Διακήρυξη για την ελληνική γλώσσα

Σή­μα κιν­δύ­νου α­πό σα­ρά­ντα α­κα­δη­μα­ϊ­κούς
“Τον τε­λευ­ταί­ο και­ρό έ­χει αρ­χί­σει να εκ­δη­λώ­νε­ται μια τά­ση να α­ντι­κα­τα­στα­θεί το ελ­λη­νι­κό αλ­φά­βη­το α­πό το λα­τι­νι­κό. Η τά­ση αυ­τή γί­νε­ται φα­νε­ρή κυ­ρί­ως σε κεί­με­να πα­ρα­γό­με­να α­πό η­λε­κτρο­νι­κούς υ­πο­λο­γι­στές -με χρή­στες κρα­τι­κές υ­πη­ρε­σί­ες και Α­ΕΙ- σε κεί­με­να προ­βαλ­λό­με­να α­πό την τη­λε­ό­ρα­ση και α­πό σχε­τι­κές προ­τρο­πές ξέ­νων ρα­διο­φω­νι­κών σταθ­μών. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι η προ­σπά­θεια αυ­τή, η ο­ποί­α θα κα­τα­φέ­ρει καί­ριο πλήγ­μα κα­τά της ελ­λη­νι­κής σκέ­ψης και ό­λων των πτυ­χών του ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­σμού που εκ­φρά­ζο­νται με γρα­πτά κεί­με­να, αλ­λά και των εν γέ­νει αν­θρω­πι­στι­κών σπου­δών, έ­φτα­σε μέ­χρι να α­πα­σχο­λή­σει τον Τύ­πο και να α­πο­τε­λέ­σει α­ντι­κεί­με­νο ε­ρω­τή­σε­ων βου­λευ­τών προς τον υ­πουρ­γό Ε­θνι­κής Παι­δεί­ας και Θρη­σκευ­μά­των.
Αρ­χαιό­τα­τη και σύγ­χρο­νη
Η γλώσ­σα μας, η αρ­χαιό­τα­τη αλ­λά πά­ντα σύγ­χρο­νη και ζώ­σα, αυ­τή η γλώσ­σα που ε­μπλού­τι­σε ό­χι μό­νο τη λα­τι­νι­κή, αλ­λά και τις κυ­ριό­τε­ρες ευ­ρω­πα­ϊ­κές γλώσ­σες, που έ­χει και ο­πτι­κά συν­δε­θεί άρ­ρη­κτα με το αλ­φά­βη­τό μας, δεν εί­ναι δυ­να­τόν να υ­πο­στεί μεί­ω­ση με την κα­τάρ­γη­σή του α­πό ε­μάς τους ί­διους. Εί­ναι α­δια­νό­η­το να δε­χθού­με ως Έλ­λη­νες τη με­ταμ­φί­ε­ση της γρα­φής μας με την κα­τάρ­γη­ση πολ­λών γραμ­μά­των της που δεν πέ­ρα­σαν στο λα­τι­νι­κό αλ­φά­βη­το, και με την α­ντι­κα­τά­στα­σή τους α­πό άλ­λα υ­πο­τί­θε­ται η­χη­τι­κώς πα­ρα­πλή­σια γράμ­μα­τά του.
Ό­ταν άλ­λοι λα­οί, ό­πως π.χ. Γάλ­λοι και Ι­σπα­νοί, μά­χο­νται έ­ως σή­με­ρα να δια­τη­ρή­σουν μέ­χρι την τε­λευ­ταί­α τους λε­πτο­μέ­ρεια τον τρό­πο γρα­φής των κει­μέ­νων τους με το δι­κό τους αλ­φά­βη­το, ε­δώ, με τη δι­καιο­λο­γί­α της δή­θεν διευ­κό­λυν­σής μας στην πα­γκό­σμια ε­πι­κοι­νω­νί­α, ε­πι­χει­ρεί­ται η α­ντι­κα­τά­στα­ση του ελ­λη­νι­κού αλ­φα­βή­του των 2.500 και πλέ­ον χρό­νων με το λα­τι­νι­κό.
Θε­ω­ρού­με α­νό­σια αλ­λά και α­νό­η­τη κά­θε προ­σπά­θεια να α­ντι­κα­τα­στα­θή η ελ­λη­νι­κή γρα­φή στο λί­κνο της, εφ’ ό­σον μά­λι­στα, σε άλ­λες χώ­ρες, α­νά­λο­γες α­πό­πει­ρες με­τα­βο­λής του τρό­που γρα­φής –σε με­ρι­κές πε­ρι­πτώ­σεις πο­λύ δυ­σχε­ρέ­στε­ρης της ελ­λη­νι­κής– προ­σέ­κρου­σαν στην κα­θο­λι­κή και ορ­γι­σμέ­νη α­ντί­δρα­ση των λα­ών των χω­ρών αυ­τών. Ό­πως και ε­πί Ε­νε­τών, ό­ταν αυ­τοί στα μέ­ρη που κυ­ριαρ­χού­σαν προ­σπά­θη­σαν ν’ α­ντι­κα­τα­στή­σουν στα ελ­λη­νι­κά κεί­με­να τους ελ­λη­νι­κούς χα­ρα­κτή­ρες με λα­τι­νι­κούς, έ­τσι και τώ­ρα θα α­ντι­στα­θού­με, κα­λώ­ντας ό­λους τους συ­νέλ­λη­νες ν’ α­ντι­δρά­σουν για την πρόρ­ρι­ζα ε­ξα­φά­νι­ση των α­νί­ε­ρων αυ­τών σχε­δί­ων”.
Οι υ­πο­γρά­φο­ντες:
Τ. Α­θα­να­σιά­δης, Κ. Α­λε­ξό­που­λος, Ν. Αρ­τε­μιά­δης, Αγγ. Βλά­χος, Παν. Βο­κο­τό­που­λος, Απ. Γε­ωρ­γιά­δης, Κων. Γρόλ­λιος, Κων. Δε­σπο­τό­που­λος, Κων. Δρα­κά­τος, Ζη­ζιού­λας Ιω­άν­νης, Μη­τρο­πο­λί­της Περ­γά­μου, Σπ. Ια­κω­βί­δης, Ιακ. Κα­μπα­νέλ­λης, Αλ. Κα­μπί­το­γλου, Αθ. Κα­μπύ­λης, Νικ. Κο­νο­μής, Γ. Κο­ντό­που­λος, Αν. Κου­νά­δης, Αγ­γ. Λα­ΐ­ου, Π. Λι­γο­με­νί­δης, Μ. Μα­νού­σα­κας, Ν. Μα­τσα­νιώ­της, Γ. Μη­τσό­που­λος, Ευ. Μου­τσό­που­λος, Π. Μυ­λω­νάς, Δημ. Να­νό­που­λος, Μ. Παλ­λά­ντιος, Ιω. Παπ­πάς, Γ. Πα­ρι­σά­κης, Ιω. Πε­σμα­ζό­γλου, Β. Πε­τρά­κος, Εμ. Ρού­κου­νας, Μ. Σα­κελ­λα­ρί­ου, Γ. Σα­ρά­ντη, Γρ. Σκαλ­κέ­ας, Κων. Στε­φα­νής, Παν. Τέ­τσης, Κων. Τού­ντας, Δημ. Τρι­χό­που­λος, Θεμ. Χα­τζη­ιω­άν­νου, Χρ. Χρή­στου.