Γιώργου Καραμπελιά
Τη στιγμή που η χώρα αρχίζει να περνάει στο επόμενο στάδιο της κατάρρευσης, με τη Γερμανία να θέτει ανοιχτά το ζήτημα της έξωσης της Ελλάδας από την ευρωζώνη προκειμένου να δεχτεί να βοηθήσει την Ισπανία ή την Ιταλία, τη στιγμή που στο εσωτερικό της χώρας τα έσοδα καταρρέουν, οι καρκινοπαθείς κινδυνεύουν με άμεσο θάνατο, οι πολίτες καταδιώκουν και εξοντώνουν με καραμπίνες τους γεωμετρικά πολλαπλασιαζόμενους ληστές και οι τηλεοράσεις μεταβάλλονται σε τηλεοπτικά ρινγκ, υπάρχουν διάφοροι φίλοι που εξακολουθούν να εκφέρουν τον ξεπερασμένο λόγο «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο» και με βάση αυτό να είναι έτοιμοι να δώσουν «μια ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι όντως καταπληκτικό το ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων έχουν δημόσιο λόγο, στον λεγόμενο αντιμνημονιακό χώρο, αδυνατεί να κατανοήσει ότι το δίλημμα δεν είναι πλέον «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο» αλλά το μέγεθος και το εύρος της καταστροφής που έρχεται. Δυστυχώς, και αυτό το γνωρίζουν, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε δυόμισι χρόνια πριν, όταν ο πράκτορας πυροδότησε την έναρξη της καθόδου της χώρας προς την «κόλαση», ούτε οκτώ μήνες πριν, όταν ο ανίκανος Σαμαράς έκαψε την τελευταία δυνατότητα μιας επιτυχημένης απόρριψης και επαναπραδιαγμάτευσης του μνημονίου. Σήμερα, βρισκόμαστε σε μια ριζικά νέα κατάσταση. Το μνημόνιο έχει καταδικαστεί στη συνείδηση του ελληνικού λαού όπως κατεδείχθη από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, αλλά μπροστά μας έχει ανοιχθεί μια περίοδος κρίσεων και καταστροφών και το μόνο διακύβευμα είναι πλέον το πώς θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τις χειρότερες από αυτές, και να βάλουμε τα θεμέλια για την ανάταξη της χώρας, σε μια νέα κατεύθυνση, μετά από ορισμένα χρόνια.
Δυστυχώς, απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, ένα κομμάτι του αντιμνημονιακού χώρου, παίζοντας με τη δραματική υποβάθμιση των συνθηκών ζωής των συμπολιτών μας, την αγνοεί παντελώς και εξακολουθεί να καλλιεργεί αυταπάτες ότι είναι δυνατόν, κάτω από τις παρούσες συνθήκες, να «επιστραφούν χρήματα», να δοθούν αυξήσεις και άλλα ηχηρά παρόμοια, τη στιγμή που, σε λίγο καιρό, κινδυνεύουμε από πανικό στις τράπεζες, δραματικά προβλήματα στις εισαγωγές, ακόμα και πιθανό μπλακ άουτ στον ηλεκτρισμό. Η παραμικρή αναφορά σε όλα αυτά τα ζητήματα καταγράφεται ως «κινδυνολογία», με μια απίστευτη ελαφρότητα, την ίδια στιγμή που πάρα πολλοί απ’ όσους διακινούν ένα τέτοιο λόγο έχουν φροντίσει να εξασφαλίσουν τις αποταμιεύσεις τους στο εξωτερικό, στην Κύπρο και στις τραπεζιτικές θυρίδες.
Πρόκειται για μια κοντόθωρη πρακτική, η οποία μιλάει από το πρωί μέχρι το βράδυ για «καταστροφή» και αρνείται να κατανοήσει πως τα λαϊκά στρώματα και οι άνεργοι θα ζήσουν μια πολύ μεγαλύτερη καταστροφή, στον βαθμό που θα εκπληρωθεί η ανεύθυνη προφητεία τους. Ξεχνούν πως, στον πάτο του βαρελιού, υπάρχει ακόμα η Βουλγαρία και η Σοβιετική Ένωση μετά την κατάρρευση του ’90, υπάρχει η απόλυτη εθνική απαξίωση, υπάρχει ο νεοθωμανισμός που καραδοκεί. Και όμως, τυφλά, με βάση μικροσυμφέροντα, ή άγνοια, είμαστε έτοιμοι να πριμοδοτήσουμε μια τυχοδιωκτική και καταστροφική πολιτική.
Απέναντι σε αυτή, πιστεύουμε πως το κίνημά μας θα πρέπει να μετεξελιχθεί από «αντιμνημονιακό» σε «αντιστασιακό» και να οικοδομήσει ένα νέο πολιτικό τοπίο, πέρα από τον παρασιτισμό και την ανικανότητα των κυρίαρχων ελίτ. Άμεσα, θα πρέπει να καταβάλουμε κάθε προσπάθεια για να αποφύγουμε την απομόνωση της Ελλάδας, να αποφύγουμε το σχέδιο «Ιφιγένεια» της Γερμανίας, και να συνεχίσουμε να συναποτελούμε μέρος της κρίσης της Ευρώπης και όχι προϋπόθεση της λύσης της δια της εξώσεώς μας. Και αυτό δεν είναι κάτι που εμείς τουλάχιστον, και εγώ προσωπικά, το λέω σήμερα. Είναι κάτι για το οποίο επιμένω πριν καν υπογραφεί το μνημόνιο, από το Μάρτιο του 2010, ότι η στρατηγική της Γερμανίας –ή τουλάχιστον των κυρίαρχων κύκλων της– κατατείνει στη δημιουργία μιας Ευρώπης πολλών ταχυτήτων και έχει ως παραδειγματική προϋπόθεση την εκδίωξη της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Γι’ αυτό και από την αρχή της κρίσης αντιταχθήκαμε με όποιο μέσο σε όλους εκείνους που ήθελαν να διευκολύνουν το έργο της Γερμανίας, προπαγανδίζοντας εμείς οι ίδιοι την έξοδο από το ευρώ και το πέρασμα στη δραχμή. Αναρίθμητες φορές, μέσα σ’ αυτά τα δύο χρόνια, αντιταχθήκαμε τόσο στο κόμμα της δραχμής των διεφθαρμένων επιχειρηματιών, όσο και σε εκείνους οι οποίοι, αγνοώντας την γεωπολιτική θέση της Ελλάδας, μας οδηγούσαν από ιδεοληψία σ’ ένα πένθιμο σόλο.
Πώς λοιπόν, μετά από όλα αυτά, δεν καταλαβαίνει κανείς πως η επιλογή μιας εμφυλιοπολεμικής αντιπαράθεσης –την ώρα μάλιστα που ο ελληνικός λαός έχει τελεσίδικα αποφανθεί υπέρ μιας πορείας εξόδου από το μνημόνιο– αποτελεί τη χειρότερη συνταγή που θα μπορούσαν να έχουν; Η Ελλάδα σήμερα χρειάζεται ένα ενιαίο εθνικό μέτωπο για να αντιμετωπίσει τη γερμανική επιβουλή και τα αρπακτικά των τραπεζών και δεν έχει την πολυτέλεια μιας νέας πόλωσης μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Μια υπεύθυνη και επαναστατική αριστερά θα έπρεπε να κατακτήσει την ηγεμονία της όχι μέσα από την εσωτερική εμφυλιοπολεμική πόλωση, αλλά μέσα από την ανάδειξή της στον κύριο φορέα ενός εθνικού πατριωτικού μετώπου. Αυτό έκανε η αριστερά στην Κατοχή και μόνο έτσι κατέκτησε την ηγεμονία του λαού. Αντίθετα, αποτελεί τυχάρπαστη λογική η πρόταξη της εσωτερικής σύγκρουσης την ώρα που είναι έτοιμο το ίδιο το σπίτι μας να καεί.
