Του Γιώργου Καραμπελιά από τη Ρήξη φ. 119 που κυκλοφορεί
Όταν εγκαινιάστηκε η μεταπολίτευση, ο Ανδρέας Παπανδρέου κατόρθωσε να εκφράσει την κοινωνική πλειοψηφία των Ελλήνων με μια διττή συνθηματολογία: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», και, «κοινωνική δικαιοσύνη». Μια συνθηματολογία που έπιανε και εξέφραζε την ελληνική ιδιαιτερότητα, όπως εξάλλου και η κοινωνική συμμαχία πάνω στην οποία τη θεμελίωνε: τους «μη προνομιούχους Έλληνες».
Μέσα από τη διαδρομή των σαράντα χρόνων που ακολούθησαν, οι μη προνομιούχοι των ελίτ της πολιτικής και της κοινωνικής ζωής έγιναν… προνομιούχοι – όρα Τζοχατζόπουλο και το «πόθεν έσχες» του Βενιζέλου– και η κοινωνική πλειοψηφία την οποία εκπροσωπούσαν έπαψε να εκφράζεται από την όποια πολιτική δύναμη, όταν μάλιστα ήρθαν τα δύσκολα της κρίσης. Όσο για την κοινωνική δικαιοσύνη και τον πατριωτισμό, ξεπουλήθηκαν για λίγα αργύρια από τον Σημίτη και τον ΓΑΠ. Γι’ αυτό και η μεταπολίτευση έκλεισε κατ’ εξοχήν με τη συντριβή του ΠΑΣΟΚ, ως του κόμματος των μη προνομιούχων, και όχι με εκείνη της Νέας Δημοκρατίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα μπορούσε, «θεωρητικώς», να υποκαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, ως μία «νέα πολιτική δύναμη» –γι’ αυτό και δανείστηκε τους ψηφοφόρους και τα στελέχη του–, επέμενε δήθεν στην «κοινωνική δικαιοσύνη», έχοντας απεμπολήσει τον πατριωτισμό. Επειδή όμως στην Ελλάδα δεν γίνεται κοινωνική δικαιοσύνη χωρίς πατριωτισμό, ξεπούλησε και την πρώτη και εξώκειλε στα βράχια του μνημονίου και του εθνομηδενισμού. Αναπόφευκτα, λοιπόν, θα έχει κακό τέλος, κλείνοντας απλώς αυτός την πόρτα της μεταπολίτευσης, και δεν θα αποτελέσει την απαρχή μιας νέας περιόδου.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από την πλευρά του, μπορεί άνετα να προαναγγέλλει την ανασυγκρότηση της κεντροδεξιάς με νεοφιλελεύθερο πρόσημο στη νέα ιστορική περίοδο, μια και τα μνημόνια θα τα ολοκληρώσει η «αριστερά», ενώ ο κρατικισμός, στον οποίο είχε καταλήξει το άλλοτε μη προνομιούχο ΠΑΣΟΚ, μας τελείωσε. Έτσι, καθόλου τυχαία, η ανανέωση της πολιτικής σκηνής αρχίζει από τα δεξιά και από τα νεοφιλελεύθερα.
Ελλείπει λοιπόν ένα νέο πατριωτικό και κοινωνικό κίνημα, στις νέες συνθήκες που ανοίγονται, για να εκφράσει προοπτικά αυτή την τεράστια και πάλι μάζα των «μη προνομιούχων». Ελλείπει ο δεύτερος πόλος. Hic Rhodus, hic salta!
