559
Ο Αντώνης Καρακούσης, που είναι ένας σοβαρός συστημικός αναλυτής, αλλιώς έβλεπε τα πράγματα την Κυριακή και αλλιώς σήμερα. Διαλέγετε και παίρνετε ποια περίπτωση είναι πιο πιθανή.
Τα λάθη του κ. Τσίπρα
Του Αντώνη Καρακούση από το Βήμα
Βαραίνει σταθερά η ατμόσφαιρα για την κυβέρνηση Τσίπρα.
Κοντεύουν σχεδόν δυό μήνες από την ανάληψη της εξουσίας και τίποτε για την ώρα δεν φαίνεται να εξελίσσεται σύμφωνα με τις προσδοκίες της.
Οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους και τους δανειστές είναι ατέρμονες και εν πολλοίς αντιπαραγωγικές.
Και όποτε κάτι πάει να γίνει, υπονομεύεται σε ελάχιστο χρόνο.
Ακόμη και για τη συνάντηση Τσίπρα – Μέρκελ στο Βερολίνο, που τόσες προσδοκίες καλλιέργησε, ετέθησαν προϋποθέσεις μόλις έγινε γνωστό ότι θα ακολουθήσει σε λίγες μέρες το ταξίδι του Έλληνα πρωθυπουργού στη Μόσχα.
Εκεί που όλοι νόμιζαν ότι άνοιξε παράθυρο ευκαιρίας για την Αθήνα, έσπευσε ο Ντάιζελμπλουμ να το κλείσει, μεταδίδοντας σενάρια Κύπρου για την Ελλάδα και το χειρότερο, ο εκπρόσωπος της Κομισιόν στις διαπραγματεύσεις των Αθηνών χαρακτήρισε τα νομοσχέδια για την καταπολέμηση της ανθρωπιστικής κρίσης και τη ρύθμιση των χρεών προς το Δημόσιο και τα Ταμεία μονομερείς ενέργειες.
Η ίδια η Μέρκελ μετέδωσε επίσης ότι μπορεί να συζητήσει τα πάντα με τον κ.Τσίπρα εκτός εκείνων που άπτονται των διαπραγματεύσεων με την τρόικα.
Ουσιαστικά οι ευρωπαίοι χτίζουν ένα τείχος απέναντι στον κ.Τσίπρα, τον φέρνουν αντιμέτωπο με διλήμματα ανάλογα εκείνων που αντιμετώπισαν οι προηγούμενοι πρωθυπουργοί, απαιτούν και απ’ αυτόν πειθαρχία, πρώτα αποδοχή των υποχρεώσεων και μετά χρηματοδότηση.
Τον εγκλώβισαν σε μια μακρά και εξαντλητική διαπραγμάτευση και με όπλο το χρήμα τον πιέζουν να αποδεχθεί τη συνέχιση του μνημονίου.
Όσο μάλιστα εξαντλούνται τα ταμειακά αποθέματα, τόσο δυσκολεύει η θέση του απέναντι στους ψηφοφόρους που τον πίστεψαν.
Κακά τα ψέματα, όσο διατηρείται το κλίμα αβεβαιότητας, ανασφάλειας και αστάθειας, ο ενθουσιασμός των πρώτων ημερών υποχωρεί και το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης Τσίπρα απομειώνεται με ταχύτητα.
Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν οι αιχμές της κυβέρνησής του, όπως ο υπουργός Οικονομικών κ.Γ. Βαρουφάκης και η πρόεδρος της Βουλής κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου αυτοϋπονομεύονται με τα καμώματά τους και δημιουργούν συνθήκες γενικότερης αμφισβήτησης.
Αν μάλιστα προστεθούν και των βουλευτών οι απειθαρχίες, οι πολλές αντιηγετικές δηλώσεις, τα αισθήματα χαλαρότητας που μεταδίδουν αρκετοί υπουργοί και βεβαίως η αποθράσυνση των «φρικιών» που κάθε μέρα στήνουν και μία κατάληψη, τότε οι εικόνες μπάχαλου πολλαπλασιάζονται για τη νέα κυβέρνηση.