Σε αυτά τα πλαίσια, θεωρώ ότι η πρόταξη από ένα μικρό, μέχρι χθες, κόμμα διαμαρτυρίας μιας κυβερνησιμότητας, την οποία δεν διαθέτει και η οποία στηρίζεται απλώς στην αγανάκτηση και στο αδιέξοδο του λαού, χρησιμοποιεί κάθε είδους παλαιά και ανακυκλωμένα υλικά, για να επιβληθεί, αποτελεί πολιτικό τυχοδιωκτισμό. Υπ’ αυτή την έννοια, είναι πεποίθησή μου, ο ελληνικός λαός, θέλοντας να ολοκληρώσει αυτό το κίνημα που άρχισε πριν από δύο χρόνια, θα πρέπει να αποφύγει την παγίδα της πολιτικής επιτάχυνσης, να αποφύγει να χρεωθεί αυτό τη χρεωκοπία της χώρας και να υποστηρίξει εκείνες τις αντιμνημονιακές δυνάμεις που δείχνουν μεγαλύτερη υπευθυνότητα. Σε αυτά τα πλαίσια, δήλωσα πως προτιμώ την ψήφο στο ΚΚΕ και, αν είχα εμπιστοσύνη στο αρχηγό των «Ανεξαρτήτων Ελλήνων», θα επέλεγα ίσως και αυτούς. Όχι γιατί πιστεύω ότι το ΚΚΕ αποτελεί λύση στα προβλήματα της χώρας, με την ανεδαφική στρατηγική του, αλλά με αποκλειστικό κριτήριο το ότι απορρίπτει σήμερα τον τυχοδιωκτισμό της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Και βέβαια υπάρχουν και άλλες αντιμνημονιακές επιλογές. Όπως ξέρετε πολύ καλά, ήδη από τις εκλογές της 6ης Μαΐου, είχαμε τονίσει πως, δυστυχώς, δεν υπάρχει κάποια επιλογή που να μας καλύπτει πλήρως. Εμείς μείναμε σε αυτή την άποψη. Άλλοι φαίνεται πως προσχώρησαν στην επιλογή: Τσίπρας και ξερό ψωμί.
Τα υπόλοιπα αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις και πρόταξη του στενού και κοντόθωρου συμφέροντος μπροστά σε μία κρίση με κυριολεκτικά κατακλυσμικά χαρακτηριστικά.
Υ.Γ.1. Κάποιος φίλος απόρησε πως είναι δυνατόν σε ένα μου κείμενο να γράφω για τον «Ελληνισμό στο σταυροδρόμι» και από την άλλη να παρεμβαίνω στην εκλογική διαμάχη με τρία κείμενα «Το κόμμα της δραχμής», «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ» και το «Αλέξης ή Αλέκα». Μα ακριβώς γιατί, σε αντίθεση με άλλους διανοουμένους ή συγγραφείς του χώρου μας, δεν θέλω να μένω στις γενικές ιδεολογικές διαπιστώσεις, όπου η συναίνεση είναι ευκολότερη, αλλά επιθυμώ να συμμετάσχω ενεργά στη μετεξέλιξη ενός ιδεολογικού πόλου σε πολιτικό! Και μια τέτοια μετεξέλιξη, που πραγματοποιείται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία, υποχρεώνει και προϋποθέτει τομές. Ακριβώς γιατί είμαι πεπεισμένος πως η Ελλάδα, στον 21ο αιώνα, παίζει τα «ρέστα» της, δεν είμαι διατεθειμένος να σιωπήσω όποιο και αν είναι τίμημα. Δεν ανήκω σε κείνους που σίγησαν στις πιο κρίσιμες στιγμές. Και εξ άλλου, η πολιτική θεμελίωση ενός εγχειρήματος γίνεται πάντα με τομές – έστω και επώδυνες. Και ένα πολιτικό εγχείρημα σαν αυτό που οραματιζόμαστε, που θέλει να συμβάλει στην εκ βάθρων ανατροπή της πορείας της χώρας, δεν γίνεται με χλιαρές και μεσοβέζικες παρεμβάσεις, δεν γίνεται με τακτικισμούς και με το «άσε να αποκαλυφθούν πρώτα». Όχι, γίνεται με ρήξεις, και ξεκάθαρες θέσεις, που αποσαφηνίζουν πολιτικά το ήδη διαμορφωμένα ιδεολογικά πρόσωπό μας. Και πάντως «γάμος χωρίς σφαχτά δεν γίνεται».
Υ.Γ.2 Πληροφορώ τους αγαπητούς φίλους, πως και οι Εναλλακτικές Εκδόσεις και τα έντυπά μας αντιμετωπίζουν σημαντικό οικονομικό πρόβλημα, το ελληνικό κράτος μας χρωστάει αρκετά χρήματα από τα πανεπιστημιακά συγγράμματα, ενώ μας απομυζά με τις φορολογίες και τα χαράτσια. Ωστόσο, δεν αναδεικνύω αυτή τη «χασούρα» σε κριτήριο της πολιτικής μου τοποθέτησης και βέβαια δεν θα διαπράξω την έσχατη ανανδρία, να ταυτιστώ σε μια προχωρημένη ηλικία, με το πνεύμα του παρασιτισμού και της ευκολίας που καταγγέλλω εδώ και τριάντα επτά χρόνια.
22 ΣΧΟΛΙΑ
Ένα πράγμα δεν μπορεί να σάς αρνηθεί κανείς κε Καραμπελιά, το θάρρος της γνώμης σας! Δεν προσπαθείτε να δημιουργήσετε ένα κοινό στο οποίο θα λέτε ό,τι θέλει να ακούσει και αυτό σάς τιμά. Θα συνεχίσω λοιπόν να σάς διαβάζω έστω και αν κάποτε διαφωνώ μαζί σας!
Για άλλη μια φορά έχετε δίκιο και τοποθετείται το πρόβλημα στην πραγματική του βάση χωρίς ιδεολογικά στερεότυπα. Ένας νέος διχασμός είναι ο μόνος τρόπος να γλιτώσουν και γι αυτό τον προωθούν με κάθε μέσο. Οι νεότεροι βλέπουμε μόνο τα αποτελέσματα του εμφυλίου, δεν τον ζήσαμε αλλά οι παλαιότεροι έχουν βαρύτατες ευθύνες που αφήνουν να εξελίσσεται για άλλη μια φορά ένας εθνικός διχασμός. Συνεπώς για έναν επιπλέον λόγο η τίμια στάση σας είναι ανυπολόγιστη σε μια εποχή που ξεχάσαμε ακόμη και τη λέξη τιμή!
Η βασική θέση σας ότι το δίλημμα μνημόνιο- αντιμνημόνιο έχει τελειώσει και ότι πλέον το ερώτημα είναι ευρώ-δραχμή είναι ολότελα λανθασμένη. Και αυτό θα διαφανεί μετά τις εκλογές, όταν το μνημόνιο (η λιτότητα, το ξεπούλημα, ο μηδενισμός των συντάξεων) θα είναι εδώ. Εμείς όμως δεν ξέρω για πόσο θα είμαστε σε αυτή τη χώρα! Εν ολίγοις η χώρα σίγουρα θα σωθεί (οι πατριώτες ας μην ανησυχούν) όχι όμως και ο λαός της! Οψόμεθα.
Πολύ ωραία η ανάλυση της συγκυρίας και η διάγνωση των αναγκών. Τα συμπεράσματα όμως πώς προκύπτουν; Καλείτε σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας και ευθύνης για τη παραμονή της χώρας στο ευρώ και την υπεράσπισή της και μας καλείτε να στηρίξουμε ΚΚΕ;;; Γιατί;;; Αφού ούτε συνεργάζεται με κανέναν, ούτε με τη παραμονή στο ευρώ είναι. Επιπλέον, αφού κρίνετε το δίλημμα μνημόνιο – αντιμνημόνιο ως ξεπερασμένο, καλείτε τον κόσμο να στηρίξει αντιμνημονιακές δυνάμεις!!!
