του Γιάννη Ξένου από το Άρδην τ. 129 που κυκλοφορεί
Οι πρόσφατες προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στη Ρωσία, στα μέσα Μαρτίου, είναι μέρος της επικοινωνιακής αντεπίθεσης του Πούτιν. «Αναβαπτισμένος» από τη λαϊκή ετυμηγορία, ο Πούτιν θέλει να σηματοδοτήσει ότι μπαίνει στην τελική φάση για «αποναζιστικοποίηση» της Ουκρανίας και, ίσως, μετά, όπως απειλεί, και την «αποναζιστικοποίηση» της υπόλοιπης Ανατολικής Ευρώπης. Αν βγει μάλιστα και ο φίλος του ο Τραμπ στις ΗΠΑ, το σκηνικό θα είναι για τη Ρωσία πολύ πιο ευνοϊκό σε σχέση με ένα χρόνο πριν.
Στα πλαίσια της παράστασης «Αντεπίθεση», οι εκλογές έπρεπε να λειτουργήσουν στην εντέλεια και έτσι συνέβη, ο σκηνοθέτης του Κρεμλίνου τα κατάφερε. Στην πέμπτη επανεκλογή του, ο Πούτιν έλαβε το υψηλότερο ποσοστό που έχει λάβει ποτέ, 87%, και η συμμετοχή έσπασε επίσης ρεκόρ, στο 77,4%. Στους κομπάρσους που επέτρεψε συμμετάσχουν στις εκλογές (μεταξύ αυτών και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας), μοίρασε σχεδόν ισόποσα το υπόλοιπο 13% για να μην έχουν παράπονο. Με αυτή την εξαετή θητεία, ο Πούτιν θα συμπληρώσει 30 χρόνια στην εξουσία, θα ξεπεράσει τον Στάλιν (29 χρόνια) και θα του μένει μόνο η τσαρίνα Μ. Αικατερίνη (34 χρόνια).
Οι όποιες προσπάθειες της αντιπολίτευσης να εκφραστεί μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο έπεσαν στο κενό μετά την ακύρωση της υποψηφιότητας του Μπόρις Ναντέζντιν, παρότι είχε συγκεντρώσει τις απαιτούμενες 100 χιλ. υπογραφές, και τη δολοφονία του Ναβάλνι. Αυτή την εποχή, για τον Πούτιν, κίνδυνος οργανωμένης αντιπολίτευσης δεν υπάρχει, θυμίζοντας τα διαστήματα της παντοδυναμίας του Στάλιν, όταν είχε συντρίψει κάθε αξιόλογη αντιπολιτευτική φωνή.
Τι άλλο χρειαζόταν ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Κρεμλίνου για να δείξει μια επίφαση δημοκρατικότητας στις επιρροές που διατηρεί στις δυτικές κοινωνίες, αλλά και στα αυταρχικά καθεστώτα ανά τον κόσμο με τα οποία συνεργάζεται; Ανεξάρτητους παρατηρητές που να βεβαιώνουν ότι όλα κύλησαν ομαλά. Σύμφωνα με το πρακτορείο TASS, προσκλήθηκαν περισσότεροι από 200 κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και δεκάδες ειδικοί από 36 χώρες. Από την Ελλάδα συμμετείχαν ως παρατηρητές ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και ο Γιάννης Κοτσαηλίδης (Κίνημα Ελληνορωσικής Φιλίας), στην πόλη Περμ στα Ουράλια, όπου σε σχετικό δημοσίευμα στην ιστοσελίδα iskra διαπίστωσαν ότι «οι εκλογές διεξήγοντο με άψογες, αμερόληπτες, δημοκρατικές διαδικασίες».
Ο τρίτος που γνωστοποίησε την παρουσία του στη Ρωσία ως παρατηρητής των εκλογών ήταν ο Δημήτρης Καζάκης. Σε διαδικτυακή συνέντευξη που έδωσε στον Δημήτρη Λιάτσο (ο Λιάτσος ενημέρωσε το κοινό ότι πολλοί ακόμα δημοσιογράφοι και καθηγητές μετέβησαν στη Ρωσία ως παρατηρητές), ήταν πιο γλαφυρός για το πόσο καλά και αμερόληπτα κύλησαν οι εκλογές. Ο Καζάκης, αρχικά, είπε, είχε επιφυλάξεις ότι το ηλεκτρονικό σύστημα ψηφοφορίας που χρησιμοποιεί η Ρωσία ίσως να μην ήταν αδιάβλητο, δηλαδή άλλο να ψήφιζες και άλλο να έβγαινε, αλλά εντέλει πείστηκε ότι λειτούργησε ορθά.
Φυσικά, αιτιάσεις για το ότι το ηλεκτρονικό σύστημα θα άλλαζε την ψήφο των πολιτών δεν διατύπωσε κανείς, γιατί δεν είχαν κάτι άλλο να ψηφίσουν. Οι καταγγελίες ήταν ότι οι αρχές ασφαλείας και όλο το σύστημα παρακολούθησης στην οργουελιανή Ρωσία εντόπιζε τους πολίτες από τον εκλογικό τους αριθμό και, αν δεν είχαν ψηφίσει, τους «προέτρεπαν» να το πράξουν. Το άλλο σκοτεινό σημείο των ρωσικών εκλογών είναι οι δυνητικοί ψηφοφόροι των κατεχόμενων ουκρανικών περιοχών, που, σύμφωνα με τις ουκρανικές αρχές, σε περίοδο ειρήνης ήταν 4,6 εκατ. Σε αυτές τις περιοχές, με τις εκατοντάδες χιλιάδες εκτοπισμένων και δολοφονημένων, κανείς δεν μπορούσε να ελέγξει το καθεστώς για το πώς διεξήγαγε τις εκλογές. αν πήγαν «παρατηρητές», θα θέλαμε τη μαρτυρία τους.
Αλλά αφού οι παρατηρητές μας τα βρήκαν όλα καλά…