Όσο κι αν η κοινωνία προσφέρει ακόμη ανοχή, η μουρμούρα δεν κρύβεται πια.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πλέον ότι η κυβέρνηση ήταν απαράσκευη και ότι ανέλαβε τη διακυβέρνηση χωρίς πρόνοιες και εναλλακτικά σχέδια, χωρίς έτοιμες καν τις δυνάμεις να επανδρώσουν με αξιώσεις τον κρατικό μηχανισμό.
Η επικοινωνία – γιατί επί του παρόντος η νέα κυβέρνηση κυρίως επικοινωνεί – όσο καλή κι αν είναι, δεν αρκεί να κρύψει τα πολλά προβλήματα της νέας περιόδου.
Αν ο κ.Τσίπρας δεν καταφέρει τις επόμενες μέρες να δώσει καθαρές απαντήσεις στα πολλά διλήμματα που τον καταδιώκουν θα φέρει δυστυχώς τη χώρα προ αδιεξόδων και τους πολίτες απέναντί του.
Και μπορεί όντως οι συντηρητικοί ευρωπαίοι να επιδιώκουν την πολιτική απομείωση και πιθανώς την εξόντωσή του, αλλά κι εκείνος δεν έχει πολλές δικαιολογίες για τη σημερινή αβελτηρία.
Υπερέβαλε με την πολιτική διαπραγμάτευση, καλλιέργησε υπερπροσδοκίες και δεσμεύθηκε περισσότερο απ’ όσο οι συνθήκες επέτρεπαν και αντίθετα υποεκτίμησε τις τεχνοοικονομικές διαπραγματεύσεις.
Το δυστύχημα είναι ότι είχε προειδοποιηθεί, γνώριζε τις υποχρεώσεις της χώρας, όπως και τις εμμονές των ξένων.
Όφειλε επεξεργασίες και επιλογές αξιόπιστες ο κ. Τσίπρας. Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι δεν ήταν οι σοφότερες…
Του Αντώνη Καρακούση από το Κυριακάτικο Βήμα
Η ηττημένη Γερμανία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο έμεινε κατεστραμμένη και διαιρεμένη. Χρειαζόταν βοήθεια και μακρά προσπάθεια προκειμένου να ανοικοδομηθεί και μαζί να ξεπλύνει την ντροπή των εγκλημάτων της ναζιστικής περιόδου, να ανακτήσει δηλαδή και πάλι φήμη ευγενικού και ειρηνικού έθνους.
Βοήθεια και υπο-στήριξη έλαβε από όλον τον κόσμο. Και από την Ελλάδα βεβαίως.
Σταδιακά η χώρα ανοικο- δομήθηκε, η οικονομία της ανασυγκροτήθηκε, η φήμη της αποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό και το 1989 κατάφερε να ικανοποιήσει και τον εθνικό πόθο της επανένωσης.
Μαζί της ωστόσο επανέκαμψε και το ηγεμονικό δόγμα.
Η αλήθεια είναι ότι ευνοήθηκε από το κυρίαρχο εκείνη την εποχή νεοφιλελεύθερο δόγμα. Εκμεταλλευόμενοι οι Γερμανοί την αμερικανική στροφή προς το φιλελεύθερο κύμα της παγκοσμιοποίησης, έκοψαν και έραψαν την ευρωζώνη στα μέτρα τους. Η Οικονομική και Νομισματική Ενωση στήθηκε κατά τις αντιλήψεις τους και σύμφωνα με τις γερμανικές πληθωριστικές εμπειρίες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Γι’ αυτό και κυριάρχησε ο νομισματικός στόχος στη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Ως κατασκευαστές, λοιπόν, επέλεξαν τον «ζουρλομανδύα» της απόλυτα αντιπληθωριστικής οικονομικής πολιτικής, εκμεταλλεύθηκαν στον μέγιστο βαθμό τις δομές που εκείνοι έστησαν, απορρόφησαν έτσι πλήρως τους κλυδωνισμούς της γαλαντόμου για τους Ανατολικογερμανούς ενοποί-ησης και εν τέλει ηγεμόνευσαν οικονομικά.
Στα 15 χρόνια του ευρώ οι Γερμανοί απήλαυσαν χαμηλά επιτόκια, μεγάλες εισροές κεφαλαίων και υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αναδείχθηκαν οικονομικά και επικράτησαν πολιτικά.
