Την προηγούμενη Κυριακή τα ελληνικά ΜΜΕ μετέδωσαν την επιτυχημένη προεκλογική συνάντηση του υποψηφίου του Μετώπου της Αριστεράς, Ζαν Λυκ Μελανσόν. Ο Μελανσόν κατάφερε στις 18 Μαρτίου να συγκεντρώσει 120.000 πλήθους στη Βαστίλη, σε μια προεκλογική συγκέντρωση με έντονους συμβολισμούς, καθώς η 18η Μαρτίου είναι η επέτειος κήρυξης της Κομμούνας των Παρισίων στα 1871.
Η προεκλογική εκστρατεία του Μελανσόν έχει συγκεντρώσει τα φώτα της δημοσιότητας, καθώς ο ίδιος διακρίνεται από έναν πολιτικό λόγο που ξεφεύγει από την πρόσφατη παράδοση της αριστεράς. Πολλοί τον κατηγορούν για λαϊκισμό, ενώ άλλοι για εθνικισμό. Η αλήθεια είναι ότι ο λόγος του Μελανσόν ξεφεύγει από τα αριστερά στερεότυπα και προσεγγίζει αυτό που θα λέγαμε ‘λόγο των αγανακτισμένων’. Πάντοτε συμβολικά και συναισθηματικά φορτισμένος, μιλάει για επανάσταση των πολιτών, καλεί τον γαλλικό λαό να ξεκινήσει ‘μια νέα άνοιξη των λαών της Ευρώπης’ (αναφορά στο πανευρωπαϊκό επαναστατικό κίνημα του 1848), απαιτεί συνταγματική μεταρρύθμιση και επικαλείται την Γαλλία των επαναστάσεων και της Μασσαλιώτιδας. Στις συγκεντρώσεις του, η κόκκινη σημαία εμφανίζεται πλάι στη Γαλλική, ενώ κατά τη λήξη όλοι μαζί τραγουδούν την διεθνή και τον εθνικό ύμνο. Ο ίδιος έχει δηλώσει σχετικά «Είμαστε η κόκκινη σημαία και το κόκκινο της σημαίας μας. Είμαστε το χέρι της αλληλεγγύης που μεταδίδει την ενέργειά του. Θα μετατρέψουμε αυτές τις εκλογές σε εξέγερση πολιτών. Είναι υποχρέωση του γαλλικού λαού να εξεγερθεί για να βάλει ένα τέλος στην ‘δημοκρατική μοναρχία’»…
Στα αιτήματά του συνδυάζει την κοινωνική και την οικονομική δικαιοσύνη, την άμεση δημοκρατία, ενώ μιλάει ανοιχτά για την υπεράσπιση της γαλλικής ιδιοπροσωπίας ενάντια στον ισοπέδωση του σύγχρονου καπιταλισμού. Καταγγέλλει το σύνολο του πολιτικού συστήματος, και καλεί για μια νέα συντακτική συνέλευση που θα θέσει τέλος στην φαύλη Έκτη Δημοκρατία.
Επίσης, καταγγέλλει τον φεντεραλιστικό χαρακτήρα του σύγχρονου ευρωπαϊκού οικοδομήματος ως καταπιεστικό για τους λαούς, και αξιώνει μια Ευρώπη όπου θα χωράει η αυτοδιάθεση και η ισοτιμία όλων των εθνών. Τέλος, φλερτάρει έντονα με την Οικολογία, ενώ μεγάλο ενδιαφέρον είχε συγκεντρώσει ο μακροχρόνιος διάλογος που είχε αναπτύξει στο παρελθόν με το ρεύμα της «αποανάπυξης», από το οποίο έχει επηρεαστεί αρκετά, μολονότι δεν συμφωνεί μαζί τους σε όλα. Αυτό το γεγονός, εξάλλου, ήταν που έκανε τον Πώλ Αριές, έναν από τις κεντρικές φιγούρες του γαλλικού κινήματος της αποανάπτυξης να δηλώσει ότι θα τον στηρίξει στις εκλογές, καθώς όπως ο ίδιος δήλωσε συμβάλει στην εξάπλωση αυτών των ιδεών.
