Για να γίνει η εστία πυρκαγιά χρειάζεται η έμπρακτη «αυτοκριτική» του ίδιου του λαϊκού σώματος
Έργο Χρήστου Μποκόρου
Του Γιώργου Καραμπελιά από την Ρήξη φ. 123
Κλείσαμε έξι χρόνια μνημονίων και είναι πλέον προφανές πως, με τη προεξάρχουσα συμβολή της αριστεράς, έχουμε εισέλθει σε μια νέα ιστορική περίοδο κατά την οποία το ελληνικό κράτος έχει μεταβληθεί σε ανοικτή ημιαποικία, ο δε ελληνικός λαός υποβαθμίζεται, σε μακροπρόθεσμη βάση, σε λαό περιορισμένης κυριαρχίας, τόσο έναντι των δυτικών νεοαποικιοκρατών όσο και της νεοθωμανικής Τουρκίας…
Η συντριπτική ήττα των «αντιμνημονιακών δυνάμεων» με την ανάδειξη στην εξουσία ενός κόμματος-μαϊμού, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, και ενός κόμματος-καραγκιόζη, όπως οι ΑΝΕΛ, καταδεικνύει δυστυχώς όχι μόνο την αποσάθρωση των οικονομικών δομών και των ελίτ αλλά και του λαϊκού σώματος. Ένα σώμα ανίκανο να αντιδράσει αποτελεσματικά και τελεσφόρα σε αυτές τις εξελίξεις, που δείχνει να αποδέχεται, έστω και με βαριά καρδιά, αυτή τη νέα πραγματικότητα της προτεκτοροποίησης της χώρας – εξ ου και η σιγή νεκροταφείου που βασιλεύει, παρά την υπογραφή του πλέον προδοτικού μακροπρόθεσμου μνημονίου.
Όσα διαδραματίστηκαν από τον Ιούλιο έως τον Σεπτέμβριο του 2015, και εν συνεχεία γύρω από το προσφυγικό, εξηγούν τη καταθλιπτική σιγή του σήμερα.
Τωόντι, το ψευδεπίγραφο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος –που δήθεν «πρόδωσε» ο Τσίπρας–, ενώ προβάλλεται ως πράξη αντίστασης, στην πραγματικότητα είναι αυτό που επισφράγισε την αποδοχή των μνημονίων… Το ΟΧΙ υπήρξε ένα ΟΧΙ-υπεκφυγή – ώστε να «τσιμεντώσουν» το ΝΑΙ του Τσίπρα! Εξάλλου ήταν εξ αρχής ψευδεπίγραφο μια και καλούσε σε μια αυτονόητη καταψήφιση – γιατί ποιος επιθυμούσε την ψήφιση των μέτρων; Δεν οδηγούσε όμως και σε έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά αντίθετα σε… αποδοχή των μνημονίων.
Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΟΧΙ, μαζί με κείνους του ΝΑΙ, συνέπασχε με τον «άξιο» πρωθυπουργό στις 17 ώρες της «σκληρής» διαπραγμάτευσής του και ανακουφίστηκαν βαθύτατα όταν «τελικά» εκάμφθη(!). Γι’ αυτό εξάλλου και τον Σεπτέμβριο ξαναψήφισαν τους ίδιους απατεώνες και άφησαν τη Ζωή και τον Λαφαζάνη εκτός Βουλής. Οι Έλληνες δέχτηκαν να εκπροσωπούνται από ένα κακέκτυπο του Ανδρέα και από μια φιγούρα επιθεώρησης της συμφοράς όπως ο Καμμένος, όχι διότι δεν γνωρίζουν το ποιόν τους αλλά διότι μια χώρα-παράσιτο, και ένας λαός εθισμένος στην παρασιτική ευημερία δεν μπόρεσαν να αντισταθούν περισσότερο. Ο ελληνικός λαός όντως αντιστάθηκε –κάποτε ηρωικά και απελπισμένα, επί πέντε χρόνια, παγιδευμένος όμως ιδεολογικά στον κόσμο που ήθελε να ανατρέψει!
Γι’ αυτό και στο τέλος δέχτηκε έναν συνθηκολόγο Αλέξη ως πρόσχημα για τη δική του συνθηκολόγηση. Γι’ αυτό και το δημοψήφισμα σηματοδότησε το τέλος του αντιμνημονιακού κινήματος, και όχι το απόγειό του!
Το ίδιο συνέβη, τηρουμένων των αναλογιών, με το προσφυγικό. Αντί οι «αντιμνημονιακοί» να αποδεχτούν πως αποτέλεσε ένα εγχείρημα γερμανοτουρκικής κοπής, ένα ακόμα βήμα για τη μεταβολή της χώρας μας σε έναν πολυπολιτισμικό χυλό χωρίς ταυτότητα, που διαφεντεύεται πλέον ανοικτά από το ΝΑΤΟ, προτάσσουν τα «ανθρωπιστικά» ανακλαστικά των Ελλήνων.
Όμως, ο αυτονόητος ανθρωπισμός σε ατομικό επίπεδο δεν μπορεί να κρύψει το σοβαρότατο πλήγμα που υπέστη η χώρα στο συλλογικό εθνικό επίπεδο – αυτός ο «ανθρωπισμός» κρύβει συχνά παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, τα σύνορα, την υπεράσπισή τους. Όλα τα προηγούμενα χρόνια δε έχουν προετοιμαστεί για κάτι τέτοιο, με την εγκατάλειψη της Κύπρου, την αποδοχή του γκριζαρίσματος του Αιγαίου, τη συκοφάντηση της στρατιωτικής θητείας κ.λπ.
Όπως δεν είμαστε διατεθειμένοι να χαϊδεύουμε τα αυτιά των ανίκανων και αυτιστικών «ελίτ» της χώρας, έτσι δεν σκοπεύουμε να βγάλουμε λάδι τον εαυτό μας ή το λαϊκό σώμα. Η παρακμή είναι καθολική και μόνον όποιος την έχει συνειδητοποιήσει πάνω στο ίδιο το πετσί του, στις ίδιες τις συμπεριφορές του, μπορεί και να βαδίσει ενάντιά της. Δεν αρκεί να επισημαίνουμε την ευθύνη των πολιτικών και πνευματικών ηγεσιών αλλά πρέπει να επιχειρήσουμε μια καθολική αυτοκριτική, διότι τις ανεχτήκαμε και, ακόμα χειρότερα, κάποτε τις αναδείξαμε.
Πολλοί, ακόμα και φίλοι, αντιτείνουν πως, «βάζοντας έναν υψηλό πήχη δεν καταφέρατε ποτέ να δημιουργήσετε ένα πολιτικό σχήμα, ικανό να αναδειχθεί μέσα στο πολιτικό γίγνεσθαι. Έτσι και τώρα, αντί να χαϊδέψετε τα αυτιά ενός καταπονημένου λαού, επιλέγετε τον δρόμο της κριτικής στις ίδιες τις λαϊκές αυταπάτες, στο ίδιο το λαϊκό σώμα, προπαντός, της κριτικής στις πολιτικές και πνευματικές ελίτ στο σύνολό τους. Πώς όμως έτσι, θα κατορθώσετε να δημιουργήσετε εκείνη την πολιτική δύναμη που θα βγάλει τη χώρα από την παρακμή;»
Δυστυχώς, η έλλειψη ενός ισχυρού πολιτικού πόλου δεν οφείλεται, πρωταρχικά, στις αδυναμίες μιας ομάδας. Διότι, αν ήταν πράγματι έτσι, τότε ανάλογες προσπάθειες που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια θα είχαν τελεσφορήσει. Κατά συνέπεια, συμβαίνει μάλλον κάτι βαθύτερο. Ο παρασιτικός εκσυγχρονισμός της μεταπολίτευσης δεν αποσυνέθεσε μόνον τις ελίτ αλλά συμπαρέσυρε το ίδιο το λαϊκό σώμα. Γι’ αυτό και δεν μπόρεσε να «σταθεί» κάποια άλλη πολιτική πρόταση, ούτε καν μια συγκροτημένη και ισχυρή εναλλακτική ιδεολογική πρόταση. Το ρεύμα της μεταπολίτευσης,-ιδιαίτερα στην όψιμη παρασιτική της αποχαλίνωση, μετά το 1990-, ο παρασιτικός εξευρωπαϊσμός συμπαρέσυρε στο διάβα του και τον ίδιο το λαό – ακόμα και τους πιο ανθεκτικούς του θεσμούς, όπως την Εκκλησία.
