Ο ανθρωπισμός όταν είναι α λα καρτ δεν είναι ανθρωπισμός, είναι υποκρισία και πολιτική προπαγάνδα.
του Λεωνίδα Καστανά από την athensvoice.gr
Το woke, η Χαμάς και ο αντισιωνισμός. Πολιτική προπαγάνδα, ισλαμικός φονταμενταλισμός και ρωσικός επεκτατισμός στο πλαίσιο του πολέμου κατά της Δύσης
Όταν κυνηγάς και θέλεις να λιντσάρεις άσχετους Εβραίους τουρίστες στην Ομόνοια, δεν σε πήρε ο πόνος για το δράμα του λαού της Παλαιστίνης. Απλώς, είσαι φίλος της Χαμάς.
Όταν στο Μαλμέ η εκπρόσωπος του Ισραήλ στη Eurovision χρειάζεται φρουρά 100 αστυνομικών για να πάει να τραγουδήσει και εσύ πανηγυρίζεις, δεν είναι η οργή σου για τη «γενοκτονία» των Παλαιστινίων, αλλά η λατρεία σου για τον πιο σκληρό ισλαμισμό.
Όταν δεν είπες κουβέντα για τη σφαγή 1.200 αμάχων στο Ισραήλ, δεν ήταν γιατί διέλαθε της προσοχής σου αλλά γιατί χάρηκες.
Όταν τόσα χρόνια δεν λες κουβέντα για το δράμα των γυναικών και των gay στις χώρες του υπαρκτού ισλαμο-φονταμενταλισμού, ενώ είσαι στα κάγκελα για την παραμικρή ανάρμοστη συμπεριφορά στη Δύση, δεν είσαι Metoo αλλά υποκρίτρια.
Όταν για την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία διαδηλώνεις γενικώς υπέρ της ειρήνης και του ανθρώπου, δεν είσαι ανθρωπιστής αλλά φίλος της μιλιταριστικής Ρωσίας και οπαδός του Πούτιν.
Και όταν παλιότερα, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ζητούσες τον αφοπλισμό της Δύσης και τη διάλυση του ΝΑΤΟ, δεν ήσουν ειρηνιστής αλλά φιλοσοβιετικός. Και περίμενες πότε το «παραπέτασμα» θα κάνει μπούκα στην ελεύθερη πλευρά της Ευρώπης για να βγεις να το προϋπαντήσεις.
Το woke, ο ανθρωπισμός α λα καρτ και η πολιτική προπαγάνδα
Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια, αλλά απ’ ό,τι βλέπω αντέχει ακόμα και διασπείρεται. Πλασάρεται ψευδεπίγραφα ως προοδευτική και δήθεν στην πλευρά του αδυνάτου, όταν ο αδύνατος δεν είναι λευκός, χριστιανός και δυτικός. Ο λαός της Γάζας ζει ένα δράμα, αλλά ανάλογο δράμα ζει και ο λαός της Ουκρανίας. Ο ανθρωπισμός όταν είναι α λα καρτ δεν είναι ανθρωπισμός, είναι υποκρισία και πολιτική προπαγάνδα. Οι κινητοποιήσεις στα ιδιωτικά πανεπιστήμια των ΗΠΑ θα επηρεάσουν το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών. Δουλεύουν στην ουσία υπέρ του Τραμπ. Διότι η δυσαρέσκεια τόσο των μουσουλμάνων των ΗΠΑ, όσο και της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών, λόγω της στήριξης του Μπάιντεν στον Ντετανιάχου, θα στείλει πολλούς ψηφοφόρους του στον Τραμπ ή στην αποχή. Κάτι ανάλογο έγινε λόγω της απέχθειας της ίδια πτέρυγας προς την Κλίντον με τα γνωστά αποτελέσματα. Η Γάζα προκαλεί παγκόσμιες αναταράξεις.