Μπορεί να έχετε το θάρρος της γνώμης σας, και ακούω πάντα με προσοχή τις αναλύσεις σας, αλλά το πολιτικό σας διαταύτα επί του συγκεκριμένου είναι παράλογο. Αν ήταν κάποιος συνεπής με το κάλεσμά σας θα έπρεπε να στηρίξει ή ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ ή ΔΗΜΑΡ…
Αγαπητέ κε Καραμπελιά. Θα ήθελα να μου λύσετε κάποιες απορίες. Πρώτα, πρώτα θα ήθελα να μάθω ποιος κυβερνάει από την μεταπολίτευση και μετά. Γιατί εμείς οι μη αριστεροί-ας το πούμε έτσι για να καταλαβαινόμαστε- επιμένουμε ότι κυβερνάει η αριστερά. Μην ξεχνάτε άλλωστε ότι οι εφημερίδες της δεξιάς εκείνης της εποχής(10ετία 70) κατηγορούσαν τον Λάσκαρη(υπουργό της κυβέρνησης Καραμανλή) για σοσιαλμανία. Αφήστε βέβαια το γεγονός ότι πολλοί από μας δεν γουστάρουμε την Νέα Δημοκρατία επειδή ακριβώς εκπασοκίστηκε πλήρως. Τι σόι πολιτικές ήταν αυτές που κυριάρχησαν από την μεταπολίτευση και μετά. Φιλελεύθερες; O Φιλελευθερισμός αξιοποιεί το κεφάλαιο προς όφελος της κοινωνίας. Εδώ τις δουλειές τις πήραν 15 άνθρωποι. Ολοι τους δηλώνουν αριστεροί όπως θα δήλωνε ο οποιοσδήποτε στην θέση τους προκειμένου να μαζέψει όλο το χαρτί. Τώρα το ζητούμενο είναι αφού καταγγέλλεται το μνημόνιο σημαίνει ότι είσαστε ευχαριστημένος από την μέχρι τώρα πορεία αυτού του μπουρδέλου(δυστυχώς) που λέγεται Ελλάδα. Δηλ να συνεχίσουμε να ζούμε όπως ζούσαμε; Και αν υπάρχει άλλη λύση ποια είναι αυτή. Να μας την πείτε να μάθουμε και εμείς. Γιατί αυτό που καταλαβαίνω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό είναι ότι πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Μόνο που οι μόνες μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν είναι οι φιλελεύθερες. Εκτός και αν θεωρείται ως λύση την κρατικοποίηση των πάντων, όπως επιθυμεί η Αλέκα την οποία προτείνεται να ψηφίσουν οι έλληνες. Κάποτε πρέπει να σταματήσει η αγιοποίηση της αριστεράς σ αυτό τον τόπο. Λίγη αυτοκριτική της αριστεράς δεν θα έβλαπτε.
Ο Καραμπελιάς δεν προτείνει κκε ως λύση αλλά ως μέσο αποφυγής του μεγαλύτερου κακού, του σύριζα. Για αυτό λέει ‘αλέξης ή αλέκα’. Αυτό δε σημαίνει ότι κατά τη γνώμη του σε αυτούς τους δυο εξαντλούνται οι επιλογές των εκλογέων. Ξέρει όμως ότι πολλοί Έλληνες δεν μπορούν να μην ψηφίσουν αριστερά οπότε προτείνει τη λιγότερο βλαβερή, στην παρούσα συγκυρία, εκδοχή της.
Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία του άρθρου.
Πάντως, είναι αλήθεια ότι ουδέποτε εφαρμόστηκε φιλελευθερισμός στην Ελλάδα κι από ό,τι φαίνεται ούτε πρόκειται. Ένα αίτιο είναι ότι δε συμφέρει όσους έχουν εθιστεί στη λογική της ήσσονος προσπάθειας και της αμοιβής ανεξάρτητα από προσόντα και κόπο. Επίσης, παράλληλα με το μύθο ότι αριστερά και δημοκρατικοί αγώνες πάνε πακέτο ο κόσμος νομίζει ότι σε όποια χώρα κάποιοι αδίστακτοι τύποι ελέγχουν τον πλούτο και καταπιέζουν τους φτωχούς υπάρχει φιλελευθερισμός. Νομίζουν ότι το να προσφέρει το κράτος δις στις τράπεζες, δηλαδή το να παρεμβαίνει στην οικονομία και να κρατάει ζωντανές προβληματικές επιχειρήσεις, είναι φιλελευθερισμός. Καμία σχέση, τέτοιες πρακτικές είναι ενάντιες στη θεμελιακή επιδίωξη του φιλελευθερισμού για ανόθευτο ανταγωνισμό. Φαντάζομαι ότι σοσιαλισμός υπάρχει μόνο εκεί όπου όλοι είναι χαρούμενοι. Για αυτό άλλωστε λένε ότι στην εσσδ δεν εφαρμόστηκε σοσιαλισμός, μάλιστα προχωράνε μέχρι του σημείου να ισχυριστούν ότι την Ανατολική Ευρώπη κατέστρεψαν οι …αγορές!
Ωστόσο ούτε ο φιλελευθερισμός είναι το ωραίο πράγμα που νομίζεις. Δεν εκμεταλλεύεται κανένα κεφάλαιο προς όφελος των κοινωνιών. Πυρήνας της σκέψης του είναι το άτομο και οι εγωιστικές επιθυμίες του. Τις κοινωνίες τις θεωρεί αθροίσματα ατόμων που μένουν ενωμένα χάρη στην αυτόματη εναρμόνιση των μονίμως αντιτιθέμενων και συγκρουόμενων μεταξύ τους ατομικών συμφερόντων. Τη σύγκρουση αυτή τη θεωρεί απαραίτητη για την ευημερία. Όχι τυχαία και ο σοσιαλισμός προβάλλει τη σύγκρουση ως παράγοντα προόδου (μεταξύ των τάξεων, που είναι συσσωματώσεις ατόμων στη βάση της υλικής τους δύναμης). Τέτοιες οπτικές του ανθρώπου και των κοινωνιών του μου φαίνονται αποκρουστικές. Είναι εξάλλου τελείως αντίθετες με τον ελληνικό πολιτισμό, που θεωρεί πηγή προόδου τη σχέση (όχι τη συναλλαγή) ανάμεσα σε πρόσωπα (πρόσωπο και άτομο διαφέρουν ουσιωδώς, διάβασε αν θες ορθόδοξη θεολογία). Επιπλέον διαψεύδεται από τα εμπειρικά δεδομένα, που δείχνουν ότι ο άνθρωπος δεν είναι τόσο μονοδιάστατος. Ευτυχώς γιατί τότε δε θα διαφέραμε πολύ από μηχανές.
Αν είχα να διαλέξω μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού θα διάλεγα το πρώτο. Ο σοσιαλισμός σου επιβάλλει μαζικά και ενάντια στη θέλησή σου έναν τρόπο ζωής που βασική του ιδέα είναι η εξαφάνιση όλων των διαφορών στο όνομα της δικαιοσύνης. Την αλληλεγγύη, που τόσο διαφημίζει, την αντιλαμβάνεται μόνο ως συγκυριακή συνεργασία προς εξυπηρέτηση ατομικών συμφερόντων. Δηλαδή όταν μιλάει για συλλογικούς αγώνες εννοεί αθροίσματα ατομικών αγώνων. Για αυτό άλλωστε στον ιστορικό υλισμό, την ‘επιστημονική’ βάση του σοσιαλισμού, όλες οι συλλογικές, εθνικές αξίες και οι μνήμες είναι μια κατασκευή, ένα ψέμα, το οποίο μάλιστα εμποδίζει την ορθή κατανόηση του κόσμου και πρέπει να καταστραφεί.
