του Κώστα Ρίζου από την σελίδα του στο facebook
Περίπου τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι στη Ρωσία σήμερα ζουν άμεσα ή έμμεσα από τον πόλεμο. Αυτοί έχουν γίνει, εκτός από την κλίκα του Πούτιν, ένα στρώμα καλά αμειβόμενο. Κάποιοι πολεμούν στην πρώτη γραμμή, άλλοι εργάζονται στη βιομηχανία όπλων και άλλοι εξάγουν και επεξεργάζονται πρώτες ύλες για την παραγωγή όπλων, ράβουν στολές και πραγματοποιούν μεταφορές και προμήθειες. Όλοι αυτοί κερδίζουν αυτή τη στιγμή περισσότερα χρήματα από όσα έχουν κερδίσει ποτέ σ’ ολόκληρη τη ζωή τους. Επειδή ο Πούτιν είναι αποφασισμένος να μην τερματίσει τον πόλεμο εκτός από την συνθηκολόγηση.
Η διπλωματία δεν έχει θέση. Όποιος πιστεύει ότι μπορεί να πειστεί να κάνει έναν δίκαιο συμβιβασμό, είναι αδιάβαστος. Κανείς δεν έχει γλείψει ποτέ τις μπότες του Πούτιν τόσο έντονα όσο ο Τραμπ. Κι όμως ο Πούτιν κάνει το κομμάτι του.
Τα χρήματα από τις εξαγωγές πετρελαίου εξακολουθούν να ρέουν απευθείας στην πολεμική βιομηχανία. Στο παρελθόν, αυτός ήταν απλώς ο τρόπος με τον οποίο οι ανώτερες τάξεις στη Ρωσία είχαν μια καλή ζωή. Σήμερα, ακούμε, νεαρές γυναίκες στο ρωσικό διαδίκτυο να λένε ότι θα παντρευτούν σκόπιμα έναν άντρα που θα τον έστελναν στο μέτωπο με την ελπίδα ότι θα πέθαινε εκεί. Στη συνέχεια, να εισπράξουν τις αποζημιώσεις για τον σκοτωμένο σύζυγό τους και να αγοράσουν ένα διαμέρισμα. Άνθρωποι που έχουν εστιατόρια, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, κομμωτήρια, καταστήματα ρούχων εξυπηρετούν τους ωφελούμενους του πολέμου. Όσοι κερδίζουν χρήματα στην πρώτη γραμμή ή που αποκτούν πρόσβαση σε πόρους και κρατικό χρήμα μέσω του πολέμου.
Έτσι λειτουργεί η ρωσική οικονομία σήμερα: ένας κύκλος πολέμου. Βέβαια τα έσοδα από το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο μειώνονται και η εκτύπωση χρήματος δεν μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Ο πληθωρισμός κατατρώει τη χώρα από μέσα. Επειδή αυτό που παράγει σήμερα η Ρωσία δεν έχει καμία αξία, δεν έχει προϊόντα που να μπορούν να πωληθούν. Παράγει βόμβες που ρίχνονται μετά από δύο ημέρες. Αυτό σημαίνει ότι ένας εργάτης, ένας επιχειρηματίας, ένα εργοστάσιο λαμβάνει χρήματα για αυτές τις βόμβες, αλλά αυτά τα χρήματα δεν παράγουν αγαθά που διακινούνται στην αγορά και δεν έχει πραγματική οικονομική αξία. Πολλά χρήματα κυκλοφορούν, αλλά δεν παράγονται αγαθά. Τα χρήματα χάνουν την αξία τους, τα αγαθά γίνονται πιο ακριβά.
Ας φανταστούμε: ο Πούτιν σταματά ξαφνικά και υπογράφει συνθήκη ειρήνης. Tι συμβαίνει στην εσωτερική οικονομία της Ρωσίας; Οι υψηλοί μισθοί, που πολλοί έχουν συνηθίσει, στη βιομηχανία όπλων, τις υπηρεσίες που σχετίζονται με το πολεμικό σύστημα θα εξαφανιστούν. Αφενός, δεν υπάρχουν χρήματα, αφετέρου δεν υπάρχει καμία αιτιολογία για τις πληρωμές. Γιατί να πληρώνουμε μισθούς αν κανείς δεν πολεμά πια; Όλοι οι άλλοι που εργάστηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου ξαφνικά βρίσκονται χωρίς εισόδημα. Η χώρα ξαφνικά γίνεται φτωχότερη. Και μετά υπάρχουν οι επαναπατριζόμενοι. Εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, σωματικά και ψυχικά σημαδεμένοι από τον πόλεμο. Σε συζήτηση στη ρωσική τηλεόραση, οι παρουσιαστές είπαν σε μια γυναίκα ότι θα έπρεπε να ανέχεται τον άντρα της, έναν στρατιώτη που επέστρεψε από το μέτωπο, να την χτυπάει. Άλλωστε, πολέμησε για την πατρίδα. Έπρεπε να το αποδεχτεί αυτό. Σκεφθείτε: ένα εκατομμύριο τέτοιοι άντρες να επιστρέψουν.