Επομένως, μείναμε μια «ομάδα» και δεν διευρυνθήκαμε ανάλογα οργανωτικά, παρότι η ιδεολογική μας επιρροή ενισχύθηκε, ακριβώς γιατί βρισκόμαστε σε πλήρη αναντιστοιχία με το γενικότερο ρεύμα. Αντίθετα δε, κάθε προσπάθεια «διεύρυνσης» θα σήμαινε την αλλοίωση της ιδεολογικής μας φυσιογνωμίας και κατά συνέπεια την ίδια την αυτοακύρωσή μας. Η συμπόρευσή μας με «ευρύτερες δυνάμεις», την οποία και δοκιμάσαμε αρκετές φορές, οδηγούσε στην εξαφάνισή μας στη χοάνη των μεταπολιτευτικών ιδεολογιών και πρακτικών.
Και αυτό το δοκιμάζαμε στην πράξη και όχι θεωρητικά. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980, συνδημιουργήσαμε τους Οικολόγους-Εναλλακτικούς. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά. Στη συνέχεια, με τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, με τον Οτσαλάν, με το σχέδιο Ανάν, συνεργαστήκαμε με δυνάμεις του πατριωτικού ΠΑΣΟΚ ή της πατριωτικής Αριστεράς, ακόμα και της «πατριωτικής δεξιάς», όπως ο Λαζαρίδης, της νεο-ορθοδοξίας –όπως ο Ζουράρις ή ο Παπαθεμελής– και κατ’ εξακολούθησιν, με προεξάρχοντα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Λαφαζάνης, ο Αλαβάνος, ο Γλέζος. – Απορρίψαμε δε την πολλάκις διατυπωθείσα πρόταση του Μανόλη Γλέζου για ένταξη στον ΣΥΡΙΖΑ διότι θα σήμαινε την αυτο-ακύρωσή μας, όπως ακριβώς συνέβη με τον ίδιο. Τέλος, έσχατη απόπειρα –ή μήπως έσχατο λάθος;–, η «Σπίθα», με τον Μίκη Θεοδωράκη, και αντιμνημονιακούς Κατρούγκαλους, Ζουράρηδες, Καζάκηδες.
Σήμερα λοιπόν κλείνει ο κύκλος της μεταπολίτευσης με μια κυριολεκτική εθνική καταστροφή, όπως συνέβη το 1922, το 1949 το 1974 – με μια εθνική καταστροφή κλείνουν οι κύκλοι στην Ελλάδα, μετά το 1922. Σε ακόμα χαμηλότερο σκαλί, διότι η χώρα πνέει κυριολεκτικώς τα λοίσθια. Και, δυστυχώς, στα έξι χρόνια των μνημονίων και του αντιμνημονιακού αγώνα, οι πολιτικές ομαδοποιήσεις και τα κόμματα του χώρου απέτυχαν να διαγνώσουν τη σημασία των γεωπολιτικών μεταβολών τόσο προς μια γερμανική Ευρώπη όσο και την επιστροφή της χώρας υπό το τουρκικό άρμα, ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάτω από ένα δυτικό-οθωμανικό condominium. Παράλληλα, αρνήθηκαν να καταδείξουν τη γενικευμένη παρακμή, δημογραφική, οικονομική, πολιτισμική, κοινωνική και παιδευτική, και να ορθώσουν αποτελεσματικά αναχώματα στην αποσύνθεση.
Έτσι, μπαίνουμε γυμνοί, εξασθενημένοι σε μια νέα ιστορική περίοδο, το διακύβευμα της οποίας είναι η ίδια η επιβίωσή μας, η οποία, παραδόξως, διότι φτάσαμε στα έσχατα μιας ιστορικής διαδρομής, απαιτεί μια κυριολεκτική επανάσταση. Πρόκειται για ένα τιτάνιο έργο που προϋποθέτει και όραμα και σχέδιο.
Θέλουμε, λοιπόν, ένα όραμα για τον 21ο αιώνα, που θα στηρίζεται στον «εκσυγχρονισμό της παράδοσής» μας, με υλικά του τον πατριωτισμό, την κοινωνική χειραφέτηση, την ενδογενή ανασυγκρότηση, την οικολογία, την άμεση δημοκρατία και την πολιτιστική αναγέννηση.
Και ενώ αυτό το όραμα γίνεται ήδη αποδεκτό –φραστικά– από την πλειοψηφία του λαϊκού σώματος, από την άλλη πλευρά, ακόμα δεν αναλαμβάνεται ενεργά από αυτή τη λαϊκή πλειοψηφία, ούτε ακόμα από μια ενεργή πολιτική μειοψηφία. Οι περισσότεροι περιμένουν ακόμα κάποιο “θαύμα”, ή κάποιον “σωτήρα”, κάποιον Παΐσιο ή κάποιον Πούτιν, για να τους σώσει. Επομένως, χρειάζεται σχέδιο. Και σήμερα, επειδή δεν υπάρχει πλέον λεωφόρος αυταπατών, ούτε καν στενωπός διαφυγής, μπορούμε απλώς –είναι ήδη τεράστιο– να μετατρέψουμε σε εστία το μικρό «καντηλάκι», που εμείς και άλλοι κρατούσαμε με δυσκολία αναμμένο αυτά τα χρόνια.
Για να μεταβληθεί δε η εστία σε πυρκαγιά, χρειάζεται όχι μόνο η αυτομεταρρύθμιση των υπαρχουσών ελίτ, αλλά κυρίως η έμπρακτη «αυτοκριτική» του ίδιου του λαϊκού σώματος και η ανάδειξη, επιτέλους, νέων ηγεσιών, που θα προέρχονται από τα σπλάχνα του.
Υ.Γ. Παρότι, επανειλημμένα μέχρι σήμερα έχουμε αναφερθεί στον φευδεπίγραφο χαρακτήρα του δημοψηφίσματος, –γι’ αυτό και ως ΑΡΔΗΝ καλούσαμε από την αρχή σε αποχή–, αξίζει να το διευκρινίσουμε και πάλι αναλυτικότερα:
Κατ’ αρχάς, το ψευδεπίγραφο του θέματος βρίσκεται στην ίδια την αφετηρία του και τις καταστροφικές συνέπειες που προκλήθηκαν άμα τη εξαγγελία του. Όταν τίθεται ως ερώτημα εάν ΝΑΙ ή ΟΧΙ συμφωνούμε με τις συγκεκριμένες προτάσεις του Γιούνκερ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ήδη τα ζάρια είναι νοθευμένα από τη φύση του ερωτήματος: Προφανώς, λοιπόν, η πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού –τουλάχιστον όσων αποφάσισαν να ψηφίσουν– ένιωθε υποχρέωση να πει ΟΧΙ. Μόνο που αυτό το δημοψήφισμα, στην πραγματικότητα, ενείχε ένα δεύτερο δίλημμα: τι πρόκειται να κάνουμε με την ΕΕ και το Ευρώ; Και αυτό το δίλημμα δίχασε βαθύτατα, και συχνά αναίτια, όλους τους Έλληνες και προετοίμασε –με μαθηματική σχεδόν βεβαιότητα– την “κωλοτούμπα” που ακολούθησε. Διότι, όπως αναμενόταν, η κήρυξή του οδήγησε στο κλείσιμο των Τραπεζών και στα κάπιταλ κοντρόλς και προϊδέασε τους Έλληνες για όσα ακολούθησαν.