Όχι τυχαία σοσιαλισμός και εθνομηδενισμός συναντώνται στους ίδιους χώρους. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που δηλώνουν αριστεροί χωρίς να είναι εθνομηδενιστές. Άλλωστε υπήρχαν και υπάρχουν χριστιανοί που ψηφίζουν κκε (παρεμπιπτόντως, κάποτε υπήρχε χριστιανικός και όχι μόνο μαρξιστικός σοσιαλισμός αλλά τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι γιατί ήταν αυτός όντως επικίνδυνος για τον καπιταλισμό). Τέτοια μπερδέματα συμβαίνουν όταν δεν ξέρεις τι ακριβώς πρεσβεύει το κόμμα ή η ιδεολογία που υποστηρίζεις. Ιδίως στην Ελλάδα ο σοσιαλισμός έχει γίνει πιο διαλυτικός για την εθνική ταυτότητα από ό,τι υπήρξε ποτέ στη Δύση. Σημαντικός λόγος είναι πως ο πυρήνας του, ο υλισμός, είναι θεμελιακά αντίθετος προς τον πυρήνα της ελληνικής εθνικής ταυτότητας που δεν είναι υλιστικός (ενώ στη Δύση είναι). Άλλος λόγος είναι ότι εδώ ο σοσιαλισμός αναπτύχθηκε υπερβολικά αφού δεν υπήρχε ένα συντηρητικό ή ένα φιλελεύθερο κόμμα να λειτουργήσει ως ανάχωμα. Φυσιολογικά, όντας υλιστικός, ο σοσιαλισμός εκλαμβάνει τον άνθρωπο ως ένα εγωιστικό ον. Δες για παράδειγμα την αντίθεσή του προς τη φιλανθρωπία και πώς τη δικαιολογεί. Ερμηνεύει τις ανθρώπινες πράξεις αποκλειστικά με το χειρότερο δυνατό τρόπο.
Ο φιλελευθερισμός έχει στοιχειώδη σεβασμό προς τις επιλογές του ατόμου. Για αυτό θα τον προτιμούσα αν έπρεπε οπωσδήποτε να διαλέξω μεταξύ των δύο. Ωστόσο ιστορικά έχει οδηγήσει σε απίστευτες ανισότητες και τρομερή αδιαφορία προς τους φτωχούς. Δε χρειάζεται να διαβάσεις τους φιλοσόφους πολέμιούς του, που κι αυτοί είναι υλιστές, οπότε συμπλέουν με τον καπιταλισμό πολύ περισσότερο από όσο φαντάζονται (ή προσποιούνται). Διάβασε Ντίκενς. Είναι αποκαλυπτικός. Σου προτείνω τα ‘Δύσκολα Χρόνια’. Μπορείς να βρεις κριτική τους εδώ
http://argonautis.eu/hard_times.htm
Ο φιλελευθερισμός θεωρεί τις ανισότητες αναπόφευκτες, ακόμη και επιθυμητές, γιατί δήθεν ανταποκρίνονται στις φυσικές ικανότητες των ανθρώπων ή στις φυσικές διαφορές των χωρών (για αυτό σήμερα η ΕΕ, ο ΠΟΕ, κ.λ.π. μιλάνε για ‘αξιοποίηση’ των συγκριτικών πλεονεκτημάτων των κρατών). Κρύβει ότι οι διαφορές μεταξύ χωρών συχνά οφείλονται σε προηγούμενες σχέσεις κυριαρχίας (βλ. αποικιοκρατία) και ότι οι φυσικές ικανότητες των ανθρώπων χρειάζονται στοιχειωδώς ευνοϊκές συνθήκες για να αναπτυχθούν.
Το μνημόνιο ελπίζω να έχεις καταλάβει ότι είναι όπλο οικονομική επέκτασης της Δύσης εις βάρος της Ελλάδας και όχι μέσο εκσυγχρονισμού της ελληνικής κοινωνίας. Δε θα μπορούσε να είναι το δεύτερο, το περιεχόμενό του δεν επιτρέπει καμία απολύτως θετική αλλαγή. Δε θα πω περισσότερα, έχουν γραφτεί άπειρα για το θέμα.
Γενικά πιστεύω ότι λόγω των βασικών τους θεωρητικών παραδοχών φιλελευθερισμός και σοσιαλισμός οδηγούν λογικά κι αναπόφευκτα στον ολοκληρωτισμό, ο σοσιαλισμός πολύ πιο γρήγορα. Η ιστορική εμπειρία δείχνει το ίδιο πράγμα. Για το σοσιαλισμό τα έχουμε δει στην ανατολική Ευρώπη και στην Κίνα εδώ και δεκαετίες. Καθιερώθηκε με γιγάντιους διωγμούς και μαζική καταστροφή κοινωνικών δομών και της λαϊκής παράδοσης. Οι ιδέες ότι δεν εφαρμόστηκε σωστά ή ήθελε κι άλλο χρόνο ή δεν τον άφησε το κεφάλαιο να κάνει αυτά που μπορούσε είναι κατάλληλες μόνο για όσους πιστεύουν πως όταν συγκρούεται η θεωρία με την πραγματικότητα τόσο χειρότερο για την πραγματικότητα. Όσο για τα χάλια του φιλελευθερισμού, ένα καλό παράδειγμα είναι οι σημερινές ΗΠΑ: μοιάζουν με ζούγκλα, όπου το αδύναμο ζώο απλά το αφήνουν να πεθάνει.
Όλες τις πολιτικές ιδεολογίες πρέπει να τις πετάξουμε στα σκουπίδια αν θέλουμε να ασκήσουμε πολιτική με γνώμονα τις ανάγκες μας και τον ιδιαίτερο ‘πολιτικό ατομισμό’ που μας χαρακτήριζε από την αρχαιότητα. Αυτός δεν έχει σχέση με το ζωώδη ατομισμό που μας χαρακτηρίζει σήμερα. Ο πολιτικός ατομισμός προϋποθέτει λειτουργία του ανθρώπου στο πλαίσιο μιας πολιτείας με δική του, συνειδητή, ελεύθερη επιλογή. Δηλαδή άνθρωπο που σκέφτεται και πράττει αδέσμευτα όχι μόνο για το δικό του καλό αλλά και για το συλλογικό. Ουσιαστικά το δικό του συμφέρον το θεωρεί αλληλένδετο με το συλλογικό χωρίς όμως να το υποτάσσει σε εκείνο. Το συλλογικό καλό δεν ταυτίζεται με την υλική ευημερία κι επομένως δεν ανάγεται στο όφελος του κάθε ατόμου. Πρόκειται για μια κοσμοαντίληψη θεμελιωδώς διαφορετικά από τη δυτική (ή και την ασιατική βέβαια), η οποία προϋποθέτει μη υλιστική νοοτροπία. Μόνο σε αυτήν υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στο σύνολο και το μέλος του συνόλου η οποία να διαφυλάσσει τη συνεργασία και την αλληλεγγύη από τη μια πλευρά και την ελευθερία και τη δημιουργικότητα από την άλλη.
Οι ιδεολογίες είναι κατάλληλες για κοινωνίες αποτελούμενες από μάζες, όπως ήταν οι δυτικές όταν έβγαιναν οριστικά από τη φεουδαρχία το 18ο και το 19ο αιώνα. Είναι κατάλληλες για ανθρώπους που χρειάζονται ένα κόμμα να τους υπαγορεύει πώς να σκέφτονται μέσα από βολικές, βέβαιες για την ‘αλήθεια’ τους και ευκολοχώνευτες υπεραπλουστεύσεις και σχηματοποιήσεις της πραγματικότητας (μη με παρεξηγήσεις, μιλάω γενικά).
Χρειαζόμαστε ανιπροσώπευση, ώστε η κοινωνία να είναι πάνω από τις αγορές και να ελέγχει τους πολιτικούς (όχι τυχαία τα κόμματα δεν αναφέρονται καθόλου στο ζήτημα). Να απαλλαγούμε από τις ψευδαισθήσεις ότι όλες οι λύσεις είναι στη Δύση και κάθε αλλαγή είναι πρόοδος. Να μελετήσουμε τους φιλοσόφους, λογοτέχνες, ιστορικούς και θεολόγους μας, να θυμηθούμε την παράδοσή μας, ώστε να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει και να προτείνουμε δικές μας λύσεις στα δικά μας προβλήματα.
