στα ελληνικά:
Αγαπητή Ευρώπη
Σου στέλνω πολλή αγάπη από την Ελλάδα τη γενέτειρα της Δημοκρατίας, της φιλοσοφίας, της φιλοξενίας και ένα σωρό άλλες μακροσκελείς λέξεις (and a bunch of other long words)…
Ετσι ακριβώς είναι, που να λέμε τώρα τέτοιες λέξεις, είναι πράγματι και μακροσκελείς και δυσνόητες. Λίγα λόγια και αργκό…
Την ίδια ώρα στην γειτονική Τουρκία διαφημίζουν διεθνώς με υψηλής αισθητικής βίντεο το «τουρκοαιγαίο» (Turkagean) αν θυμάστε την περίπτωση, τότε που έπιασαν τα σαϊνια της ελληνικής γραφειοκρατίας στον ύπνο και εμείς ακόμη τιμωρούμε τους υπεύθυνους.
Πολύ φοβάμαι ότι ο κύβος (ζάρι) ερρίφθη*