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή το ίδιο το ερώτημα ήταν ψευδεπίγραφο οδήγησε ένα σημαντικό ποσοστό Ελλήνων να ψηφίσουν ΝΑΙ, μπροστά στον κίνδυνο εξόδου από την ευρωζώνη. Διότι η πλειοψηφία του 38%, του ΝΑΙ προφανώς δεν επικροτούσε το σχέδιο Γιούνκερ ούτε ήθελε την εφαρμογή του νέου μνημονίου που ο ΣΥΡΙΖΑ έφερνε. Αλλά και η πλειοψηφία όσων ψήφισαν ΟΧΙ δεν επιθυμούσαν την έξοδο από την Ευρωζώνη, ενώ προφανώς τρομοκρατήθηκαν μετά τους κεφαλαιακούς ελέγχους στις Τράπεζες. Έτσι, μέσω του δημοψηφίσματος, είχαν προετοιμαστεί ιδεολογικά και ψυχολογικά να αποδεχτούν την «τούμπα» του Τσίπρα, δεδομένου ότι το δίλημμα, στις “17 ώρες” των Βρυξελλών, είχε μετατεθεί σε «παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη». Έτσι, μέσα από μια κορύφωση του αντιμνημονιακού αισθήματος, που ενορχηστρώθηκε σε ψευδεπίγραφη βάση, καταλήξαμε ανεπαισθήτως και ασυναισθήτως στον ενταφιασμό του αντιμνημονιακού κινήματος.
Επιπλέον, οι συνθήκες της οιονεί εμφύλιας σύρραξης που προκλήθηκε από τη σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ είχαν ως αποτέλεσμα τη… διατήρηση του Τσίπρα στην εξουσία και την επανεκλογή του. Καθόσον μετέβαλε αυτό το 62% του ΟΧΙ σε εκλογική του βαση/αφετηρία, η οποία και του επέτρεψε να αποπειραθεί νέες εκλογές και να τις κερδίσει, παρά τις δυσθεώρητες καταστροφές που είχε ήδη προκαλέσει! Το δημοψήφισμα αποτέλεσε το colpo grosso του Τσίπρα και της παρέας του για να εκβιάσουν τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ –με την εκπαραθύρωση των αντιφρονούντων–, καθώς και προπαντός τον ελληνικό λαό ώστε να αποδεχτεί τη μνημονιακή του μετάλλαξη. Και πέτυχε σε όλα τα ταμπλό, κατόρθωσε δε να κάμψει οριστικά το αντιμνημονιακό κίνημα, και να δημιουργήσει αισθήματα κυνισμού, απογοήτευσης και κατάθλιψης στο λαϊκό σώμα, απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί να συνεχίζει στη μνημονιακή καταστροφή.
Το γεγονός πως όχι μόνο ήταν ψευδεπίγραφο το δημοψήφισμα αλλά προκάλεσε και ένα κυριολεκτικό «τσουνάμι» αρνητικών παρενεργειών, ενώ αποκάλυψε και την εξάντληση του αντιμνημονιακού χώρου, καταδείχθηκε περίτρανα και από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015. Το γεγονός πως η ΛΑΕ, παρά τη συμπόρευση των Λαφαζάνη, Ζωής και Γλέζου, καταποντίστηκε δεν αποτελεί πρωταρχικά συνέπεια του ξύλινου λόγου τους, αλλά κατ’ εξοχήν ένδειξη της αποσύνθεσης του αντιμνημονιακού χώρου. Η εξαφάνιση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης από τη Βουλή επισφράγησε την κυριαρχία της ομάδας του Τσίπρα, Και θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός ότι δυνάμεις που μέχρι το δημοψήφισμα βρίσκονταν στον ΣΥΡΙΖΑ ή τον υποστήριζαν, για να αποστασιοποιηθούν στη συνέχεια, δεν στήριξαν, με όλες τις επιφυλάξεις που μπορούσαν να έχουν, τη ΛΑΕ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Όντως, η παρουσία της στη Βουλή θα έθετε κάποιους φραγμούς στην ανοικτή και κυνική μνημονιακή εξαχρείωση των συριζαίων βουλευτών την οποία παρακολουθούμε αυτή την περίοδο. Ακόμα και εμείς του Άρδην, παρ’ ότι σφόδρα αντιπολιτευόμενοι την ΛΑΕ, υποστηρίζαμε πως, εκτός από την Αποχή, θα μπορούσε κανείς να στηρίξει τη ΛΑΕ στις εκλογές, ως αντίβαρο στον ΣΥΡΙΖΑ, προπαντός, μάλιστα, οι εκ του ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενοι.
Επανέρχομαι, λοιπόν, σε αυτό το ζήτημα και διά μακρών, διότι κατανοώ πως είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο ή μία ομάδα να αποδεχτεί πως εξαπατήθηκε και ακόμα περισσότερο πως είναι ανάγκη να πραγματοποιήσει μια οδυνηρή αυτοκριτική. Καθότι η κριτική στο colpo grossso του δημοψηφίσματος σηματοδοτεί για μας τη θετική υπέρβαση της αντιμνημονιακής φάσης προς μια περίοδο ριζικής και καθολικής αντίστασης. Εξ ου και η εμμονή μας.
Το να μη ομολογεί κάποιος αυτές τις πραγματικότητες είναι ένα ζήτημα, και εν τέλει συγγνωστό, στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης, εάν τουλάχιστον έχει μπει έμπρακτα σε περίοδο κριτικού αναστοχασμού. Δυστυχώς, όμως, αν κάποιος δεν έχει καν συνείδηση του προβλήματος και εμμένει, σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα μπορεί να απαλλαγεί από το ιδεολογικό corpus της αντιμνημονιακής ρητορείας Κατρούγκαλων και άλλων αθλίων. Γι’ αυτό και αυτή η αυτοκριτική, και από την πλευρά του λαϊκού σώματος, αποτελεί προϋπόθεση για οτιδήποτε δημιουργικό στη συνέχεια.
Όσο τώρα για ένα δεύτερο ζήτημα, εάν δηλαδή η κριτική στο ίδιο το λαϊκό σώμα, στο ίδιο μας το σώμα δηλαδή, αποτελεί ταύτιση με το παγκάλειο, «όλοι μαζί τα φάγαμε»; Προφανώς όχι. Διότι όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, το ψάρι βρωμάει πάντοτε από το κεφάλι. Όμως, όταν έχει προχωρήσει η σήψη, δυστυχώς έχει αρχίσει να βρωμίζει ακόμα και η ουρά. Τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Αυτοκριτική πρέπει να κάνουμε όλοι, είναι βασική ανθρώπινη λειτουργία, ακόμα και όσοι θεωρούμε πως έχουμε κάνει λιγότερα λάθη, ή φέρουμε μικρότερη ευθύνη για τα περιρρέοντα δεινά.
23 ΣΧΟΛΙΑ
Το «πατριωτικό» ΠΑΣΟΚ (αυτό προπαντός !), η «πατριωτική» Αριστερά, η δίδυμη αδελφή της «πατριωτική δεξιά», οι «Λαζαρίδηδες», «Ζουράριδες» κτλ με τους διαχρονικούς κομματικούς ιριδισμούς τους, το «πνεύμα ΣΥΡΙΖΑ της δεκαετίας του 2000» τύπου Λαφαζάνη, Αλαβάνου κτλ, οι «Σπίθες», οι Κατρούγκαλοι και Καζάκηδες και λοιποί εξασφαλισμένοι «ταξικοί αποστάτες», όλοι αυτοί μαζί είναι το αποκορύφωμα της προβληματικής μετεμφυλιακής Ελλάδας: ο καθαρός ανορθολογισμός της μικροαστικής-μεσοστρωματικής ελληνικής «ιδιομορφίας».
Δυστυχώς, όσοι (λίγοι) τα έβλεπαν όλα αυτά με «παγερή αδιαφορία»,, και κατεξοχήν το πρώτο, τη μητέρα όλων των ανορθολογισμών της μεταπολίτευσης, ηττήθηκαν κατά κράτος και πολύ νωρίς. Το κάρρο ξεκίνησε τη διαδρομή της καταστροφής ήδη από το 1980, η περίοδος Καραμανλή ΙΙ ήταν η τελική αποφασιστική κίνηση προς τη χαράδρα.
