Από την εποχή που ο βασιλιάς της Πάφου Κινύρας δώρησε έναν εντυπωσιακό θώρακα πανοπλίας στον Αγαμέμνονα για την εκστρατεία στην Τροία (Ομήρου Ιλιάδα, Ραψωδία Λ’) μέχρι σήμερα η Κύπρος είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πορεία του Ελληνισμού. Πολλούς αφέντες άλλαξε, δεν άλλαξε καρδιά, όπως εύστοχα έγραψε ο Κωστής Παλαμάς. Γι΄ αυτό αξίζει να τιμήσουμε με κάθε τρόπο την επέτειο των 70 ετών από την 1η Απριλίου 1955. Από την έναρξη του Αγώνα της ΕΟΚΑ για Αυτοδιάθεση και Ένωση με την Ελλάδα.
Πόσο επίκαιρα είναι σήμερα τα μηνύματα εκείνου του ηρωικού Αγώνα;
Είναι επίκαιρα, διότι δίνουν απάντηση στους αποδομητές της Ιστορίας και στους κατασκευαστές μιας ψεύτικης Νεοκυπριακής εθνικής συνείδησης. Οι Κύπριοι αγωνιστές απαγχονίσθηκαν ή έπεσαν μαχόμενοι ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο και έχοντας ως πρότυπα τους ήρωες του διαχρονικού Ελληνισμού. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Σταυραετός του Μαχαιρά, πήρε το ψευδώνυμο Ζήδρος, για να τιμήσει έναν κλεφταρματολό της Δυτικής Μακεδονίας. Τα παιδιά του σχολείου κατέβαιναν σε διαδηλώσεις κατά της Βρετανικής αποικιοκρατίας κρατώντας στα χέρια την ελληνική σημαία.
Είναι επίκαιρα τα μηνύματα του 1955-59, διότι μάς θυμίζουν τον ρόλο που διαδραμάτισαν τα Κατηχητικά και οι κληρικοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη διαφύλαξη της εθνικής συνείδησης και στη διαμόρφωση του αγωνιστικού φρονήματος. Ο π. Σταύρος Παπαγαθαγγέλου, ο π. Κωνσταντίνος Λευκωσιάτης και πολλοί άλλοι μιλούσαν σε αγόρια και κορίτσια για τους μάρτυρες του Χριστιανισμού και τους ήρωες της πατρίδας. Οι περισσότεροι αγωνιστές άφησαν συγκλονιστικές επιστολές και άλλα κείμενα που καταδεικνύουν τη Χριστιανική Πίστη τους.
Είναι χρήσιμα σήμερα τα μηνύματα του Αγώνα, διότι προσφέρουν πρότυπα στους νέους μας, στην εποχή που η υπερβολική έκθεση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης οδηγεί σε προβληματικές συμπεριφορές. Δώστε στα παιδιά μας ποιήματα του μαθητή-ήρωα Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Μιλήστε στα κορίτσια για τον ρόλο των μαθητριών και των γυναικών εκπαιδευτικών στον Κυπριακό Αγώνα.
Η επέτειος των 70 χρόνων από το 1955 ας γίνει η αφορμή για να διαβάσουμε σπουδαία κείμενα Ελλήνων και ξένων συγγραφέων για την περίοδο εκείνη. Να θυμηθούμε τα ποιήματα και το Ημερολόγιο του Γιώργου Σεφέρη, ο οποίος επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Κύπρο το 1953, όταν η προετοιμασία του Αγώνα γινόταν φανερή απο τα συνθήματα στους τοίχους. Να διαβάσουμε τη «Χάλκινη Εποχή» του Ρόδη Ρούφου, που απαντά σε ανθελληνικά σχόλια Βρετανών συγγραφέων. Και να μοιράσουμε στα σχολεία το συγκινητικό κείμενο του Γάλλου διανοητή Αλμπέρ Καμύ για τον Μιχαλάκη Καραολή («Το Ελληνόπουλο», L’Express, 6.12.1955).
Σήμερα η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος και κατέχεται κατά 37% από τον τουρκικό Αττίλα. Απαραίτητο θεμέλιο για ένα καλύτερο μέλλον είναι η διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης και η επίγνωση της ελληνικής ταυτότητας. Στο όνομα της επαναπροσέγγισης με τους Τουρκοκυπρίους διατυπώνονται κατά καιρούς ανιστόρητες και ενδοτικές απόψεις. Καλό είναι να θυμόμαστε ότι στη διάρκεια του Αγώνα του 1955-59 πολλοί Τουρκοκύπριοι ήταν συνεργάτες της Βρετανικής Αστυνομίας στην καταστολή διαδηλώσεων και συνεργοί σε βασανιστήρια και απαγχονισμούς Ελλήνων. Σε τελευταία ανάλυση σήμερα στα Κατεχόμενα ζουν λίγοι Τουρκοκύπριοι. Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι έποικοι από διάφορες περιοχές της Τουρκίας.
Δεν δεχόμαστε καμία λύση του Κυπριακού, εάν απαιτεί τη διαγραφή της εθνικής και ιστορικής μνήμης!