Οι μεταπολεμικοί στόχοι της ανοικοδόμησης και της ανασυγκρότησης επιτεύχθηκαν και η φήμη της χώρας και του έθνους αποκαταστάθηκε στον μέγιστο βαθμό.
Ολα αυτά ως τη στιγμή που κατελήφθησαν από το ηγεμονικό σύνδρομο. Ιδαιτέρως μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 θέλησαν να επιβάλουν απολύτως τη γραμμή τους.
Αντιμετώπισαν επιθετικά τις περισσότερες χώρες και περιφρονητικά την Ελλάδα.
Την παρουσίασαν ως χώρα τεμπέληδων και κλεφτών, φόρτωσαν τον ελληνικό λαό με ενοχικά σύνδρομα και εν τέλει του αφαίρεσαν την εθνική κυριαρχία.
Επί πέντε χρόνια μας λοιδορούν, μας πετροβολούν και προσπαθούν να κυριαρχήσουν μέσω αποστολών και πολλών προθύμων.
Ηταν βέβαιον ότι η τιμωρητική και επεκτατική διάθεσή τους θα προκαλούσε αντιδράσεις.
Ο ελληνικός λαός αποδέχθηκε στην αρχή το βάρος, υποχώρησε στη συνέχεια, αλλά έπειτα από πέντε χρόνια είπε απλά «ως εδώ και μη παρέκει».
Επέλεξε μια κυβέρνηση διαφορετική και απρόβλεπτη, που δεν παίζει με τους κανόνες των Γερμανών.
Η κυβέρνηση Τσίπρα διεκδίκησε και διεκδικεί με τον τρόπο της τα δίκαια της χώρας, διεθνοποίησε το πρόβλημα και τόλμησε να τα βάλει με την ηγεμονεύουσα Γερμανία. Και, το κυριότερο, δεν δίστασε να προσβάλει τη φήμη της. Και μάλιστα σε μια στιγμή που η Γερμανία δεν τα πάει καλά με τη Ρωσία, αντιμετωπίζει την καχυποψία των Κινέζων και προκαλεί τις μνήμες των Αμερικανών.
Η τελευταία αναγγελία του Βερολίνου για συγκρότηση ευρωπαϊκού στρατού δεν άρεσε καθόλου στο Λονδίνο, ούτε βεβαίως στην Ουάσιγκτον. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι το Βερολίνο καταχράται την οικονομική υπεροχή του, θέλει να αποκτήσει και στρατιωτική ισχύ και γενικώς αισθάνονται ότι διεκδικεί ρόλο παραπάνω από το μπόι του και υπερβαίνει τα εσκαμμένα.
Σε αυτή τη διεθνή συγκυρία, λοιπόν, η νέα ελληνική κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τη μεγάλη μακροχρόνια κρίση, θύμισε το παρελθόν της Γερμανίας και πλήγωσε τη φήμη της που τόσες δεκαετίες φιλοτεχνούσε.
Γι’ αυτό και η λυσσαλέα αντίδραση του Σόιμπλε και των κίτρινων γερμανικών φυλλάδων. Ωστόσο, επειδή νιώθει την πίεση και την απώλεια, αναδιπλώνεται. Τις τελευταίες ώρες δείχνει τάσεις συμβιβασμού και υποχώρησης.
Βοήθεια και υπο-στήριξη έλαβε από όλον τον κόσμο. Και από την Ελλάδα βεβαίως.
Σταδιακά η χώρα ανοικο- δομήθηκε, η οικονομία της ανασυγκροτήθηκε, η φήμη της αποκαταστάθηκε σε μεγάλο βαθμό και το 1989 κατάφερε να ικανοποιήσει και τον εθνικό πόθο της επανένωσης.
Μαζί της ωστόσο επανέκαμψε και το ηγεμονικό δόγμα.