Λαϊκισμός ελληνικού τύπου και οι ιδέες ΠΑΣΟΚ. Πόσο παγερά αδιάφορος να μένει κανείς;
http://aftercrisisblog.blogspot.com/2016/04/blog-post_15.html
Γειά σου Γιώργο ! Δηλαδή ζητείται ελπίς …
ΑΜΑ ΔΕ ΚΑΤΕΒΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ(ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ) ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ.ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ.ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΒΡΕΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΛΟΥΣΙΟΣ…
Όλα σωστά αλλά παρακαλώ μη βρίζετε τον Καραγκιόζη συγκρίνοντάς τον με το Ανελ… Ευχαριστώ
Η ίδρυση της ιδιωτικής τηλεόρασης με τα CIAO αντεννα, η ελαφρότητα της πνευματικής ζωής, η μετατροπή των διανοούμενων σε τζουτζέδες, η πλαστή ευμάρεια, η καλλιέργεια ενός κλίματος ευκολίας στα πάντα, η αδυναμία προσαρμογής στους ευρωπαϊκούς κανόνες (σε ένα παιχνίδι από τα πριν στημένο στη γερμανική κυριαρχία), ο αυτισμός των ελληνικών κομμάτων (πρόκειται για μαγαζιά που απλά φροντίζουν για την αναπαραγωγή τους), η διάλυση της ελληνικής παραγωγής, η ερήμωση της υπαίθρου, το γενικευμένο lifestyle τυπου sex and the city, η αιμομικτική σχέση μας τα υλικά αγαθά, το αναποτελεσματικό κράτος λόγω πασοκοποίησης, η διάλυση των κοινωνικών σχέσεων και ο εξτρεμιστικός ατομικισμός επέφεραν μια γενικότερη στειρότητα στο υλικό, πνευματικό, κοινωνικό και ηθικό πεδίο αλλοτριώνοντας τα όποια θετικά χαρακτηριστικά (μεγάλη συζήτηση) του ελληνικού λαού.
Πολύ δύσκολα τα πράγματα χωρίς όμως να είναι και τελείως μα τελείως μαύρα.
Πρέπει να υπάρξει σίγουρα ένα σχέδιο στο πνευματικό και παραγωγικό πεδίο χωρίς αγκυλώσεις (φιλελευθερισμός και αριστερά), (κράτος και αγορά), (Ευρώ-δραχμή) μια νηφάλια αλλά και επιστημονική ανάλυση του τι είμαστε, σε ποιο περιβάλλον και που πρέπει να πάμε.
Κάθε αρχή και δύσκολη.
Καλή σίγουρα η ανάλυση αλλά θέλει επεξεργασία και εξειδίκευση, κατά τη γνώμη μου, το ζήτημα του κοινοτισμού σε σύγχρονες συνθήκες αλλιώς θα αποτελέσει άλλο ένα ιδεολόγημα που θα χρησιμοποιείται σε πολιτικές συζητήσεις και οριοθετήσεις. Επίσης μεγάλη συζήτηση θέλει το περι ιδιοπροσωπίας τους ελληνικού λαού και του ιστορικά διαμορφωμένου αντιστασιακού του ήθους.
Ίσως θα πρέπει να αποτελέσουν και κάποιες θεματικές ενότητες προς συζήτηση.
ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ Η ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΧΩΡΙΣ ΜΕΤΑ ΝΟΙΑ ΙΣΟΝ ΜΗΔΕΝ ΕΙΣ ΤΟ
ΠΗΛΙΚΟΝ
ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΑΝΑΦΕΡΕΣΤΕ ΣΤΟ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΚΟ 200.000 ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ – ΦΟΝΟΥΣ ΤΟ ΧΡΟΝΟ !!!
Ε ! ΑΦΟΥ ΣΚΟΤΩΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΘΑ ΕΠΙΤΡΕΨΩ ΝΑ ΕΛΘΟΥΝΕ ΑΛΛΑ ΝΑ ΚΑΤΟΙΚΗΣΟΥΝ ΤΟΝ
ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΧΑΡΙΣΑ…
Μακάρι να ήταν μόνο τόσες. Ο αριθμός των επίσημα κατεγεγραμμένων είναι πολύ μεγαλύτερος. Μαζί με τις ανομολόγητες υπολογίζονταν στις 500.000 (με στοιχεία για 2-3 χρόνια πριν)!!!
Αν τυχόν έχουν μειωθεί θα είναι γιατί έχει μεταναστεύσει τεράστιος αριθμός νέων στο εξωτερικό, ή γιατί δεν έχουν χρήματα πλέον ούτε για μια έκτρωση.
Άγαπητέ Γιώργο, θά ήθελα νά μού έξηγήσεις γιατί τό Δημοψήφισμα ήταν «ψευδεπίγραφο».
Έγώ ξόδεψα χρήματα προκειμένου -μέ τήν ψήφο μου- νά άρνηθώ τήν άθλιότητα πού άπαιτούσαν άπό τήν χώρα μας. Έλπίζοντας ότι, ή όποιαδήποτε κυβέρνηση -άφού μέ ρωτάει- θά έφαρμόσει αύτό πού θά άποφασίση ή πλειονοψηφία τού λαού.
Σαφώς δέν θεωρώ τόν ΣΥΡΙΖΑ, όπως ήταν, πολύ δε περισσότερο όπως είναι σήμερα, ότι έχει κάποια σχέση μέ τήν «άριστερά». Αύτοί ήταν (έξαιρούνται μερικά πολύ ήθικά στοιχεία του) άνεμομαζώματα και διαολοσκορπίσματα χωρίς συνοχή καί συνέπεια.
Θεωρώ, όμως, τήν μετατροπή τού ΟΧΙ σέ ΝΑΙ, όποιος καί νά είναι στήν κυβέρνηση, είδεχθές έγκλημα καί ό έγκληματίας πρέπει νά μπεί, ίσόβια, στή φυλακή.
Σέ καμία περίπτωση δέν τό θεωρώ «ψευδεπίγραφο».
Καί, πώς γίνεται ή «έμπρακτη «αυτοκριτική» του ίδιου του λαϊκού σώματος» ;
Απόστολος
Παρότι, φίλε Απόστολε, επανειλημμένα μέχρι σήμερα έχουμε αναφερθεί στον φευδεπίγραφο χαρακτήρα του δημοψηφίσματος, γι’ αυτό και ως ΑΡΔΗΝ καλούσαμε από την αρχή σε αποχή, αξίζει να το διευκρινίσουμε και πάλι αναλυτικότερα. Κατ’ αρχάς το ψευδεπίγραφο του θέματος βρίσκεται στην ίδια την αφετηρία του και τις καταστροφικές συνέπειες που προκλήθηκαν άμα τη εξαγγελία του. Όταν τίθεται ως ερώτημα εάν ΝΑΙ ή ΟΧΙ συμφωνούμε με τις συγκεκριμένες προτάσεις του Γιουνκερ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήδη τα ζάρια είναι νοθευμένα από τη φύση του ερωτήματος.
Προφανώς λοιπόν, η πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού –τουλάχιστον όσων αποφάσισαν να ψηφίσουν– ένιωθε υποχρέωση να πει ΟΧΙ. Μόνο που αυτό το δημοψήφισμα στην πραγματικότητα ενείχε ένα δεύτερο δίλημμα, το τι άραγε πρόκειται να κάνουμε με την ΕΕ και το Ευρώ; Και αυτό το δίλημμα δίχασε βαθύτατα και συχνά αναίτια όλους τους Έλληνες και προετοίμασε –σχεδόν μαθηματικά βέβαια– την “κωλοτούμπα” που ακολούθησε. Διότι βέβαια η κήρυξή του οδήγησε στο κλείσιμο των Τραπεζών και στα καπιταλ-κοντρολς και προϊδέασε τους Έλληνες για όσα ακολούθησαν.