Φωνάζεις το σύνθημα «from the river to the sea» και ξέρεις ότι αυτό είναι ένα χαμασίτικο σύνθημα που στοχεύει στον αφανισμό του Ισραήλ. Είναι μονόπλευρο και βαθιά φιλοπόλεμο. Δεν είναι αντισιωνιστικό και αποτελεί καραμέλα της μόδας, αλλά καθαρά αντισημιτικό και δηλητηριώδης καραμέλα παντός καιρού και πιπιλιέται αιώνες τώρα. Και όταν βρίσκει λαβές έρχεται στην επιφάνεια. Αντιθέτως ειρηνόφιλο θα ήταν να ζητάς αμοιβαία κατάπαυση του πυρός, επιστροφή ομήρων στις εστίες τους, τίμιες και όχι προσχηματικές διαπραγματεύσεις και φυσικά τη λύση των δύο κρατών. Αλλά αυτά δεν σου προκύπτουν όταν έχεις επιλεκτική ενσυναίσθηση και οπαδική συμπεριφορά. Ή, με άλλα λόγια, το μόνο που θέλεις είναι η καταστροφή του Ισραήλ.
Και βέβαια ο Νετανιάχου υπερβαίνει τα όρια, και βέβαια ο λαός της Παλαιστίνης υποφέρει, και βέβαια σκοτώνονται χιλιάδες παιδιά. Και βέβαια θα πρέπει κάθε πολίτης του κόσμου να σταθεί με θάρρος απέναντι στη βαρβαρότητα. Αλλά γιατί η ομόθρησκη Αίγυπτος δεν ανοίγει τα σύνορα; Γιατί κανείς δεν θέλει τους Παλαιστίνιους στη χώρα του; Μήπως γιατί όπου πηγαίνουν φέρνουν τον πόλεμο; Γιατί καμιά ισλαμική χώρα, εκτός του Ιράν, δεν στήριξε την επίθεση της Χαμάς; Γιατί όλες οι άλλες έμειναν ουδέτερες ή βοήθησαν την άμυνα του Ισραήλ στους τελευταίους μαζικούς ιρανικούς βομβαρδισμούς; Μήπως διότι οι διαπραγματεύσεις Σαουδικής Αραβίας-Ισραήλ θα οδηγούσαν στην εξομάλυνση των σχέσεων των δύο χωρών και θα έδιναν ένα στήριγμα στην ειρήνη και μια ευκαιρία για μόνιμη και βιώσιμη λύση. Αλλά η ειρήνη δεν είναι στα σχέδια της Χαμάς και όσων την υποστηρίζουν. Διότι ο στόχος δεν είναι απλά το Ισραήλ, αλλά ολόκληρη η Δύση και ο πολιτισμός της. Ο στόχος είναι το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας που νιώθει όποιος ζει σε καθεστώς φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Η κυβέρνηση Νετανιάχου επιβιώνει διότι τροφοδοτείται από την κτηνωδία της Χαμάς. Αυτή είναι το οξυγόνο της. Η εξομάλυνση των σχέσεων Ισραήλ-Ισλάμ σημαίνει υποβάθμιση του ρόλου της τρομοκρατίας σε όλη την πολύπαθη περιοχή και φθορά της κυριαρχίας των πολεμοκάπηλων και των δύο πλευρών. Και γι’ αυτό και έγινε η θερινή αναίτια επίθεση στο Ισραήλ. Διότι ήταν σίγουρο ότι η κυβέρνηση Νετανιάχου και οι ακραίοι Εβραίοι θα απαντήσουν ισοπεδώνοντας τη Γάζα, διαιωνίζοντας έτσι τον πόλεμο. Όπως και έγινε. Και αυτό ακριβώς περίμενε όλος ο αντισημιτικός κόσμος που χρόνια τώρα προετοιμάζεται. Οι ποικιλώνυμοι εχθροί της Δύσης τρίβουν τα χέρια τους.
