Απεργία στις εξετάσεις;

Ζητήματα τακτικής, στρατηγικής και κοινωνικών συμμαχιών

του Παναγιώτη Κόρπα, Λύκειο Μαγούλας από τη Ρήξη φ. 93

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή του συνδικαλιστικού κινήματος συνολικά και αυτού των καθηγητών ειδικότερα, τη στιγμή που η τρόικα εσωτερικού με εντολή της τρόικας εξωτερικού συνεχίζει το καταστροφικό της έργο στην εκπαίδευση, εκσυγχρονίζοντας τάχα μου, στην ουσία όμως με στόχο τη μείωση του κόστους και ό,τι θέλει ας γίνει.

Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας θα οδηγήσει πράγματι σε μείωση προσωπικού, σε συνδυασμό με τη συγχώνευση σχολείων και την αύξηση των μαθητών σε κάθε τμήμα. Σημειωτέον πως παρατηρήθηκε το φαινόμενο, παιδιά να σταματούν το σχολείο, επειδή μεταφέρθηκε και δεν υπήρχε λεωφορείο.
Αν ήξερε ο κόσμος ποια είναι η κατάσταση των μαθητών σήμερα στα σχολεία και το ενδιαφέρον τους για γνώση, θα αντιλαμβανόταν πως μάθημα σε τμήματα 25 μαθητών δεν μπορείς να κάνεις, ο καθηγητής μετατρέπεται σε παιδονόμο, σε φύλακα ψυχών. Αυτό όμως κανείς δεν το θίγει, για να καταλάβουν οι γονείς πως οι καθηγητές έχουν φορτωθεί την κοινωνική κρίση της ελληνικής κοινωνίας και μη έχοντας γνώσεις ψυχολόγου κάνουν τιτάνιες προσπάθειες να εντάξουν τα πιο πολλά παιδιά στην ελληνική κοινωνία και να αποφύγουν δρόμους που οδηγούν στην παραβατικότητα.
Η αύξηση των ωρών διδασκαλίας είναι ένα εύκολο προπαγανδιστικό ατού στα χέρια της τρόικας, γιατί κάθε κλάδος δεν καταλαβαίνει πως, όταν καταφέρεται εναντίον άλλου κλάδου, πριονίζει το ίδιο κλαδί.
Ο μετωπικός αγώνας λοιπόν στις εξετάσεις θα μας αφήσει χωρίς συμμάχους, ούτε καν τη συναίνεση των συναδέλφων θα ’χουμε. Παρά το ότι πολλοί καθηγητές συμμετέχουν σε κοινωνικά φροντιστήρια που έχουν φτιάξει δίκτυα αλληλεγγύης, δήμοι, ή ακόμα και κάποιες ενορίες, γιατί κάποια παιδιά αδυνατούν να πάνε φροντιστήριο, δεν έχουμε πείσει την ελληνική κοινωνία πως ο αγώνας είναι για την εκπαίδευση, για τα παιδιά τους και τα παιδιά μας.
Είχαμε ζήσει την εμπειρία της ενισχυτικής διδασκαλίας η οποία απέτυχε κι ένας λόγος ήταν πως όλα τα παιδιά πήγαιναν φροντιστήριο. Τώρα όμως ζούμε περιπτώσεις που τα παιδιά δεν πάνε φροντιστήριο, αλλά και αυτά που πάνε θα δηλώσουν σχολές κοντά εκεί που μένουν, που σημαίνει πως οι σχολές που γίνανε στην επαρχία, σαν εσωτερικός τουρισμός, για να αναπτυχθεί η επαρχία με το πορτοφόλι του γονέα, θα μειώσει το εισόδημα της περιοχής, περισσότερα παιδιά δε θα πάνε φροντιστήριο την άλλη χρονιά και πάει λέγοντας.