Ακριβώς λοιπόν γατί το ίδιο το ερώτημα ήταν ψευδεπίγραφο, οδήγησε ένα σημαντικό ποσοστό Ελλήνων να ψηφίσουν ΝΑΙ, μπροστά στον κίνδυνο εξόδου από την ευρωζώνη. Διότι η πλειοψηφία του 38%, του ΝΑΙ προφανώς δεν επικροτούσε το σχέδιο Γιούνκερ ούτε ήθελε την εφαρμογή του νέου μνημονίου που ο ΣΥΡΙΖΑ έφερνε. Αλλά και η πλειοψηφία όσων ψήφισαν ΟΧΙ δεν επιθυμούσαν την έξοδο από την Ευρωζώνη, ενώ προφανώς τρομοκρατήθηκε μετά τους κεφαλαιακούς ελέγχους στις Τράπεζες. Έτσι μέσω του δημοψηφίσματος είχε προετοιμαστεί ιδεολογικά και ψυχολογικά για να αποδεχτεί την «τούμπα» του Τσίπρα, δεδομένου πως το δίλημμα στις Βρυξέλλες είχε μετατεθεί στο «παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη». Έτσι μέσα από μια κορύφωση του αντιμνημονιακού αισθήματος, που ενορχηστρώθηκε σε ψευδεπίγραφη βάση, καταλήξαμε ανεπαισθήτως και ασυναίσθητα στον ενταφιασμό του αντιμνημονιακού κινήματος.
Επιπλέον οι συνθήκες της οιονεί εμφύλιας σύρραξης που προκλήθηκε από τη σύγκρουση μεταξύ του ΝΑΙ και του ΟΧΙ, είχαν ως αποτέλεσμα την… διατήρηση του Τσίπρα στην εξουσία και την επανεκλογή του. Καθόσον μετέβαλε αυτό το 62% του ΟΧΙ σε εκλογική του βαση/αφετηρία, η οποία και του επέτρεψε να αποπειραθεί νέες εκλογές και να τις κερδίσει, παρά τις δυσθεώρητες καταστροφές που είχε ήδη προκαλέσει! Το δημοψήφισμα αποτέλεσε το colpo grosso του Τσίπρα και της παρέας του για να εκβιάσουν τον μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ –με την εκπαραθύρωση των αντιφρονούντων– καθώς και προπαντός τον ελληνικό λαό ώστε να αποδεχτεί τη μνημονιακή του μετάλλαξη. Και πέτυχε σε όλα τα ταμπλό, κατόρθωσε δε να κάμψει οριστικά το αντιμνημονιακό κίνημα, και να δημιουργήσει αισθήματα κυνισμού, απογοήτευσης και καταθλιψης στο λαϊκό σώμα, απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορεί να συνεχίζει στην μνημονιακή καταστροφή.
Το γεγονός πως όχι μόνο ήταν ψευδεπίγραφο το δημοψήφισμα, αλλά προκάλεσε και ένα κυριολεκτικό «τσουνάμι» αρνητικών παρενεργειών ενώ αποκάλυψε και την εξάντληση του αντιμνημονιακού χώρου, καταδείχθηκε περίτρανα και από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2015. Το γεγονός πως η ΛΑΕ, παρά την συμπόρευση των Λαφαζάνη, Ζωής και Γλέζου, καταποντίστηκε δεν αποτελεί πρωταρχικά συνέπεια του ξύλινου λόγου τους, αλλά κατ’ εξοχήν ένδειξη της αποσύνθεσης του αντιμνημονιακού χώρου. Η εξαφάνιση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης από τη Βουλή, επισφράγησε την κυριαρχία της ομάδας του Τσίπρα, Και θεωρώ απαράδεκτο το γεγονός ότι δυνάμεις που μέχρι το δημοψήφισμα βρίσκονταν στον ΣΥΡΙΖΑ ή τον υποστήριζαν, για να αποστασιοποιηθούν στη συνέχεια δεν στηριξαν, με όλες τις επιφυλάξεις που μπορούσαν να έχουν, την ΛΑΕ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Όντως η παρουσία της θα αποτελούσε έναν κάποιο φραγμό στην ανοικτή και κυνική μνημονιακή εξαχρείωση των συριζαίων βουλευτών την οποία παρακολουθούμε αυτή την περίοδο. Ακόμα και εμείς του Άρδην, παρ’ ότι σφόδρα αντιπολιτευόμενοι την ΛΑΕ, υποστηρίζαμε πως εκτός από την Αποχή, θα μπορούσε κανείς να στηρίξει την ΛΑΕ στις εκλογές, ως αντίβαρο προς τον ΣΥΡΙΖΑ, προπαντός, μάλιστα, οι εκ του ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενοι.
Επανέρχομαι, λοιπόν, σε αυτό το ζήτημα και διά μακρών, διότι κατανοώ πως είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο ή μία ομάδα να αποδεχτεί πως εξαπατήθηκε και ακόμα περισσότερο πως είναι ανάγκη να πραγματοποιήσει μια οδυνηρή αυτοκριτική. Καθότι η κριτική στο colpo grossso του δημοψηφίσματος σηματοδοτεί για μας τη θετική υπέρβαση της αντιμνημονιακής φάσης προς μια περίοδο ριζικής και καθολικής αντίστασης. Εξ ου και η εμμονή μας.
Το να μη ομολογεί κάποιος αυτές τις πραγματικότητες είναι ένα ζήτημα, και εν τέλει συγγνωστό, στα πλαίσια της ανθρώπινης φύσης, εάν τουλάχιστον έχει μπει έμπρακτα σε περίοδο κριτικού αναστοχασμού. Δυστυχώς όμως αν κάποιος δεν καν έχει συνείδηση για το πρόβλημα και εμμένει, σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα μπορεί να απαλλαγεί από το ιδεολογικό corpus της αντιμνημονιακής ρητορείας Κατρούγκαλων και άλλων αθλίων. Γι’ αυτό και αυτή η αυτοκριτική, και από την πλευρά του λαϊκού σώματος, αποτελεί προϋπόθεση για οτιδήποτε δημιουργικό στη συνέχεια.
Όσο τώρα για ένα δεύτερο ζήτημα, εάν δηλαδή η κριτική στο ίδιο το λαϊκό σώμα στο ίδιο μας το σώμα δηλαδή, αποτελεί ταύτιση με το παγκάλειο, «όλοι μαζί τα φάγαμε». Προφανώς όχι. Διότι όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, το ψάρι βρωμάει πάντοτε από το κεφάλι. Όμως όταν έχει προχωρήσει η σήψη, δυστυχώς έχει αρχίσει να βρωμίζει ακόμα και η ουρά. Τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Αυτοκριτική πρέπει να κάνουμε όλοι, είναι βασική ανθρώπινη λειτουργία, ακόμα και όσοι θεωρούμε πως έχουμε κάνει λιγότερα λάθη, ή φέρουμε μικρότερη ευθύνη για τα περιρρέοντα δεινά.
Γ.Καραμπελιάς
βρε συ, φίλε,
αφού με το ΝΑΙ σου έλεγε πως θα σου φέρει το μνημόνιο στο οποίο είχαν καταλήξει ως εκήνη την στιγμή και με το ΟΧΙ σου έλεγε πως σε μία βδομάδα θα σου φέρει “καλύτερη συμφωνία” , δλδ “καλύτερο μνημόνιο”.
Ψήφισες, ή δεν ψήφισες μνημόνιο;
Όταν βρεθεί κάποιος “αντιμνημονιακός” που θα σου πει πως ψηφίζοντάς τον θα φτωχύνεις απότομα, και μετά βλέπουμε, ίσως και να σου λέει την αλήθεια. Όλοι οι άλλοι σου λένε ψέματα. Απλό είναι.
Πέρα από την πολιτική κριτική του “Τσιπροψηφίσματος” από τον Γ.Κ. – την οποία βρίσκω άδικη σε κάποια σημεία αλλά γενικά σωστή, πρέπει να γίνει και θεσμική κριτική για τον τρόπο με τον οποίο οργανώθηκε και εκτελέστηκε και τι πραγματικά αντιπροσωπεύει αυτό που παραπλανητικά βαφτίζεται “δημοψήφισμα”.