Μια μικρογραφία τη ζήσαν με αυτούς που γύρναγαν απ’ το Αφγανιστάν, ήταν οι αφγαντσί. Αλλά και οι ανάπηροι του πολέμου που τους αποκαλούσαν περιπαικτικά σαμαβάρια. Οι αναφορές για βία και εγκλήματα που διαπράττονται από αποστρατευμένους στρατιώτες ήδη αυξάνονται. Τι θα συμβεί όταν ένας ολόκληρος στρατός από εσωτερικά κατεστραμμένους άντρες επιστρέψει χωρίς καμία προοπτική; Χωρίς τις καλοπληρωμένες πολεμικές δουλειές, χωρίς την προοπτική της κανονικής εργασίας; Διότι η Ρωσία δεν παράγει σχεδόν τίποτα εκτός από όπλα, σιτάρι και εξάγει πετρέλαιο και λίγες πρώτες ύλες. Απομένει μόνο μία επιλογή να συνεχιστεί ο πόλεμος.
Επί πλέον η Ρωσία διαισθάνεται την κατάλληλη στιγμή, ότι η Ευρώπη είναι αδύναμη. Γιατί; Κανείς στη δύση δεν διατίθεται να πολεμήσει. Στα κόμματα βασιλεύει ο φόβος της απώλειας ψήφων.
Μπορεί οι Ρώσοι να μην έχουν πλέον τεχνολογία, αλλά παράγουν νέα άρματα μάχης, τα εργοστάσια όπλων εργάζονται μέρα νύχτα. Αλλά σπάνια βλέπεις αυτά τα οχήματα στο πεδίο της μάχης. ΣΥΣΣΩΡΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ.
Μήπως έχουν δίκιο οι χήρες να χιλιοευχαριστούν τον μεγάλο (Πούτιν);
Μηπως ο ρωσικός παραλογισμός ξεπερνά τις σκοτεινές φαντασιώσεις του Κάφκα; Πρόσφατα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν συναντήθηκε στο Κρεμλίνο με τις χήρες και τις μητέρες στρατιωτών που πέθαναν στον πόλεμο, και οι γυναίκες ανταγωνίστηκαν μεταξύ τους για να τον ευχαριστήσουν. «Είμαι η μητέρα σκοτωμένου δεκανέα… Ευχαριστώ». «Είμαι μητέρα τεσσάρων παιδιών, μαέστρος χορωδίας και πρόσφατα χήρα… Σας ευχαριστώ, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς». «Είμαι η μεγαλύτερη αδερφή του, Α. Ρίζοβ (δεν έχω συγγένεια). Παντρεμένη, μεγαλώνοντας τρεις υπέροχους μελλοντικούς υπερασπιστές της πατρίδας… Όλα καλά σε μας». «Ευχαριστώ τα παιδιά!».
Μια καταπληκτική οργάνωση «Χήρες Στρατιωτών της Ρωσίας» ζητά νέα επιστράτευση και γενική στρατολόγηση προκειμένου να συντρίψει οριστικά την Ουκρανία… Ο θάνατος στον πόλεμο έχει γίνει κάτι συνηθισμένο στη Ρωσία, συζητείται με επιχειρηματικό τρόπο, στις σχολικές τάξεις υπάρχουν «γραφεία ηρώων».
Παραμονές της 9ης Μαΐου, η χώρα είναι γεμάτη με πορείες του «Αθανάτου Συντάγματος», θρησκευτικές πομπές της αιμασταγούς παγανιστικής λατρείας της Νίκης, των οποίων οι συμμετέχοντες κρατούν πορτρέτα στρατιωτών που πέθαναν πριν από 80 χρόνια στον Δεύτερο Παγκόσμιο ή σήμερα στην Ουκρανία. Παιδιά, μωρά σε παρελάσεις με πολεμικές ενδυμασίες και όπλα. Υπάρχουν σοβαρές προτάσεις για την παραχώρηση στους πεσόντες στρατιώτες του δικαιώματος ψήφου με τη μεταφορά των ψήφων τους σε συγγενείς. Ούτε ο Γκόγκολ με τις νεκρές ψυχές του.
Οι νεκροί ζουν και προστάζουν σε όλη τη Ρωσία και απαιτούν νέα θύματα. Ο θάνατος, μαζί με τον πόλεμο, έχει γίνει μέρος της εθνικής ιδέας, τους προσφέρει θάνατο σε λογική τιμή, μαζί με τιμές. Ο θάνατος στο μέτωπο και η αυτοκτονία δοξάζεται από τον Πατριάρχη, ο θάνατος είναι εθνική αρετή. Δεν βλέπω η Ρωσία να είναι κουρασμένη στον τέταρτο χρόνο του πολέμου και να είναι έτοιμη για εκεχειρία.