Η αλήθεια είναι ότι ευνοήθηκε από το κυρίαρχο εκείνη την εποχή νεοφιλελεύθερο δόγμα. Εκμεταλλευόμενοι οι Γερμανοί την αμερικανική στροφή προς το φιλελεύθερο κύμα της παγκοσμιοποίησης, έκοψαν και έραψαν την ευρωζώνη στα μέτρα τους. Η Οικονομική και Νομισματική Ενωση στήθηκε κατά τις αντιλήψεις τους και σύμφωνα με τις γερμανικές πληθωριστικές εμπειρίες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης. Γι’ αυτό και κυριάρχησε ο νομισματικός στόχος στη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Ως κατασκευαστές, λοιπόν, επέλεξαν τον «ζουρλομανδύα» της απόλυτα αντιπληθωριστικής οικονομικής πολιτικής, εκμεταλλεύθηκαν στον μέγιστο βαθμό τις δομές που εκείνοι έστησαν, απορρόφησαν έτσι πλήρως τους κλυδωνισμούς της γαλαντόμου για τους Ανατολικογερμανούς ενοποί-ησης και εν τέλει ηγεμόνευσαν οικονομικά.
Στα 15 χρόνια του ευρώ οι Γερμανοί απήλαυσαν χαμηλά επιτόκια, μεγάλες εισροές κεφαλαίων και υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αναδείχθηκαν οικονομικά και επικράτησαν πολιτικά.
Οι μεταπολεμικοί στόχοι της ανοικοδόμησης και της ανασυγκρότησης επιτεύχθηκαν και η φήμη της χώρας και του έθνους αποκαταστάθηκε στον μέγιστο βαθμό.
Ολα αυτά ως τη στιγμή που κατελήφθησαν από το ηγεμονικό σύνδρομο. Ιδαιτέρως μετά τη χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 θέλησαν να επιβάλουν απολύτως τη γραμμή τους.
Αντιμετώπισαν επιθετικά τις περισσότερες χώρες και περιφρονητικά την Ελλάδα.
Την παρουσίασαν ως χώρα τεμπέληδων και κλεφτών, φόρτωσαν τον ελληνικό λαό με ενοχικά σύνδρομα και εν τέλει του αφαίρεσαν την εθνική κυριαρχία.
Επί πέντε χρόνια μας λοιδορούν, μας πετροβολούν και προσπαθούν να κυριαρχήσουν μέσω αποστολών και πολλών προθύμων.
Ηταν βέβαιον ότι η τιμωρητική και επεκτατική διάθεσή τους θα προκαλούσε αντιδράσεις.
Ο ελληνικός λαός αποδέχθηκε στην αρχή το βάρος, υποχώρησε στη συνέχεια, αλλά έπειτα από πέντε χρόνια είπε απλά «ως εδώ και μη παρέκει».
Επέλεξε μια κυβέρνηση διαφορετική και απρόβλεπτη, που δεν παίζει με τους κανόνες των Γερμανών.
Η κυβέρνηση Τσίπρα διεκδίκησε και διεκδικεί με τον τρόπο της τα δίκαια της χώρας, διεθνοποίησε το πρόβλημα και τόλμησε να τα βάλει με την ηγεμονεύουσα Γερμανία. Και, το κυριότερο, δεν δίστασε να προσβάλει τη φήμη της. Και μάλιστα σε μια στιγμή που η Γερμανία δεν τα πάει καλά με τη Ρωσία, αντιμετωπίζει την καχυποψία των Κινέζων και προκαλεί τις μνήμες των Αμερικανών.
Η τελευταία αναγγελία του Βερολίνου για συγκρότηση ευρωπαϊκού στρατού δεν άρεσε καθόλου στο Λονδίνο, ούτε βεβαίως στην Ουάσιγκτον. Οι Αμερικανοί θεωρούν ότι το Βερολίνο καταχράται την οικονομική υπεροχή του, θέλει να αποκτήσει και στρατιωτική ισχύ και γενικώς αισθάνονται ότι διεκδικεί ρόλο παραπάνω από το μπόι του και υπερβαίνει τα εσκαμμένα.
Σε αυτή τη διεθνή συγκυρία, λοιπόν, η νέα ελληνική κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τη μεγάλη μακροχρόνια κρίση, θύμισε το παρελθόν της Γερμανίας και πλήγωσε τη φήμη της που τόσες δεκαετίες φιλοτεχνούσε.
Γι’ αυτό και η λυσσαλέα αντίδραση του Σόιμπλε και των κίτρινων γερμανικών φυλλάδων. Ωστόσο, επειδή νιώθει την πίεση και την απώλεια, αναδιπλώνεται. Τις τελευταίες ώρες δείχνει τάσεις συμβιβασμού και υποχώρησης.