Καταρχάς, για να ξέρουμε τι λέμε πρέπει να κάνουμε διάκριση μεταξύ του όρου Plebiscite, το οποίο αναφέρεται σε ερωτήματα που προετοιμάζουν και απευθύνει στους πολίτες κάποια Αρχή (κυβέρνηση, πρωθυπουργός, βουλή) και του όρου Referendum που εκφράζει το ΑΥΘΕΝΤΙΚΟ Δημοψήφισμα, δλδ είτε ερώτημα καταψήφισης κυβερνητικής απόφασης ή συμφωνίας που ενεργοποιείται από ΠΟΛΙΤΕΣ, είτε νομοθετική πρόταση που γράφεται και κατεβαίνει σε δημοψήφισμα από ΠΟΛΙΤΕΣ. Τα Referenda, προϋποθέτουν και το ανάλογο νομικό/θεσμικό πλαίσιο που κανοναρχεί τη διεξαγωγή τους και για να είναι ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ πρέπει να είναι και δεσμευτικά, δλδ να οδηγούν σε σαφή, δεσμευτική για τις Αρχές απόφαση. Η Ελβετία είναι το παραδειγματικό μοντέλο αυτού του θεσμού [με τις οποίες, υπαρκτές, αδυναμίες της]
Όποιος ενδιαφέρεται για περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τα διάφορα δημοψηφισματικά εργαλεία – αυθεντικά και ψευδεπίγραφα – υπάρχει η ελληνική μετάφραση της Εργαλειοθήκης της Αμ. Δημοκρατίας από την ιστοσελίδα Activating Democracy: https://hellasreferendum.wordpress.com/%CE%B7-%CE%B5%CF%81%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%B8%CE%B7%CE%BA%CE%B7-%CE%B1%CE%BC-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%B1%CF%83/
Το “Τσιπροψήφισμα” ήταν ξεκάθαρα ένα Plebiscite – και μάλιστα της χειρίστης μορφής. Μπορεί να συγκριθεί – σε επίπεδο πολιτικής ορθότητας – με “ψευδοψηφίσματα” σε μπανανίες από δικτατορικά καθεστώτα, τόσο ως προς τη διατύπωση και χειρισμό του ερωτήματος, όσο και για τη διαχείριση του αποτελέσματος.
Ο Ελβετός δημοσιογράφος και μελετητής της Αμ. Δημοκρατίας Bruno Kaufmann είχε προβεί σε μια διαυγέστατη κριτική του Τσιπροψηφίσματος στην ιστοσελίδα Swissinfo, τόσο ως προς την όλη διαμόρφωση του ερωτήματος και δόμηση της διαδικασίας, όσο και για το απότοκο αυτής:
«Τα plebiscites είναι στην πραγματικότητα η προτιμητέα μορφή “συμμετοχής” των πολιτών από αυταρχικούς ή λαϊκιστές ηγέτες για να αποκτήσουν επιπλέον (και συχνά στιγμιαία) νομιμοποίηση. Υπάρχουν εκατοντάδες τέτοια ιστορικά παραδείγματα παγκοσμίως με χειραγωγούμενα “δημοψηφίσματα”, τα οποία στη συνέχεια γίνονται εύκολα παραδείγματα από τους εχθρούς της αυθεντικής δημοκρατίας στην επιχειρηματολογία τους ενάντια στην άμεση συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση της πολιτικής ατζέντας και τη διαδικασία λήψεως αποφάσεων.
»Στην τυπική τους μορφή τα plebiscites βασίζονται στα εξής: επιλογή για προσφυγή στο λαό από κάποια Αρχή εξουσίας (πρόεδρος, κυβέρνηση, κοινοβούλιο), περιορισμένη διάθεση χρόνου και χώρου για δημόσια διαβούλευση (άμεση απόφαση), προβληματική και υποκειμενική διαμόρφωση του ψηφοδελτίου και των ερωτημάτων του και – τέλος, αλλά εξίσου σημαντικό – ασαφή εικόνα που παρουσιάζει ακολούθως η υλοποίηση στην πράξη της λαϊκής “απόφασης”
»Στην Ελλάδα αυτήν την Κυριακή, όλα αυτά τα στοιχεία θα αποτελέσουν μέρος της αυτοαποκαλούμενης “ώθησης στη δημοκρατία” ενώ στην πραγματικότητα ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες για περαιτέρω από-νομιμοποίηση της δύναμης των πολιτών – και για περαιτέρω ενίσχυση των εξτρεμιστικών, λαϊκίστικων και αντιδημοκρατικών δυνάμεων.»
ΤΑΥΤΙΖΟΜΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ. ΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ, ΜΟΝΟΝ Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ.ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΓΙΩΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΗΤΑΝ ‘ ΠΕΡΑΣΑΝ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ.Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ ΑΓΑΠΗΜΕΝΕ, ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΣΟΥΝ ΗΣΥΧΑ ΤΟΥΣ ΔΙΝΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΨΗΦΟΥ,ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΟΥΝ ΣΤΑ ΜΑΝΤΡΙΑ.ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΔΙΑΘΕΤΟΥΝ.ΕΛΠΙΖΩ ΜΕ ΤΗΝ ΟΡΜΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΣΥΜΠΑΡΑΣΥΡΟΥΝ ΚΑΙ ΕΜΑΣ.ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΟΛΕΥΤΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΒΟΛΕΥΤΟΥΜΕ ΜΕ ΛΙΓΟΤΡΟ ΟΥΡΑΝΟ.
Είναι νομοτελειακό, ελλείψει πολιτικής ηγεσίας και πολιτικών κοινοβουλευτικών κομμάτων που να θέλουν και να μπορούν να βγάλουν τη χώρα από τον βάλτο-και πως να γίνει άλλωστε αφού αυτοί οδήγησαν τα πράγματα εδώ- οι ευθύνες θα πέσουν στον λαό, το “μαζί τα φάγαμε” του Πάγκαλου θα μετατραπεί σε “φταίτε εσείς για τα χάλια σας και την κατάσταση της χώρας”, όποιος παρακολουθεί τα μέσα ενημέρωσης διαπιστώνει ότι αυτό είναι το ρεύμα
Και κάτι άλλο που ίσως να είναι σημαδιακό, η χούντα έπεσε μετά από 7 χρόνια εξαιτίας της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ήδη διανύουμε τον έβδομο χρόνο μνημονίων και μνημονιακών κυβερνήσεων..
Στις διαπιστώσεις και στην όλη ανάλυση σας, συμφωνώ, το πρόβλημα είναι πως θα γίνει αυτό στο οποίο καταλήγετε ” η έμπρακτη «αυτοκριτική» του ίδιου του λαϊκού σώματος και η ανάδειξη, επιτέλους, νέων ηγεσιών, ” γι’ αυτό περιμένουμε, όσοι συνειδητά θεωρούμε τους εαυτούς μας πολίτες, να διατυπώσετε την θέση σας. Μια θέση, που να έχει αφετηρία το λυτρωτικό “εμείς” και όχι το ανθρωποκτόνο “εγώ”. Ρεαλισμός απαιτείται βεβαίως, όχι όμως απραξία, όχι παράδοση, όχι ραγιαδισμός. Είμαστε άνθρωποι με ελλατώματα και αδυναμίες, όμως ο κοινός αγώνας σε ένα μίνιμουμ κοινών στόχων και εφικτός είναι και πολιτικά ορθός. Ιστορικά θα είναι δικαιωμένος.