Αν τυχόν τα παραπάνω σε βρίσκουν έστω μερικώς σύμφωνο, δες αν θες κι έχεις χρόνο και όσα έγραψα στο ‘πορτραίτο του ντόριαν γκρέι’ (2ο και 3ο μου σχόλιο-είναι μεγάλα δυστυχώς). Θα σου δώσουν νομίζω μερικά επιχειρήματα υπέρ των θέσεών σου (παρόλο που δε συμφωνώ με τη συμπάθειά σου για το φιλελευθερισμό συνολικά είμαι πιο κοντά στη δική σου σκέψη).
δύο μικρές διορθώσεις:
1-‘Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία του άρθρου.’
‘Αυτή είναι η δική μου ερμηνεία των τελευταίων πολιτικών προτάσεών του.’
2-‘οδηγούν λογικά κι αναπόφευκτα στον ολοκληρωτισμό,’
‘οδηγούν λογικά κι αναπόφευκτα σε ανελεύθερα καθεστώτα’
Πολύ ωραία η ανάλυσή σου αγαπητέ Δημήτρη. Αν και περισσότερο φιλοσοφικό παρά πολιτικό το κείμενο, εν τούτοις το θεωρώ σημαντικότατο . Στο δια ταύτα, στο τέλος οι προτάσεις σου είναι φιλοσοφικές και ακούγονται σαν ευχολόγια. Αλλά ούτε και αυτό το θεωρώ μεμπτό. Ως προς τον φιλελευθερισμό(Toυ Φρήντμαν, του Χαγιεκ, του Φον Μίζες κ.α.) πρέπει να ξεκαθαρίσω σε όλους ότι δεν τον θεωρώ πανάκεια. Τα προβλήματα είναι σύνθετα και οι λύσεις δύσκολες. Απλά θεωρώ ότι την Ελλάδα την έπνιξε ο σφιχτός εναγκαλισμός της αριστεράς και αυτό που χρειάζεται είναι ένα σοκ φιλελευθεροποίησης το οποίο σοκ είναι απίθανο να χειροτερεύσει τα πράγματα. Εξ άλλου βαρεθήκαμε να δουλεύουμε και να πληρώνουμε τεμπέληδες δημοσιοσυτιζόμενους υπαλλήλους, συνδικαλιστές του κώλου και επιχειρηματίες που χωρίς τα λεφτά του κράτους –άρα των φορολογουμένων- δεν θα ήταν τίποτα. Και επί τέλους δεν μπορεί αυτή η χώρα να πληρώνει εσαεί την χούντα των συνταγματαρχών. Την πληρώσαμε εμείς. Ας μην την πληρώσουν και τα παιδιά μας για να περνάνε καλά οι Κόκκαληδες, Μπόμπολες, Μητιληναίοι, Γερμανοί και άλλοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Αρκετά.
Γιατί όμως είναι ευχολόγιο το να αφιερώσουμε λίγο χρόνο στη μελέτη και τη συζήτηση ώστε να αποκτήσουμε γνώση και κριτική σκέψη αντί π.χ. να δούμε τηλεόραση; Ή το να αλλάξουμε το Σύνταγμα ώστε οι πολιτικοί να μην είναι ανέλεγκτοι και να μην μπορούν να καταχρώνται το δημόσιο χρήμα ατιμώρητοι; Ή το να λέμε στα παιδιά μας τα σπουδαία πράγματα που έκαναν οι πρόγονοί τους κι ότι πρέπει να στέκονται στο ύψος της κληρονομιάς τους ώστε να μη γίνουν φιλοχρήματοι κάφροι ή τεμπέληδες;
Ο ελληνισμός πορεύθηκε για αιώνες, από την Αρχαιότητα μέχρι και το χιλιόχρονο Βυζάντιο, με ιδέες που δεν έχουν καμία σχέση με αυτές που έχουμε σήμερα. Με αυτές έμεινε ζωντανός στην τουρκοκρατία και έκανε την Επανάσταση του 1821. Αυτές τις ιδέες μετουσίωσε σε έναν πολιτισμό που είχε άξονα αναφοράς τη συλλογική αναζήτηση της αλήθειας εν ελευθερία, πήρε πολλές μορφές, γονιμοποίησε άλλους λαούς, άφησε ασύγκριτα επιτεύγματα και άντεξε σε αμέτρητες επιθέσεις. Οι ελληνικές ιδέες μόνο μη πρακτικές δεν είναι.
Απεναντίας οι δυτικές ιδέες είναι που έχουν οδηγήσει σε ένα οικονομικό σύστημα που καταναλώνει τον πλανήτη, γεννά τερατώδεις ανισότητες και θα τελειώσει πολύ βίαια.
Εννοείται ότι θεωρία, πράξη και βίωμα αλληλοτροφοδοτούνται αδιάκοπα και είναι αλληλένδετα, για αυτό άλλωστε είμαι κατά των ιδεολογιών.
Γενικά, πολιτική, δηλαδή δραστηριότητα με σκοπό το καλό της πολιτείας, του συλλόγου των πολιτών, δε γίνεται χωρίς συλλογική συνείδηση. Η πολιτική δεν είναι η διαχείριση προβλημάτων, όπως νομίζουν οι δυτικοί, γιατί η πολιτεία δεν είναι απλά ένα σύνολο ατόμων που συναλλάσσονται. Τέτοιες αντιλήψεις οδηγούν σε πολιτεύματα μη αντιπροσωπευτικά, σαν τα σημερινά, και σε κοινωνίες χωρίς ανθρώπινες σχέσεις, απρόσωπες.
Θέλουμε λοιπόν να αποφασίζουμε εμείς για εμάς, να είμαστε ελεύθεροι; Με όλες τις ευθύνες και τους κόπους που συνεπάγεται αυτό; Ή να αποφασίζουν άλλοι για εμάς, για την οικονομία, την εξωτερική πολιτική, τη δημόσια τάξη, την εκπαίδευση, την υγεία, κ.λ.π, δηλαδή για το πώς θα ζούμε; Αυτό είναι το ερώτημα.
Αν δε θέλουμε το πρώτο τότε για εμένα δεν έχει σημασία τίποτα.
Αν το θέλουμε τότε πρέπει να προστατεύσουμε ό,τι έχει μείνει από την εθνική μας ταυτότητα.
Τα χάλια των πολιτικών μας δεν είναι καθόλου άσχετα με το ότι ξέρουν ότι τους ψηφίζουν άνθρωποι που σκέφτονται μόνο το εισόδημά τους, την ‘τάξη’ τους, δηλαδή δεν είναι αλληλέγγυοι με κανέναν. Φρόντισαν άλλωστε οι ίδιοι για αυτό καταστρέφοντας την παιδεία. Ούτε είναι τυχαίο που σήμερα υπάρχουν τόσο πολλοί Έλληνες που σκέφτονται μόνο την πάρτη τους. Εμφύλιους έκαναν παλιά οι Έλληνες αλλά αυτοί συνιστούσαν μια ανωμαλία, μια παρέκβαση από το κανονικό. Σήμερα όμως το να κοιτάς αποκλειστικά τον εαυτό σου και να αδιαφορείς για τους άλλους είναι ένα καθημερινό, μαζικό φαινόμενο, έχει γίνει το ‘κανονικό’. Αν δεν αντιμετωπιστεί αυτή η ασθένεια είναι αδύνατο να εξυγιανθεί το πολιτικό σύστημα, ούτε βέβαια μπορεί να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη. Χωρίς πολίτες πώς θα σωθεί η πολιτεία;
Για αυτό άλλωστε λέμε ότι παρασιτισμός κι εθνομηδενισμός πάνε πακέτο. Όλα αυτά είναι ζητήματα με χειροπιαστές εκφάνσεις και συνέπειες, δεν είναι σκέτη θεωρία και συλλογισμοί. Δε είναι δυνατή η πολιτική χωρίς τη φιλοσοφία. Όλοι οι μεγάλοι πολιτικοί στοχαστές ήταν φιλόσοφοι. Πρέπει να αναρωτηθούμε λίγο περισσότερο για τα αίτια των φαινομένων που βλέπουμε γύρω μας και να ξανασυλλογιστούμε τις έννοιες με τις οποίες κατανοούμε τον κόσμο, όπως προτείνει ο Κοντογιώργης. Να καταλάβουμε ότι ελευθερία, δημοκρατία, δικαίωμα, έθνος, ευημερία, κ.λ.π. δεν είναι ό,τι μας σερβίρουν.