Δεν έχει επιλογή. Θα δώσει την ευκαιρία στην Ελλάδα, γιατί απλούστατα καταδιώκεται από το μαύρο παρελθόν της.
5 ΣΧΟΛΙΑ
Αυτό το ´´σοβαρός συστημικός αναλυτής´´ είναι ειρωνικό ε; Σε διπλό ταμπλό παίζει απλά το Βήμα. Τρέμουν στην ιδέα ότι η κυβέρνηση θα τα καταφέρει. Κρατούν και μιά πισινή όμως σε περίπτωση που γίνει η στραβή (για την τρόικα εσωτερικού και εξωτερικού) και κερδίσει χρόνο και χρήμα.
Είναι πολύ βολικό σε περίπτωση αδιεξόδου των διαπραγματεύσεων να φορτώσουμε σαράντα χρόνια κακαδιαχείρισης και διαφθοράς στον Σύριζα και τους Ανέλ. Σε περίπτωση όμως που οι διαπραγματεύσεις έχουν καλή για την πατρίδα κατάληξη, να έχουμε πει και έναν καλό λόγο, γιατί μετά έρχεται η σειρά μας (με τα νομοσχέδια για τη διαπλοκή που σύντομα θα κατατεθούν).
Γυμνοσάλιαγκες της διαφθοράς από το 74 και μετά, σας εύχομαι περαστικά!
Στο κάτω κάτω ο λαός ψήφισε κάποιους που το παλεύουν και δεν εκβιάζονται σαν μιζαδόροι της Siemens, εμπόρων πετρελαίου και όπλων…
to arthro anefere fortoma enoxikon sidromon is ton eliniko lao. pote de tha sinevene auto an emis de to epitrepame k den ine arga na anatrapi. as mi ksexname oti prepi i mirolatria apo ti mia (tis kakomirias mas) k i iperlatria apo tin (tou arxeou elinikou pneumatos) na stamatisi dioti auti i sxizofrenia dialii to silogiko asinidito tou elina
Η αποδοχή από τον λαό ότι η κυβέρνηση αυτή είναι η μόνη που διαπραγματεύτηκε και το πάλεψε, τώρα πλέον θα πρέπει να φτάσει στο 99%. Η λυσσαλέες αυτές αντιδράσεις για ένα ποσό χρημάτων τόσο μικρό που για τα επίπεδα της Ευρωζώνης μοιάζει γελοίο, οφείλονται σαφώς στο γεγονός ότι εδώ κάτι άλλαξε. Η μαζική επίθεση των ΜΜΕ, της διαπλοκής και των διαφόρων συμφερόντων, δεν πρέπει στα μάτια μας να πληγώνει την κυβέρνηση, αλλά να μας αποδεικνύει ότι για πρώτη φορά εμφανίστηκε κάποιος που άλλαξε κάτι, και αυτό το κάτι, δεν τους άρεσε καθόλου. Ο ΥΠΟΙΚ μιας παντοδύναμης οικονομικά χώρας όπως ο ΣΟΙΜΠΛΕ, το να κάνει δηλώσεις σχεδόν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, μόνο πανικό δείχνει. Όσο για την “καταλληλότητα των προσώπων”, θεωρώ ότι αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες γελοιότητες που ακούστηκαν ποτέ. Τα πάντα σε επίπεδο κρατών είναι συμφέροντα, άρα χρήμα. Και πολιτική δύναμη, η οποία πάλι σε χρήμα μεταφράζεται. Είναι γελοίο να ακούμε ότι αν δεν ήταν ο Βαρουφάκης ΥΠΟΙΚ, δεν θα τους ενοχλούσε, και έτσι δεν θα μας… έβριζαν!!! Ρε και έναν νεάτερνατλ ή έναν άγιο να έβαζες, κανείς δεν θα παράταγε τα συμφέροντα του επειδή δεν του αρέσει η φάτσα κάποιου. Η Ευρώπη αναγκάστηκε να δείξει το φασιστικό της πρόσωπο. Αυτή είναι η ήττα της. Τα λεφτά είναι τόσο λίγα, που σαφώς, καταλαβαίνουμε ότι ένα και μόνο θέμα τίθεται: ο δεξιός ακραίος νεοφιλελευθερισμός θέλει να εξαφανίσει κάθε διαφορετική φωνή. Αν κάποιος νομίζει ότι όλα αυτά που γίνονται και οι βρισιές και οι ειρωνίες που ακούγονται οφείλονται στο ότι δεν τους αρέσει η φάτσα του Τσίπρα ή του Βαρουφάκη, δυστυχώς με το σώμα του ζει στη Γη, αλλά ουσιαστικά βρίσκεται σε άλλον πλανήτη… Ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω κυρίως των εθνικο-θρησκευτικών του θέσεων πάντα με ενοχλούσε, αλλά τον ψήφισα, και τώρα βλέπω ότι καλώς τον ψήφισα. Για κάθε αποτυχία, τώρα γνωρίζω ότι δεν ευθύνεται αποκλειστικά ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά το κατεστημένο του αρπακτικού νεοφιλελευθερισμού που θέλει τα κράτη υποχείρια του. Σε αυτό που συμφωνώ με τον Γιώργο Καραμπελιά είναι ότι θα ήταν καλύτερα αν υπήρχε ταυτόχρονη άνοδος αντίστοιχων κυβερνήσεων στην Ιρλανδία και την Ισπανία.
