Σεισμοί και μετακινήσεις

Α­φού ο πρω­θυ­πουρ­γός συ­νήλ­θε α­πό την εγ­γύς-α­να­το­λί­τι­κη γρί­πη του και ε­δέ­η­σε να εμ­φα­νι­σθεί πά­λι στον κό­σμο, α­πο­κε­φά­λι­σε τη μι­σή κυ­βέρ­νη­ση, χω­ρίς να κα­τα­φέ­ρει να στα­θε­ρο­ποι­ή­σει την κα­ρέ­κλα. του. Μό­νο ό­ταν ε­πι­στρα­τεύ­τη­καν οι ύ­στε­ρες ε­φε­δρεί­ες των κα­θε­στω­τι­κών δυ­νά­με­ων, ο Θε­ο­δω­ρά­κης και ο Κύρ­κος, πή­ραν μια α­νά­σα οι κυ­βερ­νη­τι­κοί και “ε­πι­κοι­νώ­νη­σαν” με μια με­ρί­δα  -έ­στω- της κοι­νής γνώ­μης. Η ση­με­ρι­νή εκ­δο­χή του “Κα­ρα­μαν­λής ή ταν­κς” εί­ναι “Ση­μί­της ή Κούρ­δοι”. Τα δια­πλε­κό­με­να, οι κυ­βερ­νη­τι­κοί και το χρη­μα­τι­στή­ριο α­να­θάρ­ρη­σαν. Ε­πι­τέ­λους  βρέ­θη­κε αυ­τός που  φταίει. Ο Να­ξά­κης και η κυ­ρί­α Βού­λα ά­νοι­ξαν  την Κερ­κό­πορ­τα της Σο­φο­κλέ­ους στον Ο­τζα­λάν.
Αλ­λά ού­τε αυ­τό αρ­κού­σε. Για να α­ντέ­ξουν την σκλη­ρό­τη­τα της πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, οι προ­σπά­θειες αυ­τών των πρε­σβευ­τών του “α­πό­λυ­του εν­δο­τι­σμού” χρειά­σθη­καν  και συ­νε­χί­ζουν  να χρειά­ζο­νται την συν­δρο­μή του Στρα­τη­γού Τσου­κά­του. Με πρό­σχη­μα  κά­ποιες ά­κομ­ψες δια­τυ­πώ­σεις της Ντι­λάν, ε­πι­βλή­θη­κε κα­τά­στα­ση έ­κτα­κτης α­νά­γκης στα ρα­διο­τη­λε­ο­πτι­κά μέ­σα, μέ­χρινε­ω­τέ­ρας. Η δια­φο­ρά α­πό το ’67 ε­ντο­πί­ζε­ται στο ό­τι α­ντί για τσά­μι­κα ,τα ρα­διό­φω­να παιά­νι­ζαν Θε­ο­δω­ρά­κη αυ­τή τη φο­ρά.
Μια νέ­α δια­χω­ρι­στι­κή γραμ­μή σύρ­θη­κε στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α. Ό­σοι εί­χαν λό­γους να αρ­κού­νται στα πα­ρα­λη­ρή­μα­τα του Γιαν­νό­που­λου και τις ερ­μη­νεί­ες του Ρέπ­πα, δη­λα­δή η διευ­θύ­νου­σα μειο­ψη­φί­α και τα συμ­φέ­ρο­ντα γύ­ρω α­πό αυ­τήν, μπο­ρού­σαν να ε­ξε­λί­ξουν α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο την το­πο­θέ­τη­σή τους. Η “σώ­φρων” στά­ση που ε­γκαι­νιά­σθη­κε τη βρα­διά των Ί­μια, ω­ρί­μα­σε μέ­σα α­πό τις πα­λι­νω­δί­ες των S-300 και ε­μπε­δώ­θη­κε συ­ναι­σθη­μα­τι­κά και συμ­βο­λι­κά με την προ­δο­σί­α του Ο­τζα­λάν. Και τι δεν μπο­ρούν να κά­νουν πια. Οι στρα­τη­γι­κοί α­να­λυ­τές υ­πη­ρε­σί­ας, ε­φευ­ρί­σκουν, με­τά το φιά­σκο, πα­μπά­λαιες θε­ω­ρί­ες, για την α­νά­γκη του να φαι­νό­μα­στε χρή­σι­μοι στους συμ­μά­χους μας, να έ­χου­με έ­να ρό­λο ως προ­τε­κτο­ρά­το, βρε παι­δί μου.