Ο φαύλος κύκλος δεν είναι ούτε τυχαίος ούτε μοιραίος, είναι στόχος συγκεκριμένων ομάδων και κρατών, είναι δομικό στοιχείο του ισλαμικού φονταμενταλισμού, που φυσικά τα βρίσκει με τον ρωσικό επεκτατισμό στο πλαίσιο του πολέμου κατά της Δύσης. Και η πιο ευάλωτη Δύση σήμερα είναι η Δυτική Ευρώπη. Η Ευρώπη της δημοκρατίας, της ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της λεγόμενης συμπερίληψης. Η πολιτικά και στρατιωτικά ανοχύρωτη Ευρώπη. Ό,τι δηλαδή δεν είναι η Ρωσία και τα θεοκρατικά ισλαμικά καθεστώτα που την επιβουλεύονται. Και το Ισραήλ έχει δημοκρατία. Και αυτός είναι ο πιο σημαντικός λόγος για να θέλουν να το εξαφανίσουν. Διότι αποφασίζουν οι δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού και όχι οι εκπρόσωποι του Θεού. Αλλά για κακή τους τύχη αυτό είναι καλά οχυρωμένο.
Η δημοκρατία ουδόλως ενδιαφέρει τους ντεμέκ πονόψυχους, διότι η ιστορία τους είναι μια λατρευτική περιήγηση στους κήπους κάθε ολοκληρωτισμού. Από τη σταλινική θηριωδία, στη μαοϊκή δυστοπία και από εκεί στον Πολ Ποτ, στους Κιμ και στον Τσαουσέσκου, μέχρι τον Πούτιν και ως οριεντάλ εναλλακτικό απάγκιο, τον ισλαμικό φονταμενταλισμό. Πάντα με το επίχρισμα της προόδου. Όταν η μεταπολεμική ιστορία σκληρών αυταρχισμών συναντά τη σύγχρονη woke κουλτούρα και το μίσος για τον λευκό δυτικό άνθρωπο, κανείς δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Πόσο μάλλον να πολιτεύεται, να τραγουδά, να διδάσκει, να σπουδάζει ή να λέει και να γράφει τη γνώμη του ελεύθερα.
Φυσικά και όλη αυτή η επερχόμενη δυστοπία δεν θα μπορούσε να μην έχει και την ανάλογη δική της αισθητική. Με αιχμή το παλαιστινιακό προμοτάρει, όπως γράφτηκε, έναν «μεταμοντέρνο οριενταλισμό», αναζητά ανάλογα καλλιτεχνικά και αισθητικά πρότυπα, θέλει να μετατρέψει τις ευρωπαϊκές πόλεις σε προάστια της Βηρυτού, κάτι που φυσικά βρίσκεται σε εξέλιξη λόγω της αλόγιστης και ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Η οποία δεν ενσωματώθηκε ποτέ λόγω του ισχυρού θρησκευτικού στοιχείου, αλλά και της αδιαφορίας των ελίτ. Αν στις ΗΠΑ η woke κουλτούρα αγωνίζεται πρωτίστως για τα δικαιώματα των Αφροαμερικανών και των διαφόρων ταυτοτήτων, στην Ευρώπη στέκεται ολοένα και περισσότερο στο πλευρό κάθε τι ισλαμικού, και η πρόσφατη κρίση στην Παλαιστίνη είναι βούτυρο στο ψωμί της. Το ευρωπαϊκό woke συναντά τη Χαμάς σε μια ντεμέκ υπεράσπιση ελευθεριών που συμπυκνώνουν έναν νέο βαθύτερο αυταρχισμό με στόχο κάθε ελεύθερο πνεύμα.
Στις επικείμενες ευρωεκλογές αυτό το κίνημα δεν θα μείνει αναπάντητο. Η αδιαφορία των ευρωπαϊκών «ελίτ» για όλο αυτό που διαμορφώνεται, εξοργίζει και δημιουργεί αντισυσπειρώσεις που δυστυχώς θα ενισχύσουν την ξενοφοβία και τον νατιβισμό. Η αντίδραση της λευκής δυτικότροπης Ευρώπης θα είναι εμφατική. Ακόμη και στο λαϊκό πανηγύρι της Eurovision όπου οι βαθμολογίες των τραγουδιών έχουν πλέον πολιτική χροιά, η αναντιστοιχία της ψήφου των επιτροπών με αυτή του κοινού υποδηλώνει το χάσμα μεταξύ των «ελίτ» και μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Το woke ενοχλεί, πόσο μάλλον όταν γίνεται προσπάθεια να συμπλεύσει με το Ισλάμ. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι πόσο θα στραφεί αυτή η αντίδραση.