E ναι…είναι πολύ βολικό να φορτώνουμε 40 χρόνια κακοδιαχείρισης σε νέα πρόσωπα με φρέσκιες ιδέες για το πως θα γίνουμε σοβαρό κράτος, χωρίς καφενειακές ”πατριωτικές” κορώνες, χωρίς κουκουλοφόρους να βυσσοδομούν σε δημόσια κτήρια και να ακρωτηριάζουν αγάλματα, χωρίς ψευδαισθήσεις και παραληρηματικές ιδέες καταδίωξης και μεγαλείου, χωρίς σοβιετικό κρατισμό με τάγματα δημόσιων κηφήνων, ανειδίκευτων εργατών που βρέθηκαν σε ένα γραφείο με 15 καρέκλες και άλλους 15 υπολογιστές που δεν γνωρίζουν πως να ανοίξουν και διεκδικούν το δικαίωμα του να έχουν facebook εν ώρα εργασίας. Τέτοια πρόσωπα όπως ο Τσίπρα, η Δούρου, ο Λαφαζάνης, ο Αλαβάνος, ο Καμένος,. ο Τέρενς Κουίκ και η υπόλοιπη κομπανία: ογκόλιθοι της πολιτικής του μέλλοντος, που ”με το μαχαίρι στο λαιμό” εργάζονται για το μέλλον αυτού του τόπου! Κρίμα για αυτούς τους νέους, άσπιλους πολιτικούς, να έχουν κληρονομήσει τις αμαρτίες της μεταπολίτευσης… με την οποία δεν είχαν ποτέ καμία σχέση
Δεν με λέω αριστερό ούτε δεξιό.
Θέλω μια χώρα με “δεξιά” παραγωγική μηχανή και “αριστερό” σαλόνι διανομής του πλούτου. Υπαρκτό μοντέλο στο μυαλό μου δεν έχω παρά μόνο την Αυστραλία που την έζησα για λίγο. Με όρους ιστορίας θέλω το μοντέλο των Ψαρών και όχι της Ύδρας.
Τι βλέπω στην Ελλάδα. Μαλώνουμε για την μηχανή και αφήνουμε το σαλόνι άθικτο. Το “Ελληνικό” σαλόνι δεν είναι ούτε δεξιό ούτε αριστερό. Είναι φεουδαρχικό – ένας αριστεροδεξιός αχταρμάς που οι λαοπλάνοι περνούν καλά στο φέουδο τους είτε είναι δεξιοί, αριστεροί, πλούσιοι, δημόσιοι υπάλληλοι, κτλ
Ποιος θα ασχοληθεί με το σαλόνι; Την παιδεία, την άμυνα κτλ.
Από τους ασήμαντους λχ Σπηλιωτόπουλους στην Παιδεία ή Μειμαράκηδες στην Άμυνα, πήγαμε στον Κουράκη και τον Καμένο;;;
Φοβούμε ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ σωτηρία σε έναν τόσο ΦΑΝΑΤΙΣΜΕΝΟ και ΔΙΑΙΡΕΜΕΝΟ λαό. Μακάρι να κάνω λάθος.