Ήρθε ο καιρός και η στιγμή να ξαναφτιάξουμε μια ενότητα με τους γονείς και τα παιδιά, αποδεχόμενοι το δίωρο σαν ενισχυτική διδασκαλία, για να αποκαλυφθεί η τρόικα και ο σκοπός της είναι μόνο η μείωση του κόστους, και να δείξουμε αλληλεγγύη στην οικογένεια που πλήττεται από την κρίση.
Η απεργία στις εξετάσεις είναι μια σύγκρουση μετωπική, και δίνεις μια σύγκρουση μετωπική όταν οι συσχετισμοί δυνάμεων είναι υπέρ σου, όταν μπορείς να νικήσεις
Αν ηττηθείς, η ήττα θα είναι καταστροφική. Εδώ, τηρουμένων των αναλογιών μπαίνει η συζήτηση και η σύγκρουση με τον Ζαχαριάδη και τον Μάρκο Βαφειάδη για τον αν ο Δημοκρατικός Στρατός θα είναι τακτικός η αντάρτικος. Η απεργία στις εξετάσεις είναι μια σύγκρουση μετωπική, είναι μια σύγκρουση τακτικού στρατού και δεν έχουμε τις δυνάμεις για αυτή τη σύγκρουση, απεναντίας πρέπει να κρύψουμε τις αδυναμίες μας. Οι 48ωρες, 24ωρες και τα συλλαλητήρια είναι ανταρτοπόλεμος, ετοιμάζεις τις δυνάμεις σου, κάνεις ζύμωση για τη μεγάλη σύγκρουση. Κι ας μην ξεχνάμε τι έλεγε ο Μάο Τσε Τουγκ: Χάνοντας μάχες κερδίζεις τον πόλεμο.
Πολύ σωστά οι παρεμβάσεις έχουν επισημάνει πως πρέπει να ανατραπούν οι συσχετισμοί στις ΕΛΜΕ και ιδιαίτερα στην ΟΛΜΕ στο επικείμενο συνέδριο, γιατί η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ θέτει γραφειοκρατικά εμπόδια, στο να πάρει ο κλάδος αποφάσεις κινητοποιήσεων.
Κι αυτό αν γίνει δεν σημαίνει πως ο κλάδος είναι έτοιμος για τη σύγκρουση και θα φέρω ένα παράδειγμα με τη δική μας ΕΛΜΕ στην Ελευσίνα. Έχω παρατηρήσει πως η ψήφος στη Συνδικαλιστική Αυτονομία (Παρεμβάσεις) δεν είναι ανάλογη με την αύξηση του αγωνιστικού φρονήματος των συναδέλφων, αλλά είναι μια ψήφος εξουσιοδοτική, δηλαδή απέναντι στο φόβο ή στο δε γίνεται τίποτα, αναγνωρίζουν σε μας ριζοσπαστικότητα, εντιμότητα, ότι δεν θα τα βρούμε με την εργοδοσία και θα ξεχάσουμε ποιους εκπροσωπούμε. Προς το παρόν μέχρι εκεί ! Τα ποσοστά συμμετοχής στις απεργίες το αποδεικνύουν.
Ας δούμε όμως την περίπτωση που ο κλάδος παίρνει απόφαση για απεργία στις εξετάσεις. Ποιος θα διαχειριστεί και θα καθοδηγήσει τον αγώνα; Θα θυμίσω τις 5μερες επαναλαμβανόμενες που είχε φέρει ο Μανιάτης  ( ΠΑΣΚΕ ) και οι Παρεμβάσεις συμφώνησαν, γιατί φαινόταν πιο επαναστατικό. Ο Μανιάτης για το μόνο που ενδιαφερόταν είναι να ξανάρθει το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, εμείς που ακολουθήσαμε έχουμε κάποια ευθύνη και δεν είναι σωστή στάση όταν η απεργία ξεφουσκώνει να μη λες τίποτα, ενώ είσαι λάβρος όταν την προτείνεις.
Αυτό που λέω λοιπόν, με δυο λόγια, είναι πως ούτε σε επίπεδο ΟΛΜΕ μπορούμε να κάνουμε συμμαχίες.