Οπότε δε διαφωνώ ότι υπάρχουν τα προβλήματα που επισημαίνεις αλλά με τις λύσεις. Ναι, πρέπει π.χ. να αρχίσεις να αξιολογείς αυστηρά τους δημόσιους υπαλλήλους και να διώξεις τους ανίκανους αλλά αυτό είναι ένα μικρό μέρος των ενεργειών που πρέπει να γίνουν.
Σε ευχαριστώ πολύ που με διάβασες, να ‘σαι καλά!
@ Γιώργος Καραμπελιάς
Κύριε Καραμπελιά αναπτύσσετε έναν συλλογισμό (ότι πρέπει να παραμείνουμε σε ευρώ πάση θυσία για λόγους εθνικούς) στηριζόμενος πάνω στο ότι: το δίλημμα μνημόνιο-αντιμνημόνιο τελείωσε και ότι το μνημόνιο ηττήθηκε.
Αναλυτικότερα:
1. Γιατί δεν τελείωσε το μνημόνιο;
Το μνημόνιο είναι το όπλο μιας γενικότερης στρατηγικής της Δύσης που παρακμάζει. Ο πυρήνας των δυτικών κρατών βλέποντας το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας έναντι των αναπτυσσόμενων κρατών (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία) και την προϊούσα αποβιομαχάνιση έχει εκπονήσει ένα σχέδιο το οποίο μεταξύ άλλων συνίσταται και στην αποικιοποίηση των χωρών της περιφέρειάς της: τα κράτη αυτά θα αιμοδοτούν τον πυρήνα με φτηνές πρώτες ύλες αλλά άφθονους,εργατικούς και καταρτισμένους μετανάστες (βλ. και Σαμίρ Αμίν). Ένα είδος εσωτερικού κανιβαλισμού λοιπόν προς τους πιο αδύναμους με σκοπό την ανάκτηση της οικονομικής πρωτοκαθεδρίας εντός ενός αδήριτου παγκόσμιου οικονομικού ανταγωνισμού. Καμιά λοιπόν ψηφοφορία εντός ενός κρατιδίου δεν μπορεί να ανακόψει ένα ολόκληρο οικονομικό μηχανισμό που έχει τεθεί σε λειτουργία.
2. Η ευρώπη είναι μέρος προστασίας της Ελλάδας;
Σαφέστατα όχι. Από όσα εξέθεσα προηγουμένως προκύπτει μάλιστα ακριβώς το αντίθετο (είναι ο κυριότερος παράγοντας του προβλήματος). Έχετε γράψει το υπέροχο βιβλίο 1204, όπου ακριβώς αναλύετε (ανάμεσα σε πολλά άλλα) πως η απομύζηση και η αποικιοποίηση από τους Σταυροφόρους του ελληνικού χώρου άνοιξε το δρόμο στους Οθωμανούς. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα.
3. Τι συμβαίνει με τη διανόηση της καθ’ημάς αντολής;
Υπάρχει πιστεύω μια δυσπιστία προς τις δυνάμεις του ελληνισμού και γι’ αυτό αναζητάται πάντοτε η υψηλή προστασία των δυτικών δυνάμεων. Ο Σ. Ράμφος το 1996, μετά ο Χ. Γιανναράς αλλά και άλλοι ακολούθησαν τελικά την πεπατημένη της αναζήτησης της δυτικής τιάρας. Στην άλωση της Πόλης το 1453 οι δυτικοί (ενώ είχαν καταστρέψει κάθε ικμάδα του ελληνικού χώρου με την λατινοκρατία) ζήτησαν εξωφρενικά ανταλλάγματα (ουσιαστικά να παραδοθεί η Πόλη σε αυτούς) και αφού τα πήραν τελικά έστειλαν ασήμαντες δυνάμεις.
Πιστεύω ότι πρέπει επιτέλους να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας, να μην αναζητάμε καμιά δυτική ομπρέλα (η οποία όχι μόνο δεν υφίσταται αλλά ισχύει ακριβώς το αντίθετο), να αρχίσουμε να χτίζουμε πολύπλευρες συμμαχίες. Και όλα αυτά το συντομότερο δυνατό.
Αν αγαπητε jfk διαβασετε την κριτικη της κπ Αρδην στο προγραμματου συριζαθα σαςλυθουν οι αποριες
@jfk
Αυτό που λέμε δεν είναι ότι δεν έχει σημασία αν κάποιος υποστήριξε τα εγκληματικά μνημόνια ή αν τα κατήγγειλε. Όπως (ίσως) θα ξέρεις, τα μέλη και οι φίλοι της κ.π. Άρδην, συμμετείχαν ενεργά στο αντιμνημονιακό κίνημα και τις πλατείες, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που υπήρξαν θύματα της αστυνομικής καταστολής, με συλλήψεις, κατηγορίες κ.ο.κ.
Αυτό που λέμε, είναι ότι πλέον το αντιμνημονιακό δεν αρκεί. Για δύο κυρίως λόγους.
Πρώτον, στις 6 Μαΐου η λαϊκή βούληση κατάφερε να απορρίψει κατηγορηματικά κάθε μνημονιακή φωνή: Γι’ αυτό ακόμα και οι πιο φανατικοί οπαδοί του μνημονίου, αναγκάζονται σήμερα και μιλούν για επαναδιαπραγμάτευση και πάγωμα των μέτρων. Πρόκειται για μια μεγάλη λαϊκή νίκη, και είναι άδικο απέναντι στην αντίσταση του ελληνικού λαού να μην την λαμβάνουμε υπόψη μας.
Δεύτερον, και κυριότερο: Το μνημόνιο υπήρξε ΣΥΝΕΠΕΙΑ της χρεοκοπίας ενός ολόκληρου μοντέλου, που μας παρέδωσε χειροπόδαρα στους δανειστές μας, για να λεηλατήσουν τον εθνικό μας πλούτο. Δεν γίνεται να αποκρούσεις αυτήν την επίθεση που δέχεται αυτή τη στιγμή ο ελληνικός λαός, απαντώντας μόνον στην συνέπεια. Πρέπει να δούμε την ουσία του προβλήματος, που είναι ένα χρεοκοπημένο παρασιτικό σύστημα.
Εάν δεν το λάβουμε αυτό υπόψη μας δεν θα μπορέσουμε να συνδυάσουμε τον ρεαλισμό και μια αυθεντική αντιμνημονιακή στρατηγική η οποία να εγγυάται ότι θα μας βγάλει από το τέλμα με όρους ασφάλειας για τον ελληνικό λαό.
Δείτε: Αυτή τη στιγμή ένα 80-85% του ελληνικού λαού τοποθετείται σαφώς απέναντι στην πολιτική του μνημονίου, και γνωρίζει πολύ καλά ότι αυτή τη στιγμή η χώρα βρίσκεται υπό την κατοχή της Τρόικας και των επιτελών της ‘γερμανικής Ευρώπης’, και επειδή η πόλωση γίνεται σε λάθος βάση βρισκόμαστε ενώπιον μιας ‘ισορροπίας του τρόμου’ μεταξύ δύο δυνάμεων που επί της ουσίας δεν διαθέτουν όραμα για την Ελλάδα και το γυρνάνε σε λογικές ‘εσωτερικού εχθρού’ για να αποκρύψουν τη γύμνια τους.
Αντίθετα, ένα εθνικοαπελευθερωτικό, ριζοσπαστικό αντιστασιακό ρεύμα, που θα έβασε την αντιμνημονιακή στρατηγική στη σωστή βάση: Αποτίναξη του ξένου ζυγού+παραγωγική ανασυγκρότηση και αλλαγή του μοντέλου για να καταστεί βιώσιμη η ελληνική οικονομία θα είχε πολύ ευρύτερη στήριξη απ’ ό,τι τώρα μπορεί να εξασφαλίσει οποιαδήποτε αντιμνημονιακή πολιτική.
