Ο κύριος Δημήτριος Κιτσίκης

Πρόκειται φυσικά για τον Δημήτριο Κιτσίκη, τον γνωστό γιο του πρώην Πρύτανη του Πολυτεχνείου, πολιτικού της Αριστεράς και Δημάρχου των Αθηνών, Νίκου Κιτσίκη. Είναι επίσης τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οττάβας από το 1970.

Ελάχιστα γνωστή είναι όμως η δράση και το έργο του κ. Κιτσίκη, τα οποία έχουν υποβοηθήσει πλείστες φορές την τουρκική πολιτική και διιστορική προπαγάνδα.

Στο Παρίσι εκπόνησε διατριβή στην οποία ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα ξεγέλασε τη Δύση στη Συνθήκη των Σεβρών με την προπαγάνδα της, για να προκαλέσει τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και η οποία εκδόθηκε το ’83 και χρησιμοποιήθηκε απ’ τον B. Demirbas στη συγγραφή του προπαγανδιστικού του βιβλίου περί δημιουργίας ισλαμικού κράτους στη Δυτική Θράκη! Επίσης, στο έργο του, Ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Αθήνα, Εστία, 1988, σελ. 39), χρησιμοποιεί την επιστολή που απέστειλε στον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή ο Βυζαντινός προύχοντας Γεώργιος Τραπεζούντιος, με την οποία τον καλεί να καταλάβει την Πόλη, για να τεκμηριώσει το ότι η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν δήθεν διάδοχος της Βυζαντινής! Είναι προφανές ότι έτσι ο Κιτσίκης θεωρεί και παρουσιάζει τις διεκδικήσεις των Τούρκων επί του ελληνικού χώρου ως ιστορικά, γεωγραφικά και πολιτικά δικαιωμένες.

Το 1964, ο Κιτσίκης προέβη στην συστηματοποίηση του «ανατολικού ιδεώδους», το οποίο, το ’66, ονόμασε «ελληνοτουρκισμό». Σύμφωνα μ’ αυτό, Έλληνες και Τούρκοι είναι κοινός λαός με τον ίδιο «ανατολικό πολιτισμό». Κατά συνέπεια, αφού ελληνισμός και τουρκισμός συγκατοικούν και αλληλοεξαρτώνται από τον 11ο αιώνα, επιβάλλεται η δημιουργία ενός «ελληνοτουρκικού κράτους», που θα ενώνει τις δύο όχθες του Αιγαίου.

Το συγκεκριμένο ιδεολόγημα, το οποίο συμπλέει πλήρως με τις γεωπολιτικές βλέψεις της Άγκυρας, έγινε ο πυρήνας της εξωτερικής πολιτικής της Χούντας του Παπαδόπουλου, στα πλαίσια της προωθούμενης απ’ αυτήν «ελληνοτουρκικής φιλίας». Ο κ. Κιτσίκης ήτο πνευματικό στέλεχος της Χούντας και εκ των κύριων διαμορφωτών της τότε ελληνοτουρκικής προσέγγισης, όσο και των συζητήσεων Χούντας – Τούρκων περί δημιουργίας «διζωνικής ομοσπονδίας» στην Κύπρο (βλ. Δημήτριος Κιτσίκης, Ιστορία του Ελληνοτουρκικού χώρου 1928-1973, σελ. 309-318, Ευάγγελος Κουφουδάκης, Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923-1987).

Εν συνεχεία, το ’81, υποστήριζε την αναγκαιότητα δημιουργίας «ελληνοτουρκικής ομοσπονδίας», επί τη βάσει της κοσμοθεωρίας του «αγαπισμού» προς τους Τούρκους (θυμηθείτε τη γνωστή παροιμία «σφάξε με, Αγά μου , ν’ αγιάσω»).

Δεν είναι τυχαίο ότι διετέλεσε σύμβουλος του Τουργκούτ Οζάλ. Συμμετείχε μάλιστα στη συγγραφή του βιβλίου του Οζάλ Η Τουρκία στην Ευρώπη (εκδόθηκε το 1988), στο οποίο ο Οζάλ χρησιμοποιεί στοιχεία αυτούσια από το έργο του κ. Κιτσίκη! Στο έργο του αυτό επίσης, ο Οζάλ ισχυρίζεται ότι το Αιγαίο ανήκει στους Τούρκους και ότι ο Όμηρος και οι αρχαίοι Έλληνες κλασικοί φιλόσοφοι ήταν Τούρκοι!

Εν συνεχεία δε, το 1996, προχωρεί στην έκδοση του εντύπου Ενδιάμεση περιοχή (όπως αποκαλεί τον ενιαίο, σύμφωνα με τις ιδεοληψίες του, ελληνοτουρκικό χώρο), στο οποίο καταφέρεται εναντίον της μετά το 1831 επανάκτησης εκ μέρους της Ελλάδος των εδαφών της (!) και κατηγορεί τους εντός της Ελλάδος αντιπάλους του (με προεξάρχοντα τον καθηγητή Ιωάννη Λουκά).

Φυσικά, ο κ. Κιτσίκης τρέφει εκτίμηση στον Ζίγια Γκιοκάλπ, μεγάλο κήρυκα του Παντουρκισμού, ο οποίος διακήρυττε την ανάγκη σφαγών στην οθωμανική αυτοκρατορία για τη δημιουργία ομοιογενούς παντουρκικού κράτους και ήτο ο ηθικός αυτουργός της γενοκτονίας των Αρμενίων! [ ]

Μάλιστα, ο κ. Κιτσίκης ισχυρίζεται ότι στο Ελλαδικό Υπουργείο Εξωτερικών υπάρχουν σύμβουλοι οι οποίοι πιστεύουν στο όραμά του και στο ότι η «πραγματική Τουρκία» είναι «ταυτόσημη» με την Ελλάδα και ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για τη δημιουργία «ελληνοτουρκικού κράτους». Άκρως ενδιαφέρουσα και ανησυχητική αναφορά.

Ωστόσο, το πιο εξοργιστικό είναι το ότι η εξωτερική μας πολιτική έχει κύριο άξονά την ελληνοτουρκική φιλία, η οποία στηρίζεται επί τέτοιων σαθρών ιδεοληψιών. Καθώς και το ότι όσοι έχουν πλήξει τα ελληνικά συμφέροντα δεν έχουν τιμωρηθεί, αλλά τυγχάνουν και αναγνωρίσεως ως «περιστερές της ειρήνης».