Μένει λοιπόν να πούμε αν η λογική μιας παραδειγματικής ενέργειας λενινιστικού τύπου μπορεί να εισακουστεί, δηλαδή, παίρνοντας την απόφαση για απεργία στις εξετάσεις αυτό να ανάψει μια σπίθα. Νομίζω πως η παραδειγματική ενέργεια είναι μια ενέργεια, είναι μια κατεύθυνση, μια γραμμή σε ένα ήδη διαμορφωμένο ριζοσπαστικό κίνημα, αλλιώς είναι μια αριστερίστικη ενέργεια που θα έχει θύματα, και κάποια θύματα βέβαια μπορεί να « δικαιωθούν » στο μέλλον.
Άφησα τελευταίο ένα ηθικό θέμα. Νομίζω πως αυτό τον καιρό ο καθηγητής φορτώνεται αναγκαστικά όλα τα προβλήματα που έχουν οι μαθητές του. Γίνεται κοινωνός της κρίσης και των προβλημάτων που έχει κάθε οικογένεια και προσπαθεί να φέρει εις πέρας την αποστολή του, όχι μόνο στο μαθησιακό πεδίο αλλά πρώτιστα να λύσει δυσκολίες, φοβίες, αδιέξοδα που έχει κάθε παιδί για να φτάσει αμέριμνο στις εξετάσεις.
Τα παιδιά μας περιμένουν να φτάσει η 17η Μαΐου, ανυπομονούν, κάποια έχουν λιώσει, έχουν προβλήματα εξάντλησης, υπερκόπωσης.
Δεν μπορούμε λοιπόν να κάνουμε απεργία στις εξετάσεις, δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό στα παιδιά μας και πολύ περισσότερο δεν μπορούμε να πείσουμε κανένα τους, ή τους γονείς τους, ότι το κάναμε γι’ αυτούς…
Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 7 Μαΐου, όταν η ΟΛΜΕ είχε εξαγγείλει την πρόθεσή της για απεργία στις εξετάσεις πριν την επιστράτευση. Στην συνέχεια η ΟΛΜΕ, μετά από παλινωδίες απείρου κάλλους, αναγκάστηκε να προτείνει  (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) στη συνέλευση προέδρων την αναστολή της απεργίας κάτι που δεν έγινε δεκτό, γιατί η πρόταση της απεργίας είχε ψηφιστεί από τους προέδρους με 92%, ταυτόχρονα διέρρευσαν στον τύπο πως υπήρξε αναστολή της απεργίας. Οι συνελεύσεις των ΕΛΜΕ είχαν πολύ μεγάλη μαζικότητα και τάχτηκαν υπέρ της απεργίας, στην ουσία όμως δεν δήλωσαν ανυπακοή όσο διαρκεί η επιστράτευση, που σημαίνει πως και στη συνέλευση των προέδρων δεν ψηφίστηκε η προσπάθεια σύγκρουσης για την ανατροπή της πολιτικής επιστράτευσης γιατί δεν υπάρχουν οι μαζικοί όροι.
Η διοίκηση της ΟΛΜΕ έχει μια τεράστια ευθύνη γιατί τελούσα εν υπνώσει το προηγούμενο διάστημα ρίχνει το γάντι στην κυβέρνηση, χωρίς καμιά προετοιμασία προηγουμένως αναγκάζεται να το μαζέψει, ξεκινώντας μια μορφή πάλης για αρχή, ενώ θα έπρεπε, παρά το ηθικό θέμα που προκύπτει για απεργία στις εξετάσεις, να είναι μια ενέργεια κορύφωσης αφού πρώτα έχει κάνει όλα τα άλλα.
Αυτό που έμεινε λοιπόν από αυτή την ιστορία, είναι η μαζικότητα των συνελεύσεων και αναζητείται η ηγεσία που θα δώσει μια αγωνιστική διέξοδο, με προοπτική νίκης.