πρεπει να κατεβειτε αυτονομα ως Αρδην και οτι ψηφους παρετε,πλεον υπαρχουν και τα social media,απο εκει μπορειτε να εντεινετε τον αγωνα
δεν χρειαζετε να επιδιωκετε συνεργασιες
κατεβειτε μονοι σας
Αυτό που ζούμε είναι η αναπόφευκτη κατάληξη των επιλογών μας. Θάπρεπε να το υποψιαστούμε ότι η χώρα που γέννησε την τραγωδία, κάποια οργανική σχέση θα έχει μ` αυτήν. Η δικιά μου εμπειρία είναι ότι μετά την πτώση της δικτατορίας οι αριστεροί πέρασαν την άποψη ότι η δική τους βία είναι ευγενική, δίκαιη, ιστορικά νικήτρια, σύμφωνα με το διαλεκτικό υλισμό που δε σήκωνε καμία αντίρρηση και είχε λύσεις για τα πάντα. Η βία της χούντας ήταν απόλυτα καταδιακαστέα, αλλά ο «θάνατος στους φασίστες» απόλυτα αποδεκτός. Αυτό που μπορούσε να καταλάβει ο καθένας ήταν ότι δεν υπήρχε κανένα «εμείς», αλλά ο απόλυτος πόλεμος. Δεν υπήρχε διαφωνία σε κάποια σημεία ή στα περισσότερα σημεία, ωστε να μπορεί να γίνεται ένας διάλογος, υπήρχε το ή αυτοί ή εμείς, δηλαδή ο απόλυτος πόλεμος, το μίσος. Το μίσος, που άμα το βαφτίσεις ταξικό, νομιμοποιείται. Και μετά περνάς και στο φθόνο για αυτά που έχει ο άλλος και στη φιλοδοξία να ανέβεις κοινωνικά. Μετά ήρθε και η νομιμοποίηση της φιληδονίας, οπότε για ποια ηθική μιλάμε; Κατά την άποψή μου ο θάνατος της Ελλάδας συνέβη στον εμφύλιο πόλεμο και τις συνακόλουθες επιπτώσεις του. Έχει γράψει ο Χρόνης Μίσιος σε κάποιο σημείο στο «Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς» ότι αυτό που θέλουν οι βασανιστές είναι να σε κάνουν ένα μικρό μπαλάκι απομονωμένο μέσα σου που να μην εμπιστέύεσαι και να μην επικοινωνείς με κανέναν. Αυτό που γίνονται σήμερα όλο και περισσότεροι. Πρόσφατα άκουσα από το δεύτερο πρόγραμμα ένα τραγούδι με τους στίχους: «Ψυχή μου μαύρη μείνε κακιά, δε θ’αβρεις ποτέ γιατρειά». Ζούμε αυτό που έλεγε ο Παζολίνι «μία ανθρωπολογική μεταβολή». Δεν είναι το θέμα το κεφάλαιο και ο πλούτος απλώς. Εδώ καταστρέφεται η φύση σε όλες τις μορφές, και η φύση του ανθρώπου. Καταστρέφεται η έννοια της αλήθειας, της δικαιοσύνης, της τιμιότητας. Πρέπει επιτέλους να το δείτε. Καταστρέφεται ό,τι δημιούργησε ο άνθρωπος ως πολιτισμό και συνολικά η δημιουργία του Θεού διαστρέφεται με ένα δαιμονικό τρόπο. Είναι πολύ μεγαλύτερο από την καταστροφή των Ελλήνων. Είναι αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος στην δεύτερη επιστολή προς Τιμόθεον, κεφ. 3: «Να ξέρεις ακόμα και τούτο: Τις έσχατες ημέρες θα έρθουν δύσκολοι καιροί. Γιατί οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς στους γονείς, αχάριστοι, ασεβείς, άστοργοι, αδιάλλακτοι, συκοφάντες, άσωτοι, άγριοι, εχθροί του καλού, προδότες, αυθάδεις, φουσκωμένοι από εγωισμό, θα αγαπούν τις ηδονές πιο πολύ παρά τον Θεό. Θα δείχνουν ότι έχουν ευσέβεια, αλλά θα έχουν αρνηθεί τη δύναμή της με τις πράξεις τους». Διότι σπανίζει η αγάπη. Έγινε και η πίστη λόγια, ιδεολογήματα, βιβλιογραφία. Τι να τον κάνεις τον χριστιανισμό χωρίς αγάπη; Χωρίς την αγκαλιά που με στοργή συγχωρεί μέσα στο φως της αναστάσιμης αγάπης, όπως εκείνος μας συγχωρεί; Χριστός Ανέστη!
Από τα πρωταρχικά ζητούμενα στο δημόσιο βίο της χώρας από αυτούς που κυριαρχούν σε αυτόν είναι πως η λεηλασία της χώρας, το σταμάτημα της Ελλάδος ως συγκροτημένο κράτος και η δημιουργία όρων που οδηγούν σε ιστορικό αφανισμό τον Ελληνισμό να μην έχουν ένοχους, μετά την άνοδο στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ πλέον έχει γίνει κοινός τόπος το ότι όλα τα κόμματα στο ίδιο καζάνι βράζουν και απομένει να εμπεδωθεί τούτο, ότι δήθεν οι Έλληνες είναι τόσο αχρείοι που δεν τους αξίζει κάτι άλλο, το διαπιστώνει κανείς καθημερινά από τον τρόπο που παρουσιάζουν τις ειδήσεις τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης, αφού εδραιωθεί η πεποίθηση περί Ελλήνων που δεν αξίζουν να αυτοδιοικούνται τότε το έγκλημα θα μπορεί να ολοκληρωθεί χωρίς να αποδοθούν ευθύνες και τιμωρίες σε αυτούς που φέραν την καταστροφή στη χώρα
Έχεις τρομερό δίκιο. Ο Καμύ έλεγε:
“Υπάρχει κάτι χειρότερο από την πανούκλα. Να συνηθίσουμε την πανούκλα”.
Αυτοκριτική πρέπει να κάνετε και εσείς για το αφήγημα που προβάλλετε ότι όλα τα άσχημα προέρχονται από τους κακούς ξένους και οι Έλληνες πολιτικοί είναι απλώς ενεργούμενα τους και η Ελλάς αθώα παιδίσκη,έστω και παρακμιακή.
Κάθε χώρα φροντίζει ή πρέπει να φροντίζει τα συμφέροντά της.Είναι ίσως δύσκολο για πολλούς να δεχθούν ότι για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα ευθύνονται πρωτίστως οι Έλληνες στα οικονομικά διότι θα πρέπει να έχουν εμβαθύνει στους θεσμούς της ευρωζώνης στην οποία η Ελλάδα θέλησε να ενταχθεί με τη θέλησή της για να παραβιάσει στη συνέχεια τους κανόνες στους οποίους στηριζόταν,γιαυτό θα αναφερθώ σε κάτι που καταλαβαίνουν όλοι πολύ εύκολα : το προσφυγικό.
Γράφετε ότι το προσφυγικό είναι ένα “τουρκογερμανικό σχέδιο” ελέγχου της Ελλάδος.Ανακριβές.Κανένα τέτοιο σχέδιο δεν εμφανίσθηκε όλα τα μνημονιακά χρόνια πριν από τον Τσίπρα.Όταν επί Σαμαρά όλα τα συριζαίικα εξαρτήματα και ΜΚΟ κατήγγγειλαν την Ελλάδα ότι “απωθεί” πίσω τους πρόσφυγες,όταν η Γκάρντιαν έγραφε και ξανάγραφε κατά του Δένδια,καμμιά πίεση από τη Γερμανία δεν υπήρξε για αλλαγή στάσης.Ποτέ γενικά δεν συνδέθηκε το δάνειο και το μνημόνιο με το προσφυγικό ή με οποιοαδήποτε άλλο εθνικό θέμα,κυπριακό ή μακεδονικό.Οι δανειστές ποτέ δεν επιχείρησαν κάποια τέτοια σύνδεση.
Τη σύνδεση την ξεκίνησε η Ελλάδα,συγκεκριμένα η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου ανοίγοντας τις πύλες της Ελλάδος και απειλώντας με αποστολή “τζιχαντιστών” στην Ευρώπη με συνεντεύξεις του υπουργού Εξωτερικών και του υπουργού Αμύνης σε ευρωπαικές εφημερίδες για να αλλάξουν οι όροι του μνημονίου.Τα γεγονότα είναι πολύ καθαρά και γνωστά σε όλους όπως και τα σώου της Χριστοδουλοπούλου.
Σε κάποιο σημείο η ροή που προκάλεσαν οι ελληνικές ενέργειες έγινε χείμαρρος.Ένα εκατομμύριο πέρασαν από την Ελλάδα με κατεύθυνση την Ευρώπη αποσταθεροποιώντας ξένες κυβερνήσεις και προκαλώντας μεταξύ άλλων την άνοδο της άκρας δεξιάς στην Αυστρία που οδήγησε και στην παραίτηση του μέχρι τότε συμμάχου του Τσίπρα σοσιαλιστή καγκελλάριου Φέυνμαν.
