Άκου είναι «κίνηση υψηλού συμβολισμού». Αυτό κι αν είναι ξέπλυμα της Άγκυρας!

61

του Άριστου Μιχαηλίδη από τον Φιλελεύθερο

Ακόμα ένα ξέπλυμα της φασιστικής κατοχικής Τουρκίας από την Αθήνα καταγράφηκε στην ιστορία. Στο όνομα μιας ουτοπίας για ομαλότητα και επίλυση προβλημάτων. Τα οποία δεν είναι καν προβλήματα, είναι μόνο παράνομες διεκδικήσεις της Τουρκίας σε βάρος της Ελλάδας.

Την ώρα που η Τουρκία προκαλεί ανησυχία σε όλο τον κόσμο για όσα κάνει στον μουσουλμανικό κόσμο (άσε τι κάνει στην Κύπρο), για τον ρόλο της στη Συρία, για τη νέα γενοκτονία της κατά των Κούρδων, την στήριξη στην τρομοκρατία, η Αθήνα έστησε μαζί της ένα σενάριο πολιτισμένων κρατών με κοινό ψηφοδέλτιο και κοινή προεκλογική για θέσεις στον Οργανισμό για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ).

Μια κοινή ελληνοτουρκική εκστρατεία πέτυχε να εκλέξει τον Τούρκο Φεριντούν Σινιρλίογλου ως Γενικό Γραμματέα και την Ελληνίδα Μαρία Τελαλιάν ως επικεφαλή του Γραφείου Δημοκρατικών Θεσμών και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Ο Φεριντούν Σινιρλίογλου ήταν Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Τουρκίας στα Ηνωμένα Έθνη και πολεμούσε άγρια την Ελλάδα και την Κύπρο. Αλλά, ας πούμε περασμένα ξεχασμένα. Αυτό που έχει σημασία επί του προκειμένου είναι ότι η Αθήνα –Μητσοτάκης και Γεραπετρίτης για να τα λέμε με το όνομά τους– έθεσαν ένα δίλημμα στην Κυπριακή Δημοκρατία: Είτε να καταψηφίσει την υποψηφιότητα της Ελλάδας, είτε να υπερψηφίσει την υποψηφιότητα της Τουρκίας. Διότι ήταν υποψηφιότητες πακέτο. Ο εκπρόσωπος του Αττίλα προτάθηκε με κοινή επιστολή των υπουργών Εξωτερικών της Τουρκίας και της Ελλάδας, Φιντάν και Γεραπετρίτη.

 Η Κύπρος, τελικά, για να μην συγκρουστεί με την Αθήνα ψήφισε υπέρ. Ψήφισε, δηλαδή, τον εκπρόσωπο του δήμιού της. Θα έπρεπε να ψηφίσει εναντίον κι ας διαμαρτύρονται οι Αθηναίοι. Αλλά, έκρινε η κυβέρνηση ότι δεν έπρεπε να συγκρουστεί. Κακώς. Διότι εμείς δεν είναι διπλωματικά παίγνια που έχουμε να διαχειριστούμε, είναι την επιβίωσή μας. Κι αν δεν το αντιλαμβάνονται στην Αθήνα να τους κάνουμε να το αντιληφθούν. Αλλιώς, τι να τις κάνουμε τις πανηγυρικές διακυβερνητικές συνόδους!

Τι πέτυχε η Ελλάδα με αυτό το νέο ξέπλυμα της χώρας που απειλεί την κυριαρχία της; Πότε έλυσε τα προβλήματα η προσδοκία μιας ελληνοτουρκικής φιλίας και το χαϊδολόγημα του θηρίου; Έπαψε η Τουρκία να έχει διεκδικήσεις σε βάρος της και έγινε πια μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα με την οποία μπορεί η Αθήνα να συνεργάζεται; Μα, πώς; Μόλις την περασμένη Τετάρτη, ούτε μια βδομάδα μετά την ελληνοτουρκική συμπαιγνία, ο Φιντάν έλεγε στην τουρκική εθνοσυνέλευση ότι «εργαζόμαστε με την Ελλάδα για μια θετική ατζέντα», αλλά «προστατεύουμε αποφασιστικά τα δικαιώματα και τα συμφέροντά μας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο τόσο στο πεδίο όσο και στο τραπέζι» (στο πεδίο είναι γνωστό τι εννοεί), καθώς και «την τουρκική μειονότητα στη Δυτική Θράκη και των δικαιωμάτων των συμπατριωτών μας που ζουν στα Δωδεκάνησα». Πάνε και τα Δωδεκάνησα!

Αυτά για την Αθήνα. Αλλά είπε και για την Κύπρο: Ότι «η Τουρκία αποκλείεται να εγκαταλείψει την πολιτική της κυριαρχικής ισότητας και του ισότιμου διεθνούς καθεστώτος του τουρκοκυπριακού λαού στην εθνική μας υπόθεση, το Κυπριακό» και ότι «ο εξοπλισμός της ελληνοκυπριακής διοίκησης της νότιας Κύπρου μπορεί επίσης να πυροδοτήσει μια νέα κούρσα εξοπλισμών στο νησί».

Αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτή θα έπρεπε να εκτίθεται στην Ευρώπη και παντού από την Αθήνα. Αλλά, τι μένει από τα μασκαραλίκια της Αθήνας; Ότι η Τουρκία είναι μια πολιτισμένη χώρα, δημοκρατική, αξιόπιστη, δεν έχει παράνομες διεκδικήσεις και η ευρωπαϊκή Ελλάδα δεν έχει κανένα πρόβλημα μαζί της και γι΄ αυτό συνεργάζονται για να εκλέξουν τον Σινιρλίογλου, άνθρωπο του Ερντογάν, ως Γενικό Γραμματέα των 57 κρατών του ΟΑΣΕ.

«Είναι μια κίνηση υψηλού συμβολισμού που θέτει στο επίκεντρο την ειρήνη, τη δυνατότητα κρατών με ιστορικά βάρη να συνυπάρχουν», δήλωνε περήφανος ο Γιώργος Γεραπετρίτης (6/12/2024). Τόσο υψηλού συμβολισμού, που αδυνατεί να διακρίνει ότι εκτός από το ξέπλυμα της Τουρκίας, ψήφισαν κι ανάγκασαν να ψηφίσει και η Κύπρος, τον Σινιρλίογλου ο οποίος από το 2016 έως το 2023, που ήταν μόνιμος αντιπρόσωπος στα Ηνωμένα Έθνη, αμφισβητούσε συνεχώς την ελληνική κυριαρχία των νησιών του Αιγαίου, και έγραφε δεκάδες επιστολές για να δικαιολογεί την εισβολή στην Κύπρο κατηγορώντας τους Ε/κ. Ας πούμε ότι δεν αφορούν τους Αθηναίους όσα έγραφε για την Κύπρο. Όσα έγραφε για τα νησιά του Αιγαίου δεν τους αφορούν;

Τι κέρδισε η Ελλάδα από αυτό το αλισβερίσι με την Άγκυρα; Πέστε μας τι όφελος έχει η Αθήνα, που να πάρει ο δαίμονας, από το ξέπλυμα αυτής της επικίνδυνης τουρκικής ηγεσίας; Τουλάχιστον να δούμε και κάτι θετικό!