Με παροχές και παχιά λόγια, δουλειά δεν γίνεται. Αν η ιστορία σταματούσε στις 17 Ιουνίου, τότε όλα θα ήταν εύκολα. Όμως, μετά τις 17 έρχεται η 18η του μήνα, και πολλοί γνωρίζουν ότι όσο πιο ψηλά ανεβάζεις τις προσδοκίες αυτών που σε ψηφίζουν, τόσο πιο άσχημα θα σκάσουν στο έδαφος πέφτοντας από τις αυταπάτες στην έρημο της πραγματικότητας…
Πρέπει όμως να έχουμε συγκεκριμένη στρατηγική επιλογή και όχι να συρόμεθα συνεχώς και κάθε φορά πίσω από τις εξελίξεις . Ερωτήματα:
1. ποιό από τα αυτοονομαζόμενα κεντρικού ρόλου αριστερά κόμματα (Κ.Κ.Ε. – ΣΥΡΙΖΑ – ΔΗΜΑΡ ) έχει ανοικτές διαύλους για να εκφραστεί μέσα από αυτά το πατριωτικό – προδευτικό κίνημα αντίστασης γενικά , αλλά και η πιό αυθόρμητη εκδοχή του το κίνημα των πλατειών ; Εύκολη και χωρίς άλλες αναλύσεις απάντηση : ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΙΑ .
2. να συμφωνήσουμε ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας η διατήρηση της εδαφικής ακεραιότητας , η επανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και η αυτοδιάθεση κυρίως των εθνικών πόρων αποτελούν μεταξύ άλλων καθοριστικούς παράγοντες για την ανάπτυξη αυτοτελούς και ισχυρού προδευτικού- πατριωτικού κινήματος ; Από τις αναλύσεις που σε διάφορες χρονικές στιγμές έχουν προηγηθεί προκύπτει απάντηση θετική .
3. Γιατί τότε να μην τολμήσουμε και επίσημα την καινοτόμο στρατηγική προταξη του εθνικού – πατριωτικού απέναντι στην παραδοσιακή διάκριση – αντίθεση δεξιάς και αριστερής ονοματοθεσίας και ιδεολογίας;
Ευνόητα, η πρότασή μου για τις κρατούσες ,την περίοδο που διανύουμε, πολιτικές – εθνικές συνθήκες, είναι η στρατηγική συνεργασία του χώρου με το υπό διαμόρφωση Κίνημα των ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ , άλλωστε το κίνημα του Νότη Μαριά και αρκετά από τα Κινήματα Αντίστασης της πλατείας ήδη το έχουν πράξει πριν από εμάς και χωρίς εμάς . Το τραίνο των πολιτικών διεργασιών και εξελίξεων είναι στον σταθμό και ακόμα μας περιμένει .
@ PETROS
Η προσπάθεια να χτιστεί δίπολο αριστερά- δεξιά όντως αδικεί τους Αν.Ελλ.. Πάντως πιστεύω ότι αν αντέξουν σε αυτές τις εκλογές και ο συριζά απογοητεύσει θα έχουν απρόσμενα θετικό μέλλον μπροστά τους.
@Σκαντζόχοιρος
Γνωρίζω ότι πήρατε μέρος στις πλατείες εναντίον του μνημονίου.
Σαφέστατα και το μεγάλο έλλειμμα είναι ο συνδυασμός του πατριωτικού (εθνικοαπελευθερωτικού) στοιχείου με το κοινωνικό. Μόνο μία τέτοια δύναμη πιστεύω (και εγώ) θα μπορούσε να κάνει μεγάλες τομές. Εξάλλου όπου έγιναν κάποιες μικρές προσπάθειες αντίστασης υπήρχε οπωσδήποτε και το εθνικό ( από Τσάβες και Μοράλες στα αριστερά μέχρι Ούρμπαν και Πούτιν στα δεξιά).
Ο κόσμος δεν ψηφίζει λόγω παροχών. Δεν είμαστε στο 1981. Υπάρχει όμως πολύ μεγάλος φόβος. Φανταστείτε τι θα συμβεί αν απολυθούν 150.000 Δ.Υ. , τόσο στους ίδιους όσο και στις οικογένειες τους.
Σαφέστατα ο Σύριζα δεν έχει πατριωτικά στοιχεία και δεν είναι ευκταία λύση. Οι περισσότεροι όμως ευελπιστούν ότι αν εκλεγεί θα καταφέρει να καθυστερήσει το ΔΝΤ στη λήψη κάποιων νεοφιλελεύθερων μέτρων. Τον βλέπουν σαν το μη χείρον βέλτιστον.Δεν πιστεύω και εγώ να καταφέρει πολλά γιατί του λείπει το πατριωτικό στοιχείο (που είναι απαραίτητο σε οποιαδήποτε σύγκρουση).
”Ο κόσμος δεν ψηφίζει λόγω παροχών. Δεν είμαστε στο 1981. Υπάρχει όμως πολύ μεγάλος φόβος. Φανταστείτε τι θα συμβεί αν απολυθούν 150.000 Δ.Υ. , τόσο στους ίδιους όσο και στις οικογένειες τους”
Ναι ρε , έτσι είναι γιατι ο γιατρός είπε να μην σου φέρνουμε αντιρήσσεις..Και οι απολυμενοι του Ιδιωτικού τομέα τι ειναι ρε φιλε, ΜΑΛΑΚΕΣ Η ΕΧΟΥΝ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΑΥΤΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΦΟΒΟΥΣ, ΑΓΩΝΙΕΣ, ΠΑΙΔΙΑ,ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ, ΔΑΝΕΙΑ;ΜΑΣ ΕΧΕΤΕ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟΝ Π……ΤΣΟ ΜΕ ΤΗΣ ΑΝΟΗΣΙΕΣ ΣΑΣ.
ΑΝΤΕ ΣΟΒΑΡΕΥΤΕΙΤΕ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ.
@Φιλελεύθερος
Βρίσκομαι στον ιδιωτικό τομέα και δεν πρόκειται ούτε στον αιώνα τον άπαντα να εργαστώ στο δημόσιο. Παραταύτα έχω τον στοιχειώδη ανθρωπισμό να μη θέλω να δω τους συγγενείς μου και τους φίλους μου στους πέντε δρόμους. Επιπρόσθετα θέλω ισχυρό δημόσιο τομέα ώστε να έχουν όλοι τη δυνατότητα σπουδών, υγείας και μίας αξιοπρεπούς διαβίωσης. Με εξοργίζει και μόνο η ιδέα να έχουν τη δυνατότητα να σπουδάζουν και να έχουν σωστή υγεία αυτοί που διαθέτουν χρήματα. Δεν υπάρχει για μένα τίποτα πιο βάρβαρο.
Ως προς τον ιδιωτικό τομέα (και την ψευδο-σύγκρουση Δ.Υ. και ιδιωτικών που με τόση θέρμη προέβαλλε κυρίως το MEGAλο κανάλι) θα σου έλεγα να μην κόπτεσαι και τόσο πολύ. Εσείς (οι νεο-φιλελεύθεροι) δεν φαγωθήκατε :
1.για την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και πετύχατε την τόσο καλή ατομική σύμβαση πλέον στον ιδιωτικό τομέα. Όπου εργοδότης και εργαζόμενος σαν δυο καλά φιλαράκια αποφασίζουν μαζί πόσα θα πάρει ο εργαζόμενος (!!!). Εξάλλου έχουν την ίδια δύναμη (το λέει και η σπουδαία φιλελεύθερη θεωρία).