Αντιμέτωπη με το χείμαρρο που εξαπέλυσε ο Τσίπρας η Μέρκελ ήταν υποχρεωμένη να λάβει υπ όψιν της τόσο τη βαριά κληρονομιά της Γερμανίας από τον πόλεμο και την εξ αυτής υποχρέωσή της από το 1945 να επιδεικνύει άψογη “αντιρατσιστική” εικόνα διεθνώς αλλά και την πολύ πιθανή εξέγερση μέσα στο κόμμα της λόγω της ροής.Έτσι αναγκαστικά στην πρόσοψη είπε “τους δέχομαι” και όντως δέχθηκε το μέγιστο όγκο και ταυτόχρονα είπε και στις άλλες χώρες της ΕΕ “πάρτε και εσείς” προκαλώντας την αντίδρασή τους και την ίδια στιγμή ανεχόμενη τις ενέργειες των χωρών Βίζεγκραντ που έκλεισαν αυτές την πόρτα.Είναι δύσκολο να δει κανείς τι άλλο θα μπορούσε να κάνει.Όλα όσα ακολούθησαν,το μπλόκο στα Σκόπια,η Ειδομένη,η συμφωνία με την Τουρκία,το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο ήσαν συνέπειες της αρχικής απόφασης Τσίπρα – Καμμένου – Κοτζιά – Χριστοδουλοπούλου να ανοίξουν τις πόρτες και να στείλουν κόσμο στην Ευρώπη.
Δεν ωφελεί η υποκρισία ούτε είναι δυνατόν να αντιμετωπισθεί οποιοδήποτε πρόβλημα,πόσο μάλλον εθνικό,με την κλασική δαιμονοποίηση ξένων δυνάμεων για να βγει λάδι η ελληνική κυβέρνηση και να εμφανισθεί ως παθητικός αποδέκτης καταστάσεων που η ίδια προκάλεσε.
Το τελευταίο πράγμα που ήθελαν οι ευρωπαικές κυβερνήσεις ήταν η ροή των μεσανατολιτών που έστειλε ο Τσίπρας.
Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές,ελέχθη σε μια άλλη εποχή και ισχύει και τώρα.Η ελληνική κυβέρνηση προκάλεσε το προσφυγικό και όχι κάποιος άλλος.
Και άλλα έχει προκαλέσει αλλά αυτό το καταλαβαίνουν οι πάντες.
κ Ψυχραιμια..ψυχραιμια..θα μπορουσα να σας παραθεσω απειρες δηλωσεις εκπροσωπων του γερμανικου κατεστημενου για το ποσο καλη ειναι για τα συμφεροντα της Γερμανιας η αποδοχη ενος μυριου προσφυγων και μεταναστων με κορυφαια την δηλωση του προεδρου των Γερμανων βιομηχανων.
Δεν έχει καμμιά σημασία τι λένε ο ένας και ο άλλος αλλά τι έγινε και πως.
Η ιστορία ξεκίνησε από την Ελλάδα και έπρεπε διάφοροι στις χώρες υποδοχής να πάρουν θέση.Και πήραν,άλλοι υπέρ και άλλοι κατά.Αλλά εάν δεν άνοιγαν τα ΕΛΛΗΝΙΚΑ σύνορα δεν θα υπήρχε θέμα.Και τα ελληνικά σύνορα τα άνοιξε η πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ,η αντιμνημονιακή “πλήρης” κυβέρνηση (και η Κωνσταντοπούλου και ο Λαφαζάνης μαζί) ΣΥΡΙΖΑ απειλώντας μάλιστα και με το “όπλο” αυτό τους ξένους.
Αλλά εδώ ελέχθη ότι υπήρχε “τουρκογερμανικό” σχέδιο κατά της Ελλάδος.Κανένα τέτοιο σχέδιο δεν υπήρχε.Εάν υπήρχε τότε θα είχαν υπάρξει πιέσεις τα προηγούμενα χρόνια για άνοιγμα των ελληνικών συνόρων.Δεν υπήρξαν τέτοιες πιέσεις από Γερμανούς.Υπήρξαν πιέσεις,συνεχείς και εκδηλώσεις από τους αντιπολιτευόμενους συριζαίους και σύμπασα την αριστερά να ανοίξουν τα ελληνικά σύνορα.Υπήρξαν καταγγελίες κατά του Ξένιου Δία και του Δένδια από όλο το γαλαξία της αριστεράς και δημοσιεύματα σε ξένες ,κυρίως τη Γκάρντιαν εφημερίδες.Οι Γερμανοί έμειναν σιωπηλοί και κάλυπταν τις ενέργειες Δένδια.
Οι Ισραηλινοί έδωσαν και ανταλλακτικά για το Λιμενικό για να κάνει τη δουλειά του.
Οι Αμερικανοί επίσης δεν άσκησαν καμμιά πίεση.Ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε τα σύνορα και εξαπέλυσε το τσουνάμι στο οποίο οι Γερμανοί όφειλαν να απαντήσουν.
Πρόκειται για συνηθισμένη στην ελληνική ιστορία ταρζανιά που μετά την παταγώδη αποτυχία της αρχίζει η προσπάθεια μετάθεσης ευθυνών και η απόδοση σκοτεινών ανύπαρκτων σχεδίων σε ξένους για να καλυφθούν οι ευθύνες των πρωταγωνιστών.
Η επιχειρηματολογία σου για το προσφυγικό είναι γνωστή. Προσωπικά δεν πείθομαι για ένα πράγμα: Τη δυνατότητα αναχαίτησης προσφυγικών ροών στη θάλασσα, ειδικά όταν αυτές ξεπερνούν κάποιο διαχειρίσιμο αριθμητικό όριο, χωρίς να υπάρξουν αναπόφευκτα ναυτικές τραγωδίες. Εδώ πνίγηκαν εκατοντάδες το καλοκαίρι του 2015 χωρίς να υπάρχουν αναχαιτίσεις, φαντάσου τί θα γινόταν αν γινόταν προσπάθεια αναχαίτησης! Αυτό που θέλω να πω είναι απλό: Άλλο πράγμα να αναχαιτίζεις 5-10 βάρκες την ημέρα και άλλο 200, 300, 400…το πρώτο είναι διαχειρίσιμο με μικρές πιθανότητες απωλειών, το δεύτερο όχι. Συνεπώς, αν θες πραγματικά να συγκρίνεις τις ελληνικές πολιτικές και τα αποτελέσματα που είχαν στο προσφυγικό, δεν αρκεί να κοιτάς πόσες βάρκες έφταναν πριν στα ελληνικά νησιά και πόσες μετά αλλά και πόσες ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΝ πριν από τα τουρκικά παράλια και πόσες μετά…Δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια στατιστική αλλά το σίγουρο είναι ότι από κάποιο χρονικό σημείο και μετά εντός του 2015, οι βάρκες που ξεκινούσαν ημερισίως από την Τουρκία πολλαπλασιάστηκαν εκθετικά…και αυτό ήταν πολιτική του Ερντογάν και όχι της Ελλάδας (πως, άλλωστε, εξηγείς διαφορετικά ότι μετά τη συμφωνία που εκβίασε ο Ερντογάν με την ΕΕ οι ροές μειώθηκαν ως δια μαγείας σε επίπεδα 2014;;). Αν θέλουμε λοιπόν να είμαστε αντικειμενικοί δεν μπορούμε να επιρρίπτουμε ολόκληρη την ευθύνη στην Ελλάδα (ανεξάρτητα από τα σοβαρότατα λάθη χειρισμών της παρούσας κυβέρνησης), διότι σε τελική ανάλυση αυτό πλήττει (και μάλιστα άδικα) τη χώρα και όχι απλά την όποια κυβέρνηση. Με φιλικούς χαιρετισμούς και αναμένοντας την (ψύχραιμη) τοποθέτησή σου επί όσων αναφέρω.