Κουρδοποίηση ή τουρκοποίηση;

της Σύνταξης

Το ε­ρώ­τη­μα  εί­ναι πραγ­μα­τι­κό. Μό­νο που για να α­πα­ντη­θεί θα πρέ­πει να συ­ναρ­τη­θεί με τους ε­ναλ­λα­κτι­κούς πό­λους των δι­λημ­μά­των που τί­θε­νται.
Η κυ­βέρ­νη­ση πα­ρου­σιά­ζει  το δί­λημ­μα ως ε­ξής: «Κουρ­δο­ποί­η­ση ή Ευ­ρω­πα­ϊ­κή στρα­τη­γι­κή;» Και ε­πι­μέ­νει  ό,τι η «κουρ­δο­ποί­η­ση» της ελ­λη­νι­κής πο­λι­τι­κής θα ο­δη­γή­σει σε με­τα­βο­λή της Ελ­λά­δας σε «μέ­ρος του προ­βλή­μα­τος της ευ­ρύ­τε­ρης πε­ριο­χής», α­ντί να πα­ρα­μεί­νει μια  «ευ­ρω­πα­ϊ­κή» χώ­ρα  σε μια τα­ραγ­μέ­νη πε­ριο­χή. Το ί­διο ε­ρώ­τη­μα εί­χε τε­θεί πα­λιό­τε­ρα με την πε­ρι­βό­η­τη «βαλ­κα­νο­ποί­η­ση» της  Ελ­λά­δας.
Ό­μως η στρα­τη­γι­κή του κυ­ρί­αρ­χου κα­τε­στη­μέ­νου της χώ­ρας α­πε­δεί­χθη λαν­θα­σμέ­νη, διό­τι ο δεύ­τε­ρος ό­ρος του δι­λήμ­μα­τος έ­να­ντι της «κουρ­δο­ποι­ή­σε­ως» εί­ναι ό­χι η Ευ­ρώ­πη, αλ­λά η «τουρ­κο­ποί­η­ση». Διό­τι η α­φό­ρη­τη πί­ε­ση στην ο­ποί­α υ­πο­βάλ­λει την Ελ­λά­δα η Τουρ­κί­α ο­δη­γεί  η­θε­λη­μέ­να ή α­θέ­λη­τα σε μια «τουρ­κο­ποί­η­ση» της ε­σω­τε­ρι­κής και ε­ξω­τε­ρι­κής μας πο­λι­τι­κής. Αυ­τή η «τουρ­κο­ποί­η­ση» μας ε­μπλέ­κει με το «κουρ­δι­κό ζή­τη­μα» και με το Κουρ­δι­κό κί­νη­μα. Γι αυ­τό και ό­λες οι α­πό­πει­ρες της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης να α­πο­φύ­γει το πρό­βλη­μα Ο­τσα­λάν κα­τέ­λη­ξαν στο α­ντί­θε­το α­πο­τέ­λε­σμα, και δαρ­μέ­νος και φταί­χτης: και να πα­ρα­δώ­σει τον Ο­τσα­λάν και να  δέ­χε­ται πολ­λα­πλά­σιες πιέ­σεις α­πό τους Α­με­ρι­κα­νούς και τους Τούρ­κους. Τα πε­ρί κουρ­δο­ποι­ή­σε­ως θα ί­σχυαν μό­νον ε­άν η α­ντί­θε­ση Ελ­λά­δας-Τουρ­κί­ας ή­ταν ή α­νύ­παρ­κτη ή χα­μη­λής έ­ντα­σης και η ε­μπλο­κή μας με το Κουρ­δι­κό θα την με­γέ­θυ­νε. ΄Ό­μως κά­τι τέ­τοιο δεν ι­σχύ­ει. Η α­ντί­θε­ση Ελ­λά­δας-Τουρ­κί­ας εί­ναι ή­δη υ­ψη­λής ε­ντά­σε­ως, μό­λις βγαί­νου­με α­πό έ­να casus belli με α­φορ­μή τους σο­βιε­τι­κούς πυ­ραύ­λους S-300, και ο στρου­θο­κα­μη­λι­σμός έ­χει τα α­ντί­θε­τα α­πο­τε­λέ­σμα­τα. Η α­να­γνώ­ρι­ση της πα­ρου­σί­ας του Ο­τσα­λάν στην Ελ­λά­δα και η πα­ρα­πο­μπή του θέ­μα­τος σε διε­θνείς και ευ­ρω­πα­ϊ­κούς ορ­γα­νι­σμούς, δε­δο­μέ­νου ό­τι α­νε­μέ­νε­το και η Ι­τα­λι­κή α­πό­φα­ση, ή­ταν η μό­νη ορ­θή α­πό­φα­ση για το συ­γκε­κρι­μέ­νο ζή­τη­μα   Θα ή­ταν μια «κουρ­δο­ποί­η­ση» δια­φο­ρε­τι­κή, α­πο­δε­κτή α­πό τον ελ­λη­νι­κό λα­ό που θα έ­δει­χνε έ­να κρά­τος που δεν φο­βά­ται τό­σο την Τουρ­κί­α, ώ­στε να πα­ρα­λύ­ει κυ­ριο­λε­κτι­κά  μπρο­στά σε κά­θε πρό­βλη­μα που α­να­κύ­πτει  και ταυ­τό­χρο­να θα α­πε­δεί­κνυε πως σε­βό­μα­στε και τα αν­θρώ­πι­να δι­καιώ­μα­τα και τους συμ­μά­χους μας. Έ­τσι λοι­πόν ε­νώ το πραγ­μα­τι­κό δί­λημ­μα εί­ναι το ε­άν θα α­ντι­με­τω­πί­σου­με την τουρ­κι­κή ε­πι­θε­τι­κό­τη­τα  μα­ζί  με τους φί­λους μας, πα­ρα­δί­νο­ντας τον Ο­τσα­λάν κά­να­με ό,τι μπο­ρού­σα­με για να τους α­ντι­με­τω­πί­σου­με α­πο­μο­νω­μέ­νοι. Δυ­στυ­χώς  η τουρ­κο­ποί­η­ση εί­ναι έ­νας αυ­τό­νο­μος πα­ρά­γο­ντας  και δεν την δη­μιουρ­γούν οι Κούρ­δοι, α­ντι­στρό­φως μάλιστα.
Στο α­φιέ­ρω­μα για το Κουρ­δι­κό και την ελ­λη­νι­κή ε­μπλο­κή γρά­φουν οι Γ. Αν­δρε­ά­δης, Ν. Γαρ­μπής, Μ. Εγ­γλέ­ζος, Η. Η­λιό­που­λος, Γ. Κα­ρα­μπε­λιάς, Κ. Κου­τσέ­ρα, Π. Πα­παν­δρέ­ου, Α. Σια­μα­ντζού­ρας, Β. Στο­ϊ­λό­που­λος, Κ. Χα­τζη­α­ντω­νί­ου.
Μερικά από τα στοιχεία για το Κουρδιστάν του προηγούμενου αφιερώματος κρίθηκε χρήσιμο να επαναληφθούν.