2.την κατάργηση του κατώτατου μισθού (είστε πολύ κοντά στο να το πετύχετε. Ήδη έχει μειωθεί αρκετά και θα πέσει και άλλο. Εξάλλου είναι αντικίνητρο για δουλειές και μόνο η ύπαρξη του (!!!). Ας υπάρχει μια δουλειά και ας δουλεύουμε για ψίχουλα. Αυτό δεν λέτε; )
3. να μην πληρώνουν ασφαλιστικές εισφορές οι εργοδότες και να εισαχθούν ιδιωτικά συστήματα ασφάλισης. (Εξάλλου οι άνθρωποι είναι τόσο πιεσμένοι και αγχωμένοι. Τόσα πολλά παίρνει ο εργαζόμενος ας ξηλωθεί να πληρώσει και την ασφάλιση του σε κάποιες “φερέγγυες” ιδιωτικές εταιρείες.)
4. Την κατάργηση του επιδόματος ανεργίας (για να μην τεμπελιάζει ο άνεργος αλλά να σχιστεί να βρει δουλειά έστω και για δεκάρες, ας μην έχει και αυτός απαιτήσεις)
Μπορώ να σου παραθέσω και άλλα τόσα αλλά νομίζω ότι γίνεται αντιληπτό (μόνο με αυτά) ότι οιαδήποτε έκφραση ενδιαφέροντος για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους από τους φιλελεύθερους είναι τουλάχιστον υποκριτική. Ο Θατσερισμός είναι η ιδεολογία των πλουσίων και δεν χρειάζεται να βάζει μασκες συμπόνιας, δεν ξεγελάει κανέναν.
ΥΓ. Προτείνω σε όποιον έχει όρεξη να βρει και να δει το ντοκιμαντέρ του ΒΒC “The Trap”. Είναι αποκαλυπτικό για το πως γεννήθηκε ο νεοφιλελευθερισμός. Δείχνει ότι είναι γέννημα της ψύχωσης τπυ ψυχρού πολέμου.
@jfk
Oι μισθοί δεν διαμορφώνονται με νομοθετικά διατάγματα , αλλά έχουν σχέση με τον πλούτο που παράγεται και με την παραγωγικότητα. Όλα τα άλλα είναι λαϊκισμός. Κάνε εσύ μια επιχείρηση και δώσε 2000 ευρώ κατώτατο μισθό , σε ένα περιβάλλον εφιαλτικό με πτώση στον τζίρο 80% να δούμε πόσο θα αντέξεις. Ο σοσιαλισμός φίλε μου αποδεδειγμένα αδυνατεί να παράγει πλούτο. Ιστορικά το έχει επιτύχει μόνον όταν έχει ισχυρές δόσεις φιλελευθερισμού(πχ σοσιαλδημοκρατία). Αν δεν παραδέχεσαι αυτό το ιστορικά αποδεδειγμένο γεγονός, τότε τσάμπα συζητάμε. Όσο για τα περί Θάτσερ….., τι να πώ. Και μόνο το γεγονός ότι την επέλεξαν για 12 χρόνια οι Άγγλοι μιλάει από μόνο του, τον οποιοδήποτε στοιχειωδώς σκεπτόμενο χωρίς παροπίδες. Εκτός βέβαια από τους έλληνες αριστερούς που ως γνωστών είναι η Άρια Φυλή της διανόησης παγκοσμίως
@Φιλελεύθερος
Σαφέστατα και πρέπει να καθορίζεται ο μισθός βάσει της παραγωγικότητας αλλά και να προασπίζεται και από το νόμο της πολιτείας. Γι’ αυτό και μέχρι τώρα είχαμε τις συλλογικές διαπραγματεύσεις (παραγωγικότητα, οικονομία, αντιτιθέμενα συμφέροντα) και έπειτα ερχόταν ο νόμος να επικυρώσει τη διαπραγμάτευση. Ο νεοφιλελευθερισμός πέτυχε πια το απαράδεκτο. Και να νομοθετεί μονομερώς τη μείωση των μισθών δίχως να λαμβάνει υπόψη τις διαπραγματεύσεις και σιγά σιγά να ροκανίζει και τον ίδιο τον κατώτατο μισθό. Αν αφεθεί να καθορίζεται ο μισθός από την καλή θέληση των εργοδοτών οι εργαζόμενοι δεν θα πληρώνονται ποτέ! Όσο για τις ατομικές συμβάσεις είναι το πιο σύντομο ανέκδοτο (αφού έχεις δύο μέρη εντελώς ανισοδύναμα).
Μετά μου αναφέρεις για το αν είχα επιχείρηση τι θα έκανα. Λοιπόν, οι πάντες δουλεύουν για τους επιχειρηματίες (μμε, κράτος, ΔΝΤ ,μνημόνιο και μάλιστα ο νεοφιλελευθερισμός που είναι το σποιυδαιότερο ιδεολογικό όπλο στη φαρέτρα των επιχειρηματιών). Πάντως ας είχα επιχείρηση και κάπως θα τα βόλευα… (όχι βέβαια όπως τώρα που καλοπερνάω ως απλός εργαζόμενος).
Και τον Γιέλτσιν και τον Ρήγκαν ( εκτός από τη Θάτσερ) τους επέλεξαν. Δυστυχώς!
@jfk & Φιλελεύθερος:
όπως έχω αναφέρει και σε άλλους διαλόγους το επείγον πρόβλημα που πρέπει να επιλύσει ο Ελληνισμός και το ελλαδικό κράτος αν θέλουν να επιβιώσουν είναι το ξερρίζωμα του κρατισμού και της ευνοιοκρατίας που συντηρείται κι επιβάλλεται στη χώρα μέσω της παρασιτικής δημοσιοϋπαλληλίας και της κομματικής διαπλοκής.
Αυτή η υπαρξιακή απειλή είναι στην καρδιά του προβλήματος και μπορεί ακόμα και να μας αφανίσει. Όσο αρνούμαστε να δούμε αυτό το πρόβλημα και τρέφουμε φρούδες ελπίδες ότι το παλαιοθωμανικό, κοτζαμπάσικο ελληνικό δημόσιο και οι κρατικοδίαιτοι “επιχειρηματίες”-αρπακτικά που περιφέρονται γύρω του μπορεί να καθαρθεί, εξυγιανθεί, κατασθεί παραγωγικό κλπ. έωλες σοφιστείες απλώς επιταχύνουμε την καταστροφή μας. Το πράμα θέλει τσεκούρι και φωτιά, ολική ισοπέδωση και ξαναστήσιμο από την αρχή και από τα κάτω με συνεχή λαϊκή επίβλεψη χωρίς ασυλίες (μονιμότητα, νόμος “ευθύνης” υπουργών, ακαταλόγιστο βουλευτών κλπ.), πρωτοβουλία των πολιτών κι ελευθερία στη δημιουργικότητα και την εφευρετικότητα του έλληνα.
Φιλικά, Πέτρος.
@Common sense
Kαι αυτό βέβαια, αγαπητέ μου, δεν μπορεί να το κάνει η αριστερά , για λόγους αρχής.
Κανείς επαγγελματίας έλλην πολιτικός δεν μπορεί να το κάνει. Πλέον πρόσφατο παράδειγμα ο ΓΑΠ που δίστασε και παραιτήθηκε όταν έφθασε ο κόμπος στο χτένι και έπρεπε να αρχίσει να ξεφορτώνει το κράτος και το λαό από τους κηφήνες της δημοσιοϋπαλληλίας και τα κοράκια της διαπλοκής.
Οι επαγγελματίες πολιτικοί για να είναι επιτυχημένοι στο επάγγελμά τους πρέπει να συνεχίσουν να εκλέγονται πάση θυσία. Αυτή είναι η δουλειά τους. Έτσι στήνουν κλίκες και δίκτυα μέσα στο αναγκαστικά κεντρικά κι αυταρχικά οργανωμένα ευνοιοκρατικό κράτος για να εξασφαλίζουν την επαγγελματική τους επιτυχία. Ενίοτε, όπως οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, γίνονται και μετεγγραφές όπως διαπιστώνουμε την τελευταία περίοδο της υπερκινητικότητας. Αλλά όπως κι οι ποδοσφαιριστές πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι ποτέ δυνατόν να παίξουν για τη “φανέλλα” αφού το κύριο κίνητρο όπως επιβάλλει ο επαγγελματισμός τους είναι τα λεφτά