Εγκαίνια υποδούλωσης

515

του Γιώργου Ρακκά από τη Ρήξη που κυκλοφορεί (φ. 81)

Ο τρόπος με τον οποίο τόσο η δημοτική εξουσία, δηλαδή ο Γιάννης Μπουτάρης, αλλά και διάφοροι διανοούμενοι καθεστωτικών ιδεολογημάτων, μεθοδεύουν τους εορτασμούς για την επέτειο της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης, είναι απολύτως χαρακτηριστικός της σαπίλας μιας ολόκληρης κοινωνίας –αλλά και των τεράστιων ευθυνών που φέρουν άρχουσες τάξεις και πνευματικές ελίτ γι’ αυτή την κατάσταση.

Πρώτον, ήλθαν οι δηλώσεις του Μπουτάρη: «Εκείνο που ξέρω είναι ότι ο εορτασμός του 2012 πρέπει να ξεφύγει από το κλασικό μοτίβο των εθνικοαπελευθερωτικών ιαχών και να κάνει την πόλη γνωστή ανά τον κόσμο. Θεωρώ, δηλαδή, πιο σημαντικό το ότι πήραμε τη διάκριση της πρωτεύουσας της νεολαίας της Ευρώπης για το 2014, ή ότι θα γίνει το μουσικό φεστιβάλ Womex στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο του 2012 από τις όποιες εορταστικές εκδηλώσεις δεν θα γίνουν, διότι δεν θα γίνουν, για την απελευθέρωση».

Ακολούθησε η αναγγελία ενός συνεδρίου για τη Θεσσαλονίκη, με μια σύνθεση στην αρμόδια επιστημονική επιτροπή, η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να εκληφθεί ως ξεκάθαρη δήλωση προθέσεων ως προς τον χαρακτήρα των «εορτασμών». Βλέπετε, οι περισσότεροι εκ των συμμετεχόντων μοιράζονται ορισμένα κοινά, ως προς τον εθνοαποδομητικό ρόλο και την εμπλοκή ή στήριξη αυτοκρατορικών ιδεολογικών μηχανισμών ποικίλων δυνάμεων. Ας τα κάνουμε όμως λιανά:

Ο Δ. Καιρίδης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Είναι γνωστός για διάφορες εμπρηστικές δηλώσεις του σε εφημερίδα της γειτονικής ΦΥΡΟΜ (Utrinski Vesnik- «Ο Αλέξανδρος ο Μακεδών δεν είναι σημαντικότερος από ένα σωρό σκουπιδιών μπροστά στην πολυκατοικία μας» και για τη συμμετοχή του σε νεοθωμανικά φόρουμ «ελληνοτουρκικής συνεργασίας». Έχει υπηρετήσει ως επιστημονικός διευθυντής του Ιδρύματος Κόκκαλη στην Αθήνα, ως διευθυντής του Προγράμματος Κόκκαλη για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη στο John F. Kennedy School of Government του πανεπιστημίου Χάρβαρντ στη Βοστώνη και ως ερευνητής-συνεργάτης του Institute for Foreign Policy Analysis (IFPA) των ΗΠΑ. Έχει αρθρογραφήσει σε πολλές εφημερίδες, κι επίσης είναι συνεργάτης του Ιδρύματος Κ. Καραμανλής, για να μη νομιστεί ότι τέτοια φυντάνια, αγαστοί συνεργάτες του Μπουτάρη, είναι μόνο ΠΑΣΟΚοι ή πρώην αριστεροί.

Βεβαίως, η «φίρμα», ο πολύς (για τα δεδομένα και το επίπεδο της Ελλάδας, βεβαίως, γιατί έξω θεωρείται πανεπιστημιακός β΄ διαλογής, από εκείνους που συνηθίζουν να στηρίζουν τα παρηκμασμένα αυτοκρατορικά ιδεολογικά δίκτυα της Μ. Βρετανίας) Μ. Μαζάουερ, ο γνωστός συγγραφέας της Θεσσαλονίκης των Φαντασμάτων. Ενός προπαγανδιστικού έργου που γράφηκε πριν μερικά χρόνια για να θρηνήσει τον απολεσθέντα πολυπολιτισμικό πλούτο της πόλης, εξωραΐζοντας την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Ακολουθούν δύο νέοι αστέρες του ΑΠΘ, οι Ι. Στεφανίδης και Β. Γούναρης. Ο πρώτος είναι ένας από κάθε άποψη απαράδεκτος για καθηγητής τύπος, συγγραφέας βιβλίων για τον αντιαμερικανισμό ως μεταμοντέρνο εθνικισμό. Ο κύριος αυτός έδωσε από τα πρώτα του βήματα στο πανεπιστήμιο δείγματα γραφής για το ποιόν του, ασκώντας (εν έτει 2000!) πολιτικές διακρίσεις στους φοιτητές του και χρησιμοποιώντας τα μαθήματα για να δίνει γελοίες παραστάσεις πολιτικού φανατισμού και προπαγάνδας (τις οποίες, δυστυχώς, είχα την ατυχία να παρακολουθήσω). Ο δεύτερος, ο Β. Γούναρης, είναι καθηγητής στο Ιστορικό του ΑΠΘ (όπως κι ο πατέρας του, σύνηθες φαινόμενο στο φεουδαλικό ΑΠΘ). Απ’ το 2011 είναι μέλος της Διοικούσας Επιτροπής και κοσμήτορας της σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του Διεθνούς Πανεπιστημίου της Ελλάδας και, επίσης, μέλος του Δ.Σ. της Ελληνικής Ιστορικής Εταιρείας, της Association for the Study of Ethnicity and Nationalism (Λονδίνο), της Ελληνικής Επιτροπής Σπουδών ΝΑ Ευρώπης, της Επιστημονικής Επιτροπής του ΚΕΜΙΤ, της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών και της συντακτικής επιτροπής του περιοδικών Κλειώ και Journal of Byzantine and Modern Greek Studies.
…Και ακολουθούν οι Ι. Κολιόπουλος και Δ. Λιβάνιος, αντίστοιχων απόψεων ο δεύτερος, και κομφορμιστής παντός καιρού ο πρώτος.