Δεν μπο­ρούν βέ­βαια να τα πουν α­νοι­κτά οι κυ­βερ­νη­τι­κοί, για­τί έ­χου­με συ­νέ­δρια και ε­κλο­γές μπρο­στά. Μας  κλεί­νουν ό­μως με νό­η­μα το μά­τι, α­φή­νο­ντας να εν­νο­η­θεί ό­τι “λό­γοι ε­θνι­κού συμ­φέ­ρο­ντος” υ­πα­γό­ρευαν την πα­ρά­δο­ση Ο­τζα­λάν. Έ­τσι, αν ο λα­ός κα­τα­νο­εί την ε­νο­χή που μας βα­ραί­νει ως έ­θνος για­τί “ε­μείς δώ­σα­με τον Ο­τζα­λάν στους Τούρ­κους”, αυ­τοί προ­σπα­θούν να το με­τα­στρέ­ψουν σε συλ­λο­γι­κή συ­νε­νο­χή και συμ­μετο­χή στην συ­νο­μω­σί­α και προ­δο­σί­α. Και μιας και αυ­τοί εί­ναι πλέ­ον έ­τοι­μοι για νέ­ες πα­ρα­χω­ρή­σεις στους Τούρ­κους και ευ­ρύ­τε­ρες ε­ξυ­πη­ρε­τή­σεις στους Α­με­ρι­κά­νους (βλέ­πε Κόσ­σο­βο), διο­γκώ­νουν τις δια­στά­σεις της ση­με­ρι­νής ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής έ­ντα­σης, πο­ντά­ρο­ντας και πά­λι στο φό­βο του πο­λέ­μου.
Ήλ­θε ε­πο­μέ­νως η ώ­ρα του Μη­τσο­τά­κη. Ο εκ­πρό­σω­πος του ρε­α­λι­σμού και των  Α­με­ρι­κα­νών, με την ψυ­χραι­μί­α αν­θρώ­που που ξέ­ρει α­πό “δου­λειές” στη­ρί­ζει την α­νά­πη­ρη κυ­βέρ­νη­ση,  προ­τεί­νει νέ­α πρω­το­βου­λί­α δια­λό­γου με την Τουρ­κί­α, προ­ω­θεί την εκ­δί­ω­ξη του ΡΚΚ α­πό την Ελ­λά­δα, ζη­τά την α­να­βο­λή των ε­ξο­πλι­στι­κών α­γο­ρών και εν γέ­νει δρο­μο­λο­γεί τον ε­πό­με­νο γύ­ρο προ­σαρ­μο­γής στις  υ­πε­ρα­τλα­ντι­κές υ­πο­δεί­ξεις.
Στην άλ­λη με­ριά της δια­χω­ρι­στι­κής τα λα­ϊ­κά στρώ­μα­τα, και έ­να τμή­μα της α­ρι­στε­ράς οι ο­ποί­οι δεν πεί­σθη­καν να πε­ρι­μέ­νουν τις ε­κλο­γές του 2000 για να εκ­φρά­σουν την α­ντί­θε­σή τους στα  ό­σα α­πί­στευ­τα  συμ­βαί­νουν. Αυ­τοί που διαι­σθά­νο­νται ό­τι η ση­με­ρι­νή κρί­ση θέ­τει υ­πο­θή­κες για το μέλ­λον. Ό­τι τα  εγ­χώ­ρια και αλ­λο­δα­πά ε­πι­τε­λεί­α μπο­ρεί να μην χρειά­ζο­νται για πά­ντα τους συ­γκε­κρι­μέ­νους κυ­βερ­νώ­ντες αλ­λά  έ­χουν α­νά­γκη τη νο­μι­μο­ποί­η­ση των ε­πι­λο­γών που ο­δή­γη­σαν τον Ο­τζα­λάν στα χέ­ρια των χα­σά­πη­δων της Ά­γκυ­ρας και τη χώ­ρα στο να­δίρ της α­ξιο­πι­στί­ας. Ο λα­ϊ­κός κό­σμος της Α­θή­νας, η άλ­λη, η α­θέ­α­τη α­ρι­στε­ρά , δη­λα­δή η μέ­χρι χθες βω­βή πλειο­ψη­φί­α,  έ­δω­σαν συ­γκλο­νι­στι­κό πα­ρόν στο συλ­λα­λη­τή­ριο του Συ­ντάγ­μα­τος, και ε­ξέ­δω­σαν ε­τυ­μη­γο­ρί­α για την υ­πό­θε­ση Ο­τζα­λάν. Στις τρι­κυ­μί­ες  που έρ­χο­νται, οι νά­νοι κυ­βερ­νώ­ντες δεν θα εί­ναι πλέ­ον μό­νοι και α­νε­ξέ­λε­γκτοι. Θα  έ­χουν α­πέ­να­ντι τους μέ­γα πλή­θος, που εν­δέ­χε­ται να ει­σβά­λει και πά­λι στην σκη­νή.