Πριν από μερικά χρόνια, οι διανοούμενοι της αριστεράς και πολλά από τα κόμματά της, λοιδορούσαν και κορόιδευαν τον πρώην Σοσιαλιστή, που διατέλεσε και υπουργός στην κυβέρνηση του Ζοσπέν, αλλά εγκατέλειψε την θέση του στο κόμμα και τον τρίτο, σοσιαλδημοκρατικό δρόμο για χάριν ενός ριζοσπαστικού ρεπουμπλικανισμού. Ωστόσο, σήμερα, σε μια ακόμη επίδειξη της οπορτουνιστικής καπατσοσύνης του, στοιχίζονται από πίσω του, καθώς βλέπουν ότι το «πείραμα Μελανσόν» προς το παρόν πουλάει, καθώς οι επιδόσεις του στις δημοσκοπήσεις διαρκώς βελτιώνονται: Ξεκίνησε μ’ ένα πενιχρό 5% τον Οκτώβριο του 2011, ενώ στην τελευταία δημοσκόπηση της εταιρείας IPSOS, για λογαριασμό του Radio France και της Le Monde, έφτασε το 11.5%! Αντίθετα, ο άχρωμος και άοσμος τεχνοκράτης του Τρίτου Δρόμου Φρανσουά Ολλάντ, ξεκίνησε το 2011 με ένα εντυπωσιακό 35%, έφτασε στο 39%, και μετά έπεφτε συνεχώς φτάνοντας τον τρέχοντα μήνα στο 28.5%.
Ωστόσο, η επιτυχία του Μελανσόν δεν είναι μόνο ή κυρίως δημοσκοπική. Είναι πρώτα απ’ όλα ιδεολογική καθώς η πορεία του κλονίζει το δεινοσαυρικό οικοδόμημα της γαλλικής, αλλά και ολόκληρης της Ευρωπαϊκής αριστεράς. Αυτή τη στιγμή, η υποψηφιότητά του λειτουργεί ως ‘ιδεολογικό εργαστήρι’ νέων συνθέσεων ρευμάτων που μέχρι σήμερα φάνταζαν ασυμφιλίωτα, τουλάχιστον για την ευρωπαϊκή αριστερά, στην οποία βασίλευε ένας ιδεολογικοπολιτικός παγετώνας: ριζοσπαστική οικολογία, κοινωνικός ριζοσπαστισμός, άμεση δημοκρατία και εθνική ταυτότητα. Έτσι, ο Μελανσόν μοιάζει να προσεγγίζει πολύ περισσότερο τις φιγούρες των νέων κινημάτων του 21ου αιώνα, τους λατινοαμερικάνους Μοράλες και Τσάβες.
Η πορεία του στις εκλογές δεν θα κρίνει μόνο τους εσωτερικούς πολιτικούς συσχετισμούς της γαλλικής κοινωνίας. Προφανώς, σε αυτό το επίπεδο, μια πιθανή μικρή επιτυχία να δυσκολέψει τον Φρανσουά Ολλάντ, τόσο στο δεύτερο γύρο, αλλά κυρίως μετά τις εκλογές, εφόσον αναδειχθεί νέος πρόεδρος της Γαλλίας, καθώς αναμένεται να έχει σφοδρή αντιπολίτευση από τα αριστερά του. Πέρα από αυτό, όμως, μια ενδεχόμενη επιτυχία θα επηρέαζε όλη την Ευρώπη, καθώς θα καθιέρωνε ένα νέο ριζοσπαστικό προφίλ, ιδιαίτερα ελκυστικό σε μια συγκυρία που οι λαοί και τα έθνη της Ευρώπης βάλλονται από τις νεοφιλελεύθερες επιταγές της υπό διαμόρφωση γερμανικής ηγεμονίας. Ακόμα και οι δικοί μας, εν Ελλάδι ομόλογοί του θα επηρεαστούν από αυτόν, όντας πάντοτε ετερόφωτοι και ιδεολογικά εξαρτώμενοι από τις διεργασίες των Παρισίων…
Για όλα αυτά, αξίζει, συνεπώς, να παρακολουθήσουμε στενά τις διεργασίες που προκαλεί η υποψηφιότητά του…
Πηγές:
Ο Πώλ Αριές στηρίζει τον Μελανσόν
Οι δημοσκοπήσεις των γαλλικών προεδρικών εκλογών του 2012
Μελανσόν: «Nα ξεκινήσουμε την Ανοιξη των λαών της Ευρώπης»
Σύντομο βιογραφικό από το wikipedia (αγγλικά)