Όλα τούτα είναι απολύτως χαρακτηριστικά ως πρόγευση για το τι θα επακολουθήσει. Τοπική εξουσία και γραφειοκράτες κονδυλοφόροι των διαλυμένων πανεπιστημίων της πόλης καταστρώνουν έναν εντελώς οργουελιανό επετειακό εορτασμό για τη Θεσσαλονίκη. Ιδού ο πάτος! Σε μια στιγμή όπου σχεδιάζεται ο κατακερματισμός της Βορείου Ελλάδας σε ειδικές οικονομικές ζώνες, σε μια στιγμή που το τουρκικό κεφάλαιο εισβάλλει επιθετικά στους υπό εκποίηση βόρειους νομούς της χώρας, εμείς θα ξεφτιλίσουμε κάθε έννοια της λέξης απελευθέρωση, τιμώντας τις πρότερες αλυσίδες μας, τις σπουδαίες.

Προφανώς αυτά μόνο στην τροϊκανή Ελλάδα θα μπορούσαν να συμβούν. Όπως μόνο σε μια τόσο διαλυμένη χώρα θα μπορούσαν όλοι αυτοί να βρουν ανέλπιστους συμπαραστάτες, στο πρόσωπο διάφορων επιφανών δήθεν αριστερών και αντιεξουσιαστών της πόλης, οι οποίοι ρητορεύουν μέσα από τα πολύ προχωρημένα μπαράκια και τις καταλήψεις τους, ότι ο δήμαρχος και οι της Οξφόρδης είναι φορείς της μοναδικής αλήθειας, ενώ κάθε άλλη άποψη καταδικάζεται στο πυρ το εξώτερο του «εθνικισμού».

Τα πράγματα είναι απολύτως ξεκάθαρα. Αυτή τη στιγμή η πόλη βρίσκεται υπό την ιδεολογική και την πολιτική, θεσμικά ή τάχα μου «από τα κάτω» μικρή σημασία έχει, κυριαρχία ενός πολύ συγκεκριμένου μπλοκ. Τροϊκανοί πολιτικοί, όπως ο Μπουτάρης, αυτοκρατορικοί διανοούμενοι, όπως οι παραπάνω, αγγλοσαξωνικής, νεοθωμανικής ή/και σιωνιστικής κοπής (γιατί η καπατσοσύνη του ραγιά μπορεί να γίνει γέφυρα των αντιθέτων). και, τέλος, διάφοροι επαρχιώτες μικροαστοί και μεσοαστοί μπαρμπα-θωμάδες, δήθεν αντιεξουσιαστές και αριστεροί, οι οποίοι διακατέχονται από ένα πρωτοφανές αίσθημα μειονεξίας γιατί δεν γεννήθηκαν ανώτεροι δυτικοί αποικιοκράτες, και που είναι έτοιμοι να παίξουν τον ρόλο των αλληλέγγυων στη διωκόμενη τοπική ιδεολογική και πολιτική εξουσία, αν βέβαια χρειαστεί. Και, βέβαια, το αντίπαλον δέος του Άνθιμου ή του Ψωμιάδη δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να λειτουργεί ως μπαμπούλας που τους ενισχύει.

Απέναντί τους είναι μια σιωπηρή πλειοψηφία, άνθρωποι αόρατοι και ανώνυμοι. Είναι άνθρωποι εξόριστοι από την αποικιακή πραγματικότητα της πόλης, που μάλλον δεν ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές και που στιγμιαία συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις των δεκάδων χιλιάδων του προηγούμενου Μαΐου, δίνοντας έναν άλλο χαρακτήρα, πραγματικά αυτόνομο και αντιστασιακό, στους «αγανακτισμένους» της Θεσσαλονίκης.

Είναι χρέος μας, όλων όσοι σέβονται τον τόπο που γεννήθηκαν και αισθάνονται ακόμα ότι έχουν νόημα οι λέξεις «ελευθερία», «αξιοπρέπεια», «ιστορική μνήμη και δικαίωση», να ενωθούμε και ν’ αξιώσουμε μια επέτειο από και για τους πολίτες αυτής της πόλης –και όχι τα εγκαίνια μιας νέας υποδούλωσης…